Λυπούμαι, ο Σπυρίδων δεν με αφήνει...

Νεόφυτος Ν. Ζωγράφος, 1912, Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ναός Παναγίας Παλαιχώρι./πηγή

Προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν ότι η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να δεχθεί την καύση των νεκρών σωμάτων.
Πως είναι δυνατόν ένας Χριστιανός να το δεχθεί αυτό;
Όσα επιχειρήματα κι αν αραδιάσουν, γνωρίζουμε πολύ καλά πως πίσω από τα λόγια κρύβεται ο φόβος για το γεγονός του θανάτου. Θέλουν να καίνε τα σώματα, να σκορπίζουν τις στάχτες, να εξαφανίζουν κάθε τι που μπορεί να τους υπενθυμίζει ότι υπάρχει και θάνατος.
Ο Χριστιανός όμως, ο αληθινός Χριστιανός όχι ο γιαλαντζί, μόνο την αμαρτία φοβάται. Δεν φοβάται το θάνατο.

Βλέπω σήμερα πως ένας αληθινός χριστιανός αντιμετωπίζει το θάνατο.
Η κόρη του Αγίου Σπυρίδωνα είχε αναλάβει να φυλάξει τα κοσμήματα μιας γυναίκας. Η κόρη όμως πέθανε χωρίς να προλάβει να πει που είχε βάλει τα κοσμήματα. Ο Σπυρίδων έδωσε την λύση. Πήγε στον τάφο της κόρης του και την ρώτησε που έχει τοποθετήσει τα κοσμήματα. Και η κόρη απάντησε και του υπέδειξε το μέρος. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά.

Σχεδόν 1700 χρόνια είναι πεθαμένος ο Ἀγιος Σπυρίδων. Και το νεκρό σώμα του ταπεινού και αγιασμένου Επισκόπου, λουσμένο από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, παραμένει αδιάφθορο.
Μας λοιδωρούν. Προσκυνάτε μια μούμια...
Αλήθεια; Έχετε δει πολλές τέτοιες «μούμιες» με δέρμα να αντιδρά στο άγγιγμα όπως σε κάθε ζωντανό άνθρωπο; Να ευωδιάζει; Να θαυματουργεί; Να σηκώνεται από τη λάρνακα - ναι, να σηκώνεται - και να περπατά;

Μην προσπαθείτε να με βάλετε στο σκοτάδι σας. Γνωρίζω ότι ο Σπυρίδων είναι η χειροπιαστή απόδειξη της υπόσχεσης του Κυρίου μας:

«Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν.»
Τι, με ρωτάτε ακόμα αν θα αποδεχθώ την καύση των νεκρών σωμάτων;
Λυπούμαι, ο Σπυρίδων δεν με αφήνει...

Μητροπολίτης Χόνγκ Κόνγκ Nektarios Tsilis