Ο τόπος όπου έλαβε χώρα το τελετουργικό της περιτομής του Ιησού Χριστού

Ἡ κατὰ σάρκα περιτομὴ καὶ ὀνοματοδοσία τοῦ Ἰησοὺ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννησή Του, ἀποτελεῖ τὴν βεβαίωση τῆς σαρκώσεως καὶ τῆς προσλήψεως ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο τῆς τέλειας ἀνθρώπινης φύσεως ἀναλλοιώτως καὶ τῆς εἰσόδου Του στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Παραμένει αναπάντητο το αναφυόμενο ερώτημα: την 8η ημέρα που βρισκόταν η Αγία Οικογένεια;
Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος βεβαίωσε ότι "ο Κύριος περιετμήθη υπό του Ιωσήφ, εν τω σπηλαίω". Την αυτή θέση είχε και ο Επιφάνιος .

Στη Βηθλεέμ , στον Ιερό Ναό της Γεννήσεως του Χριστού , δεξιά και δίπλα από την ιερά εικόνα της Παναγίας της Βηθλεεμίτισσας , κατά την παράδοση είναι ο τόπος όπου έλαβε χώρα το τελετουργικό της περιτομής του Ιησού Χριστού .

πηγή

Ὡσάν ἡ χιών νά ἰσοπεδώσῃ καί ν᾽ ἀσπρίσῃ ὅλα τά πράγματα, ὅλας τάς ἁμαρτίας, ὅλα τά περασμένα...

Έρωτας στα χιόνια

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

   Ὡσὰν ἡ χιὼν νὰ ἰσοπεδώσῃ καὶ ν᾽ ἀσπρίσῃ ὅλα τὰ πράγματα, ὅλας τὰς ἁμαρτίας, ὅλα τὰ περασμένα:

Τὸ καράβι, τὴν θάλασσαν, τὰ ψηλὰ καπέλα, τὰ ὡρολόγια, τὰς ἁλύσεις τὰς χρυσᾶς καὶ τὰς ἁλύσεις τὰς σιδηρᾶς, τὰς πόρνας τῆς Μασσαλίας, τὴν ἀσωτίαν, τὴν δυστυχίαν, τὰ ναυάγια, νὰ τὰ σκεπάσῃ, νὰ τὰ ἐξαγνίσῃ, νὰ τὰ σαβανώσῃ, διὰ νὰ μὴ παρασταθοῦν ὅλα γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα, καὶ ὡς ἐξ ὀργίων καὶ φραγκικῶν χορῶν ἐξερχόμενα, εἰς τὸ ὄμμα τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου...

𝝬𝞀𝝸𝞂𝞃ός 𝝖𝝼έ𝞂𝞃𝝶 𝝼𝝰 𝞅𝞈𝝼ά𝝽𝝴𝝸 𝝶 𝝥𝞀𝞈𝞃𝝾𝞆𝞀𝝾𝝼𝝸ά – 𝝢𝝰 𝞂𝞃𝝰𝝻𝝰𝞃ή𝞂𝝾𝞄𝝼 𝝼𝝰 𝞅𝝴ύ𝝲𝝾𝞄𝝼 𝞇𝞄𝞆ές 𝞂𝞃𝝸ς 𝝰𝝿𝝾𝞆𝝴𝞃𝝴ύ𝞂𝝴𝝸ς 𝞃𝞈𝝼 𝝸𝝰𝞃𝞀𝝴ί𝞈ν

Ιορδάνης Απτόσογλου (Διεθνής βοηθός διαιτητής)

Η μέρα του αγέννητου παιδιού ήρθε και έφυγε περνώντας απαρατήρητη, το 2024 ολόκληρο είχε μια ανάλογη φευγαλέα περασιά για τον αμετανόητο άνθρωπο… Με άλλα λόγια, το Χριστός Ανέστη πρέπει να το πούμε από την πρώτη κιόλας μέρα του 2025…
Το 2024 φεύγει, το 2025 έρχεται και οι Έλληνες χορεύουν με το ένα πόδι στην αμετανοησία και το άλλο στην ανταρσία. Ακόμα και το πιο δυνατό όπλο του πλανήτη, το πολύ-πολύ, να φτάσει κάποιον έως τον θάνατο. Το όπλο όμως που κερδίζει ακόμα και τους νόμους της φύσης, ονομάζεται Σταυρός, ο οποίος μπορεί να αναστήσει ακόμα και κάτι που πέθανε.

Οι καθιερωμένες ευχές, υγείας, ειρήνης, χαράς και ευτυχίας, όταν δεν έχουν στόχο, είναι σαν αδέσποτες σφαίρες. Ματαιοπονεί κάποιος χωρίς στόχο και ένα μεγάλο κενό φωλιάζει μέσα στην ψυχή του. Ο στόχος βέβαια, εξαρτάται από τις ευαισθησίες και το κατά πόσο καλοπροαίρετος είναι ένας άνθρωπος.
Σε μια εποχή χωρίς οχυρά, χωρίς ηθική, ή μάλλον καλύτερα σε μια εποχή κατά την οποία έχουν διαστρεβλωθεί τα οχυρά και η ηθική, δεν μπορεί να είναι κάποιος σε θέση ούτε να στοχεύει, ούτε να εύχεται. Θα παρασυρθούν οι νέες γενιές εκτός τροχιάς και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να το κάνει αυτό.

𝝖𝝲έ𝝼𝝼𝝶𝞃𝝾 𝝿𝝰𝝸𝝳ί : 𝝫𝝴ύ𝝲𝝾𝞄𝝼 𝞇𝞄𝞆ές 𝞂𝞃𝝸ς 𝝰𝝿𝝾𝞆𝝴𝞃𝝴ύ𝞂𝝴𝝸ς 𝞃𝞈𝝼 𝝸𝝰𝞃𝞀𝝴ί𝞈𝝼
Πολλώ δε μάλλον από μια γενιά κατοικούντων επί της γης που αισθάνεται δικαίωμα της να αποφασίζει για μια άλλη αγέννητη ψυχή ότι είναι ανεπιθύμητη, ενώ είναι κυοφορούμενη ζωή και ενώ ανήκει στη δημιουργία του Θεού. Τα αποτελέσματα γνωστά. Φεύγουν ψυχές στις αποχετεύσεις των ιατρείων. Σκληρότητα μέχρι σημείου διαστροφής, του φυσικού ενστίκτου της στοργής.
Όπως λέει η Γραφή. Το αίμα του Άβελ έσειε τη γη. Έσειε τον Κάιν το αίμα του αδερφού του και βοούσε και έτρεμε επί της γης. Έτσι και σήμερα, το αίμα εκατομμυρίων βρεφών που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια βοά και η βοή σείει τη γη.

𝝬𝞈𝞀ίς έ𝝼𝝼𝝾𝝸𝝰 𝝝𝝴𝝾ύ…
Ο σημερινός άνθρωπος στην πατρίδα μας, ζει χωρίς έννοια Θεού. Ζωώδης και κτηνώδης σαν να μην είναι λογικό όν, σαν να μην ευεργετείται από Τον Θεό. Τρώει, πίνει, διασκεδάζει, ζει λόγω των συγχρόνων μέσων και των ανέσεων πολύ καλύτερα και από αρχαίους βασιλιάδες. Αυτό το στόμα που ανοίγει και καταβροχθίζει τα αγαθά Του Θεού, το ίδιο στόμα ανοίγει φαρδύ πλατύ και λέει δεν υπάρχει Θεός. Αυτά είναι παραμύθια των παπάδων. Γιατί παραμύθια; Η Αγία Γραφή πάνω στην οποία στηρίζεται η πίστη ελέγχει σκληρά και πιο σκληρά από όλους ελέγχει το ιερατείο.

Ὁ χρόνος τρέχει! Ὄχι χαμένες εὐκαιρίες.

 

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι στατικός. Τρέχει γρήγορα καὶ ἐμεῖς ἀσθαίνοντες τὸν κυνηγοῦμε, γιὰ νὰ τὸν πιάσουμε, νὰ χαροῦμε τὶς ὄμορφες, πολὺ λίγες ἀλήθεια, στιγμές του καὶ νὰ ξεχάσουμε μὲ τὴν παροδό του τὶς θλίψεις, τὰ βάσανα, τοὺς πόνους μας. Κάθε πρωῒ ἔρχεται τὸ ξημέρωμα ἐλπιδοφόρο καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε βραδυάζει καὶ οἱ προσδοκίες μας μένουν, δυστυχῶς, ἀνεκπλήρωτες.

