Ένα ιδιαίτερο κείμενο σήμερα για την ταπείνωση, από ιδιόχειρο και αδημοσίευτο σημείωμα του Κόντογλου, από το Αρχείο του.
Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Όταν κάθουμαι και κοιτάζω καλά καλά ένα ζώο, τα δέντρα, ένα ζωύφι, μια μέλισσα με τα χοντρά πόδια και τα μικρά φτερά της, αυτό το αγιασμένο, ιερατικό, προκομμένο μυστηριώδες ζωύφι, καταλαβαίνω να δακρύζει το μάτι μου από ευγνωμοσύνη και από αγάπη για τον Πλαστουργό μας. Βουβή, σιωπηλή σοφία βρίσκεται παντού. Μας τύλιξε η σοφία του από παντού, μέσα σε μυστήριο μας κατασφάλισε, και μονάχα μια σκάλα βρίσκεται για να μας πάγει κοντά του : η ταπείνωση. Κι η ταπείνωση φέρνει το δάκρυο το θερμό δάκρυο της πίστης,
Για τούτο οι άγιοι ασκητές κλαίγανε. Είχανε το χαροποιό δάκρυο. Ναι, ας κλαίμε και τότε θα λευτερωθούμε. Σαν φτάξουμε το κλάμα, θα νιώσουμε τη χαρά της ευγνωμοσύνης και της αγάπης του Πατρός μας που βρίσκεται στον ουρανό.Μονάχα με τα δάκρυα θα νιώσουμε την ευσπλαχνία Του. Σαν φτάξεις να αξιωθείς αυτό το μακάριο δάκρυο, είσαι στην αγκαλιά του Θεού και δεν έχεις πια ανάγκη από τίποτα, Σου δόθηκε η χάρις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου