π.Σπυρίδων Σκουτής
Απλά να πατάμε το κουμπάκι για να έρχεται όποτε τον θέλουμε ενώ γενικά τον έχουμε γραμμένο. Θέλουμε ένα Θεό στις υπηρεσίες των παθών μας. Μας αρέσει αυτός ο Θεός , ο αόριστος που τον κάνουμε θρησκείες και του φτιάχνουμε είδωλα. Μας αρέσει ο Θεός που ικανοποιείται με ανταλλάγματα «Θα σου δώσω οπότε θα μου κάνεις αυτό που θέλω».
Aυτός ο Θεός μας καλύπτει την υπερφυσική υπαρξιακή μας αναζήτηση και δεν θέλει πολλά. Επιλεγώ και μια γκλαμουράτη θρησκεία και είμαι μια χαρά. Μου γεμίζει το θρησκευτικό μου συναίσθημα οπότε οι όποιες πνευματικές ανησυχίες μέσα μου κοιμούνται μια χαρά. Εγώ στο κελί του εγωϊσμού μου , ο Θεός στον ουρανό ως αόρατη δύναμη σαν τον ρεύμα της ΔΕΗ και άρα είμαστε εντάξει. Ας δεν μου τα φέρνει όπως θέλω θα τον βρίζω και όποτε τον έχω ανάγκη θα του απαιτώ την βοήθεια του κάνοντας και κάποια δωρεά για να αναπαύω και την συνείδηση μου. Μια χαρά !
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μαυρόπουλου - Διερχόμενοι δια του Ναού – σελ 152 : «Ψυχολογικά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη μιας υπέρτατης αρχής έξω από αυτόν και μακριά από αυτόν. Δεν μπορεί να αποδεχτεί την άμεση σχέση με τον Θεό. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο κι η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, το ότι η ανθρώπινη ύπαρξη φοβάται την ελευθερία».
Ο Ορθόδοξος δρόμος έχει άλλη προοπτική. Ο Θεός είναι πρόσωπο και μαζί του έχω μια προσωπική και άμεση αναλογική σχέση. Δεν είναι ο Θεός μια αναφορά κάποια μέρα της εβδομάδος με κάποιες προσευχές. Είναι η ζωή μου. Είναι ο συνοδοιπόρος μου. Είναι ο πατέρας μου. Αφού έλαβε σάρκα με καταλαβαίνει και του μιλάω. Μου κάνει βασιλικό τραπέζι και με προσκαλεί εμένα τον άθλιο για να μου προσφέρει ο Θεός τον ίδιο του τον εαυτό.
Μιλάμε για έναν Θεό που έχω σχέση ελευθερίας μαζί του. Και σε αυτή την σχέση
έχω ευθύνη, έχω χρήση ελευθερίας και συγκατάθεση προαιρέσεως. Δεν εκτελώ σε αυτή την σχέση εντολές αλλά η εντολή γίνεται έκφραση της καρδιάς μου. Δεν προσπαθώ σε αυτή την σχέση να διορθώσω κάποιες εξωτερικές εκφράσεις της προσωπικότητας μου αλλά να θεραπευθώ και να αλλοιωθώ εν Χριστώ μέσα από τα φάρμακα της Εκκλησίας. Να ολοκληρώσω την πληρότητα της φύσεως μου που είναι να γίνω Άγιος; δηλαδή …. Όλες μου οι εσωτερικές δυνάμεις να Χριστοποιηθούν μέσα από τον αγώνα της ασκήσεως.
Ένα Θεός προσωπικός που η σχέση μαζί του τα έχει όλα : Διαφωνίες, πτώσεις, κραυγές, δάκρυα, γέλια, αμφισβητήσεις , και αγκαλιά. Είναι μια σχέση μάχης, μια πορεία ένας αγώνας. Δεν μου ζητάει φανουρόπιτες , αρτοκλασίες, και πολυελαίους απλά για να είμαι καλό παιδί και να ζήσω κάποια χρονάκια παραπάνω . Απλά περιμένει να του πάω τις πληγές μου ώστε να μου τις θεραπεύσει για να κάτσω μαζί του στο βασιλικό τραπέζι. Ζητάει περιμένοντας την μετάνοια μου. Να ζητάω εκείνον χωρίς κάτι από αυτόν. Μας τρομάζει η σχέση γιατί στην σχέση χρειάζεται να έχεις ευθύνη να έχεις προορισμό. Θα χρειαστεί να ματώσεις, να λερωθείς.
