«Τι θαυμάζεις Μαριάμ; τι εκθαμβείσαι το εν σοι;»

Σ’ ένα τροπάριο – κάθισμα του Όρθρου των Χριστουγέννων, ο ιερός Υμνογράφος απευθύνεται προς την Παναγία Θεοτόκο μ’ ένα ερώτημα:

«Τι θαυμάζεις Μαριάμ; τι εκθαμβείσαι το εν σοι;»· τι κοιτάς, θαυμάζεις και απορείς, Μαριάμ; Γιατί εκπλήττεσαι μ’ αυτό που Σου συμβαίνει;
Την ερωτά ο ιερός υμνωδός, και εκείνη απαντά:

 «Ότι άχρονον Υιόν, χρόνω εγέννησα, του τικτομένου την σύλληψιν μη διδαχθείσα». Θαυμάζω και απορώ, διότι τον άχρονο Υιό του Θεού τον γέννησα τώρα, σε ορισμένο χρόνο ως άνθρωπο, χωρίς να καταλάβω πως έγινε η σύλληψη!

«Άνανδρός ειμι, και πως τέξω Υιόν; άσπορον γονήν τις εώρακεν; όπου Θεός δε βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται». Είμαι Παρθένος, δεν έχω άνδρα. Πως θα γεννήσω παιδί; Όταν όμως θέλει ο Θεός, αλλάζει η φυσική ροή των πραγμάτων, αλλάζουν οι φυσικοί νόμοι!

Προσπαθεί ο ιερός Υμνογράφος στο τροπάριο αυτό ν’ αποτυπώσει την έκπληξη της Παναγίας μας ενώπιον του μοναδικού γεγονότος της Γεννήσεως του Χριστού. Αλλά το τροπάριο αυτό, εκφράζει και την έκπληξη του κάθε ανθρώπου μπροστά στο θεϊκό Μυστήριο.
«Τι θαυμάζεις Μαριάμ;», είναι και η δική μας απορία. Πως ο Θεός γίνεται άνθρωπος, πως ο αχώρητος Θεός χωράει στα σπλάχνα μιας Παρθένου; Θαυμάζεις (απορείς) για την ταπείνωση, τη συγκατάβαση που βλέπεις να έχει «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων»;
Εκπλήττεσαι από την άγνοια, την αδιαφορία και την ψυχρότητα των ανθρώπων;

Γιατί γενεαλογεῖται ὁ Ἰωσήφ καί ὄχι ἡ Παναγία...;

Ἴσως δημιουργηθεῖ ἡ ἀπορία σέ κάποιους, γιατί γενεαλογεῖται ὁ Ἰωσήφ καί ὄχι ἡ Παναγία, όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα (βλ. Ματθ. α').
Ὁ Ἰωσήφ ἦταν προστάτης καί «μνήστωρ» τῆς Θεοτόκου, καί δέν εἶχε συγγένεια εξ αἵματος μέ τόν Κύριό μας, καθότι ὁ Χριστός εἶναι χωρίς μητέρα ὡς Θεός καί χωρίς πατέρα ὡς Ἄνθρωπος, "απάτωρ, αμήτωρ και αγενεαλόγητος".

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφέρει δύο κυρίως λόγους:
Πρῶτον, ἐπειδή σύμφωνα μέ τό ἰουδαϊκό ἐθιμικό δίκαιο δέν γενεαλογοῦντο ποτέ οἱ γυναῖκες καί εἰδικά μόνες τους καί αὐτό φαίνεται ἀφοῦ καί στήν ὅλη γενεαλογία, ὅπου ἀναφέρεται γυναίκα, ἀναφέρεται σέ συνδυασμό μέ τό σύζυγό της.

Δεύτερον ἐπειδή ὁ Ἰωσήφ παρίστατο σάν πατέρας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά εἶναι βέβαια, διότι δέν ἔπρεπε ἐξ ἀρχῆς οἱ Ἰουδαῖοι νά μάθουν, γιά τήν ἄνευ σπορᾶς κυοφορία τῆς Παρθένου, ἐπειδή θά θεωροῦσαν τήν ἐγκυμοσύνη Της προϊόν μοιχείας καί θά τήν λιθοβολοῦσαν ἕως θανάτου, σύμφωνα μέ τίς σχετικές διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.

πηγή

Πώς αντέδρασε ο Ιωσήφ με το που έμαθε για την εγκυμοσύνη της Παρθένου Μαρίας;

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος(Βελιμίροβιτς)

Πώς αντέδρασε ο Ιωσήφ με το που έμαθε για την εγκυμοσύνη της Παρθένου Μαρίας; «Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν» (Ματθ. α΄ 19). 

Όπως βλέπουμε, ενήργησε σύμφωνα με το νόμο του Θεού. Έκανε υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως τουλάχιστον αυτός είχε αποκαλυφθεί στους Ισραηλίτες. Ενήργησε όμως και με ταπείνωση ενώπιον του Θεού. 

Ο σοφός Σολομών προειδοποιεί: «Μὴ δικαιοῦ ἔναντι Κυρίου». Μην εφαρμόζεις σκληρή δικαιοσύνη σ’ αυτούς που αμάρτησαν. Νιώσε τη δική σου αδυναμία, τις δικές σου αμαρτίες, και προσπάθησε να ελαφρύνεις τη δικαιοσύνη σου προς τους αμαρτωλούς. Εμποτισμένος με τέτοιο πνεύμα ο Ιωσήφ, δεν ήθελε να παραδώσει στη δικαιοσύνη την Παρθένο Μαρία για την αμαρτία που υποπτευόταν. Καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. Η πρόθεσή του αυτή μας δείχνει τι υποδειγματικός άνθρωπος ήταν ο Ιωσήφ. Υποδειγματικός στη δικαιοσύνη και το έλεος, όπως τον ήθελε το πνεύμα του παλιού νόμου. Για τον Ιωσήφ όλα ήταν απλά και καθαρά, όπως στην ψυχή κάθε θεοφοβούμενου ανθρώπου.

Αυτά σκεφτόταν ο Ιωσήφ. Βρήκε έναν πολύ κατάλληλο τρόπο για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Ξαφνικά όμως επενέβη ο ουρανός στο σχέδιό του και δέχτηκε μια αναπάντεχη εντολή:
«Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθεῖς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἀγίου» (Ματθ. α΄ 20). 

Ο άγγελος του Θεού που λίγο νωρίτερα είχε ανακοινώσει στην Παρθένο την έλευση του Θεανθρώπου στον κόσμο, τώρα έρχεται να ξεκαθαρίσει σ’ αυτόν τα πράγματα. Η αμφιβολία του Ιωσήφ ήταν ένα εμπόδιο σ’ αυτό το σχέδιο. Ένα μεγάλο και επικίνδυνο εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί. Για να δείξει πόσο εύκολο είναι για τις ουράνιες δυνάμεις να κάνουν πράγματα που είναι πολύ δύσκολα για τους ανθρώπους, ο άγγελος δεν του εμφανίστηκε σε όραμα, αλλά στον ύπνο του, σε όνειρο. Με τα λόγια αυτά στον Ιωσήφ, τον υιό του Δαβίδ, ο άγγελος θέλησε από τη μια να τον επιβραβεύσει κι από την άλλη να τον προειδοποιήσει. Σαν απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ πρέπει να χαρείς περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο για το μυστήριο αυτό και πρέπει να το κατανοήσεις καλύτερα από κάθε άλλον.

Άγιον 12ήμερο 1940. Γράμμα από το μέτωπο..!

 Δεκέμβριος του 1940, διανύουμε τις τελευταίες ημέρες. Ο χειμώνας ιδιαίτερα βαρύς. Επικρατεί αφόρητο κρύο και το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα Ο πόλεμος μαίνεται εις τις παγωμένες βουνοκορυφές. Τα ελληνόπουλα απωθούν τους επιτεθεμένους εχθρούς της Ελευθερίας μας και σημειώνουν σημαντικές νίκες.

Παραμονές της πρωτοχρονιάς ο γερο-Ηλίας έχει δίπλα του τα δυο εγγονάκια του την Φωτεινούλα και τον Ηλία και τους διηγείται τα κατορθώματά του από τον μακεδονικά αγώνα δίπλα εις τον ήρωα Παύλο Μελά και τα μάτια του βουρκώνουν από συγκίνηση και υπερηφάνεια , γιατί συνέβαλε και αυτός εις την ελευθερία της Μακεδονίας μας από τους Τούρκους και άλλους δυνάστες.

Η συμβία του κυρά Φωτεινή με τη νύφη τους Κατερίνα τη σύζυγο του υιού τους Δημητρίου ασχολούνται με τα του σπιτιού, μέρες που είναι. Συγχρόνως επιμελούνται και συντονίζουν και τις άλλες γυναίκες του χωριού οι οποίες ασχολούνται με την περιποίηση των τραυματιών ή με το πλέξιμο της φανέλας του στρατιώτη.

Έξω κρύο τσουχτερό που παγώνει τα πάντα. Η φωτιά εις το τζάκι και το εορταστικό κλίμα ζεσταίνουν τις καρδιές των ανθρώπων. Εις το σπιτικό του κυρ Ηλία η ατμόσφαιρα εορταστική και αγωνιώδης έχουν πολλές ημέρες να λάβουν γράμμα από το μέτωπο. Από τον Δημήτρη και τα εγγόνια ρωτούν και επιζητούν την παρουσία του πατέρα. Ξαφνικά ακούγονται κτυπήματα εις την πόρτα. Ποιος να ήλθε μέσα εις το κρύο και κυρίως τι μαντάτα φέρνει. Ήταν ο ταχυδρόμος του χωριού και έφερε το πολυπόθητο μήνυμα. Ένα γράμμα από τον μαχητή-πολεμιστή Δημήτριο.

Με τρεμάμενα χέρια από χαρά και συγκίνηση, αφού κάθισαν γύρω από το τζάκι, αρχίζει να διαβάζει η Κατερίνα με παλλόμενη φωνή

 «Ανήμερα Χριστουγέννων 1940.