Προβληματιζόμαστε γιὰ τὸ πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ τὸν συγκρατήσουμε, νὰ τὸν σταματήσουμε. Τρέχουμε πίσω του χωρὶς ἀνάπαυλα. Τρέχουμε, ἄραγε νὰ κατακτήσουμε τὶς ὀμορφιὲς τῆς ζωῆς ἢ νὰ φύγουμε γερασμένοι καὶ ἀπογοητευμένοι ἀπὸ αὐτήν; Καὶ ποιές χαρὲς τῆς ζωῆς ζητοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε; Τὶς πρόσκαιρες, αὐτὲς ποὺ μᾶς παρασύρουν σὰν ψόφια ψάρια στὸ ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ καὶ μᾶς ἐκβράζουν στὴν θάλασσα τῆς ἀπωλείας, ἢ τὶς οὐράνιες, τὶς αἰώνιες, αὐτὲς γιὰ τὶς ὁποῖες μᾶς ἔπλασε ὁ Δημιουργός μας;

Φιλοσοφώντας τὸ κύλισμα τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας βλέπουμε ὅτι ὁ χρόνος μας ἐδῶ στὴν γῆ εἶναι περιορισμένος καὶ τελειώνει σύντομα. Δὲν ἀποτελεῖ, λοιπόν, θανάσιμο ἁμάρτημα ἡ μὴ σωστὴ ἀξιοποίησή του; Δὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἀφοῦ ὄχι μόνο δεικνύει ἀχαριστία μπροστὰ στὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν καθένα μας, ἀλλὰ δεικνύει καὶ πονηρία καὶ ὀκνηρία μαζί;

Θεωρῶ ὅτι ἔχουμε χρέος ὅλοι μας οἱ παρεπίδημοι στὴν γῆ, νὰ μὴν σπαταλοῦμε ἄσκοπα τὸν χρόνο μας, ἀλλὰ νὰ τὸν ἐξαγοράζουμε σύμφωνα μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν» (Ἐφεσ. ε΄ 15 ). Ἔχουμε χρέος νὰ ἀξιοποιοῦμε τὸν χρόνο μας μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, μὲ δικαιοσύνη, μὲ σωφροσύνη καὶ μὲ ἀδιάλειπτη προσευχὴ πρὸς τὸν ἄχρονο Δημιουργὸ καὶ Κυρίαρχο τῶν καρδιῶν μας. Καὶ νὰ μὴν λησμονοῦμε ὅτι τὸ τέλος μας εἶναι ἐγγύς, πλησιάζει τὸ τέλος τοῦ χρόνου μας πάνω στὴν γῆ, ποὺ τὸ πότε θὰ ἔρθει κανεὶς δὲν τὸ γνωρίζει. Ἔρχεται ὅπως ὁ κλέπτης τὴν νύχτα καὶ κλέβει τὶς ψυχές μας. «Ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτὶ οὕτως ἔρχεται» μᾶς προειδοποιεῖ ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος στοὺς Θεσσαλονικεῖς (Κεφ. ε΄ 1-8).

Ὁ χρόνος κυλάει, ἀλλὰ ἀφήνει πίσω τὰ σημάδια του. Ὁ χρόνος καὶ μᾶς μεγαλώνει καὶ μᾶς μικραίνει. Ὅσο αὐξάνονται τὰ χρόνια τῆς γήϊνης ζωῆς μας τόσο φθίνει ὁ χρόνος ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα. Ὁ χρόνος καὶ μᾶς φθείρει καὶ μᾶς ἀνακαινίζει. Φθορὰ εἶναι τὸ γῆρας, οἱ ἀσθένειες, οἱ πόνοι. Ἀνακαίνιση ἡ μετάνοια, ἡ πνευματικὴ ὡριμότητα, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ» (Β΄ Κορ. δ΄ 16).

Ἡ φιλοσοφία τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας πολὺ παραστατικὰ εἰκονίζεται σὲ μία τοιχογραφία τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Κρίνας, στοὺς Βαβύλους τῆς Χίου.

Στὸν ἱστορικὸ αὐτὸ Ναὸ τοῦ δωδεκάτου αἰῶνος ὑπάρχει αὐτὴ ἡ μοναδικὴ ἁγιογραφία, ὅπου ὁ ἄνθρωπος καλοντυμένος, καλοζωϊσμένος, μὲ ἀρχοντικὸ παρουσιαστικό, ἔχει πιάσει ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τὴν γυμνὴ εὐκαιρία, τὸν γυμνὸ χρόνο, προσπαθώντας νὰ τὸν τιθασεύσει. Αὐτός, ὅμως, ἔχει στὰ πόδια φτερά, ἔχει τροχούς, καὶ φεύγει τόσο γρήγορα ποὺ εἶναι ἀδύνατο ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν συγκρατήσει.

Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Ἁγιοβαρναβίτης, χωρὶς νὰ γνωρίζει τὴν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς ἁγιογραφίας, ἔλεγε

Από το 800 π.Χ. όταν λέμε Μακεδονία εννοούμε λίγο-πολύ αυτόν τον χάρτη

Από το 800 π.Χ. όταν λέμε Μακεδονία εννοούμε λίγο-πολύ αυτόν τον χάρτη.
Αυτό κατέγραψε άλλωστε και ο Ηρόδοτος γύρω στο 450 π.Χ.

Δεν θα αλλάξουμε τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας επειδή κάτι Σλαβοβούλγαροι γύρω στο 1900 μ.Χ. (δηλαδή 2700 χρόνια αργότερα!) αποφάσισαν ξαφνικά ότι θέλουν κι αυτοί να λέγονται Μακεδόνες.Αυτά τα απλά.

πηγή

Παρατείνεται και σήμερα η ζωή μας. Κάτι να κερδίσουμε πριν σχολάσει το πανηγύρι...

Είδαμε και σήμερα τον ήλιο. Είμαστε και σήμερα στη ζωή. Δόξα Σοι ο Θεός! Σηκωθήκαμε από τον ύπνο, έχουμε τον αέρα, τον ήλιο, τ' αγαθά του Θεού! Παρατείνεται και σήμερα η ζωή μας. Κάτι να κερδίσουμε πριν σχολάσει το πανηγύρι, κάτι να ψωνίσουμε, κάτι να προσθέσουμε στον πλούτο της ψυχής μας. Και τί άλλο; Τη Βασιλεία του Θεού που βιάζεται. Όλα τ' άλλα θα λογιστούν φθαρτά και πρόσκαιρα.

Όσιος Παναής της Λύσης (♰ 30 Δεκεμβρίου 1989)

πηγή

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Αννυ Λιγνού
Μια φίλη που πενθεί, μου έστειλε μήνυμα ότι έψαχνε τον «Στολισμένο Καλόγερο» να τον διαβάσει στους οικείους της για παρηγοριά. Εδώ είναι ο καλόγερος Μαρία μου. Για όσους πέρασαν ή περνούν ζόρικα. Τα μάτια στο φως.

Ηταν αρχές Δεκεμβρίου του 1994. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι μας πολύ βαριά γιατί μόλις πριν λίγες μέρες είχε συμπληρωθεί ένας βασανιστικός χρόνος που είχαμε χάσει αιφνίδια τον πατέρα μου στα 54 του χρόνια.

Το χαρούμενο -παρά τα προβλήματά του- σπίτι μας είχε χάσει για πάντα τη ζωντάνια του. Οι ρυθμοί μας είχαν αλλάξει. Ενώ κανείς δεν έκλαιγε, κανείς δεν οδυρόταν φωναχτά για να μην κάνει χειρότερα και τους άλλους, είχαμε όλοι μαραθεί, φοβάμαι, ανεπανόρθωτα.

Εγώ τα βράδια, άφηνα το δωμάτιό μου και πήγαινα να κοιμηθώ στο δωμάτιο του αδερφού αλλά δεν ξέρω αν το έκανα για εκείνον ή για μένα.

Αγκαλιαζόμασταν σφιχτά σφιχτά να μη βρίσκει χώρο η λύπη να χωρέσει ανάμεσά μας και λέγαμε ιστορίες ώσπου να μας πάρει ο ύπνος.

- «Θυμάσαι Νικόλα εκείνα τα Χριστούγεννα που χτύπησε η πόρτα κι εμφανίστηκε ξαφνικά ο μπαμπάς;»

- «Ναι.» Παύση.

- «Εσύ θυμάσαι εκείνα τα Χριστούγεννα που μας έστειλε εισιτήρια και πήγαμε όλοι μαζί στο Ρότερνταμ;»

- «Ναι.»

- «Δεν πας να δεις τι κάνει η μαμά;»

- «Πάω.»

