Εκεί βρίσκεται ο Χριστός

Διάβασα το παρακάτω άρθρο: https://www.news247.gr/.../pistevei-akoma-ston.../ .

 Και δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο. Ότι η Εκκλησία παρουσιάζεται ως φοβισμένος οργανισμός δίχως φωνή ή ότι ο Χριστός εργαλειοποιείται και μάλιστα, στο όνομά Του, εγκαλείται Εκείνη που είναι το Σώμα Του;

Γιατί, ξέρετε, ο Χριστός δεν είναι σύμβολο κοινωνικού ακτιβισμού, ούτε ιδεολογικό λάβαρο των καιρών. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Και η Εκκλησία, δεν είναι φωνή διαμαρτυρίας. Είναι φωνή σωτηρίας. Δεν έχει αποστολή να απαντά στις απαιτήσεις του κάθε δημοσίου λόγο αλλά να προσφέρει τη ζωή Του Ενσαρκωμένου Χριστού. Κι αυτό το κάνει όχι με εντυπωσιασμούς και κραυγές. Το κάνει με μυστήριο. Όχι σε τηλεοπτικά πάνελ αλλά πάνω στην Αγία Τράπεζα με το Άγιο Ποτήριο.

Ο συντάκτης του άρθρου επικαλείται τη φράση Του Κυρίου «ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε». Αλήθεια, ποιος την αμφισβητεί; Όλη η Εκκλησία εδράζεται πάνω σ' αυτό το Ευαγγέλιο. Όμως το να ζητάς απ' την Εκκλησία να εκφραστεί με όρους πολιτικούς, ρητορικούς ή δημοσιογραφικούς, είναι σαν να της ζητάς να χάσει τον εαυτό της. Η Εκκλησία δεν κρίνει σύμφωνα με την πίεση του δημόσιου λόγου αλλά σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού και την ανάγκη του ανθρώπου για σωτηρία. Κι αυτό απαιτεί διάκριση. Και χάρη.

Κατηγορείται η Εκκλησία για σιωπή. Μα η σιωπή της Εκκλησίας δεν είναι φόβος. Ούτε ενοχή. Πολλώ δε μάλλον δεν είναι ατολμία. Είναι ο τρόπος που στέκεται κάτω από τον Σταυρό. Δεν ωρύεται, γιατί ο Λόγος Της είναι ο Εσταυρωμένος.
Κυρίως όμως η Εκκλησία σιωπά, επειδή εκείνη τη στιγμή προσφέρει. Γιατί η πιο δυνατή φωνή της Εκκλησίας είναι η προσφορά Της.

Και το απέδειξε και στο θέμα που πραγματεύεται το άρθρο. Με τρόπο ουσιαστικό, διακριτικό και θυσιαστικό. Από το 2015, όταν ξέσπασε η προσφυγική κρίση, η Εκκλησία της Ελλάδος, δια του Αρχιεπισκόπου, της ΜΚΟ «Αποστολή», των Ιερών Μητροπόλεων και των ενοριών τους, στάθηκε παρούσα. Στάθηκε εκεί που πόνεσε η ιστορία. Μοίρασε χιλιάδες μερίδες φαγητού, έντυσε και φιλοξένησε οικογένειες, φρόντισε ορφανά.
Και μίλησε. Με τον λόγο της Ιεραρχίας. Με την παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στη Σάμο και στη Λέσβο. Με το βλέμμα της αγάπης σε κάθε πρόσωπο που έφτασε κυνηγημένο. Και με τη θεσμική δομή της «Συνύπαρξις», που μέχρι σήμερα προσφέρει στέγη, τροφή, νομική στήριξη και ελπίδα σε χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες.

Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών, η μαρτυρία του δικού μας Ποιμενάρχου, Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ, ο οποίος όχι μόνο δεν σιώπησε αλλά το 2016, μετείχε σε υψηλού επιπέδου συνάντηση του ΟΗΕ, συνδιοργανωμένη με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και μετέφερε τη φωνή της Εκκλησίας της Ελλάδος σε διεθνές ακροατήριο. Εκεί, με θεολογική διαύγεια και προφητικό, όπως αποδείχθηκε, λόγο, επισήμανε ότι οι διαστάσεις του προσφυγικού ξεπερνούν τις δυνατότητες μιας χώρας όπως η Ελλάδα και αφορούν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ανέδειξε τον κυνισμό με τον οποίο παρουσιάζονται οι γεωπολιτικές προβλέψεις για το μέλλον της Ευρώπης και ανέφερε με συγκλονιστική σαφήνεια ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει δημογραφικό αδιέξοδο το οποίο κάποιοι επιχειρούν να «αντιμετωπίσουν» ακόμα και με τεχνητή πρόκληση προσφυγικών ρευμάτων.