Ένας Θεός που δεν έμεινε μια αόρατη δύναμη χωρίς να έχει σχέση με τον κόσμο αλλά πήρε έναν ολόκληρο κόσμο και όλη την ιστορία του ανθρώπινου γένους επάνω στο σταυρό με μια εκούσια θυσία και έτσι άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας. Έκανε τον θάνατο κοίμηση και το τέλος αρχή. Ένας Θεός πάντα πάρων, ο οποίος αποκαλύπτεται στο ποσοστό που θέλω εγώ να μου αποκαλυφθεί στην ζωή μου.
Ας φύγουμε τρέχοντας από την θρησκειοποίηση της πίστεως. Να σχετιστούμε με τον Χριστό σε προσωπικό και καθημερινό επίπεδο. Δεν είναι ο Χριστός για δυο ώρες την Κυριακή το πρωϊ ως ένα καθήκον για να τα έχουμε καλά μαζί και να μην μας πειράξει. Να γκρεμίσουμε τους τοίχους και ας μπούμε στην σχέση , έτσι όπως είμαστε με ευθύνη και πόθο σωτηρίας.
3 σχόλια:
«Μιλάμε για έναν Θεό που έχω σχέση ελευθερίας μαζί του.»
π.Σπυρίδωνα, χαίρετε,
Μ’ ὅλο τό σεβασμό στήν ἱερωσύνη σας, διαβάζοντας τό ἄρθρο σας, πού ὁμολογουμένως θέλει νά ἀφυπνίσει καρδιές καί νά τίς κάνει νά «διψάσουν» γιά Χριστό, ἡ παραπάνω πρότασή σας μέ προβλημάτισε.
Τί ἀκριβῶς ἐννοεῖτε ὅταν λέτε «ἔχω σχέση ἐλευθερίας μέ τό Θεό»;
Τί εἴδους ἐλευθερία ἔχω; Κάνω ὅ,τι θέλω; Δέν δεσμεύομαι σέ τίποτα ἀπό τό Θεό οὔτε ὑπόκειμαι σέ κάποιους περιορισμούς;
Ταπεινή μου ἄποψη, ἡ ἐλευθερία, ὡς δυνατότητα κίνησης κατά τή θέλησή μας, ὑφίσταται μόνο ὥς πρός τήν ἐπιλογή μας: «ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ .....».
Καί ὅταν, κάνοντας χρήση αὐτῆς τῆς ἐλεύθερης βούλησης, ἐπιλέξουμε νά μείνουμε κοντά Του, τότε ἡ σχέση μας γίνεται σχέση μαθητείας: «......ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε». (Ἰωάν. η΄31)
Γινόμαστε μαθητές Κυρίου.
Καί σ’αὐτή τή σχέση μαθητείας πού ἀποκτοῦμε μέ τήν ἐλεύθερη ἐπιλογή μας, δέν ἔχουμε «θέλω», δέν ἔχουμε «ἐγώ», ἔχουμε Κύριο, ἔχουμε Διδάσκαλο καί ὑπακοῦμε σ’Αὐτόν.
Ὑποτασσόμαστε στό θέλημά Του κι ὄχι στό δικό μας.
Ἄλωστε, αὐτήν τήν ὑποταγή δέν πιστοποιοῦμε λέγοντας τό «γενηθήτω τό θέλημά Σου» στήν Κυριακή Προσευχή;
Ὅσο δέ γιά τήν ἐλευθερία πού ἀνέφερε ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους ὅταν τούς εἴπε τό:«γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν.η΄32), ὅπως ὁ Ἴδιος ἐπεξήγησε στή συνέχεια, δέν ἐννοοῦσε κάποια σχέση ἐλευθερίας μαζί Του, οὔτε ὑπαινοισσόταν κάποια ἄλλου εἴδους ἐλευθερία κοσμικοῦ χαρακτῆρος, ἀλλά τήν ἐλευθερία ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καθόσον: «πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας» (Ἰωάν. η΄34).
Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ,
Θεόδωρος Σ.
Σχέση ελευθερίας φυσικά. Το εξηγεί πιο κάτω πολύ αναλυτικά.
"Ζητάει περιμένοντας την μετάνοια μου. Να ζητάω εκείνον χωρίς κάτι από αυτόν. Μας τρομάζει η σχέση γιατί στην σχέση χρειάζεται να έχεις ευθύνη να έχεις προορισμό. Θα χρειαστεί να ματώσεις, να λερωθείς."
