Ἀλλαγή πορείας
Ὅσοι ἐνδιαφερόμαστε ὅμως γιά τό τί δείχνει καί σέ τί μᾶς καλεῖ μία γιορτή, χρειάζεται νά ξαναδοῦμε τί εἶναι πίστη. Καί ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία μας, τήν Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, κάνει μία ἀναφορά σέ πρόσωπα τά ὁποῖα ξεχώρισαν ὡς πρός τήν πίστη, ξεκινώντας ἀπό τόν πρῶτο στόν ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός: τόν γενάρχη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ἀβραάμ. Κληρονόμοι τῆς πίστης τοῦ Ἀβραάμ μέχρι τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ Ἑβραῖοι. Μετά ἡ κληρονομιά πέρασε σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, σέ κάθε ἄνθρωπο καί λαό πού ἀποδέχτηκε τή διαθήκη, τή συμφωνία πίστης πού ὁ Θεός ἔκανε μέ τόν Ἀβραάμ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, γράφοντας στούς Ἑβραίους, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι μόνο μία δογματική ἀλήθεια τήν ὁποία ἀποδέχεται ὁ πιστεύων στό μυαλό καί τή σκέψη του, ὅσο «παρώκηση», ἐγκατάσταση «εἰς γῆν ἀλλοτρίαν» (Ἑβρ. 11, 9).
Αὐτός πού πιστεύει εἶναι ἀποφασισμένος νά ἐγκαταλείψει τόν τρόπο τῆς ζωῆς του πλέον, ἀφοῦ ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ τόπου δέν εἶναι προαπαιτούμενο, καθώς ὁ χριστιανισμός ἔχει διαδοθεῖ σέ ὅλη σχεδόν τήν οἰκουμένη. Ὁ τρόπος τῆς ἀλλότριας γῆς προϋποθέτει ἀπόφαση γιά σύγκρουση. Κανείς δέν δέχεται ἕναν ξένο πού ἔρχεται ὄχι ὡς φιλοξενούμενος ἀλλά γιά νά πάρει τή γῆ του. Καί ὁ «εἰσβολέας» χρειάζεται νά εἶναι ἀποφασισμένος ὅτι θά ἔρθει σέ ρήξεις, ὄχι μόνο μέ τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί μέ ὅσους γνωρίσει. Ἄλλοι θά τόν ἀποδεχτοῦν, ἄλλοι ὄχι. Δέν εἶναι γλυκανάλατη ἡ ζωή. Δέν εἶναι ὅλα ρόδινα στήν ὁδό καί τόν τρόπο τῆς πίστης. Χρειάζεται κατοικία σέ σκηνές, δηλαδή ἕνα αἴσθημα ὅτι τά πάντα στή ζωή μεταβάλλονται, οἱ διαθέσεις τῆς ἐπίγειας ἐξουσίας, τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τῶν προτύπων τοῦ πολιτισμοῦ. Τό μόνο σταθερό εἶναι ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τί μᾶς χρειάζεται καί τί θά μᾶς δώσει γνήσια πρόοδο. Ὁ Ἀβραάμ νίκησε χάρις στή πίστη στόν Θεό. Κι ἐμεῖς σήμερα καλούμαστε στήν ἄρνηση τοῦ κόσμου νά ζήσει τό νόημα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ πέρα ἀπό τό ἔθιμο, νά ἀντιτάξουμε τήν πίστη καί τήν ἀλλαγή τῆς καρδιᾶς.
Οἱ προτεραιότητες τοῦ πολιτισμοῦ
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά παραιτούμαστε ἀπό τήν αὐτάρκεια τῶν δικαιωμάτων μας. Ἀπό τή θεοποίηση τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἀπό «ἔτσι εἶμαι, κι ἄς μή σᾶς ἀρέσει καί δέν ἀλλάζω». Ἀπό τήν ἐμμονή νά μήν θέλουμε νά δοῦμε τά γεγονότα τῆς ζωῆς μέσα ἀπό τήν προοπτική της πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν παραμονή μας στό νά θέλουμε νά ἐξηγήσουμε τά πάντα μέ βάση τό ἐγώ καί τόν ὀρθολογισμό μας, ὅπως ἐπίσης καί μέ βάση τό ποιός νομίζουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι ὁ Θεός, δηλαδή αὐτός πού ὀφείλει νά μᾶς τά δώσει ὅλα στό χέρι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη στόν Θεό θέλει ἐμπιστοσύνη, κάποτε πάλη καί περιπέτεια, καί σίγουρα σύγκρουση καί μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τή νοοτροπία τοῦ κόσμου.