Κι έτσι πέρναγαν τα βράδια. Βέβαια, σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει, πως ο πατέρας ερχόταν όλη την ώρα και στον ύπνο αλλά και στον ξύπνο μας και μας άφηνε διάφορα σημάδια πως είναι καλά και να μην στενοχωριόμαστε.

Αλλά και πάλι όμως...

Κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου, «τ΄Αγιού Νικολάου» στολίζαμε το σπίτι και το κάναμε έξτρα σούπερ γιορτινό για να χαρεί ο Νικόλας μας, ο αδερφός μου. Κι εμείς βέβαια το ίδιο.

Γεμίζαμε το δέντρο με τεράστιες λαμπερές μπάλες, αλλά η μεγαλύτερη μπάλα χαράς ήταν ο ίδιος ο Νικόλας. Έφτανε λίγη ώρα κοντά του για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου με αισιοδοξία. Ολοστρόγγυλος και λαμπερός, ακτινοβολούσε. Όσοι τον γνώριζαν, ξέρουν για τι πράγμα μιλάω.

Εκείνα όμως τα Χριστούγεννα ξέραμε καλά ότι δεν θα ξαναγιορτάσουμε ποτέ πια. Ο αδερφός μου από την ημέρα που χάσαμε τον πατέρα μου άλλαξε. Δεν έγινε πιο θλιμμένος ή απόμακρος. Δεν έκλαιγε, δεν έβγαζε λύπη ή στενοχώρια. Έγινε πιο σκεπτικός. Πιο σοβαρός. Κι αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω.

Νικηφόρος Βρεττάκος ''To παιδί με τη σάλπιγγα''.

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα - στο τζάκι του νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. 

Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων.

 Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.
Να την κάνεις αγάπη!

εικόνα: Ο μικρός σαλπιγκτής, του Γεωργίου Ιακωβίδη.

πηγή

Αγιασμένα Χώματα τα οποία βεβηλώθηκαν.

Το Τζαμί του Βελή Πασά ανάμεσα από το Πνευματικό Κέντρο και την Λαϊκή Αγορά της πόλης μας, χτίστηκε πριν 200 περίπου χρόνια από τον Βελή, γιό του Αλή Πασά, στη θέση ενός άλλου τζαμιού, χτισμένο εκείνο το 1670.
Για να χτιστεί όμως αυτό το τζαμί, γκρεμίστηκε μια Βυζαντινή και ονομαστή Εκκλησία των Ιωαννίνων, του εορταζόμενου σήμερα Πρωτομάρτυρα του Χριστιανισμού Αγίου Στεφάνου.
Θυμάμαι μικρός κάποιους γέροντες όταν περνούσαν από εκεί έκαναν τον Σταυρό τους.
Μήπως θα πρέπει και εμείς οι Γιαννιώτες του σήμερα, να κάνουμε ως Μαρτυρία τον Σταυρό μας όταν περνάμε από εκεί;;;
Αγιασμένα Χώματα τα οποία βεβηλώθηκαν.
Σε ανάμνηση αυτού του Ιερού Ναού του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου που γκρεμίστηκε, τελείται κάθε χρόνο στον παραπλήσιο ενοριακό Ναό της Αγίας Μαρίνας, Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Ο Χριστός κοστίζει...

 

πηγή

Αντρέι Ταρκόφσκυ – Ο Άμλετ της Αγίας Ρωσίας

 

*Μνήμη Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκυ / Андрей Арсеньевич Тарковский

**Αντρέι Ταρκόφσκυ – Ο Άμλετ της Αγίας Ρωσίας

Φέτος θα ξεκουραστώ.Την σφαγή των νηπίων την έχουν αναλάβει άλλοι...

Για τα παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας,
•Για τα παιδιά της Συρίας και της Ουκρανίας,
•Για τα παιδιά της προσφυγιάς και των ναυαγίων,
•Για τα παιδιά των φαναριών και του δουλεμπόριου,
•Για τα παιδιά θύματα της βίας,της εκμετάλλευσης και της αδιαφορίας,
•Για τα μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά των τεχνητών παραδείσων της αυτοκαταστροφής,
•Για τα παιδιά που δεν έζησαν και δεν μπορούν να αντέξουν την αγάπη,
•Για τα "αόρατα" παιδιά του περιθωρίου,
•Για τα παιδιά που εκβιάζονται να είναι "επιτυχημένα" και χρήσιμα και να υποκρίνονται τα ευτυχισμένα,
•Για τα παιδιά που τα "γερνάνε" και τα τεχνολογούν για να μην ζουν,
Γι'αυτά και όλα τα παιδιά,
συνεχίζει να υπάρχει ένας Ηρώδης που ήταν και αυτός κάποτε ένα παιδί....

πηγή

Εύγε σου ήρωα Διγενή...

Εύγε σου ήρωα Διγενή

κι ας έχεις πια πεθάνει
η Κύπρος σε στεφανώσε
με δάφνινο στεφάνι 

Στον Ναό της Βηθλεέμ ,υπάρχει η εικόνα του Χριστού που ανοίγει και κλείνει τα μάτια Του και ρέει Μύρο...

 Βηθλεέμ. Η Εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού.
Σε στήλη αριστερά στον Ι. Ναό της Γεννήσεως του Χριστού στη Βηθλεέμ , υπάρχει η εικόνα του Ιησού Χριστού που ανοίγει και κλείνει τα μάτια Του και ρέει Μύρο που ευωδιάζει όλο τον Ναό .

  Πριν από 14 χρόνια, στην εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού, ανήμερα του Αποστόλου Θωμά, άρχισαν να ρέουν θαύματα από την εικόνα του Σωτήρος Χριστού που βρίσκεται σε μια από τις μαρμάρινες κολώνες.
Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να κλαίει. Δείχνοντας, ίσως, στην χοντροκομμένη ανθρωπότητα, σαν τον άπιστο Θωμά κάποτε, την τελευταία ευκαιρία για σωτηρία...

  Η εικόνα αυτή είναι περίπου του 12ου αιώνα, δηλαδή από την εποχή των Σταυροφόρων. Η θαυματουργή εικόνα φημίζεται για το γεγονός ότι, ανάλογα με τον φωτισμό ( ή την εσωτερική διάθεση του θεατή ;), αυτό το πρόσωπο εμφανίζεται είτε με κλειστά είτε με ανοιχτά μάτια.

πηγή

Μνήμη πάντων των Χριστιανών που πέθαναν μαρτυρικά για τη δόξα του Χριστού, από πείνα, δίψα, κρύο και μαχαίρι

Συγκλονιστικό το συναξάρι(29 Δεκεμβρίου)...Τελούμε σήμερα…
Μνήμη πάντων των Χριστιανών που πέθαναν μαρτυρικά για τη δόξα του Χριστού, από πείνα, δίψα, κρύο και μαχαίρι
Σωθήναι πάντας τους βροτούς Σώτερ θέλων,
Eις τούτο κρίσεις μηχανάσαι πανσόφως.

Αυτή τη μέρα η Εκκλησία μας όρισε να γιορτάζουμε τη μνήμη όλων των Χριστιανών, που μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού και τα ονόματα τους δεν μας είναι γνωστά.

Η γιορτή αυτή μας διδάσκει, ότι το βλέμμα του Θεού δεν είναι όμοιο με του ανθρώπου. Διότι οι άνθρωποι, συνήθως δοξάζουν και τιμούν αυτούς που γίνονται γνωστοί και διάσημοι, ενώ ο Θεός βλέπει γνωστούς και αγνώστους, διάσημους και άσημους, αρκεί όλοι να πράττουν ευσυνείδητα το θέλημα του. 

Έτσι και ο μικρότερος των χριστιανών αυτών, θα λάμψει ασύγκριτα περισσότερο από τους πιο φαντασμένους και αστραφτερούς βασιλείς της γης, όταν έλθει η ώρα της τελικής δικαίωσης.

πηγή

Διά ξίφους ἄωρα μητέρων βρέφη, Ἀνεῖλεν ἐχθρός τοῦ βρεφοπλάστου Βρέφους.

Στον Όρθρο της 29ης Δεκεμβρίου (φέτος συμπίπτει να είναι Κυριακή), η οποία είναι αφιερωμένη στα νήπια που φονεύθηκαν από τον Ηρώδη, ο αναγνώστης, όταν πρόκειται να διαβάσει τους στίχους του Συναξαρίου που αναφέρονται στο γεγονός αυτό της μαζικής δολοφονίας ανυπεράσπιστων βρεφών, στην καλύτερη περίπτωση θα νοιώσει έναν κόμπο στον λαιμό να τον εμποδίζει να συνεχίσει, στη χειρότερη, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να συνεχίσει...