Είμαστε ελεύθεροι στη σχέση μας με το Θεό μόνο να σκεφτούμε πόσες φορές πέσαμε και δεν μας τιμώρησε. Η γνώση του Θεού δεν γίνεται αυτομάτως, αλλά ένα σκαλοπάτι κάθε φορά προς τα άνω (πισωγυρίσματα υπάρχουν αλλά ο σκληρός αγώνας μας ανεβάζει και πάλι) Με λίγα λόγια ο Θεός μας δίνει ελευθερία & αρκετό χρόνο για αγώνα και μετάνοια. Αγώνας= αγιότητα. Υποκρισία= απώλεια.
«Μιλάμε για έναν Θεό που έχω σχέση ελευθερίας μαζί του.»
ἤ μιλᾶμε γιά ἕνα Θεό πού ἡ σχέση μου μαζί Του μέ ὁδηγεῖ στήν ἐλευθερία;
Ἀγαπητέ ἐν Χριστῶ ἀδελφέ χαῖρε.
Διάβασα τό σχόλιό σου καί ἤθελα νά μοιραστῶ μαζί σου κάποιες σκέψεις ἔστω καί ἑτεροχρονισμένα.
Ἡ ἐλευθερία, ὡς δυνατότητα ἐπιλογῆς κατά τή θέλεησή μας, ὑφίσταται μέχρι τήν στιγμή πού θά ἐγκολπωθοῦμε κάτι, (παράδειγμα τήν πίστη στό Χριστό) καί θά ἀποδεχθοῦμε τούς ὅρους καί τίς προϋποθέσεις (ἐντολές), πού θά καθορίζουν τό πλαίσιο μέσα στό ὁποῖο θά κινούμαστε καί θά μᾶς χαρακτηρίζουν ὡς πιστούς.
Ἔκτοτε, ἡ ἐλευθερία μας παύει νά ὑφίσταται ὡς δυνατότητα ἐπιλογῆς καί μέσα σ’αὐτή τή νέα προοπτική πού ἀνοίγεται ἐμπρός μας, καί κάτω ἀπό αὐτούς τούς κανόνες συμπεριφορᾶς πού εἶναι δηλωτικοί τῆς σχέσης μας μαζί Του κι ἀπελεύθεροι ἀπό τήν τυρρανία τῆς ἁμαρτίας βαδίζουμε στό νέο δρόμο πού μᾶς χαράζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μέ ἀπώτερο στόχο καί σκοπό τή σωτηρία μας, τόν ἁγιασμό μας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον.» (Ρωμ. στ΄ 22).
Μέ τήν ἰδιότητα πλέον τοῦ χριστιανοῦ, ὑποτάσσουμε καί ὑποδουλώνουμε τό θέλημά μας στό Θεό καί ἐνῶ φαινομενικά γινόμαστε δούλοι Κυρίου, οὐσιαστικά βιώνουμε τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερία πού εἶναι ζωή ἐλευθερίας ἐν Ἁγίω Πνεύματι.
Ὅταν δέ ἁμαρτάνουμε καί πέφτουμε κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγώνα μας, αὐτό δέν σημαίνει σχέση ἐλευθερίας μέ τό Θεό ἀλλά σχάση ἐλευθερίας μαζί Του, ἀφοῦ «πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας.» (Ἰω. η΄34).
Καί βεβαίως σ’αὐτή τήν περίπτωση ὁ Θεός δέν μᾶς τιμωρεῖ ἀμέσως, ἀλλά μακροθυμεῖ καί περιμένει τήν μετάνοιά μας, τήν ἐπιστροφή μας, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ.β΄4).
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὀρθοτομεῖ: «Φιλανθρωπίας γὰρ ὁ παρὼν καιρός... Ἥμαρτες; Μετανόησον... Τό πίπτειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἑωσφορικόν, τό μετανοεῖν θεῖον.»
Μέ αὐτά τά δεδομένα, ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ κατά την ταπεινή μου ἄποψη εἶναι λάθος νά ἐκλαμβάνεται ὡς σχέση ἐλευθερίας μαζί Του.
Στά ὅσα ἀνωτέρω περιγράφει ὁ π. Σπυρίδωνας εἶμαι ἀπόλυτα σύμφωνος μαζί του.
Ἡ διαφωνία μου ἦταν συγκεκριμένη.
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.
Δημοσίευση σχολίου