Τόνισε ότι οι εκπρόσωποι των θρησκειών και πρωτίστως η Εκκλησία, καλούνται να σταθούν πνευματικά, ποιμαντικά και θεολογικά παρόντες στο αίτημα της ενσωμάτωσης και της προστασίας των κατατρεγμένων. Δεν παρέλειψε τέλος να αναδείξει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει ήδη ενεργή και άριστη συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία, μέσω της «Αποστολής», του «Οικουμενικού Προγράμματος Προσφύγων», των Ιερών Μητροπόλεων και των ενοριακών της δομών.
Αυτή είναι η Εκκλησία μας. Που όταν άλλοι καταγγέλλουν, Εκείνη προσφέρει. Που όταν άλλοι φοβούνται, Εκείνη προσεύχεται. Και όταν άλλοι σιωπούν από αδιαφορία, Εκείνη σιωπά από σταυρική αγάπη.
Εκεί που οι άλλοι βλέπουν απειλή, η Εκκλησία βλέπει πρόσωπα. Και τα προσκυνά, γιατί πάνω τους είναι χαραγμένο το πρόσωπο Του Χριστού.
Αυτά είναι η απάντησή της.

Ζητούν κάποιοι φωνή καταγγελίας. Να εκτεθούν ονομαστικά οι πολιτικοί, να γίνουν ανακοινώσεις, να ακουστεί ο ήχος της επιτίμησης. Μα η Εκκλησία δεν καταγγέλλει πρόσωπα. Καταγγέλλει την αμαρτία. Και δεν το κάνει με μίσος αλλά με πόνο. Γιατί η Εκκλησία δεν σώζει φωνάζοντας αλλά μαρτυρεί σώζοντας. Με προσευχή. Με υπομονή. Με Σταυρό.

Το άρθρο αναφέρει πρόσωπα ιεραρχών, τις επιλογές τους, τις στιγμές τους. Μα εγώ ποιος είμαι να κρίνω ποιμένες; Η κρίση των Επισκόπων ανήκει στην Ιεραρχία και στον Θεό. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έλεγε: «Όπου Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία». Κι εγώ δεν χωρώ να σταθώ πάνω από την Εκκλησία για να τη διορθώσω. Χωρώ να σταθώ μέσα της για να διορθωθώ.
Είναι βολικό να ζητάμε από την Εκκλησία να μιλήσει όταν θέλουμε να επιβεβαιώσει τις δικές μας ιδεολογίες. Όταν όμως μιλά για την αμαρτία, την εγκράτεια, τη μετάνοια, τότε τη λέμε σκοταδιστική.
Άρα πρέπει να αποφασίσουμε:
Θέλουμε την Εκκλησία να μιλά ή να σιωπά; Γιατί δεν μπορεί να είναι χρήσιμη μόνο όταν μας επιβεβαιώνει. Κάποτε πρέπει να αντέξουμε και τη φωνή της. Και τη σιωπή της. Γιατί και τα δύο σώζουν.

Άρα λοιπόν, ναι, η Εκκλησία πιστεύει πάντοτε στον κυνηγημένο Χριστό. Γιατί Εκείνος την γέννησε. Και γιατί Εκείνος είναι παρών σε κάθε εξομολόγηση, σε κάθε Θεία Λειτουργία, σε κάθε πρόσφυγα και σε κάθε αμαρτωλό. Αλλά Τον αναγνωρίζει εκεί όπου αποκαλύπτεται αληθινά: Στη Θεία Ευχαριστία, όπου δίδεται ως Σώμα και Αίμα, στον λόγο Του, το ιερό Ευαγγέλιο, στους Αγίους Του, που έζησαν και μαρτύρησαν γι' Αυτόν.
Όχι στα συνθήματα που φωνάζουν χωρίς διάκριση. Ούτε στα άρθρα που εργαλειοποιούν Τον Χριστό. Και βέβαια όχι στην οργή του κόσμου που φθείρει την αλήθεια με ιδεολογικά πάθη.
Ο Χριστός φανερώνεται εκεί όπου υπάρχει μετάνοια. Εκεί όπου υπάρχει σιωπή γεμάτη προσευχή. Εκεί όπου υπάρχει αγάπη σταυρική και ειλικρινής.
Εκεί βρίσκεται ο Χριστός.
Κι εκεί, ταπεινά και αθόρυβα, ανασαίνει η Εκκλησία.

π. Αυγουστίνος Βλάχος