Μα τι λένε αυτοί οι στίχοι;
"Διὰ ξίφους ἄωρα μητέρων βρέφη,
Ἀνεῖλεν ἐχθρὸς τοῦ βρεφοπλάστου Βρέφους.
Νήπια ἀμφ' ἐνάτην τάμον εἰκάδι παππάζοντα".

Οι δύο πρώτοι στίχοι, σε πιο "στρωτά" Αρχαία Ελληνικά σε σχέση με τον τρίτο στίχο, ο οποίος παραδοσιακά έχει λεξιλόγιο που βρίθει ποιητικών (ιδίως ομηρικών) τύπων, μπορούν να αποδοθούν ως εξής:
"Με ξίφος έσφαξε τα άγουρα βρέφη των μητέρων ο εχθρός του Βρέφους το Οποίο είναι ο Πλάστης των βρεφών (δηλ. του Χριστού)".

Για τον τρίτο στίχο χρειάζονται 2-3 διευκρινίσεις:
Το "ἀμφ' ἐνάτην εἰκάδι" έχει να κάνει με την ημερομηνία (29η).
Το "τάμον" αποτελεί ποιητικό τύπο τού "ἔταμον", που είναι Αόριστος τού ρήματος "τέμνω" ( = "κόβω", εδώ: "φονεύω [με ξίφος]", "σφάζω").
Το "παππάζοντα" είναι μετοχή τού (σπάνιου) ρήματος "παππάζω", που σημαίνει, αναφερόμενο σε βρέφη, "ψελλίζω αποκαλώντας χαϊδευτικά τον πατέρα μου 'πάππα' (δηλ. 'πατερούλη')", και κατ' επέκταση "ψελλίζω επικαλούμενος τον πατέρα μου (υπό κανονικές συνθήκες, αλλά και σε περίπτωση κινδύνου)".
Έτσι, ο τρίτος στίχος, που κορυφώνει την ένταση τού τόσο παραστατικού τρίστιχου, μπορεί να αποδοθεί ως εξής:
"Την εικοστή ενάτη [του μηνός] έσφαξαν τα νήπια, που, ψελλίζοντας, επικαλούνταν τη βοήθεια του πατέρα τους".
(Αξίζει να σημειωθεί ότι με το "παππάζοντα", που αποτελεί τρυφερή αναφορά στον πατέρα, τηρείται η γονεϊκή ισορροπία, με δεδομένη την αναφορά στη μητέρα στον πρώτο στίχο).

Andreas Moratos

Όποια στιγμή Τον αναζητήσεις εκείνην ακριβώς την στιγμή θα γεννηθεί!

 Είναι παρατηρημένο πως οι περισσότεροι από εμάς στολίζουμε τα σπίτια μας και τις βιτρίνες των καταστημάτων μας όλο και νωρίτερα. Κάποιοι και 2 μήνες νωρίτερα! Προφανέστατα θέλουμε να καλύψουμε ένα κενό ή να ζήσουμε την (ψευδ)αίσθηση της "ατμόσφαιρας", συνήθως χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Όσα λαμπάκια κι αν βάλουμε, όσο κι αν στολίσουμε, όσα δώρα κι αν πάρουμε, όσα κι αν ψωνίσουμε, όποια "χριστουγεννιάτικη" εκδρομή κι αν προγραμματίσουμε, όσο "κοσμοπολίτικο" κι αν είναι το ρεβεγιόν που θα παραστούμε, σε όσα κλαμπ/μπαρ κι αν γυρίσουμε, εάν δεν πιάσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων όλα αυτά θα είναι μιά μικρή προσωρινή παρένθεση στην καθημερινότητά μας. 

Καλό και χρήσιμο κι αυτό, δεν λέω, αλλά πάντα βολευόμαστε με το "λίγο" και το "προσωρινό". Νομίζω όλους μας αξίζει το "πολύ" και το "εσαεί".

 Πάντα οι μεγάλες εορτές της Πίστεώς μας είναι η ευκαιρία για αυτήν την υπέρβαση (όχι πως και άλλες μέρες δεν ενδεικνύονται). Η γέννησή Του ας είναι το έναυσμα! Ακούγεται πολύ κοινότυπο αλλά, τελικά, είναι η αλήθεια! 

"Χριστός γεννάται" μας λέει η ψαλμωδία όχι "Χριστός γεννήθηκε" ή "θα γεννηθεί". "Χριστός γεννάται" τώρα! Τώρα και κάθε μέρα. Για μένα, για σένα, για όλους μας. Όποια στιγμή Τον αναζητήσεις εκείνην ακριβώς την στιγμή θα γεννηθεί! 

Ακριβώς εκείνην την στιγμή που θα Τον θελήσεις και θα Τον αναζητήσεις! Εκείνην ακριβώς την στιγμή θα αλλάξουν όλα και θα πεθάνει το "προσωρινό"! 

"Γεννάται"!

 Ενεστώτας!

 Αυτό μόνο η δική μας Πίστη το έχει. Καμμιά άλλη! 

Για τον καθένα από εμάς είναι διαφορετική η στιγμή που θα γεννηθεί!! Μέχρι να το καταλάβουμε και να το εφαρμόσουμε θα αρκούμαστε στο μπαρ, στα ψώνια, στα φαγητά, στην εκδρομή και στα καινούργια ρούχα.

πηγή

Η Εκκλησία δεν δίνει ευλογίες για να μας πάνε καλά τα πράγματα...

Η Εκκλησία δεν δίνει ευλογίες για να μας πάνε καλά τα πράγματα. Αλλά μας ανοίγει τον ευλογημένο δρόμο ,για να πάνε στο Χριστό τα πράγματα.
Είπαμε τις μέρες αυτές πολλές τυπικές ευχές "για το καλό" και κάναμε πολλά "για να πάνε καλά τα πράγματα".
Λέω, να συγκεντρωθούμε στην ουσία, στον Χριστό και τη σχέση μας μαζί Του.

πηγή

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης

                        

Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) Επίσκοπος Αχρίδος, της Σερβικής Εκκλησίας, γεννήθηκε το 1880 στην Σερβία.

 Έλαβε ευρεία μόρφωση ανά την υφήλιο και επέδειξε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Οι υψηλές θεολογικές και φιλοσοφικές μελέτες του τον έκαναν σύντομα γνωστό λαμβάνοντας πέντε διδακτορικούς τίτλους σε διάφορα Πανεπιστήμια του κόσμου. Επίσκοπος εκλέχθηκε μόλις στα 39 του χρόνια.

 Ποίμανε με ιδιαίτερη αγάπη και σοφία την επισκοπή του, όμως, η ποιμαντική του διακονία αγκάλιασε στην κυριολεξία όλον τον κόσμο με τα διάφορα ταξίδια του (λόγω εξορίας ή όχι), τη διδασκαλική του δραστηριότητα σε πανεπιστημιακές σχολές αλλά και μέσω του πλήθους των επιστολών και των βιβλίων του. 

Τα γραπτά του εμφορούνται από βαθύτατο Πατερικό πνεύμα και αποπνέουν πάντοτε μια απλοϊκή γλυκύτητα συνδυασμένη με βαθιά σοφία και υψηλή θεολογία.

 Ο σύγχρονος και φίλος του Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς είπε για τον Άγιο Νικόλαο: "Ο Νικόλαος Αχρίδος ήταν ο μέγας άγιος Χρυσόστομος των ημερών μας. Έγινε διδάσκαλος μέγας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κήρυξ της ορθοδόξου πίστεως, ποιμήν σοφός, πνευματικός οδηγός των Σέρβων, στύλος της πατρίδος του, Απόστολος της Ορθοδοξίας σε κράτη μακρινά...".

Εκοιμήθη προσευχόμενος στις 17 Μαρτίου 1956 στην Ι.Μ. Αγ. Τύχωνος στις ΗΠΑ. Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991.

Ποιμαντική και ιατρική διακονία των αγίων Λουκά Συμφερουπόλεως και Ανθίμου της Χίου

Του Νευρολόγου Ιατρού Τριαντάφυλλου Ντόσκα

Η Ιατρική Επιστήμη είναι η τέχνη και συνάμα Επιστήμη που ασχολείται με την πρόληψη, την διάγνωση και την θεραπεία ασθενειών και την αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου. 

Η Ιατρική προέρχεται από τον ίδιο τον Θεό, όπως αναφέρει ο Σοφός Σειράχ και έχει ως αποκλειστικό σκοπό τον ίδιο τον άνθρωπο.

