ΧΑΤΣΙΚΟ

Η τελευταία φωτογραφία του Χάτσικο(επιχρωματισμένη)

Η ιστορία του μεταφέρθηκε το 2009 με μεγάλη επιτυχία στην μεγάλη οθόνη και ακόμα και σήμερα συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Ο λόγος για τον Χάτσικο, τον σκύλο που στην Ιαπωνία τιμάται ως εθνικός ήρωας και έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στο αφεντικό του, στο οποίο έμεινε πιστός για όλη του τη ζωή.

Η ιστορία του Χάτσικο ξεκινά τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα ηλικίας δύο περίπου μηνών το οποίο ονομάζει Χάτσικο, που στα ιαπωνικά σημαίνει “όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας”, δηλαδή αυτός που φέρνει τύχη.

Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Ήταν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του αφεντικού του. Τον Μάιο του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό διότι κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλικό.

Μετά τον θάνατο του καθηγητή, ο Χάτσικο δόθηκε σε σπίτια συγγενών και φίλων για να τον φροντίζουν, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρέφοντας στο παλιό του σπίτι. Ξαναγυρνούσε στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο το αφεντικό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Τελικά, ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε σαν ζωντανός θρύλος και ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο. Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως “θαρραλέους σαν σαμουράι αλλά συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά και αλύγιστους σαν ατσάλι”.

Ο Χάτσικο πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935, σε ηλικία 12 ετών, από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Περαστικοί τον βρήκαν νεκρό κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια, όπου για όλη του ζωή περίμενε τον καλύτερο του φίλο. Όταν μαθεύτηκε ο θάνατος του, ο σταθμός και το μπρούτζινο άγαλμα του γέμισαν από κόσμο που άφηνε λουλούδια προς τιμή του. Μάλιστα κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν τη μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του τη ζωή…

πηγή