Από τις παγωμένες βουνοκορυφές της Πίνδου, βρίσκω λίγο χρόνο και απευθύνομαι εις την πριγκίπισσα Φωτεινή, τον διάδοχο Ηλία, την πεπιφιλημένη Κατερίνα και σε εσάς σεβαστοί μου γονείς. Οι συνθήκες άσχημες, το κρύο πολικό. Μας ζεσταίνει η αγάπη όλων σας και η Σκέπη της Παναγίας. Η φανέλα του στρατιώτη απαλύνει τον πόνο και μας προφυλάσσει από τα κρυοπαγήματα. Καθημερινά σημειώνουμε νίκες και απωθούμε τον εισβολέα με το αέρα και την ευλογία της Υπερμάχου Στρατηγού, η γενναία ελληνική ψυχή με το ¨αέρα¨ τρέπει σε φυγή τους εχθρούς.

Τις τελευταίες δυο τρεις ημέρες δεν δεχτήκαμε εχθρική επίθεση, έτσι μπόρεσαν οι ιερείς του τάγματος π. Μιχαήλ και π. Παύλος

Γιά ποιό λόγο ἐνανθρώπησε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ Πατήρ ἤ τό Πνεῦμα• καί ποιές οἱ συνέπειες τῆς ἐνανθρώπησης

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

 Ὁ Πατήρ δέν μεταπίπτει στόν Υἱό, παραμένει πάντα Πατήρ· ὁ Υἱός δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα, παραμένει πάντα Υἱός· τό Πνεῦμα δέν μεταπίπτει στόν Πατέρα ἤ τόν Υἱό, παραμένει πάντα Πνεῦμα ἅγιο. 

Ἡ ἰδιότητα καθενός προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι σταθερή καί ἀμετάβλητη. Πῶς, ἄλλωστε, θά παρέμενε ἰδιότητα ἄν ἐναλασσόταν συνεχῶς περνώντας κάθε φορά σέ ἄλλο πρόσωπο; Γι'αυτό ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι πού γίνεται Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά παραμείνει ἀκριβῶς ἡ ἰδιότητα ἀμετακίνητη. Γιατί, ὄντας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου παίρνοντας σάρκα ἀνθρώπου ἀπ’ τήν ἁγία Παρθένο, δέν ἀλλοτριώθηκε ἀπό τήν υἱική του ἰδιότητα.

 Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα, διανοητή καί ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, δηλαδή νά ᾿ναι, ὅπως καί ὁ δημιουργός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση. Γιατί οἱ ἀρετές, δηλαδή ἡ νηφαλιότητα, ἡ ἠρεμία, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ σοφία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἀνεξικακία εἶναι πρωταρχικά, γνωρίσματα τῆς θείας φύσης.

 Ὁ Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του (τόν δημιούργησε γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία μέ τό νά τόν κρατᾶ κοντά του). 

 Ἐμεῖς, ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. 

Τίς γάρ μετουσία φωτί πρός σκότος;

 Καί ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζώη, πέσαμε στή φθόρα τοῦ θανάτου.

«Το Φώς Το Της Γνώσεως».

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

 Με την είσοδο του Χριστού στον κόσμο όλοι όσοι ζούσαν στο σκοτάδι και δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό, έλαβαν την θεία αποκάλυψη. 

Όλους τους φώτισε «το φως το της γνώσεως», όπως λέει το απολυτίκιο της μεγάλης σημερινής γιορτής: «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως».
Ας σκεφτούμε καλύτερα το νόημα του μεγάλου αυτού λόγου «το φώς το της γνώσεως».

 Μήπως πρόκειται για το φως της διανοίας; Όχι, όχι, το νόημα είναι πιο βαθύ. Δεν φωτίζεται η κάθε διάνοια από το φως το αληθινό. Ακόμα και ο θαυμάσιος νους των μεγαλυτέρων φιλοσόφων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δεν φωτίζονταν από το φως της αληθείας, ενώ η διάνοια μερικών άλλων φιλοσόφων ήταν τόσο σκοτισμένη, ώστε αρνούνταν και μεγάλες πνευματικές αλήθειες.
Ασύγκριτα μεγαλύτερη του ανθρώπινου νου είναι η διάνοια του διαβόλου και των αγγέλων του. Αλλά σίγουρα στερούνται αυτοί της οποιασδήποτε κοινωνίας με το φως και έτσι αποτελούν πηγή του βαθύτερου σκότους.

Η γνώση, λοιπόν, την οποία έφερε στον κόσμο ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θείο φως, το οποίο φωτίζει τον κόσμο. Στο στενό σπήλαιο της Βηθλεέμ την μεγάλη εκείνη ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού άναψε για μας το θείο αυτό φως, το οποίο όσο μεγάλωνε ο Χριστός, φτάνοντας σε μέτρο ηλικίας τελείου ανδρός, τόσο δυνατότερα έλαμπε και τελικά έφτασε στο σημείο να είναι η λάμψη του αμέτρητες φορές λαμπρότερη της λάμψης του ήλιου. Επειδή το φως του Θεανθρώπου Ιησού, ο οποίος είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είναι το θειο φως.

Στην Αγία Γραφή ο ίδιος ο Θεός και ο προαιώνιος Υιός Του ονομάζονται φως.

 Στην πρώτη καθολική επιστολή του ο απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: 

«Και αύτη εστίν η επαγγελία ην ακηκόαμεν υπ’ αυτού και αναγγέλλομεν υμίν, ότι ο Θεός φως έστι και σκοτία εν αυτώ ουκ εστίν ουδεμία» (Α΄ Ιω. 1,5). 

Και στο πέμπτο κεφάλαιο της ίδιας επιστολής γράφει: «Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και έσμεν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ, ούτός έστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» (Α΄ Ιω. 5, 20).
Ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε: 

«Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη» (Ιω. 12, 46), Και άλλη μεγάλη αλήθεια για την ουσία του Θεού, μας αποκάλυψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος, λέγοντας ότι «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4, 16).

Η Απογραφή του Κυρηνίου.Μωσαϊκό-Κωνσταντινούπολη

Η Απογραφή του Κυρηνίου.Μωσαϊκό, Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Σωτῆρος ἐν τῇ Χώρᾳ-Κωνσταντινούπολη(14ος αιώνας)

Ευαγγελιστής Λουκάς 2:1-3: «Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθεν δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην. αὕτη ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου. καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἑαυτοῦ πόλιν».

Οι ρωμαϊκές απογραφές και η απογραφή των χρόνων του Χριστού

Μαρτυρία από Αμερική για τη Γερόντισσα Γαλακτία

Επειδή μελετώ πολλά για την θαυμαστή Οσία Γαλακτία της Κρήτης, αποφάσισα να καταθέσω την δική μου εμπειρία που σημάδευσε την ζωή και την ιερωσύνη μου… Υπηρετώ στην Αμερική την Εκκλησία του Χριστού, με την δική Του ανοχή και την καθημερινή γεύση του Θείου ελέους Του. Το εννοώ και συγχωρέστε με που το τονίζω. Ευχηθείτε να το βιώνω αυτό καθημερινώς μήπως και αξιωθώ της σωτηρίας. Έχω οικογένεια, είμαι έγγαμος ιερεύς.

Η πρόνοια του Θεού έφερε εδώ στην Αμερική τον θαυμαστό Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη. Αν δεν ερχόταν, θα κατέληγε η εδώ Εκκλησία χειρότερη από τον παπισμό σε εκκοσμίκευση… Υπήρξε ο φλογερότερος σημαιοφόρος του Σταυρού, που γνώρισα στη ζωή μου… Εφάμιλλος των Αποστόλων και των αρχαίων Αγίων, ξεπέρασε όλους τούς συγχρόνους Πατέρες σε ταπείνωση και δύναμη Πνεύματος, όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος στη Γερόντισσα Μελάνη ηγουμένη της Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Σικάγου… Τα σημεία πάμπολλα. Η αγιότητά του «έως των ουρανών» κατά το ψαλμικό. 

Στις συμβουλές του, μας τόνιζε ότι οι εκτρώσεις και οι σαρκικές αμαρτίες, ειδικά οι παρά φύση αμαρτίες, είναι το μεγαλύτερο πνευματικό πρόβλημα της εποχής μας… Ειδικά μέσα στο Γάμο βλασφημείται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και αλλοιώνονται τα πάντα από το πειρασμικό πνεύμα… Μας συνιστούσε να βοηθούμε τους ανθρώπους να απαλλαγούν απ’ αυτές τις φοβερές εστίες ψυχοσωματικής μόλυνσης πού δαιμονοποιούν την ζωή τους… Προσωπικά τα δεχόμουν όλα αυτά, αλλά φοβόμουν το κόστος από την πλευρά της διοίκησης της Εκκλησίας πού μέσα στο πνεύμα του περσοναλισμού και της μετανεωτερικότητας, προωθεί πολλές φορές τα αντίθετα. Έχουν και προσωπικούς λόγους να το κάνουν αυτό και διώκουν κάθε πατερική άποψη επί του θέματος…

Τον Ιανουάριο του 2019 βρέθηκα στην Ελλάδα… Είχα ήδη ακούσει για την γερόντισσα Γαλακτία στην Αμερική. Η αείμνηστη Χρυσάνθη Θεμελή πνευματοκόρη του Γέροντα, καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης και ξένων Πανεπιστημίων (κοιμήθηκε πρόσφατα ως Αθανασία μοναχή) μιλούσε με πολύ ενθουσιασμό για την Οσία Γαλακτία. Είχε συνδεθεί στενά μαζί της… Μού έδωσε τον αριθμό κινητού του π. Αντωνίου και μού είπε να μιλήσω μαζί του. Ο π. Αντώνιος με πολλή χαρά προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει. Μού εξήγησε όμως, ότι λόγω πολλαπλών εγκεφαλικών επεισοδίων κουράζεται εύκολα. Δεν λειτουργεί η εγκεφαλική της μνήμη, είπε, και δεν θυμάται πάντα τις κατάλληλες λέξεις να εκφρασθεί. Ειδικά μετά το μεσημέρι που την κουράζουν οι επισκέψεις… Άλλοτε είναι μια χαρά. Ειδικά τα πρωινά. Έλα πρωί, μου συνέστησε.