 «Τίμα ιατρόν προς τας χρείας αυτού τιμαίς αυτού, και γαρ αυτόν έκτισεν Κύριος, παρά γαρ Υψίστου εστίν ίασις και παρά βασιλέως λήψεται δόμα, επιστήμη ιατρού ανυψώσει κεφαλήν αυτού, και έναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται, Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ουκ προσοχθιεί αυτοίς… και αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην, ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού… και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος, και μη αποστήτω σου, και γαρ αυτού χρεία» (Σοφ. Σειρ. 38, 1-4,6,12). 

Επεκτεινόμενοι σε ένα πιο ευρύ κοινωνικό, αλλά και εκκλησιαστικό πλαίσιο διακρίνουμε ότι η Ιατρική Επιστήμη είναι η ανιδιοτελής προσφορά προς τον άνθρωπο, ο οποίος είναι δημιούργημα του Θεού και γι’ αυτό τον λόγο η προσφορά προς τον πάσχοντα άνθρωπο αποβαίνει ταυτόχρονα και μια άλλου είδους προσφορά προς τον Θεό και ανταπόδοση της τέχνης και Επιστήμης που Εκείνος εμπιστεύτηκε στους θεράποντες ιατρούς.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΔΕΣΣΗΣ, ΠΕΛΛΗΣ & ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΙΩΗΛ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1. Περὶ ποιμαντικῆς διακονίας
α. Ἡ ἔννοια τῆς ποιμαντικῆς
β. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ καὶ οἱ ποιμένες της
γ. Προϋποθέσεις ἄσκησης τῆς ποιμαντικῆς διακονίας
δ. Ἡ ἔννοια τῆς διακονίας
ε. Ἡ ἔννοια τῆς φιλανθρωπίας καὶ οἱ προϋποθέσεις ἄσκησής της
2. Περὶ τῆς ἰατρικῆς καὶ τῆς ἀσθένειας
α. Ἡ ἔννοια τῆς ἰατρικῆς
β. Ἡ ἰατρικὴ στὴν Καινή Διαθήκη καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου
γ. Ἡ ἀσθένεια κατὰ τὴ χριστιανική διδασκαλία καὶ ἡ σχέση της μὲ τὴν ἁμαρτία
δ. Ἡ ὀρθόδοξη πατερική θεώρηση τῆς ἰατρικῆς κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο καὶ ἡ Βασιλειάδα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

1. Βιογραφικά στοιχεῖα
2. Ἄσκηση τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης
α. Ὁ Ἅγιος ὡς ἀκαδημαϊκὸς δάσκαλος καὶ καθηγητὴς Ἰατρικῆς
β. Τὸ ἰατρικό συγγραφικό, ἐρευνητικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Λουκά
3. Ἄσκηση τῆς Ποιμαντικῆς
- Τὸ θεολογικό συγγραφικό ἔργο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ
4. Ἡ κοίμηση καὶ ἡ ἁγιοκατάταξή του
Α. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ
Β. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ-ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

1. Βιογραφικά στοιχεία
2. Ἐφημέριος στὸ Λεπροκομεῖο τῆς Χίου – Ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς

Σε αυτούς που μας ρωτάνε γιατί ξαναγυρνάμε στον Παπαδιαμάντη και τον Κόντογλου....

 

Σε αυτούς που μας ρωτάνε γιατί ξαναγυρνάμε στον Παπαδιαμάντη και τον Κόντογλου και τον Μωραϊτίδη αυτές τις μέρες, για να νιώσουμε Χριστούγεννα αληθινά, ορθόδοξα , ρωμέικα.

Γιατί στα δικά μας παραμύθια δεν θα αφήναμε το κοριτσάκι με τα σπίρτα να πεθάνει μόνο του στην παγωνιά, αλλά θα το παίρναμε στο σπίτι μας να μοιραστούμε ο,τι έχουμε. Και αν δεν έφταναν για εμάς θα του τα χαλαλίζαμε όλα.

Γιατί στα μέρη μας κατεβαίνουν οι Άγγελοι να ακούσουν τα βυζαντινά μεγαλυνάρια της Παναγιάς και είναι το ίδιο καταδεκτικοί είτε ψάλλονται στην ταβέρνα είτε σε ένα μακρινό ξωκκλήσι.

Γιατί οι Ώρες των Χριστουγέννων είναι ακολουθία στην Εκκλησία και όχι Ώρες αναμονής του Σάντα Κλος.

Γιατί σε αυτά τα κιτάπια όλοι οι αμαρτωλοί είναι άγιοι και όλοι οι άγιοι θεοί. Δεν κρατάμε κακία σε κανέναν, ούτε τον στηλιτεύουμε για την πολιτεία του. Γιατί οι καλλικαντζαροι ,τα ξωτικά και οι τριβόλοι δεν αγαπάνε τους ανθρώπους, ούτε τους φτιάχνουν δώρα, αλλά χαλάνε την τάξη της αρμονικής τους Ησυχίας.Και με το αλαλάζον χάος εμείς δεν συμφιλιωνόμαστε.

ΕΙ ΜΗ ΙΑΚΩΒΟΝ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ(Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα)

«Ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου» (Γαλ. 1,19).
"῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου".

Την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει τρεις ανθρώπους, οι οποίοι διαδραμάτισαν ρόλο στην παρουσία του Χριστού επί γης και αποδεικνύουν την ιστορικότητα του προσώπου Του.

 *Ο πρώτος είναι ο προφητάναξ Δαβίδ, ο οποίος στους Ψαλμούς του είχε προφητέψει τον ερχομό του Μεσσία και, μάλιστα, τον θάνατό Του για τους ανθρώπους (ιδίως στον Ψαλμό 21). 

 Παράλληλα, είναι αυτός που συνδέει τον Χριστό κατά άνθρωπον με τη γενεαλογία των Εβραίων από τη στιγμή που ο Αβραάμ έλαβε την υπόσχεση του Θεού ότι θα τον καταστήσει πατέρων πολλών ανθρώπων, ότι από τη γενιά του θα έρθει ο Λυτρωτής του κόσμου από τον θάνατο, και ότι ο ίδιος θα είναι ευλογημένος στη γη της Παλαιστίνης, στη γη της Επαγγελίας. Ο Δαβίδ είναι ο δέκατος τέταρτος απόγονος του Αβραάμ και ο Χριστός είναι ο εικοστός όγδοος απόγονος του Δαβίδ, πάντοτε κατά άνθρωπον. Ο Δαβίδ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Το ίδιο και ο Χριστός. Επομένως, για τη χριστιανική πίστη και παράδοση ο Κύριός μας είναι, εκτός από Θεός, και άνθρωπος κατά πάντα και σε ό,τι αφορά στην καταγωγή και στη γενεαλογία Του.

 *Ο δεύτερος είναι ο Ιωσήφ ο μνήστωρ της Παναγίας. Άνδρας δίκαιος και σοφός, επέδειξε αγάπη προς τη νεαρή κόρη, ιδίως όταν διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος χωρίς να έχει συζυγικές σχέσεις μαζί του. Ανέλαβε να προστατέψει την Παναγία. 

Ανέλαβε να δώσει όνομα στον Ιησού, αναγνωρίζοντάς Τον ως παιδί του και προστατεύοντάς Τον από το στίγμα του νόθου, αλλά και δίδοντάς Του τη δυνατότητα να μιλήσει στους ανθρώπους όταν θα ερχόταν η στιγμή, κάτι που θα ήταν δύσκολο έως αδύνατο να συμβεί, αν ο Ιησούς θεωρούνταν και αντιμετωπίζονταν ως νόθος. Κανείς δεν θα Τον άκουγε. Τον προστάτευσε πηγαίνοντάς Τον μαζί με την Παναγία και πιθανόν και με όλα τα υπόλοιπα παιδιά από τον πρώτο γάμο στην Αίγυπτο, δείχνοντας ότι η αγάπη γίνεται θυσία και παραίτηση από την κανονικότητα της ζωής.

 Ταυτόχρονα, δίδαξε στον Χριστό την τέχνη του ξυλουργού και τον μεγάλωσε ως πατέρας και προστάτης Του κατά άνθρωπον. Κι όλα αυτά με πίστη στον Θεό και το θέλημά Του. Με την στοργική αγάπη και, ταυτόχρονα, τον σεβασμό για ένα πρόσωπο που η ταυτότητά Του ξεπερνούσε τα μέτρα της λογικής διακρίβωσης και κατανόησης. Μεγάλη υπόθεση η αγάπη που γίνεται ελευθερία και φροντίδα.

