ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Tα Παξινά πορτόνια

Ευτυχία Γερ. Μάστορα
Tα  παξινά  πορτόνια
Image may contain: one or more people, sky and outdoor

Τα παξινά τ’ απόβραδα ποτέ δεν τα ξεχνάω,
που κίναγα με τη δροσιά, λίγο πριν πέσει ο ήλιος,
μοναχικό περίπατο στων λιόδεντρων το δάσος.
Κι αντάμωνα στο δρόμο μου τα παξινά πορτόνια
λιτά κι απλά και ταπεινά…άλλα από κυπαρίσσι
κι άλλα από λιόκλαδα χοντρά, καλοπελεκημένα.

Τον ίδιο τον περίπατο είπα και ψες να κάνω
κι ήθελα να ξαναδιαβώ τα ίδια μονοπάτια.
Μα όσο κι αν ψάχνω κι αν ζητώ, δε βρίσκω να πατήσω,
γιατί τα βράχλα κι οι μερτιές μου κόβουνε το δρόμο
κι όπου είχε σιάδι εκρύφτηκε κι όπου στρατόνι  εχάθη
κι όπου λιθιά γκρεμίστηκε κι ο αρμακάς με διώχνει.

Έλα πετροχελίδονο, oπού πετάς τ’ αψήλου
και σκύψε και χαμήλωσε και πάρε με μαζί σου,
να πάμε για να ξαναδώ τα παξινά πορτόνια.
Πρώτα να πάμε εδώ κοντά , στη Ράχη, στο κηπάρι
και στο πορτόνι να σταθώ και μέσα να κοιτάξω
και να χαρώ τις λιόριζες και τον κυπαρισσώνα.
Κι ύστερα να περάσουμε στης γειτονιάς τα σπίτια
κι απ’ τα πορτόνια τα κλειστά τις αφοδιές να βλέπω,
να με λιγώνει η ευωδιά από τα τζατζαμίνια,
να με θαμπώνει η ομορφιά από τις μπουκαμβίλιες,
να κάθονται οι γειτόνισσες τριγύρω στις πεζούλες
να σιγοκουβεντιάζουνε και να γλυκογελάνε,
γιατί ήρθε πια το σύθαμπο κι αφήκαν τις δουλειές τους.
Κι εγώ απόξω τους μιλώ και τις καλησπερίζω,
μα ούτε μια δε γύρισε μέσα να με καλέσει.

Έλα πετροχελίδονο , σ’ άλλο πορτόνι πάμε
και φτάνουμε σε μια στιγμή έξω απ’ το κοιμητήρι
κι απ’ το πορτόνι κοίταξα και τους σταυρούς μετράω
κι από την άλλη τη φορά περσσότερους τους βρίσκω.
Η εκκλησιά δυό βήματα και προς τα εκεί πηγαίνω
για να τον πω στην Παναγιά τον πόνο της ψυχής μου
που όλα τά  ‘βρηκα κλειστά τα παξινά πορτόνια,
μα μια αλυσίδα το κρατεί και τούτο το πορτόνι.

Και το πετροχελίδονο επέταξε κι εχάθη
και νύχτα απλώθη γύρω μου, νύχτα και στην καρδιά μου,
που δε θ’ ανοίξουνε ξανά τα παξινά πορτόνια.


βράχλα = άγριες φτέρες             
σιάδι = επίπεδο έδαφος
λιθιά = μάντρα                            
αρμακάς = σωρός από πέτρες
τζατζαμίνια = γιασεμιά

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στη κεντρομάδα έκατσα, στον ίσκιο αποκάτω,
στα βράχλα και τσ΄άπερδουκλους πού ΄ναι γεμάτος τόπος,
να τρώω το απίδι μου, να τρώω τη χαψιά μου,
μετά από το κάματο πού ΄χει η αφεντιά μου.
Με πόνεσαν κουτάλες μου, και τα κουτούκια αντάμα,
μα πού να βρώ το γιατρικό, και ζω αυτό το δράμα!
Μπριχού ν΄αλλάξω το σκοινί στα πρόατα πιο πέρα,
μου έκρινε η Λαμπρινή, σα να λαλεί φλοέρα,
ωρέ τι κάνεις εδεκεί,και τι χαλοζοέσαι,
άστα απάνω σούμπιτο και πάρε τη τρουτσέτα,
να κόψεις χόρτα για ταγί, και φέρε μου τη λάτα,
να ρήξω σίκλο στο νερό να λυκαστώ ζεγκούνους!
Άσε με λέω Λαμπρινή με με πολυσκοτίζεις,
πονάνε τα κουτούκια μου, στο πέτο μου βηχάω!
Ένα μπουκούνι δώκε μου κλώδα ψωμιού με λάδι,
και φέρε μου και το κρασί πού ΄ναι μεσ΄τη μποτίλια.
Ωρέ κρασί δε δίνω σένανε, να μη σε φαρμακώσω,
όπου ΄ναι το στομάχι σου κενό, θα σε λιγώσει!
Ε φέρε τότε λάχανα και τότσα απ΄τα λαθήρια,
που ψες σου μείναν στο ταβά μαζί μ΄ένα κρομμύδι,
κι έλα και συ στο σιάδι μας να σε γλυκοκοιτάω,
να φύγει ο πόνος τσι καρδιάς λαθήρια όταν θα φάω!

Unknown είπε...

Τετοια σπιτια παλια με τετοιες παλιες ξυλινες πορτες, εχει και η Λεσβος και η Χιος και πολλα νησια!
Χαιρεσαι να τα βλεπεις και γεμιζεις νοσταλγια.
Η γιαγια μου και ο παππους μου ειχαν τετοια σπιτια
αλλά οι εγωιστες γονεις μου τα πουλησαν ολα
για να καλοπερνανε , αφου διελυσαν και την οικογενεια μας και μας εγκατελειψαν.
Ολα εδω θα μεινουν, τα ακινητα και τα κινητα πλουτη
το ξερω....αλλά σκεφτομαι πως δεν κινδυνευα να μεινω αστεγη, αν οι γονεις μου ηταν συνεπεις και σωστοι.
Η εν Χριστω φιλη και αδελφη + Ελισαβετ ,μου ειπε πως γενικα απο μικρη βιωνω μια εγκαταλειψη, μεχρι σημερα και αυτο τελικα ειναι αληθεια.
Ειναι μεγαλη οδυνη να σε εγκαταλειπουν και να τα επωμιζεσαι ολα μονος.