Όντως, σε δύο ημέρες ήμουν εκεί. Όμως μια καθυστέρηση στο αεροπλάνο με έκανε να φθάσω απόγευμα. Και όμως! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού! Η γερόντισσα με περίμενε! Με τρόπο θαυμαστό! Όλα μου θύμιζαν τον Γέροντα Εφραίμ! Τα μάτια, το χαμόγελο, η ακτινοβολία του προσώπου, η μυρωδιά σαν μωρού, σαν βρέφους, κάποια στιγμή και η έκρηξη ευωδίας σαν αγίου λειψάνου… Δεν είπα τίποτα… Τα δάκρυά μου βροχή… Εκεί δέχεσαι μετάγγιση ζωής… Δεν εξάγεις λόγο και κάτι άλλο ανθρώπινα επικοινωνιακό… Ζεις σε άλλη βιόσφαιρα και σιωπάς… Άλλωστε η σιωπή είναι η γλώσσα τού μέλλοντος αιώνος… Με πήρε στη μητρική αγκαλιά της… Θεέ μου τι παραδεισένια ζεστασιά ήταν αυτή! Με προσφώνησε με το όνομα μου.

“Θεέ μου, Ἐσύ μπορεῖς νά κάνης θαύματα καί ἀπό τούς γενεαλογικούς καταλόγους

'Ελεγε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος σ'ένα κήρυγμά του:
«Κάποτε ἕνας πιστός προσπαθοῦσε νά πείση κάποιο φίλο του νά πάη σέ μιά αἴθουσα ν᾿ ἀκούση κήρυγμα. Ὁ φίλος του αὐτός ἦταν ἀδιάφορος, ἄπιστος.
Ἀρνιόταν. Ἐπειδή ὅμως εἶχε πολλή ἀγάπη καί πολλές ὑποχρεώσεις στό φίλο του, ἀποφάσισε κάποτε νὰ τοῦ κάνη τό χατήρι.

 "Νά πάρη ἡ εὐχή", λέει, "δέν μου ζητάει καμμιά μεγάλη θυσία. Τόση ὑποχρέωση τοῦ ἔχω, τόσο πολύ μέ πιέζει, τόσο πολύ τό ζητάει. Θα πάω".

  Ὁ ἱεροκήρυκας εἶχε συνήθεια να ερμηνεύη τήν Π. Διαθήκη. Ανέπτυσσε μέ λίγα λόγια τήν Π. Διαθήκη. Εἶχε ξεκινήσει ἀπό τή Γένεση. Τήν ἡμέρα ἐκείνη βρισκόταν στο 11ο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως, τό ὁποῖο δέν ἔχει τίποτε ἄλλο παρά γενεαλογικούς πίνακες. Εἶχε πεῖ ὅμως, του φίλου του αὐτός πού δέχθηκε νά πάη στήν ἀκρόαση τοῦ κηρύγματος ὅτι "δέκα λεπτά μόνο διαθέτω. Δέν ἔχω πολύ χρόνο γι' αὐτά τά πράγματα. Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις τόσο πολύ, μόνο για δέκα λεπτά θα 'ρθῶ". 

Καί τοῦ εἶπε ὁ ἄλλος: "έλα μόνο για δέκα λεπτά". 

Σας διαβάζω ἕνα μικρό κομμάτι ἀπό τό κείμενο: "Καί ἔζησε Σήμ μετά τό γεννῆσαι αὐτόν τόν Αρφαξάδ ἔτη πεντακόσια καί ἐγέννησεν υἱούς καί θυγατέρας καί ἀπέθανε.
Καί ἔζησεν Αρφαξάδ ἑκατόν τριάκοντα πέντε ἔτη καί ἐγέννησε τόν Καϊνᾶν. Καί ἔζησεν Αρφαξάδ μετά το γεννῆσαι αὐτόν τόν Καϊνᾶν ἔτη τετρακόσια καί ἐγέννησεν υἱούς καί θυγατέρας καί ἀπέθανε" κλπ. (Γεν. 11, 11 κ.έ.) καί προχωρεῖ ὁ κατάλογος καί μέ ἄλλα ὀνόματα.

 Τά δέκα λέπτα, ὅμως, τά ὁποῖα τοῦ εἶχε πῆ, μέχρι νά διαβάση ὁλόκληρο τό κεφάλαιο ὁ ἱεροκήρυκας πέρασαν, καί ἔφυγε αυτός καί τόν συνόδευσε ὁ φίλος του, ὅπως εἶχαν πῆ. 

Ὅταν ἄκουσε τήν ἀνάγνωση τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ ὁ πιστός ἄνθρωπος, πού εἶχε πάει τόν ἄπιστο στήν ὁμιλία, ἀπογοητεύθηκε.

 "Αχ, Θεέ μου! Τόσο κόπο, τόσο μόχθο, τόσες προσπάθειες ἔκανα να φέρω αὐτό τόν ἄνθρωπο ν᾿ ἀκούση τό λόγο Σου καί ῾πέσαμε σήμερα στούς γενεαλογικούς καταλόγους. Ο τάδε γέννησε τόν τάδε, κι ὁ τάδε γέννησε τόν τάδε, κι ὁ τάδε... Σύ πού περί πάντων προνοεῖς, δέν προνοοῦσες καί σήμερα νἄχουμε κάτι ἄλλο, συγκλονιστικό, κάτι ἄλλο πού νά λαλήση μές στην καρδιά του, μήπως αυτό γινόταν ἀφορμή καί ἐπέστρεφε ὁ ἄνθρωπος;". 

''Βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς'',θα είναι οι άνθρωποι των εσχάτων ημερών

''Τά τῶν Πατέρων σήμερον πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Λυτρωτήν, τόν μεγαλύναντα αὐτούς''
Ευαγγέλιο Μνήμης και Τιμής των κατά σάρκα Προγόνων του Θεανθρώπου, αυτό που θα ακούσουμε αύριο στους Ιερούς Ναούς.
Με τα ονόματα τους αρχίζει η Καινή Διαθήκη δείχνοντας το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, αλλά και τιμώντας τους παράλληλα.
Τί άνθρωποι ήταν αυτοί;
Βοσκοί, γεωργοί, αλλά και Ιερείς και Βασιλείς.
Ισραηλίτες αλλά και Εθνικοί.
Άγιοι, αλλά και μεγάλοι αμαρτωλοί και φονείς κάποιοι.
Γυναίκες σεβάσμιες και άγιες, αλλά και πόρνη κάποια.
Όλους και όλα τα χρησιμοποίησε ο Θεός για να εκτελέσει την υπόσχεση που έδωσε μέσα στον Παράδεισο ότι θα στείλει Σωτήρα να ελευθερώσει τον σκλαβωμένο άνθρωπο από τα δεσμά του Όφεως.
Δεν ξεχώρισε τους άγιους από τους αμαρτωλούς, τους βασιλιάδες από τους βοσκούς, σε όλους έδωσε την ίδια Τιμή ως Προγόνους Του.
Μέσα από όλους αυτούς πέρασε ο Χριστός.

Και οι δικοί μας πρόγονοι άνθρωποι ήταν με σάρκα, άλλοι έζησαν άγιοι και καθαροί και άλλοι πολεμήθηκαν από πολλά πάθη.
Σε όλους αρμόζει Η ΙΔΙΑ ΤΙΜΗ από εμάς.
Δεν θα Γίνουμε Εμείς οι Κριτές τους.
Μέσα μας όλοι κάτι έχουμε κληρονομήσει από τον καθένα τους, ας το διακρίνουμε και ας αυξήσουμε ό,τι αγαθό και ας διορθώσουμε ό,τι στραβό.
Τιμήστε με κάθε τρόπο τους προγόνους σας ''καί ἀμοιβάς ἀποδιδόναι τοῖς προγόνοις· τοῦτο γάρ ἐστι καλόν καί ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ'' Απόστολος Παύλος.
Εκμεταλλευτείτε την κάθε ευκαιρία που σας δίνετε και δώστε Τιμή σε αυτούς, μέσω των οποίων ήλθατε στη ζωή.
Θα παρατηρήσετε κάτι διαφορετικό να αλλάζει στη ζωή σας και την οικογένεια σας.

Είναι ντροπή για την γενεά μας να μην γνωρίζουμε ούτε τα ονόματα των προπαππούδων μας, ανθρώπων που τόσους αγώνες και αγωνίες υπέφεραν στη ζωή τους για τους απογόνους τους και για εμάς σήμερα αυτοί να είναι Ξένοι και Άγνωστοι. Τουλάχιστον μια μνημόνευση στην Εκκλησία, μια προσευχή ατομική για τις ψυχές τους, ένας καλός λόγος για τον καθένα, τους αξίζει.
Ο Ίδιος ο Χριστός μας έδωσε ρητή Εντολή γι' αυτό.
''Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα εύ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης''
Εντολή με Επαγγελία ''Για να σου γίνει καλό στη ζωή σου και να ζήσεις πολλά χρόνια''

Γνωρίζω περίπτωση νεαρού που έβρισε πολύ άσχημα τους γονείς του, πήρε το μηχανάκι για βόλτα την ίδια μέρα και σκοτώθηκε.

Για να εισέλθεις εδώ μέσα, στο μέρος που γεννήθηκα, για να γεννηθώ Εγώ μέσα σου, πρέπει να ταπεινωθείς.

Δεν χρειάζεται εξυπνάδα στα Χριστιανικά θέματα. Χρειάζεται απλότητα και ταπείνωση... Στη Βηθλεέμ έχει μία πόρτα, ένα μέτρο ύψος. 

Πρέπει να καμπουριάσεις, για να μπεις μέσα. 

Είναι σαν να σου λέει ο Χριστός:
''Για να εισέλθεις εδώ μέσα, στο μέρος που γεννήθηκα, για να γεννηθώ Εγώ μέσα σου, πρέπει να ταπεινωθείς. Εάν δεν ταπεινωθείς και θεωρείς τον εαυτόν σου ότι κάποιος είσαι, για εδώ μέσα δεν κάνεις. Θα ταπεινωθείς...''.

 Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

" Και προσκυνήσουσιν αυτώ πάντες οι βασιλείς της γης, πάντα τα έθνη δουλεύσουσιν αυτώ"

«Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζητούν τη μετάνοια και τη Θεία Κοινωνία, ο σατανάς δεν θα έχει δύναμη»

π.Αρσενίου Μπόκα

ΤΟ ΥΨΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΟΣ(Κυριακή προ Χριστουγέννων)

Κορυφώνεται τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ ἡ ἀπὸ μηνὸς ἤδη ἐγκαινιασθεῖσα προεόρτια πορεία μας πρὸς τὴ Βηθλεέμ. Ἡ Βίβλος γενέσεως τοῦ εὐαγγελιστῆ Ματθαίου, διευρυμένη μὲ τὴν ἀντίστοιχη γενεαλογία τοῦ Λουκᾶ, μᾶς εἰσάγει εὐθέως στὸ γεγονὸς τῆς ἀπερινόητης καθόδου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς εἰσόδου του στὸν τόπο καὶ τὸν χρόνο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας.

Ἡ μακρὰ ἁλυσίδα τῶν κατὰ σάρκα Προπατόρων, ἐκ τῶν ὁποίων «ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός», συμπληρώνεται ἀπὸ τὴν ἐπίσης μακρὰ ἁλυσίδα τῶν κατὰ πνεῦμα προγόνων του, ὅλων ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν κατὰ Θεὸν βιοτή τους, ἔργῳ καὶ λόγῳ, κράτησαν ἀνοιχτὸ στὶς ψυχὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαιτέρως ὅμως τοῦ ἐκλεκτοῦ περιουσίου λαοῦ, τὸν πνευματικὸ δίαυλο τῆς πίστης καὶ τῆς ἀναμονῆς, μέχρις ὅτου, μὲ ἀπόρρητο τρόπο, νὰ περιβληθεῖ καὶ τὴν ἀνθρώπινη διφυῆ οὐσία ὁ ὑπερούσιος Θεός. Καὶ φυσικῷ τῷ λόγῳ τιμῶνται καὶ ὅλοι αὐτοὶ σήμερα, ἰδιαιτέρως δὲ ὁ χορὸς τῶν προφητῶν καὶ προφητίδων (Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως).

Ὅλοι αὐτοὶ ἀποτέλεσαν τὴν προκεχωρημένη γραμμὴ τῆς ἀνθρώπινης προσπάθειας νὰ κατεβάσει ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ στὸ βάθος τῆς ἀνθρώπινης κατάντιας τὸν Ὕψιστο. Εἶναι ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τῆς ἀνθρώπινης ἱκεσίας γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ καὶ Σωτήρα. Στὸν Ὄρθρο τῶν Χριστουγέννων ἀκοῦμε τὸν λαμπρὸ Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, τὸν εὔγλωττο ὑμνητὴ τῶν θείων μεγαλείων, νὰ βάζει στὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἰωνᾶ τὴν ἀγωνιώδη κραυγὴ τοῦ ἀνθρώπου.

«Ναίων Ἰωνᾶς ἐν μυχοῖς θαλαττίοις…» (ᾠδὴ ς΄).

ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

Ἕνα ἀπό τά ἱερά Πρόσωπα, τό ὁποῖο μνημονεύεται αυτές τις μέρες στις Χριστουγεννιάτικες Ακολουθίες εἶναι κι ὁ Μελχισεδέκ.

Ὁ Μελχισεδέκ ἐμφανίζεται ξαφνικά στό 14ο κεφάλαιο τοῦ Βιβλίου τῆς Γενέσεως καί μόνον, ὅπου διαβάζουμε: "καὶ Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καί οἶνον· ἦν δέ ἱερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου"

Τό ὄνομά του σημαίνει βασιλέας τῆς δικαιοσύνης (μέλεχ σαδώκ στά ἑβραϊκά) καί ὅπως λέει τό ιερό κείμενο ἦταν βασιλέας τῆς πόλεως Σαλήμ (στά Ἑβραϊκά σημαίνει εἰρήνη), ἡ ὁποία πόλη ἀργότερα ὀνομάστηκε Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Μελχισεδέκ ἐμφανίστηκε ὡς Ἱερέας και μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Λώτ ἀπό τόν Ἀβραάμ, γιά νά προσφέρει στόν Θεό ἄρτο καί οἶνο, ὡς εὐχαριστήρια θυσία, γιά τήν νίκη τοῦ Ἀβραάμ ἐπί τῶν ἐχθρῶν του.

Εξαιτίας αυτής της Ιερουργίας ο Μελχισεδέκ προεικονίζει τον Χριστό. Διότι καί ὁ Κύριος στόν Μυστικό Δεῖπνο προσέφερε ἄρτο καί οἶνο, προτυπώνοντας με την πρώτη αυτή αναίμακτη θεία Λειτουργία πάνω στη Γη, τήν μετ’ ὀλίγον αιματηρή Του θυσία επί του Τιμίου Σταυρού.

πηγή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ(Προ Χριστουγέννων)

Τά Χριστούγεννα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως καί κάθε χριστιανική γιορτή, προϋποθέτουν τήν εὐλογία, τή δωρεά καί τήν ἀπόφαση τῆς πίστης. Οἱ ἄνθρωποι γιορτάζουμε ἐπειδή ἔτσι ἔχουμε μεγαλώσει καί ἐπειδή ὁ πολιτισμός μας ἔχει συνδέσει τή θρησκευτικότητα μέ τόν δικό του τρόπο προσέγγισης τοῦ χρόνου. Κερδίζουν, ἄλλωστε, ὅλοι. Ἡ γιορτή γίνεται μία στάση στή πορεία τῆς ζωῆς, μόνο πού δέν ἐνδιαφέρει τούς πολλούς τό νόημά της. Ἀρκεῖ ὅτι ὑπάρχει!

Ἀλλαγή πορείας
Ὅσοι ἐνδιαφερόμαστε ὅμως γιά τό τί δείχνει καί σέ τί μᾶς καλεῖ μία γιορτή, χρειάζεται νά ξαναδοῦμε τί εἶναι πίστη. Καί ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία μας, τήν Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, κάνει μία ἀναφορά σέ πρόσωπα τά ὁποῖα ξεχώρισαν ὡς πρός τήν πίστη, ξεκινώντας ἀπό τόν πρῶτο στόν ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός: τόν γενάρχη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ἀβραάμ. Κληρονόμοι τῆς πίστης τοῦ Ἀβραάμ μέχρι τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ Ἑβραῖοι. Μετά ἡ κληρονομιά πέρασε σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, σέ κάθε ἄνθρωπο καί λαό πού ἀποδέχτηκε τή διαθήκη, τή συμφωνία πίστης πού ὁ Θεός ἔκανε μέ τόν Ἀβραάμ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, γράφοντας στούς Ἑβραίους, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι μόνο μία δογματική ἀλήθεια τήν ὁποία ἀποδέχεται ὁ πιστεύων στό μυαλό καί τή σκέψη του, ὅσο «παρώκηση», ἐγκατάσταση «εἰς γῆν ἀλλοτρίαν» (Ἑβρ. 11, 9).

Χριστουγεννιάτικο «θαύμα»: Ο Δημήτρης Αλικάκος μελετά τον Άγιο Παΐσιο!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ

Το έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά τόσα χρόνια. Ο Δημήτρης Αλικάκος είναι ο κατεξοχήν μαϊντανός των χριστιανικών εορτών. Στον Χριστιανισμό οφείλει την επαγγελματική ύπαρξή του άλλωστε. Με την ίδια λογική που ένας ιός οφείλει την επιβίωσή του σε έναν ξενιστή.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο ξενιστής είναι το σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που δόξα τω Θεώ έχει ένα πανίσχυρο ανοσοποιητικό 2 χιλιετιών, έχοντας αντιμετωπίσει ασυγκρίτως ισχυρότερα «παθογόνα» από τη φθηνή προπαγάνδα του Αλικάκου. Επομένως ούτε καν για… γριπούλα δεν συζητάμε.

Στοχευμένα και συστηματικά, σε κάθε παραμονές Χριστουγέννων ή Πάσχα, θα έχουμε συναπάντημα του Αλικάκου με κάποιο αντιχριστιανικό ντελίριο. Θα γράψει (ή θα πει) κάτι, προσπαθώντας να κάνει «γκελ» στον πάτο του βαρελιού.

Φέτος όμως, έγινε ένα πολύ εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο «θαύμα». Ο Άγιος Παΐσιος «ανάγκασε» τον Αλικάκο να διαβάσει τις διδαχές του Αγίου. Αυτό και αν είναι έκπληξη. Με κίνητρο το μίσος του Αλικάκου για τον αγιασμένο γέροντα που θαυμάζει όλη η υφήλιος, ο δημοσιογράφος φυλλομέτρησε τα 4 βιβλία με λόγους του Αγίου Παϊσίου που έχει εκδώσει η γυναικεία Μονή της Σουρωτής Θεσσαλονίκης: «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος».

Ο πολυεύσπλαγχνος Θεός ακόμα και στους πολέμιους του, παρουσιάζει πολλές ευκαιρίες για να φωτιστεί η διάνοιά τους. Ο Αλικάκος δείχνει να απέχει έτη φωτός από κάθε φώτιση, αλλά ακόμα και για τον πονηρό του σκοπό, διάβασε κάμποσους λόγους του Παϊσίου και πρόσθεσε… 0,1% πιθανότητες να ξυπνήσει από το χριστιανοφοβικό του λήθαργο. Το υπόλοιπο 99,99% μπορεί να το προσθέσει σε μια στιγμή η προαίρεση. Είθε να γίνει και αυτό.

Αλλά έστω κι έτσι ο Αλικάκος έγινε επιτέλους λίγο πιο συνεπής στις συκοφαντίες του. Το πρώτο βήμα για να πολεμάς τις ιδέες ενός εχθρού, είναι να γνωρίζεις τι υποστηρίζει. Ο Αλικάκος τόσο καιρό δεν έκανε ούτε αυτό. Ήταν τελείως άσχετος με την ορθόδοξη διδασκαλία. Τα επιχειρήματα του ήταν παντελώς άστοχα, αλλά και παιδικά μπροστά στη γραμματεία των απολογητών Πατέρων. Απλώς αναμασούσε οπαδικά συνθήματα, χωρίς καμία διαλεκτική βάση.