Ξαναβρίσκουμε τήν ταυτότητά μας
Μέσα ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καλούμαστε νά ξαναβροῦμε τό νόημα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητας. Κάθε γεγονός, κάθε ἄνθρωπος, κάθε στιγμή δέν μποροῦν νά ἀφήνουν ἀνέγγιχτο τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βλέπουμε τόν Θεό καί τή ζωή μας. Τό ἴδιο καί κάθε γιορτή. Εἶναι μία εὐλογία, στήν ὁποία καλούμαστε νά ἀφεθοῦμε. Ὄχι μόνο νά φιλοσοφήσουμε τό νόημά της, ἀλλά νά ζήσουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Διότι αὐτό εἶναι τό νόημα τῆς γιορτῆς. Νά ἀφεθοῦμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στό ὅτι δηλαδή μᾶς καλεῖ νά τόν ἐμπιστευθοῦμε, διότι εἶναι παρών στή ζωή μας. Στίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες πού ἔχουν γίνει γιά ἐμᾶς.
Εἶναι δωρεά ὅμως ἡ πίστη, διότι δέν τήν κατακτοῦμε ὡς μία γνώση πού διαβάσαμε, ἀλλά ὡς ἀποκάλυψη, ὡς φανέρωση τῆς ἀλήθειας. Καί γίνεται μεταμόρφωση τῆς ὕπαρξής μας ἡ ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Θεός, διότι τό δῶρο εἶναι χαρά, εἶναι ἐλπίδα, εἶναι ζωή. Τίποτε δέν εἶναι τό ἴδιο, ἄν περάσουμε ἀπό τή συνήθεια τῆς πίστης στήν ἀποδοχή τῆς δωρεᾶς της. Μᾶς δόθηκε νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ! Καί εἶναι ἀπόφαση ἡ πίστη. Ὅτι θά ἀναζητοῦμε τόν Θεό καί τό θέλημά του πίσω ἀπό κάθε τί, νικώντας τόν ἑαυτό μας, ἐρχόμενοι σέ ρήξη καί ἀφήνοντας κατά μέρος ὅ,τι ὁ κόσμος θεωρεῖ εὐχάριστο, ἄν δέν εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Τά Χριστούγεννα μέ τόν Χριστό εἶναι εὐλογία, ἀλήθεια καί νέα ἀρχή. Γι’ αὐτό καί ἡ γιορτή ἔχει νόημα στήν Ἐκκλησία!
Γραπτό κήρυγμα ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας- 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Ὅσοι ἐνδιαφερόμαστε ὅμως γιά τό τί δείχνει καί σέ τί μᾶς καλεῖ μία γιορτή, χρειάζεται νά ξαναδοῦμε τί εἶναι πίστη. Καί ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία μας, τήν Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, κάνει μία ἀναφορά σέ πρόσωπα τά ὁποῖα ξεχώρισαν ὡς πρός τήν πίστη, ξεκινώντας ἀπό τόν πρῶτο στόν ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός: τόν γενάρχη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ἀβραάμ. Κληρονόμοι τῆς πίστης τοῦ Ἀβραάμ μέχρι τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ Ἑβραῖοι. Μετά ἡ κληρονομιά πέρασε σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, σέ κάθε ἄνθρωπο καί λαό πού ἀποδέχτηκε τή διαθήκη, τή συμφωνία πίστης πού ὁ Θεός ἔκανε μέ τόν Ἀβραάμ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, γράφοντας στούς Ἑβραίους, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι μόνο μία δογματική ἀλήθεια τήν ὁποία ἀποδέχεται ὁ πιστεύων στό μυαλό καί τή σκέψη του, ὅσο «παρώκηση», ἐγκατάσταση «εἰς γῆν ἀλλοτρίαν» (Ἑβρ. 11, 9).
Αὐτός πού πιστεύει εἶναι ἀποφασισμένος νά ἐγκαταλείψει τόν τρόπο τῆς ζωῆς του πλέον, ἀφοῦ ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ τόπου δέν εἶναι προαπαιτούμενο, καθώς ὁ χριστιανισμός ἔχει διαδοθεῖ σέ ὅλη σχεδόν τήν οἰκουμένη. Ὁ τρόπος τῆς ἀλλότριας γῆς προϋποθέτει ἀπόφαση γιά σύγκρουση. Κανείς δέν δέχεται ἕναν ξένο πού ἔρχεται ὄχι ὡς φιλοξενούμενος ἀλλά γιά νά πάρει τή γῆ του. Καί ὁ «εἰσβολέας» χρειάζεται νά εἶναι ἀποφασισμένος ὅτι θά ἔρθει σέ ρήξεις, ὄχι μόνο μέ τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί μέ ὅσους γνωρίσει. Ἄλλοι θά τόν ἀποδεχτοῦν, ἄλλοι ὄχι. Δέν εἶναι γλυκανάλατη ἡ ζωή. Δέν εἶναι ὅλα ρόδινα στήν ὁδό καί τόν τρόπο τῆς πίστης. Χρειάζεται κατοικία σέ σκηνές, δηλαδή ἕνα αἴσθημα ὅτι τά πάντα στή ζωή μεταβάλλονται, οἱ διαθέσεις τῆς ἐπίγειας ἐξουσίας, τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, τῶν προτύπων τοῦ πολιτισμοῦ. Τό μόνο σταθερό εἶναι ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδή στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τί μᾶς χρειάζεται καί τί θά μᾶς δώσει γνήσια πρόοδο. Ὁ Ἀβραάμ νίκησε χάρις στή πίστη στόν Θεό. Κι ἐμεῖς σήμερα καλούμαστε στήν ἄρνηση τοῦ κόσμου νά ζήσει τό νόημα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ πέρα ἀπό τό ἔθιμο, νά ἀντιτάξουμε τήν πίστη καί τήν ἀλλαγή τῆς καρδιᾶς.
