Σέ τούτη την ευαγγελική περικοπή μπορούμε να δούμε στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών των γεγονότων τις βαθμίδες της πίστεως.
Ό 'Αρχισυνάγωγος πλησιάζει το Χριστό και του ζητάει να έπισκεφθή το σπίτι του, για να θεραπεύση την ετοιμοθάνατη κόρη του.
Ή αίμορροούσα διαθέτει άλλη, μεγάλη πίστη! Πιστεύει ότι και ένα σιωπηλό άγγιγμα των ιματίων αρκεί για το θαύμα: «Ήψατό μου τις», λέγει ό Χριστή, απευθυνόμενος σ' ένα αμέτρητο πλήθος πού όχι απλά τον άγγιζε, αλλά κυριολεκτικά τον συνέθλιβε.
Ό Χριστός επιβραβεύει μια τέτοια πίστη, ή οποία πηγάζει από μία καρδιά καιομένη, πού ξέρει ν' αγγίζει όχι με καταφρόνηση, περιέργεια ή αδιαφορία, άλλα με αγάπη.
Ριζικά διαφορετικοί, άπιστοι, στέκονται οί πενθηφορούντες στο σπίτι του Ίαείρου, πλάϊ στο άψυχο σώμα του μικρού κοριτσιού.
Δεν περιμένουν από το Χριστό τίποτε!
Μάλιστα τον χλευάζουν, όταν τους λέγει ότι «ούκ απέθανε, αλλά καθεύδει». «Κατέχων αυτού», στηριγμένοι στη νοητική βεβαιότητα. «Είδότες»! «Γνωρίζοντες»! Ή «άντικειμενική γνώση», πού ενισχύει το αίσθημα της αυτάρκειας και κάνει σταθερότερη την επικράτεια του θανάτου από την ανάσταση και τη ζωή!
Ή αναστάσιμη όσο και συγκλονιστική απάντηση του Χριστού θυμίζει ότι ό Θεός της Εκκλησίας γνωρίζεται με το δρόμο της πίστης.
Είναι άφυπνιστικό το μήνυμα για όλους εμάς, οί όποιοι, έχοντας διαταραγμένη τη σχέση μας με το Θεό, προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε την πραγματικότητα της ζωής με τα επιχειρήματα της σκέψης!
Αρχιμ.Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου
1 σχόλιο:
Ενδιαφέρον.
Δημοσίευση σχολίου