Όχι ότι άλλαξε τίποτα ιδιαίτερο και τώρα. Εξακολουθεί να έχει μαύρα μεσάνυχτα ο χριστιανομάχος Αλικάκος, αλλά τουλάχιστον άρχισε να μαθαίνει το «Λόλα, να ένα μήλο» των θρησκευτικών. Τι ανακάλυψε λοιπόν εμβρόντητος ο εξερευνητής μας;
Τι έκανε τον Αλικάκο να βγει από τα ρούχα του

Έγραψε σε ανάρτησή του ότι είδε γραμμένο έναν λόγο που αποδιδόταν στον Άγιο Παΐσιο και τον έκανε να… φρίξει. Στον λόγο αυτό ο Άγιος φέρεται να έλεγε ότι πολλά νεαρά παιδιά τα παίρνει πρόωρα ο Θεός, αφού βλέπει ότι δεν θα μετανοήσουν, προκειμένου να μην πάνε στο «μπουντρούμι», αλλά στο «σαλόνι» της κόλασης.

Μην πτοείσαι από το τι λένε οι άνθρωποι για σένα. Αυτός είναι ο διαβολικός φόβος.

«Μην πτοείσαι από το τι λένε οι άνθρωποι για σένα. Αυτός είναι ο διαβολικός φόβος.
Ο κόσμος αυτό το ξέρει καλά. Ποτέ δεν έπαψε να λέει και μάλιστα για αγίους και Οσίους της Εκκλησίας μας.Συλλογίσου τι ο Θεός λέγει για σένα, τι οι Άγγελοι και οι Άγιοι λένε για σένα»

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Τέσσερα πράγματα που έμαθα από τη σχολική χριστουγεννιάτικη παράσταση της 7χρονης κόρης μου.

Του Κώστα Κουτσουρέλη

- Ότι η ελληνική παιδεία, όποιο περιεχόμενο κι αν δώσει κανείς στη λέξη, όποια ιδεολογική φόρτιση, είναι πασσέ, τελειωμένη υπόθεση. Σαράντα λέπτα στη σκηνή και δεν ακούστηκε ένα τραγούδι, ένα στίχος, μια μελωδία γηγενής, κοσμική ή εκκλησιαστική, δημοτική ή επώνυμη. Αλλά, αυτό είναι το ωραίο, ούτε και ευρωπαϊκή, η Άγια Νύχτα έστω της παλιάς Μεσευρώπης. Σαν να μη γιορτάσαμε ποτέ Χριστούγεννα σ' αυτόν τον τόπο, σ' αυτήν την ήπειρο... Όλα, απ΄ την αρχή ώς το τέλος ήταν αγγλόφωνα και αμερικάνικα, πολλά χωρίς καν σχέση με τα Χριστούγεννα - από τα γλυκερά χολλυγουντιανά χιτάκια της δεκαετίας του 1940 ώς κάτι ροκ και ποπ ακκόρντα, αναμνήσεις εφηβικές προφανώς της δασκάλας-σκηνοθέτιδος-συγγραφέως.

- Ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν την παραμικρή πια σχέση με Χριστούς και φάτνες και Ηρώδηδες και χριστιανισμούς και άλλα τέτοια παρωχημένα και αδιάφορα, ότι δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τη διδαχή της αγάπης, της θυσίας, της προσφοράς, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για την ειλικρίνεια των διδάχων. Ακόμη και η υπόθεση του "έργου" ήταν κι αυτή κλεμμένη κι αγύριστη αμερικανιά. Κι αν κόπιαρε, ας πούμε, το "Μια υπέροχη ζωή" του σπουδαίου Φρανκ Κάπρα, αριστούργημα που τιμά και το σινεμά και τον χριστιανισμό και την αμερικανική τέχνη, ποιος θα είχε αντίρρηση; Όχι! Κάποιος κακός θέλει να καταργήσει τα Χριστούγεννα και τα παιδιά κινδυνεύουν να χάσουν τα ρεγάλα, αυτό ήταν το στόρυ. Έννοείται ότι η τρομερή απειλή απεφεύχθη: κανείς δεν θα στερηθεί τα ψώνια του, τα πολυκαταστήματα δεν θα χάσουν πελάτη.

- Ότι η "τέχνη είναι πατσαβούρα", που θα έλεγε κι ο Παλαμάς. Κανείς δεν ζητάει θαύματα από τους δασκάλους και τα παιδιά, αλίμονο!

Να θυμάσαι πως τον καιρό της αρρώστειάς σου, ο ίδιος ο Κύριος είναι μαζί σου

 «Όταν η σάρκα σου δοκιμάζεται από αρρώστειες, να θυμάσαι, ότι αυτό που υποφέρει και εξασθενεί, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της σωτηρίας σου. 

 Για αυτό πρέπει να υπομένεις τις αρρώστειες με γενναιότητα, στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος για χάρη μας, υπόμεινε Σταυρό και θάνατο. 

 Να θυμάσαι ακόμα, πως όλες οι αρρώστειες είναι κολασμός που επιτρέπει ο Θεός για τις αμαρτίες μας, μάς καθαρίζουν, μάς συμφιλιώνουν με τον Θεό και μάς οδηγούν πίσω στην Αγάπη Του. Να θυμάσαι τέλος, πως τον καιρό της αρρώστειάς σου, ο ίδιος ο Κύριος είναι μαζί σου».

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

πηγή

Τιμή και δόξα στη ρωσική γη, που γέννησε τέτοιες ηρωίδες"

 "Οι ορθόδοξες γυναίκες στη Ρωσία ήταν πάντα και συνεχίζουν να είναι ατρόμητες και θυσιαστικές. 

 Δεν λογάριαζαν τη ζωή τους, έκρυβαν τον ορθόδοξο κλήρο που διωκόταν από τους Μπολσεβίκους, διακινδυνεύοντας ακόμη και να πυροβοληθούν.

  Έκαναν μια δουλειά και από τα πενιχρά κέρδη τους, συχνά στερούνταν ό,τι τους ήταν απαραίτητο, προσφέροντας σε όσους έκρυβαν ό,τι μπορούσαν να παρέχουν. Εργαζόμενες ως υπηρέτριες, τροφοί και μαγείρισσες στους κομμουνιστές, αν μάθαιναν πως κάποιοι βρίσκονταν σε κίνδυνο, τους προειδοποιούσαν, σώζοντάς τους έτσι από τον αναπόφευκτο θάνατο. 

Για να βοηθήσουν τους ατυχείς, συχνά εργαζόνταν διπλά, ώστε να μην υπάρχουν επιπτώσεις στις οικογένειές τους. 

Όπως έχω ήδη επισημάνει, απωθούσαν ατρόμητα τις επιθέσεις των Ανακαινιστών και των αυτοκέφαλων εθνικιστών. Οι γυναίκες ήταν η μάστιγα όλων των σχισματικών και αιρετικών. Κάτω από τις σοβιετικές συνθήκες, έχω βιώσει το έλεός τους και την ανιδιοτέλεια, ακόμα και στο θάνατο. Τιμή και δόξα στη ρωσική γη, που γέννησε τέτοιες ηρωίδες"

Από τα  ''Απομνημονεύματά'' του Αρχιεπισκόπου Λεόντιου(Φιλίπποβιτς) για τις γυναίκες της δικής του πατρίδας επί Κομμουνισμού

πηγή

Εναπογραφόμενος Χριστέ....

                               Ἐναπογραφόμενος Χριστέ, δούλοις τῷ τοῦ Καίσαρος, δι' εὐσπλαγχνίαν προστάγματι, ἔρχῃ χαρίσασθαι τὴν ἐλευθερίαν, τὴν ζωὴν καὶ λύτρωσιν, ἀγνώμοσιν οἰκέταις μακρόθυμε, τοῖς προσκυνοῦσί σου, τὰ σωτήρια Γενέθλια, τοῦ ἐλθόντος, σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγ Ιωάννης Κρονστάνδης-H Χάρη του Θεού τον έκανε να φαντάζει σαν επίγειος άγγελος!

Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης είχε ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Όμως η Χάρη του Θεού που κατοικούσε μέσα του, τον ομόρφυνε και τον έκανε να φαντάζει σαν επίγειος άγγελος!

π. Γεώργιος Σαβέλσκι .Βιογράφος Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης.

πηγή

Δέσποινα Αδάμη - Βρήκα φως(Παναγιά μου)

                        

Δέσποινα Αδάμη-Βρήκα φως(Παναγιά μου) Στίχοι:Μαρία Παπαδάκη Μουσική- Ενορχήστρωση-Εκτέλεση οργάνων: Γιάννης Νικολάου Ηχογράφηση-Μix-Μastering: Κώστας Σαββίδης Σtudio 111 Αργυρίου Οπτικοποίηση: Κατερίνα Βασιλάκου ΒΡΗΚΑ ΦΩΣ Χθες το βράδυ στ’ όνειρό μου, ήρθ’ η Παναγιά κράταγε στα δυο της χέρια, κάτασπρα φτερά... και της είπα πως τα θέλω, να πετώ ψηλά δύσκολες στιγμές περνάω, μέσα στη φωτιά... Ψάξε... είπε στην καρδιά σου, δύναμη και φως όλα στα’ χει χαρισμένα, άφθονα ο Θεός..... Βόηθα... φώναξα, Μητέρα, δώσε μου φωνή να ξυπνήσω την ελπίδα, και τη δύναμη... Βρήκα φως και φωνή, βρήκα θάρρος είν’ ο Πλάστης οδηγός, είναι φάρος... Βρήκα φως κι ουρανό, στην καρδιά μου και τη χάρη Σου υμνώ, Παναγιά μου... Φόβος μέσα στην ψυχή μου, φώλιασε ξανά πάλι στα μισά του δρόμου, έμειν’ η χαρά... μα της Παναγιάς το χάδι, ένιωσα ζεστό κι από τα συντρίμια μέσα, βγήκα και πετώ... Θαύματα πολλά συμβαίνουν, αν θέλεις να τα δεις φόρα στην ψυχή να βάλεις, και να σηκωθείς... Σήκωσε το βλέμμα πάλι, πες μια προσευχή να τα δεις να ξεκινάνε, όλα απ’ την αρχή...

Ο φονταμενταλισμός της ''πολιτικής ορθότητας''

Του Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου

Διάβασα κάπου και συμφωνώ, ότι στους καιρούς μας βιώνουμε μια μορφή "δημοκρατικής" δικτατορίας εναντίον της σκέψης και της έκφρασης.

Πρόκειται για την μονόπλευρη ερμηνεία, κατά το δοκούν, του όρου "πολιτικά ορθόν".
Είναι προφανές, κοινός τόπος και αυτονόητο, ότι ουδείς δικαιούται και μπορεί να εξυβρίζει η να αδικοπραγεί εναντίον της διαφορετικότητας (πολιτικής, κοινωνικής, φύλλου, θρησκείας, καταγωγής, γλώσσας κλπ), καθώς η κάθε μορφή νομιμότητας του διαφορετικού που οδηγεί σε ρατσισμό είναι κατακριτέα και μη αποδεκτή.

Άλλωστε η απόρριψη του διαφορετικού, επειδή είναι διαφορετικό, είναι δηλωτικό ρατσιστικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας.

Και ενώ συμφωνούμε στην ανάγκη προστασίας της ορθής καθημερινής συμπεριφοράς των πολιτών, στα πλαίσια της ευνοούμενης πολιτείας, αυτό που ξενίζει και που δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητό, πολλώ δε μάλλον αποδεκτό, και γεννά πολλά ερωτήματα, είναι το γεγονός πως, σε ό,τι αφορά τον Χριστιανισμό, ο όρος «πολιτικά ορθόν» μοιάζει να είναι άγνωστος ή μάλλον… μη εφαρμόσιμος από όλους εκείνους που υπερασπίζονται την ορθότητα και αναγκαιότητα του.

Όταν, για παράδειγμα, έργα τέχνης, κινηματογραφικές ταινίες, αφίσες, κινούμενα σχέδια ως και ό,τι άλλο επιστρατεύεται από τους σύγχρονους…. μαστροχαλαστές των καιρών μας, ασεβούν και διακωμωδούν τα ιερά σύμβολα της πίστης του Χριστού (το σύμβολο του Σταυρού, το ιερό Πρόσωπο της Θεοτόκου, το Πρόσωπο του Χριστού κλπ.), με σκοπό και στόχο την αποδόμηση της πίστης, τότε όχι μόνον δεν εφαρμόζεται η λογική του «πολιτικά ορθόν», αλλά όποιος υψώσει ανάστημα διαφορετικού λόγου, άποψης, γνώμης και φωνής, από αυτό που υπηρετεί το «πολιτικά ορθόν», στοχοποιείται και βάλλεται ως δήθεν «σκοταδιστής», «ομοφοβικός», «χριστιανοταλιμπανιστής» κλπ., από όλους τους υπερασπιστές του.

Και όμως ο Χριστός γεννήθηκε την 25η Δεκεμβρίου

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γεμίζει το διαδίκτυο με δημοσιεύσεις αμφισβήτησης της ημερομηνίας της κατά Σάρκα Γέννησης του Χριστού.

Είναι οι γνωστοί-άγνωστοι αμφισβητίες του Χριστιανισμού.

Η πιό γνωστή δικαιολογία τους είναι ότι αντικατέστησε την ήδη πρϋπάρχουσα εορτή του Ήλιου, την οποία γιόρταζαν αυτή την ημέρα οι ειδωλολάτρες.

Μάλλον το αντίθετο έγινε και θα το δούμε.

Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού η Γέννηση του Χριστού γιορταζόταν μαζί με τα Θεοφάνια, γνώριζαν όμως ότι η 25 Δεκ ήταν αυτή η Ημέρα.

Ο Άγιος Ιπόλλυτος Ρώμης (170-235 μΧ) την αναφέρει ως ''προ οκτώ καλάνδων Ιανουαρίων'' δηλαδή οκτώ μέρες πριν την αρχή του Ιανουαρίου.

Η πρώτη επίσημη ιστορική μαρτυρία της ξεχωριστής Εορτής των Χριστουγέννων την 25 Δεκ είναι το 336 μΧ. ενώ μέχρι το 354 μΧ δεν υπάρχει καμιά αναφορά σε Ρωμαϊκή εορτή του Ήλιου, ούτε καν στο Feriale Duranum, ένα ρωμαϊκό στρατιωτικό ημερολόγιο από την Dura Europos, το οποίο χρονολογείται στο 227 μ.Χ.

Οι παλαιότερες ρωμαϊκές εορτές προς τιμή του ήλιου, δηλαδή η 8 και 9 Αυγούστου, ίσως και η 28 Αυγούστου, μαρτυρούνται από επιγραφικό υλικό το οποίο είναι προγενέστερο του πρώτου μισού του Α’ αι. μ.Χ. και δεν έχουν καμιά αστρολογική συσχέτιση με ισημερίες ή ηλιοστάσια.

Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης το 354 μ.Χ. καθιέρωσε να εορτάζεται η Εορτή του Ηλίου την ίδια ημέρα με τα Χριστούγεννα.

Δεν ήταν τυχαία η ημερομηνία της 25 Δεκεμβρίου, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι βασιζόταν σε λεπτομερή μελέτη των Γραφών η οποία και έδειχνε την παραπάνω ημερομηνία.

Αυτή η μελέτη λοιπόν είχε αφετηρία τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ο οποίος ήταν έξι μήνες μεγαλύτερος από τον Χριστό. Αυτό το γνωρίζουμε από τα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία την ημέρα του Ευαγγελισμού "και ιδού Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβε υιόν εις το γήρας αυτής και αυτός είναι μήνας έκτος εις αυτή την καλουμένη στείρα".

Βρήκαν λοιπόν την Γέννηση του Ιωάννου Προδρόμου με τον παρακάτω τρόπο. Ο πατέρας του Ιωάννου Προδρόμου, μας λέει στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο ότι ήταν ο Ιερεύς Ζαχαρίας εκ της εφημερίας Αβιά, όγδοη στη σειρά από τις 24 εφημερίες της μιας εβδομάδας η κάθε μια (Α' Παραλειπομένων ΚΔ' - Β' Παραλ/νων Η' & ΛΕ').

Μετά την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία και το κτίσιμο του Δεύτερου Ναού το 516 πΧ, αλλάζει η σειρά και η εφημερία Αβιά γίνεται δωδέκατη πλέον στη σειρά, των δύο εβδομάδων η κάθε μία, γιατί θανατώθηκαν πολλοί Ιερείς κατά την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία και καθορίστηκαν εκ νέου η σειρά και οι ημέρες εφημερίας.(Έσδρας Β' - Νεεμίας ΙΒ').

Υπολογίζοντας λοιπόν την αρχή του Εβραϊκού Θρησκευτικού - Σεληνιακού έτους με τον μήνα Νισάν(μέσα Μαρτίου) και μετρώντας 12 Δεκαπενθήμερα φτάνουμε μέσα Σεπτεμβρίου. Λαβαίνοντας υπόψη και αυτό που λέει ο Λουκάς ότι η άτεκνη Ελισάβετ συνέλαβε τον Ιωάννη λίγες μέρες μετά το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία κατά την οποία έζησε το μεγάλο θαύμα της όρασης του Αρχαγγέλου Γαβριήλ και την επαγγελία για τον γιό που θα γεννήσει, η Εκκλησία πολύ καλά μελετημένα όρισε και εορτάζει την 23 Σεπτεμβρίου ως ημέρα που συνελήφθη ο Πρόδρομος.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι απλά.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΓΚΡΑΤΣΙ

Γράφει στο βιβλίο του,ο Ιταλός Πρέσβης Εμμ.Γκράτσι,απαντώντας με αυτόν τον τρόπο και στους ανιστόρητους νεοέλληνες :
"Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.
Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω δε της προσπάθειάς μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3. Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό.
Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940.
Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε:
–Μεταξάς: Λοιπόν έχουμε πόλεμο (Alors, c’ est la guerre*).

Αφού ξέρεις πως σε αγαπά ο Θεός και ο Πνευματικός σου, δεν πρέπει να φοβάσαι!

Έλεγε ο σοφός μακαριστός Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης: «Αφού ξέρεις πως σε αγαπά ο Θεός και ο Πνευματικός σου, δεν πρέπει να φοβάσαι!»

Να σκέφτεσαι ότι:
“Κι αν δεν μου απομείνει τίποτα στον κόσμο να στηριχθώ, να ακουμπήσω, να σταθώ, όμως υπάρχει ο πανταχού παρών Θεός!! Γι’ αυτό και δεν μπορώ ν’ απελπισθώ. Κοντά μου, ευρίσκεται και ο πνευματικός μου, και μπορώ να στηριχθώ”.

“Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;” (Ρωμ. Η’35’)

 Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, όταν έχωμε την πίστη και ελπίδα μας σ’ Αυτόν

Όταν έχεις ανάγκη να δεις τον Πνευματικό σου, και αναλογίζεσαι πως είναι πολύ μακριά, και είναι δύσκολο να τον συναντήσεις τη στιγμή εκείνη, που έχεις ανάγκη, τότε να έχεις υπόψη σου, και να το πιστεύεις, πως ο Πνευματικός σου πατέρας, αν και είναι “απών τω σώματι”, είναι όμως “παρών τω πνεύματι” (Α’ Κορ. Ε’3’), δηλαδή, αν και απουσιάζει σωματικά, είναι όμως παρών πνευματικά, και παρακαλεί τον Θεόν να σε ενδυναμώνει και να σε σώζει.»!

Πηγή: «Απάνθισμα πατρικών παραινέσεων» Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Οι θρυλικοί ασκητές του Αγιοφάραγγου (Κρήτη) σε ιστορικό μυθιστόρημα

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Βασίλη Κυπριωτάκη Μαθιός & Νεριμάν, Ηράκλειο 2024, σελ. 164-167 (απόσπ. Ι) & 300-305 (απόσπ. ΙΙ).
Η σελίδα του συγγραφέα στο Facebook

Ι
Ένα ολόγιομο φεγγάρι δέσποζε αυτή τη νύχτα στον ουρανό. Το ήρεμο φως του έμπαινε από την τρύπα της κορυφής και σκορπούσε ένα σεμνό φεγγοβόλημα στο εσωτερικό της σπηλιάς. Οι ένοικοί της έφεγγαν κι αυτοί σαν τα κεράκια, που άναβαν στον μικρό ναό της.

Πριν ν’ αρχίσει το «Ευλογητός», μια αγαπημένη παρουσία ήρθε και έκανε ακόμη πιο λαμπερά τα πρόσωπα των δύο ενοίκων. Ο Αγαθάγγελος μπήκε στον μικρό ναό και ευλαβικά προσκύνησε τις εικόνες και στη συνέχεια σταυροφίλησε τον γέροντα και τον Αγγελή.- Ν’ αρχίξομε, γέροντα, του είπε, απόψε θα γιορτάσουμε μαζί με τσ’ ασκητές την Ανάσταση.

Το πρόσωπο του γέροντα φωτίστηκε ακούγοντας τα λόγια του. Η χαρά και η ικανοποίηση είχαν ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του. Μα και ο Αγγελής, βλέποντας τη χαρά του, κατάλαβε πως απόψε θα ’ταν μια ξεχωριστή βραδιά, πέρα από το γεγονός της Ανάστασης. Είχε μια αγαθή περιέργεια κι ένα μικρό δέος, καθώς πρόσμενε την παρουσία των ενσάρκων αγγέλων του βουνού.

****

Καθώς άρχισε η λειτουργία, ένας-ένας οι ασκητές έμπαιναν στον ναό. Προσκυνούσαν τις εικόνες κάνοντας μετάνοια και με διακριτικό νεύμα, σκύβοντας το κεφάλι, χαιρετούσαν τον Αγγελή, που είχε αρχίσει να ψέλνει το «κύματι θαλάσσης». Συναθροίστηκαν δεξιά και αριστερά της μικρής εκκλησίας τόσοι, ώστε έδειχνε γεμάτος ο χώρος. Φιγούρες σχεδόν άσαρκες, μορφές άγιες, ταπεινές, γέμισαν τον χώρο με το άρωμα του βουνού. Οι περισσότεροι με κατάλευκα γένια και μαλλιά, μερικοί με γκρίζα και λίγοι με μαύρα, που σκέπαζαν την όψη τους και άφηναν μόνο μάτια και στόμα να φαίνονται.

Ο Αγγελής ήταν συνεπαρμένος απ’ αυτές τις άγιες παρουσίες και αισθανόταν μεγάλη ευχαρίστηση, που αξιώθηκε τέτοιας τιμής, να ψέλνει ανάμεσα στους ερημίτες αυτός, που μέχρι χθες ήταν στον κόσμο.

Σε λίγο το απολυτίκιο: «Ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον, ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος, τότε τόν Ἅδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος», βγήκε από όλων των παρευρισκομένων τα χείλη. Ήχος γλυκός, που νόμιζες πως τον έψελναν άγγελοι, γέμισε τον χώρο. Ο Αγγελής αισθανόταν πραγματικά την παρουσία του Παντοκράτορα Χριστού εκεί, ανάμεσά τους, και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα αγαλλίασης και θείου έρωτα.

Σαν ακούστηκε το «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν», το φεγγάρι χαμήλωσε τόσο, που θέλησε να μπει από την οροφή στη σπηλιά δίνοντάς της όλο το φως του. Φεγγοβόλησε η σπηλιά, φεγγοβόλησαν τα πρόσωπα, άστραψαν οι εικόνες και όλων τα χείλη έψαλλαν πάλι: «Τήν ἀνάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς καί ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν».

Βγήκαν από τον ναό και στάθηκαν κάτω από τις μεγάλες πλάκες, που σχημάτιζαν τον τρούλο του. Ο γέροντας προχώρησε στην ανάγνωση του Ευαγγελίου και, όταν τελείωσε, απ’ όλων τα χείλη βγήκε δυνατά τώρα, αντιβοώντας τη σπηλιά, το «Χριστός ἀνέστη». Στα πρόσωπα όλων αντιφέγγιζε η χαρά, δάκρυα έτρεχαν απ’ όλων τα μάτια και σε λίγο ουράνια, θεία ευωδία γέμισε τον χώρο. Στη χαρά της ανάστασης όλα συμμετείχαν. Ο ουρανός και η γη, τα έμψυχα και άψυχα της φύσης. Ο Αγγελής με θολωμένα μάτια από τα δάκρυα κοίταξε γύρω συνεπαρμένος. Σαν να είδε σκιές ασκητών να κατηφορίζουν από τα σπηλιάρια, που υπήρχαν στα τοιχώματα, και να γεμίζουν τον χώρο της σπηλιάς.

«Δεν μπορεί», αναρωτήθηκε, «πού βρέθηκαν τόσοι ασκητές;». Ίσως ήταν οι ψυχές των κεκοιμημένων, που κατέβηκαν στον χώρο που ασκήτεψαν για να γιορτάσουν την ανάσταση με τους ζώντες αδελφούς τους. Η θριαμβεύουσα Εκκλησία ήρθε να συναντήσει την αγωνιζόμενη αυτή την ώρα, που σκυλεύτηκε ο Άδης και αναστήθηκε ο Αμνός του Θεού[1].

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

                                      

Στα Χανιά τῆς Κρήτης. 

«Ἐκείνη τή στιγμή ένας ἄνδρας μέ παραδοσιακή κρητική φορεσιά μπαίνει στην αυλή καί μέ νευρικές κινήσεις ζητᾶ νὰ δῆ τόν ἡγούμενο. Ὁ ἡγούμενος Σεραφίνος μέ τή συνοδεία του ἐμφανίσθηκε ἔπειτα ἀπό λίγο, περιχαρής, λές καί τόν περίμενε τον καπετάνιο τῶν Κεραμειῶν Λυβιοπέτρο, γνωστό γιά τήν ἀνδρεία καί τόν πατριωτισμό του. Εἶχε ἔλθει κι ἐκεῖνος νά κάνη δήλωση ἀναγνωρίσεως τοῦ Πάπα, ὅπως εἶχαν ἤδη κάνει πολλοί ἄλλοι Κρητικοί τή χρονιά του 1859. 

Σκοπός τους ἦταν νά ἐκμεταλλευθοῦν, ἔστω καί ὑποκρινόμενοι, τήν παροχή προστασίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Γαλλίας, πού ἐκείνη τήν ἐποχή ἐκπροσωποῦσε διπλωματικά και προστάτευε τα συμφέροντα τοῦ Βατικανοῦ σέ ὅλα τά κράτη. 

Ἔπειτα ἀπό συννεννόηση μέ τό Σεραφίνο, ο Γάλλος πρόξενος εἶχε πετύχει συμφωνία με τον Τούρκο διοικητή τῆς Κρήτης Χουσνή Πασά, μέ τήν ὁποία ἀπαγορεύθηκε κάθε κακομεταχείρισι τῶν Κρητικῶν ἐκείνων πού θά δήλωναν πίστι και υποταγή στον Πάπα. Ο Σεραφίνος δέν μποροῦσε νὰ κρύψη τή χαρά του ἐκείνη τή μέρα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Λυβιοπέτρου, καθώς γνώριζε ὅτι ἡ υπογραφή κάθε σημαντικού προσώπου, ὅπως ἐκείνη τοῦ περήφανου ὁπλαρχηγοῦ, θά ἔφερνε ἀκόμα περισσότερες υπογραφές.

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΜΕΛΩΔΟΙ

                       

Λυπούμαι, ο Σπυρίδων δεν με αφήνει...

Νεόφυτος Ν. Ζωγράφος, 1912, Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ναός Παναγίας Παλαιχώρι./πηγή

Προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν ότι η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να δεχθεί την καύση των νεκρών σωμάτων.
Πως είναι δυνατόν ένας Χριστιανός να το δεχθεί αυτό;
Όσα επιχειρήματα κι αν αραδιάσουν, γνωρίζουμε πολύ καλά πως πίσω από τα λόγια κρύβεται ο φόβος για το γεγονός του θανάτου. Θέλουν να καίνε τα σώματα, να σκορπίζουν τις στάχτες, να εξαφανίζουν κάθε τι που μπορεί να τους υπενθυμίζει ότι υπάρχει και θάνατος.
Ο Χριστιανός όμως, ο αληθινός Χριστιανός όχι ο γιαλαντζί, μόνο την αμαρτία φοβάται. Δεν φοβάται το θάνατο.

Βλέπω σήμερα πως ένας αληθινός χριστιανός αντιμετωπίζει το θάνατο.
Η κόρη του Αγίου Σπυρίδωνα είχε αναλάβει να φυλάξει τα κοσμήματα μιας γυναίκας. Η κόρη όμως πέθανε χωρίς να προλάβει να πει που είχε βάλει τα κοσμήματα. Ο Σπυρίδων έδωσε την λύση. Πήγε στον τάφο της κόρης του και την ρώτησε που έχει τοποθετήσει τα κοσμήματα. Και η κόρη απάντησε και του υπέδειξε το μέρος. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά.

Σχεδόν 1700 χρόνια είναι πεθαμένος ο Ἀγιος Σπυρίδων. Και το νεκρό σώμα του ταπεινού και αγιασμένου Επισκόπου, λουσμένο από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, παραμένει αδιάφθορο.
Μας λοιδωρούν. Προσκυνάτε μια μούμια...
Αλήθεια; Έχετε δει πολλές τέτοιες «μούμιες» με δέρμα να αντιδρά στο άγγιγμα όπως σε κάθε ζωντανό άνθρωπο; Να ευωδιάζει; Να θαυματουργεί; Να σηκώνεται από τη λάρνακα - ναι, να σηκώνεται - και να περπατά;

"Θα γίνει το θέλημά Σου,Πατέρα και Θεέ μου!"

Στο κατώφλι της κάθε μέρα, πείτε: "Θα γίνει το θέλημά Σου Πατέρα!"
Και στο κατώφλι κάθε μελλοντικής νύχτας λέγε: " Θα γίνει το θέλημά Σου Πατέρα!".
Πηγαίνοντας στη δουλειά και όταν έρχεσαι από την εργασία, πάλι να λες το ίδιο: : "Θα γίνει το θέλημά Σου Πατέρα!".
Και όταν είσαι υγιής και όταν ξεπεράσεις την ασθένεια, πες : "Θα γίνει το θέλημά Σου Πατέρα!".
Και τέλος, όταν η αναπόφευκτη ώρα φτάσει και αντιμετωπίζετε τον Άγγελο του Θανάτου πρόσωπο με πρόσωπο, πείτε με τόλμη: "Θα γίνει το θέλημά Σου,Πατέρα και Θεέ μου!".

Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

πηγή

ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ -Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ὑπὸ ἀρχιμ. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλου

Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σισανίου καὶ Σιατίστης,

Δρος Θεολογίας ΑΠΘ

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγηταί, πάντες οἱ τὰ πρῶτα τοῦ τόπου φέροντες
σεβαστοί μου Πατέρες, εὐλογημένοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί! Χριστὸς Ἀνέστη!

Πάει καιρός, ποὺ μοῦ προτάθηκε νὰ εἰσηγηθῶ στὶς ἀκοές Σας θέμα δύσκολο, νά μιλήσω γιὰ ἕνα πρόσωπο ἀγαπημένο καὶ τόσο μακρυνὸ ταυτόχρονα λόγῳ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του, ἀλλὰ πάλι τόσο κοντινὸ καὶ οἰκεῖο σὲ μᾶς, ἀκριβῶς γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Εὔχεσθε νὰ φανερώσουν τὰ λόγια αὐτά, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ εὔχεσθε ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, ὁ ὁποῖος σήμερα ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ καταθέτω τὰ μῦρα καὶ τὴν κασσία τῆς εὐγνωμοσύνης μου, διότι ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χέρια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ εἰσῆλθα στὸν εὐαγγελικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἱερατικὴ ἀξία.

Ἂς ἀρθοῦμε ὑπεράνω ἀδυναμιῶν καὶ δυσκολιῶν ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε, γιὰ νὰ ἑστιάσουμε σὲ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς εὐλογημένης παρουσίας του, παρακάμπτοντας τὶς ὅποιες ἀδυναμίες κι ἐκείνου ὡς θνητοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ὁ Θεός, «ὄχι ἕνεκα τούτων, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα» μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς σώζει. Ἡ ὅποια ἀποτυχία στοὺς καλοπροαιρέτους γίνεται ὑλικὸ γιὰ νὰ δουλέψει καὶ νὰ «χτίσει» ὁ Θεὸς τὸν παράδεισο μέσα τους.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη σὰν σήμερα, στὶς 22 Μαΐου 1974, ἄφησε μαρτυρία ἀγαθοῦ, προσευχομένου, ὑπομονετικοῦ, ἁγιασμένου ποιμένα στὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς χώρας καὶ ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποῖα τὸν εἶχε κοσμήσει ὁ Θεός, ἀναφέρουμε τὸν ἄμεμπτο βίο, τὴν πολλὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ μετὰ δακρύων (συχνὰ ἀνέφερε στὸ κήρυγμά του ὅτι «τὰ δάκρυα τοῦ κενόδοξου ἄκαρπα ξηραίνονται ἐπὶ τῶν παρειῶν του» !), τὸ ἐπιβεβαιωμένο προορατικὸ καὶ διορατικό του χάρισμα, τὴ συγγραφὴ καὶ μελέτη καὶ τὴν ἀπὸ φυσικοῦ του ταπείνωση, τὴν ταπείνωση δηλαδὴ ὡς φυσικὸ χάρισμα, «ἡ ὁποία αὐξήθηκε πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ἄνοδό του στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, πρᾶγμα θαυμαστὸ καὶ πολὺ σπάνιο» σύμφωνα μὲ κάποιον χαριτωμένο Ἱερέα.

 Περισσότερο ταπεινὸς ὡς Ἐπίσκοπος, παρὰ ὡς Ἱερέας. Ἀλλὰ καὶ ὁ δισταγμός του καὶ ἡ ἐπὶ μακρὸν ἀναβολή του νὰ εἰσέλθει στὸν Ἱερὸ Κλῆρο , (47 ἐτῶν χειροτονήθηκε Διάκονος), ὅπως ἐπανειλημμένως δήλωνε στοὺς χειροτονητήριους λόγους του εἶναι δείγματα τεταπεινωμένης καρδίας.Ἔκπληκτος μιὰ φορά, τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέει: «πάτερ Ἐφραίμ, ὀφείλουμε πάρα πολλὰ στὶς προσευχὲς ὀλίγων ἐναρέτων λαϊκῶν» ! Καὶ δὲν πίστευα στ’ αὐτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τὸν εἶδα νὰ μεταφέρει βαλίτσες ἐπισκεπτῶν σὲ Μοναστήρι τῆς Μητροπόλεώς μας! Τοὺς ἔφτιαξε κατόπιν καφὲ καὶ τοὺς τὸν σέρβιρε...

Κατὰ τὰ πρῶτα 5-6 ἔτη τῆς διακονίας μου ὡς Ἱεροκήρυκος, μὲ ἔστελνε πάντα τῆς Παναγίας νὰ λειτουργῶ σ’ἕνα ξωκκλήσι Της ἑνὸς ἀπόμακρου χωριοῦ, 55 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Σιάτιστα, λέγοντάς μου: «ἄκου νὰ δεῖς, ἐκεῖ εἶναι ἕνας παπᾶς ἔγγαμος ποὺ κατὰ τὴ θεία Λειτουργία βλέπει ἀγγέλους, νὰ ξέρεις. Καλὸ εἶναι γιὰ σένα νὰ σὲ βλέπει νὰ λειτουργεῖς καὶ νὰ τὸν ρωτᾶς καὶ σὺ κιόλας. Πρόσεχε, γιατὶ τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν, μὴ δίνεις σημασία». 

Γνώρισα τὸν Ἱερέα καὶ εὐγνωμονῶ τὸ Θεό. Ἐλάχιστες φορές φαινόταν νὰ «χάνεται» στὴ θεία Λειτουργία. Τὸν ρωτοῦσα μετὰ νὰ μοῦ πεῖ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς θείας Λειτουργίας καὶ μοῦ ἔλεγε: «μὴ συζητᾶς παιδάκι μου τὶ γίνεται»! Χωρὶς νὰ καταλαβαίνω χαιρόμουν κι ἐγώ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καθὼς πίναμε καφεδάκι στὸ χωριό, ὁ παπούλης ἀπολάμβανε μακαρίως τὸ καφεδάκι του μὲ τὸ ἀπαραίτητο συμπλήρωμα, ἕνα τσιγαράκι (!), ὁ τρόπος δὲ μὲ τὸν ὁποῖο καθόταν, πρόδινε ζηλευτὴ ἄνεση καὶ ἀρχοντιά, ποὺ κάποιους ἐξ’ ἡμῶν θὰ «σκανδάλιζαν». Τότε θυμήθηκα τὸ «πρόσεχε, τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν» τοῦ μακαριστοῦ καὶ κατάλαβα. Ἐπρόκειτο τελικὰ γιὰ ἕναν χαριτωμένο Ἱερέα κεκοιμημένο ἐδῶ καὶ πολὺν καιρό.

Στὴ διάρκεια τῆς ἀσθενείας του ὁ μακαριστὸς δὲν ἔπαυε νὰ μᾶς τονίζει: «τὸν ἑαυτό μου κήρυξα, ὄχι τὸ Χριστό»! Καὶ ἄλλοτε, σημάδι κάποιας ὑπερφυσικῆς ἐμπειρίας του κατὰ τὴν ἀσθένεια, εἶπε: «θὰ σᾶς πῶ ὅταν γίνω καλά. Σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ ὁ Κύριος» ;

Στὴν ἰδική μου εἰς Διάκονον χειροτονία, τὸν βρήκαμε νὰ ἔχει φτάσει πιὸ νωρὶς ἀπὸ ἐμᾶς στὸν ναὸ καί, μ’ ἕνα ἁπλὸ ζωστικό, νὰ μαζεύει τὰ πρόσφορα ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ἐπιπλέον μὲ εἶχε πληροφορήσει στὸ σπίτι τους ἡ μακαριστὴ ἀδελφή του, ἡ ὁποία παρέστη στὴ χειροτονία μου, ὅτι «ὁ Δεσπότης πρὶν ἀπὸ κάθε χειροτονία ἀγρυπνεῖ ὅλη νύχτα προσευχόμενος περπατώντας, καὶ μιλάει στὸ Θεὸ μὲ τὰ χέρια ψηλά. Ἔτσι θὰ κάνει καὶ μὲ τὴ δική σου χειροτονία»!

Ἕνα πρᾶγμα ποὺ ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἦταν καὶ ἡ πολλὴ θύραθεν -μαζὶ μὲ τὴν αὐτονόητη θεολογικὴ- παιδεία ποὺ τὸν διέκρινε. Δειγματοληπτικὰ Σᾶς ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἀνέφερε συχνὰ τὸν Δημοσθένη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη , τὸν Πλούταρχο , τὸν Σοφοκλή , τὸν Μᾶρκο Αὐρήλιο , τὸν ποιητὴ Θέογνι τὸν Μεγαρέα , τὸν ἐκπρόσωπο τῆς Νέας ἀττικῆς κωμωδίας Μένανδρο, τὸν Θουκυδίδη καὶ γενικότερα τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς, φιλοσόφους καὶ δραματικοὺς ποιητές, διανθίζοντας τὰ ἐξαιρετικῆς ρητορικῆς δεινότητας κηρύγματά του -μνημεῖα πραγματικά!- μὲ ρητὰ καὶ λόγους τους. Δὲ λείπουν ἐπίσης ἀναφορές του σὲ ἔργα ἄλλων θύραθεν συγγραφέων, ὅπως πχ τοῦ Eduard Norden , ἀναλυτὴ τῆς τέχνης τῆς ἀρχαίας πεζογραφίας , στὸν Φάουστ τοῦ Γκαῖτε , ὡς καὶ στοὺς Δροσεροὺς καημοὺς τοῦ Ἀθανασιάδη-Νόβα . Γενικὰ οἱ θύραθεν γνώσεις του κάλυπταν πολλὰ πεδία, ἀπὸ αὐτὸ τῆς Πολιτικῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Διαιτητικῆς,μέχρι κι ἐκεῖνο τῶν ἀγροτικῶν ἀσχολιῶν ἢ τῶν οἰκιακῶν καθηκόντων.