Οἱ προτεραιότητες τοῦ πολιτισμοῦ
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά παραιτούμαστε ἀπό τήν αὐτάρκεια τῶν δικαιωμάτων μας. Ἀπό τή θεοποίηση τῶν παθῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἀπό «ἔτσι εἶμαι, κι ἄς μή σᾶς ἀρέσει καί δέν ἀλλάζω». Ἀπό τήν ἐμμονή νά μήν θέλουμε νά δοῦμε τά γεγονότα τῆς ζωῆς μέσα ἀπό τήν προοπτική της πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τήν παραμονή μας στό νά θέλουμε νά ἐξηγήσουμε τά πάντα μέ βάση τό ἐγώ καί τόν ὀρθολογισμό μας, ὅπως ἐπίσης καί μέ βάση τό ποιός νομίζουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι ὁ Θεός, δηλαδή αὐτός πού ὀφείλει νά μᾶς τά δώσει ὅλα στό χέρι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη στόν Θεό θέλει ἐμπιστοσύνη, κάποτε πάλη καί περιπέτεια, καί σίγουρα σύγκρουση καί μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τή νοοτροπία τοῦ κόσμου.
Ξαναβρίσκουμε τήν ταυτότητά μας
Μέσα ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο καλούμαστε νά ξαναβροῦμε τό νόημα τῆς χριστιανικῆς μας ταυτότητας. Κάθε γεγονός, κάθε ἄνθρωπος, κάθε στιγμή δέν μποροῦν νά ἀφήνουν ἀνέγγιχτο τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βλέπουμε τόν Θεό καί τή ζωή μας. Τό ἴδιο καί κάθε γιορτή. Εἶναι μία εὐλογία, στήν ὁποία καλούμαστε νά ἀφεθοῦμε. Ὄχι μόνο νά φιλοσοφήσουμε τό νόημά της, ἀλλά νά ζήσουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Διότι αὐτό εἶναι τό νόημα τῆς γιορτῆς. Νά ἀφεθοῦμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στό ὅτι δηλαδή μᾶς καλεῖ νά τόν ἐμπιστευθοῦμε, διότι εἶναι παρών στή ζωή μας. Στίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες πού ἔχουν γίνει γιά ἐμᾶς.
Εἶναι δωρεά ὅμως ἡ πίστη, διότι δέν τήν κατακτοῦμε ὡς μία γνώση πού διαβάσαμε, ἀλλά ὡς ἀποκάλυψη, ὡς φανέρωση τῆς ἀλήθειας. Καί γίνεται μεταμόρφωση τῆς ὕπαρξής μας ἡ ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Θεός, διότι τό δῶρο εἶναι χαρά, εἶναι ἐλπίδα, εἶναι ζωή. Τίποτε δέν εἶναι τό ἴδιο, ἄν περάσουμε ἀπό τή συνήθεια τῆς πίστης στήν ἀποδοχή τῆς δωρεᾶς της. Μᾶς δόθηκε νά εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ! Καί εἶναι ἀπόφαση ἡ πίστη. Ὅτι θά ἀναζητοῦμε τόν Θεό καί τό θέλημά του πίσω ἀπό κάθε τί, νικώντας τόν ἑαυτό μας, ἐρχόμενοι σέ ρήξη καί ἀφήνοντας κατά μέρος ὅ,τι ὁ κόσμος θεωρεῖ εὐχάριστο, ἄν δέν εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Τά Χριστούγεννα μέ τόν Χριστό εἶναι εὐλογία, ἀλήθεια καί νέα ἀρχή. Γι’ αὐτό καί ἡ γιορτή ἔχει νόημα στήν Ἐκκλησία!
Γραπτό κήρυγμα ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Κερκύρας- 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου