...και χί­λια άλλα ονό­μα­τα, που δεν βγή­κα­νε έτσι απλά από τα στό­μα­τα, αλλά από τις καρ­διές, που πι­στεύ­α­νε και που πο­νού­σα­νε....

Ο κα­θέ­νας μας κον­τά στην Θε­ο­τό­κο γί­νε­ται σαν παι­δί, σε αυτή την Μη­τέ­ρα βρί­σκου­με πα­ρη­γο­ριά, αγά­πη και προ­στα­σία, μι­κροί και με­γά­λοι, νέοι και γέ­ροι, άν­δρες και γυ­ναί­κες.
Η Πα­να­γία εί­ναι η ελ­πί­δα των απελ­πι­σμέ­νων, η χαρά των πι­κρα­μέ­νων, το ρα­βδί των τυ­φλών, η άγ­κυ­ρα των θα­λασ­σο­δαρ­μέ­νων, η μάνα των ορ­φα­νε­μέ­νων.
Η θρη­σκεία του Χρι­στού εί­ναι πο­νε­μέ­νη θρη­σκεία, ο ίδιος ο Χρι­στός καρ­φώ­θη­κε απά­νω στο ξύλο και η μη­τέ­ρα του η Πα­να­γία πέ­ρα­σε κάθε λύπη σε τού­τον τον κό­σμο.
Γι' αυτό κα­τα­φεύ­γου­με σε Κεί­νη που την εί­πα­νε οι πα­τε­ρά­δες μας:
"Κα­τα­φυ­γή", "Σκέ­πη του κό­σμου", "Γορ­γο­ε­πή­κοο", "Γρη­γο­ρού­σα", "Οξεία αν­τί­λη­ψη", "Ελε­ού­σα", "Οδη­γή­τρια", "Πα­ρη­γο­ρί­τισ­σα" και χί­λια άλλα ονό­μα­τα, που δεν βγή­κα­νε έτσι απλά από τα στό­μα­τα, αλλά από τις καρ­διές, που πι­στεύ­α­νε και που πο­νού­σα­νε.

Φώτης Κόντογλου.