 *Ο τρίτος είναι ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, γιος του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο, με τον οποίο ο Χριστός μεγάλωσε μαζί. Ο Χριστός, όντας τέλειος Θεός και τέλειος ανθρωπος, μεγάλωσε σε ένα κανονικό οικογενειακό περιβάλλον, με πατέρα τον Ιωσήφ, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο αυτό παρότι δεν ήταν φυσικός Του πατέρας. 

Η ΕΞΟΔΟΣ(Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση)

  Οἱ μάγοι, «Περσῶν βασιλεῖς», ἄνθρωποι τῆς σοφίας, ἦλθαν «ἐξ ἀνατολῶν» καὶ προσκύνησαν τὸ νεογέννητο νήπιο τῆς Βηθλεέμ, τὸν Χριστό. Τοῦ πρόσφεραν τρία δῶρα συμβολικά, «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν», μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἀναγνώριζαν ὡς βασιλέα καὶ Θεὸ ἐνανθρωπήσαντα. Μὲ τὸ χρυσάφι τὸν τίμησαν ὡς βασιλέα. Μὲ τὸ λιβάνι (θυμίαμα) ὡς Θεό. Καὶ μὲ τὴ σμύρνα (μύρο) ὡς ἄνθρωπο, ποὺ θὰ ὑφίστατο ὑπὲρ ἡμῶν θάνατο καὶ θὰ κατέβαινε στὸν τάφο, τυλιγμένος «σινδόνι καθαρᾷ καὶ ἀρώμασιν», καθὼς ἦταν τὸ «ἔθος τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν».

  Καὶ οἱ μὲν μάγοι ἀναχώρησαν γιὰ τὴ χώρα τους, ἐνῶ ὁ Ἡρώδης τοὺς περίμενε ματαίως γιὰ νὰ τὸν πληροφορήσουν «περὶ τοῦ παιδίου». Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι «ἐνεπαίχθη», διέταξε τὴ φοβερὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ δύο χρονῶν καὶ κάτω στὴ Βηθλεὲμ καὶ σὲ ὅλα τὰ περίχωρά της. Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως, πληροφορημένος ἀπὸ ἄγγελο Κυρίου, διέφυγε μὲ τὸ θεῖο βρέφος καὶ τὴν Παναγία στὴν Αἴγυπτο. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡρώδη ἐπέστρεψαν ξανὰ καὶ κατοίκησαν στὴ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία: «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» (Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν). 

Ἡ Αἴγυπτος νοεῖται πάντα ὡς τόπος πνευματικῆς δουλείας-ἁμαρτίας.

  Ἡ προφητεία αὐτὴ ξεκινάει μὲ τὸ γεγονὸς τῆς ἐκλογῆς τοῦ Μωυσῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ἡγηθεῖ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ποὺ τὰ χρόνια ἐκεῖνα στέναζε κάτω ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ Φαραὼ στὴν Αἴγυπτο.

Ὑπάρχουν τρεῖς γενικοί τρόποι γιά νά λέμε ψέματα καί νά εἴμαστε ψευδόμενοι(Αββᾶς Δωρόθεος)

  α. Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι νά ψεύδεται κάποιος κατά διάνοια. Χαρακτηριστικό αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ὑπόνοια καί ἡ καχυποψία. Αὐτός πού ἔχει καχυποψίες, ἐάν δεῖ κάποιον νά ὁμιλεῖ μέ ἕναν ἄλλο, ὑποπτεύεται πώς μιλοῦν γι' αὐτόν. Ἐάν διακόψουν τήν ὁμιλία, ὑποψιάζεται πώς διέκοψαν γι' αὐτόν. Ἡ καχυποψία, πού εἶναι μία μορφή ψεύδους, τόν κάνει νά μή λέγει τίποτε τό ἀληθινό, ἀλλά νά κατασκευάζει ὅλο ὑποθέσεις. Τά ἀποτελέσματα τῆς περιπτώσεως αὐτῆς εἶναι περιέργειες, κρυφακούσματα, καταλαλιές, κατακρίσεις καί μαλώματα.

  β. Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι νά ψευδόμαστε μέ τόν λόγο. Ἕνας πού εἶναι ψεύτης στά λόγια, προσπαθεῖ νά δικαιολογήσει τίς ἁμαρτίες του, τά πάθη του ἤ προσπαθεῖ νά ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του μέ ψέματα. Τροποποιεῖ τίς κατηγορίες εἰς βάρος του μέ ψέματα. Λέγει ψέματα γιά νά ἐκπληρωθοῦν οἱ ἐπιθυμίες του. Ψεύδεται γιά νά ἐντυπωσιάσει, νά ἀποφύγει πολλές καταστάσεις ἤ γιά νά κερδίσει χρήματα καί ἀγαθά. Αὐτός πού λέγει ψέματα στά λόγια του, φτάνει στό σημεῖο νά μήν τόν πιστεύουν οἱ ἄλλοι, ἔστω καί ἄν λέγει ἀλήθεια.

γ. Ὁ τρίτος τρόπος εἶναι ὅταν ψεύδεται κάποιος μέ τόν βίο του. Ἄλλη εἶναι ἡ πραγματική ζωή πού κάνει καί ἄλλη δείχνει νά κάνει. Εἶναι ἄσωτος, ἀλλά ἐμφανίζεται ἐγκρατής. Εἶναι πλεονέκτης καί ἐμφανίζεται ἐλεήμονας καί μιλᾶ μέ θέρμη γιά τήν ἐλεημοσύνη. Εἶναι ὑπερήφανος καί θαυμάζει τήν ταπεινοφροσύνη. Προβάλλει τήν ἀρετή ἤ γιά νά σκεπάσει τόν ἑαυτό του ἤ γιά νά τόν θαυμάζουν οἱ ἄλλοι. «Οὗτος οὐκ ἔστιν ἁπλοῦς ἄνθρωπος, ἀλλά διπλοῦς». Εἶναι διπλοπρόσωπος. Ἡ κατάσταση τῆς ὑποκρισίας συνδέεται στενά μέ τό ψεῦδος, καί μάλιστα μερικές φορές ἡ ὑποκρισία καί τό ψεῦδος ταυτίζονται.

 Τό πάθος τοῦ ψεύδους ὅλους μας ἔχει ἀκουμπήσει. Ἄλλος ψεύδεται ἐπειδή ἀποσκοπεῖ στό συμφέρον του, ἄλλος γιά τήν καλοπέρασή του, ἄλλος γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς φιληδονίας του, ἄλλος γιά νά προξενήσει γέλιο καί εὐτραπελία, ἄλλος γιά νά ἐπιβουλευτεῖ τόν ἀδελφό του καί νά τόν κακοποιήσει· ὑπάρχουν πολλοί λόγοι γιά νά πεῖ κάποιος ψέματα.

Ὅλα τά κάνει ὁ Χριστός, ἀλλά τά κάνει σ᾿ ἐκεῖνον πού τοῦ δίνει τόν ἑαυτό του....

 Ὁ ἅγιος Στέφανος γεμάτος ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο ἀλλά ἐπίσης ἐνδυναμωμένος καί ἀπό οὐράνια δύναμη, φτάνει στό σημεῖο νά πεῖ σ᾿ αὐτούς πού τόν δικάζουν:
«Σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ, ἀεί τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε».

 Ὁ ἅγιος φωτίζεται καί λέει τήν ἀλήθεια· δέν φοβᾶται νά τήν πεῖ. Ξέρει ὅτι μετά θά ἀρχίσουν νά τρίζουν τά δόντια οἱ Ἑβραῖοι, καθώς δέν θά ἀντέξουν ὅλα αὐτά τά λόγια πού λέει· θά θυμώσουν καί ἐξοργισμένοι θά τόν θανατώσουν, ὅπως ἀκριβῶς καί ἔγινε. Τά λέει ὅμως. Ἐμεῖς, καί μόνο νά σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι ἐνδεχόμενο νά μᾶς συμβεῖ κάτι τέτοιο, τό βάζουμε στά πόδια.
Ἐάν δέν παραδίδεσαι ἄνευ ὅρων στόν Χριστό, σέ ἀπορρίπτει καί τελικά δέν φωτίζεσαι. Ἄν κατά ἐγωιστικό τρόπο θέλεις νά φωτισθεῖς, νά ἔχεις δύναμη, νά προκόψεις χριστιανικά, δέν θά γίνει τίποτε.
Ὅλα τά κάνει ὁ Χριστός, ἀλλά τά κάνει σ᾿ ἐκεῖνον πού τοῦ δίνει τόν ἑαυτό του.

Αρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος

Η εμφάνιση του αγίου Στεφάνου σε έναν αγαθό Ρώσο διάκονο

Ο ακαδημαϊκός, ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, κ. Αντώνιος Ταχιάος, αφηγείται την εμφάνιση του αγίου Στεφάνου σε έναν αγαθό Ρώσο διάκονο, όταν τον κάλεσαν να λειτουργήσει στο ναΰδριο.
Το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα στον 20ό αιώνα και το αφηγήθηκαν στον Καθηγητή Αγιορείτες, κατά την πρώτη επίσκεψή του στοΆγιον Όρος, το 1951.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στους Ρώσους υπάρχει το τυπικό να μην γίνονται όλοι οι διάκονοι ιερείς, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά κάποιοι να παραμένουν ισοβίως διάκοι.
Αφηγείται λοιπόν ο Καθηγητής:
«Φθάσαμε στην αγιορείτικη πρωτεύουσα, τις Καρυές και, όπως οφείλαμε κατευθυνθήκαμε στην Ιερά Κοινότητα.
Εδώ είχαμε συστάσεις για τον εκπρόσωπο της Μονής Διονυσίου, τον π. Γρηγόριο, ο οποίος φρό-ντισε για τα διαμονητήριά μας και μας πήρε στο κονάκι της Μονής του να μας φιλοξενήσει.
Στο γραφικό κονάκι προσκυνήσαμε τον κατανυκτικό ναό του αγίου Πρωτομάρτυρα Στεφάνου.
Εδώ ακούσαμε για κάποιο θαύμα του αγίου. Κάποια χρονιά, στην εορτή του αγίου Στεφάνου, επειδή δεν είχαν διάκονο, ο π. Γρηγόριος παρακάλεσε τον αντιπρόσωπο της ρωσικής Μονής στις Καρυές, τον π. Νικόστρατο, ο οποίος ήταν ηλικιωμένος, σεμνός ιεροδιάκονος, να έρθει για την Λειτουργία.

Η φυγή στην Αίγυπτο

 Η φυγή στην Αιγυπτο-1470/1499..Μουσείο Μπενάκη

Όταν οι μάγοι προσκύνησαν το Χριστό, αναχώρησαν για την πατρίδα τους, χωρίς να περάσουν από το βασιλιά Ηρώδη. Τότε άγγελος Κυρίου φάνηκε σε όνειρο στον Ιωσήφ και του είπε να πάρει το παιδί με τη μητέρα του και να φύγει στην Αίγυπτο (Ευαγγέλιο Ματθαίου, Β’ 13-18). Και έμειναν εκεί, μέχρι πού πέθανε ο Ηρώδης, για να επαληθευθεί έτσι εκείνο που ελέχθη δια του προφήτου Ωσηέ: 

«Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου» (Ωσ. Ια’ 1).

  Μετά τη φυγή του Κυρίου στην Αίγυπτο, ο Ηρώδης έστειλε στρατιώτες και θανάτωσαν όλα τα παιδιά που ήταν στη Βηθλεέμ και τα περίχωρά της, από ηλικίας δύο ετών και κάτω. Διότι τόσο είχε υπολογίσει την ηλικία του Χριστού, Τον οποίο φοβόταν ότι θα του έπαιρνε τη βασιλεία.

Επίσης, η φυγή του Κυρίου στην Αίγυπτο, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, φράσσει και τα στόματα των αιρετικών. Διότι όπως λέει, αν δεν έφευγε ο Κύριος και φονευόταν από τον Ηρώδη , θα είχε εμποδιστεί η σωτηρία των ανθρώπων. Αν πάλι τον συνελάμβαναν και δεν φονευόταν, θα έλεγαν πολλοί ότι δε φόρεσε ανθρώπινη σάρκα, αλλά μόνο κατά φαντασία. 

Η Παναγία στη...σκαλωσια(Σύναξη της Παναγίας Λατομίτισσας στη Χίο)

Ο ενοριακός Ιερός Ναός Παναγίας Κοιμήσεως Οδηγήτριας Λατομιτίσσης Χίου άρχισε να κτίζεται το 1927 και εγκαινιάσθηκε την 5η Ιουλίου 1936  από το μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή.
Είναι ένας θαυμάσιος πετρόκτιστος ναός ,που δεσπόζει σε όλη την περιοχή του Λατομίου και με το ιλαρό φως του τη νύκτα συγκινεί κάθε περαστικό.

Σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιότερα στο χώρο αυτό υπήρχε η Ιερά Σκήτη Λατομίου. Ο ναός είναι βυζαντινού ρυθμού, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο άμβωνας βρίσκεται πάνω από την Ωραία Πύλη.

Ο πρώτος που βαπτίσθηκε στον ναό είναι ο Αντώνιος Κουκουνάρης, θεολόγος καθηγητής. Ο αδελφός του Γεώργιος Κουκουνάρης, η σύζυγός του Καλλιόπη και τα τέκνα τους αποτελούν Μεγάλους Δωρητές και Ευεργέτες του Ιερού Ναού με την κατασκευή πλείστων έργων και ειδικά την ανέγερση του περικαλλέστατου Κουκουνάρειου Πνευματικού Κέντρου.

Η μεγάλη σε έκταση και πληθυσμό αυτή ενορία της Χίου περιλαμβάνει το παρεκκλήσιο του Αγίου Νεκταρίου καθώς και το ναό του Αγίου Φανουρίου, έχει κοιμητήριο και προσφέρει δωρεάν μαθήματα σε όλους τους μαθητές της Χίου, αλλά και τους μεγαλύτερους μέσω του Κουκουναρείου Πνευματικού Κέντρου της.

Σύμφωνα με μαρτυρία του ιεροψάλτη και πρώην εκκλησιαστικού συμβούλου κ. Στ.Παντελογιάννη, όταν κτιζόταν ο ναός έγινε ένα θαύμα. Ένας κουβάς γεμάτος τσιμέντο έπεσε με ορμή από μια ψηλή σκαλωσιά και σίγουρα θα σκότωνε τους εργάτες που δούλευαν στο δάπεδο του ναού. Αλλά η Παναγιά μας άκουσε την ειλικρινή φωνή ενός των εργατών που την φώναξαν να τους σώσει και ο κουβάς όχι μόνο δεν τους χτύπησε, αλλά και το τσιμέντο που περιείχε δε χύθηκε καθόλου. Έτσι η Μητέρα όλων των ανθρώπων προστάτεψε τα παιδιά της για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη ιστορία.

Εορτάζει την 15η Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) και την 26η Δεκεμβρίου (Σύναξη της Θεοτόκου).

πηγή

Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα...

«Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα, που τον έχουμε μπροστά μας και του μιλάμε, μπορεί σε ένα λεπτό να έχει φύγει δια παντός,αν σκεφτόμασταν ότι τα λόγια που μόλις ειπώθηκαν ήσαν και τα τελευταία, ότι η κίνηση που έγινε δεν ήταν αληθινή, ότι το καλό που θα μπορούσα να του είχα κάνει δεν το έκανα και ότι αυτό που κατέστρεψα δεν έπρεπε να το είχα καταστρέψει,τότε τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε θα τον αντιμετωπίζαμε με προσοχή, με προσήλωση και με βάθος.

Με ένα βάθος που θα έδινε και στη δική μας ζωή βάθος.
Δεν φερόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο, γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρχει χρόνος.
Αλλά χρόνος δεν υπάρχει, γιατί η παρούσα στιγμή καθίσταται ανεπίστρεπτο παρελθόν και η επόμενη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ προς το μέρος μας.
Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή.
Τον χρόνο ενός πεταρίσματος του ματιού.Τη στιγμή.Τίποτα άλλο».

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ

"Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ"

Εκδόσεις ''Πορφύρα''

Τα Χριστούγεννα του νεομάρτυρος Βαλέριου Γκαφένκου στην φυλακή...

Θαυμαστά γεγονότα από την μαρτυρική ζωή του φυλακισμένου Αγίου Βαλερίου Γκαφένκου

Η ζωντανή παρουσία της Παναγίας
Τα Χριστούγεννα ο Βαλέριος ήταν αρκετά ζωογονημένος. Τη νύχτα εκείνη των αγγελικών ψαλμωδιών συνέθετε τα θαυμάσια κάλαντα των κρατουμένων του Τίργου Όκνα.

Στο διπλανό κρεβάτι ξεψύχησε ο αρχιμανδρίτης Γ. Είχε έλθει σε σοβαρή κατάσταση από το Κανάλι του Δούναβη και ήταν ένας από τους στύλους της αντίστασης. Τη νύχτα της Γεννήσεως του Ιησού ο αρχιμανδρίτης πέρασε στον ουρανό. Έφυγε με ακλόνητη την πίστη του. Επειδή δεν είχε καλά ρούχα, διότι τα δικά του ήταν βρεγμένα από τον ιδρώτα, ο Βαλέριος πρόσφερε τα δικά του και κράτησε για τον εαυτό του τα ρούχα του ιερέα.

-Αυτά είναι τα μοναστικά μου άμφια! Είπε συγκινημένος. Με αυτά να με κηδέψετε!

Εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων δε θα την ξεχάσω ποτέ. Τριγυρνούσα συνεχώς από τον ένα ασθενή στον άλλο, παίρνοντάς τους το σφυγμό και κοιτώντας τους. Κάθε τόσο κοίταζα και τον Βαλέριο. Ήταν χαρούμενος, μακάριος μέσα του, με τα βλέφαρα κλειστά, με το κεφάλι κατεβασμένο στο στήθος.

Μόλις τελείωσα τη διακονία μου, αισθάνθηκα ότι με καλεί με τη ματιά του. Με παρακαλεί να πάω κοντά του. Με κοιτούσε με ένα βάθος που ποτέ μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν τον είχα αισθανθεί. Έκανε το σταυρό του. Μετά πήρε το χέρι μου. Ένα βαθύ ρίγος με διεπέρασε. Ο Βαλέριος ήταν πολύ συγκεντρωμένος, κάτι παράξενο γι' αυτόν διότι με την προχωρημένη πνευματική του κατάσταση μπορούσε να παραμείνει χαλαρός μέχρι και στις πιο οδυνηρές φάσεις, που έπρεπε όλοι εμείς να περάσουμε. Ένιωσα ότι θέλει να μου πει κάτι.

-Ιωάννη, εσύ είσαι ο καλύτερός μου φίλος, μου είπε. Αλλά τώρα δεν έρχομαι σαν φίλος σε σένα. Έρχομαι να σου ζητήσω μια συμβουλή, να σου κάνω υπακοή. Θέλεις να με ακούσεις;

-Σε ακούω, απάντησα, αλλά δεν ξέρω αν είμαι άξιος για την εμπιστοσύνη σου σε μένα.

Ο Βαλέριος έκλεισε τα μάτια και μου είπε ήρεμος:

-Αυτή την νύχτα αγρυπνούσα. Περίμενα να ακούσω τη μελωδία από τα κάλαντα που συνέθετα. Ήθελα να είναι πολύ ωραία. Την έψαλλα στο νου μου. Την αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τους ουρανούς. Ήμουν άγρυπνος, νηφάλιος και ήρεμος όταν ξαφνικά σήκωσα τα μάτια μου και στην άκρη του κρεβατιού είδα την Παναγία, ντυμένη στα λευκά, όρθια, ζωντανή, πραγματική. Ήταν χωρίς το Βρέφος. Η παρουσία της μου φαινόταν ζωντανή.

Στην πιο βαθιά νύχτα, εκεί γεννήθηκε η πιο μεγάλη μέρα που είναι ο Χριστός μας.

Μην ξεχνάτε ότι ο Χριστός γεννήθηκε την πιο βαθιά νύχτα, 25 του Δεκέμβρη. Λέγεται ότι είναι η πιο βαθιά νύχτα.
Στην πιο βαθιά νύχτα, εκεί γεννήθηκε η πιο μεγάλη μέρα που είναι ο Χριστός μας.
Και όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι τόσο πιο μεγάλο είναι το φως του Χριστού!

Και όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, όσο πιο πολλές δυσκολίες έχουμε τόσο πιο πολλές ευλογίες απολαμβάνουμε.

Γι' αυτό να είμαστε έτοιμοι να βαδίσουμε κι εμείς εκεί όπου γεννήθηκε ο Χριστός, που μας έδωσε τη ζωή Του και την ύπαρξή Του σε ένα ταπεινό σπήλαιο, σε μία φάτνη αλόγων ζώων, σε ένα στάβλο για να μας κλείσει το στόμα μας να μην παραπονιόμαστε όταν δεν έχουμε κι εμείς όλα αυτά που θα θέλαμε να έχουμε...

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

facebook.com/groups/1222269858349124/permalink/1278075599435216/

Γ. Δροσίνης ❝ Νύχτα Χριστουγεννιάτικη ❞

 

πηγή

«Ο Λόγος σάρξ ἐγένετο»

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μεγαλυτέρα χαρμόσυνος ἀγγελία, τὸ πιὸ μεγάλο «εὐαγγέλιον», ποὺ ἦτο δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ ὁ οὐρανὸς εἰς τὴν γῆν.
Ἐὰν θέλετε, ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπὸ τέσσαρες λέξεις: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο».
Ἔξω ἀπὸ αὐτὸ καὶ χωρὶς αὐτό, ἄλλος εὐαγγελισμὸς δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτὸν οὔτε εἰς τὸν ἄλλον κόσμον.
Ἐδῶ εὑρίσκεται κάθε τί, τὸ ὁποῖον εἶναι αἰωνίως ἀναγκαῖον διὰ τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν εἰς ὅλους τοὺς κόσμους.
Μοναδικὸν χαρμόσυνον μήνυμα διὰ τὴν ὕλην εἰς ὅλας τὰς μορφάς της. Ἀπὸ τὴν πλέον σκληρὰν καὶ πυκνὴν ὕλην τοῦ ἀδάμαντος, μέχρι τὴν πλέον λεπτὴν καὶ ἀφανὴ τοῦ ἠλεκτρονίου καὶ φωτονίου.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο».
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος ἔγινε Θεοσάρξ, οὕτως ὥστε οὔτε ὁ Θεὸς παύει νὰ εἶναι Θεός, οὔτε ἡ σὰρξ νὰ εἶναι σάρξ.
Μόνον ποὺ ἡ σὰρξ ἐν τῇ μυστικῇ ἀλλὰ πραγματικῇ ἑνώσει της μὲ τὸν Θεὸν ζῇ καὶ ἀκτινοβολεῖ ὅλας τὰς τελειότητας τοῦ Θεοῦ.

Γιατί λέτε να αρνήθηκαν στην Παναγία κατάλυμα οι άνθρωποι της Βηθλεέμ;

Ολόκληρη πόλη δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει στο σπίτι του, μια μικρή έγκυο γυναίκα;
Νομίζω ότι αυτή η άρνηση φιλοξενίας, κρύβει κάτι βαθύτερο.
Κρύβει την άρνηση αυτού το κόσμου, να φιλοξενήσει την αγνότητα, την αθωότητα και καθαρότητα.
Στο πρόσωπο της Παναγίας, οι άνθρωποι αρνούνται το θαύμα του Θεού στην ζωή.
Μην μας προκαλεί εντύπωση, διότι αυτή η άρνηση είναι και δική μας.
Καθημερινά αρνούμαστε στο Χριστό να γεννηθεί μέσα μας.
Του κλείνουμε όλες τις πόρτες κατάμουτρα.
Τον πετάμε έξω από την ζωή μας.
Δεν θέλουμε να αναλάβουμε το κόστος της φιλοξενίας, δηλαδή των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στο βίο μας.

Εκείνη την νύχτα στην Βηθλεέμ δεν αρνούνται μονάχα κάποιοι κακοί άνθρωποι της πόλης και εποχής εκείνης.
Όχι: είναι πολύ εύκολο να πεις, «πόσο κακοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι, εάν ήμουν εγώ θα του έδινε το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου».
Δεν είναι αλήθεια, είναι ψέματα.
Γιατί ο Χριστός δεν σταμάτησε να ζητάει κατάλυμα αιώνες τώρα στις ανθρώπινες ψυχές, και δεν ξέρω πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι και διατεθειμένοι να του το προσφέρουμε.
Κάθε συνάντηση με τον Θεό είναι μια κρίση, του τρόπου, των αντιλήψεων, των σκέψεων και λογισμών μας, ολάκερης της ζωής μας.
Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να λέμε μεγάλα λόγια: «αχ Χριστέ μου, να γεννιόσουν μέσα μου», αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εσωτερικά είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχθούμε.

Δεν φτάνει να προσκαλείς κάποιον στο σπίτι σου, πρέπει να χάσεις κάτι από σένα, από την βόλεψη σου, για να τον φιλοξενήσεις.
Και μονάχα στο ποσοστό που είσαι έτοιμος να χάσεις μπορείς να βρεις τον Χριστό.

Πατήρ Χαράλαμπος/πηγή