Βαριέμαι… μια λέξη τόσο συνήθης και ένα συναίσθημα σχεδόν καθημερινό.

Βαριέμαι…
μια λέξη τόσο συνήθης και ένα συναίσθημα σχεδόν καθημερινό.
Έχουμε καταντήσει να βαριόμαστε τα πάντα.
Είμαστε στο σπίτι; Βαριόμαστε και τρέχουμε έξω.
Είμαστε έξω; βαριόμαστε και γυρνάμε σπίτι
Είμαστε με φίλους ; βαριόμαστε κι αυτούς κι αποζητούμε την μοναξιά
Είμαστε μόνοι; Βαριόμαστε και τότε, και ψάχνουμε για φίλους…
Ξεκινάς να διαβάζεις ένα βιβλίο μα σύντομα το παρατάς, γιατί τόσο γρήγορα το βαρέθηκες κι αυτό… και ούτω κάθε εξής …

Όλο βαριόμαστε και τα αφήνουμε όλα στη μέση…

Την προσευχή, πάντως, δεν την παράτησες ποτέ στη μέση …γιατί απλά… ποτέ δεν την ξεκίνησες… την βαρέθηκες πριν καλά-καλά σκεφτείς πως είναι αναγκαίο να προσεύχεσαι.

Νιώθουμε πλέον, τόση ανία και πλήξη στη ζωή μας, θαρρείς και τα ζήσαμε όλα και έχουμε χάσει πια κάθε ενδιαφέρον για ζωή.
Έχουμε χάσει την σφριγηλότητα της ψυχής μας και έχουμε πέσει στην νωθρότητα και στην απάθεια.

Βρε δε βαριέσαι , λες, και τι έγινε τώρα;

Κι όμως , έγινε! Έγινε και γίνεται καθημερινά .
Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να λες ότι βαριέσαι;

Βαρέθηκα την ζωή μου… λες.
Γι αυτό στην έδωσε ο Κύριος;
Γι αυτό σου την χάρισε;
Για να την βαριέσαι;
Οι νωθροί, οι οκνηροί και οι τεμπέληδες δεν είναι εντάξει απέναντι του Θεού.
Η τεμπελιά είναι πολύ κακό πράγμα. Η νωθρότητα είναι αρρώστια, είναι αμαρτία. Ο Θεός δεν μας θέλει νωθρούς.

Η ζωή κοντά στο Χριστό δεν είναι ποτέ βαρετή, γιατί κοντά Του πάντα βρίσκεις κάτι να κάνεις που έχει πολύ ενδιαφέρον, κάτι να δώσεις που θα σου επιφέρει πολύ χαρά, κάτι να μοιραστείς που θα σε γεμίσει ελπίδα, γιατί απλά σε σκεπάζει η Θεία Χάρις.
Κοντά στο Χριστό, ό,τι καλό κάνεις θα έχεις πάντα ανταπόδοση, είτε το θέλεις , είτε όχι!

Έλεγε κάποτε ο γέροντας Πορφύριος : «Όποιος ενίκησε τη νωθρότητα μπήκε στον πνευματικό κόσμο" με τον Χριστό όμως». Ο ίδιος ο Χριστός μας δε μας λέγει στο Ευαγγέλιο, «γρηγορείτε και προσεύχεστε, ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν»; (Ματθ. 26,41). Προηγείται η γρηγοράδα του σώματος και μετά της ψυχής. Σώμα νωθρό δεν μπορεί να προσευχηθεί. Το Άγιο Πνεύμα έρχεται στον άνθρωπο όταν τον βρει σε μία σταθερή εγρήγορση.

Ο πατήρ Πορφύριος ήταν αεικίνητος και έτσι μας ήθελε όλους. Κάποτε η αδελφή του τον έχασε στους δρόμους της Αθήνας από το βιαστικό του περπάτημα. Δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Σε όλα του ήταν γρήγορος και αθόρυβος. Πριν φύγει από τη ζωή έλεγε: «Τους τεμπέληδες ο Θεός δεν τους ελεεί. Ο γρήγορος άνθρωπος είναι όπως το τρεχούμενο νερό, καθαρό και χρήσιμο». Έλεγε ακόμη ότι «με την εργασία θεραπεύεται η ψυχή». Δηλαδή εργασιοθεραπεία, αλλά με τον Χριστό.

Επίσης έλεγε πως, η πολλή προσπάθεια, η κίνηση, ο κόπος, η δράση είναι αρετή. Ο σωματικός κόπος είναι αγώνας, αγώνας πνευματικός. Όσο απερίσκεπτοι είστε, τόσο θα βασανίζεσθε. Αντίθετα, όσο ευλαβείς και προσεκτικοί, τόσο ευτυχείς.

(Αγγελική Κοτζαϊράκη)

πηγή

Γέροντας Παΐσιος - Η ακηδία αχρηστεύει τον άνθρωπο

- Γέροντα, τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ακηδία και την αθυμία;
- Ακηδία είναι η πνευματική τεμπελιά, ενώ η ραθυμία αναφέρεται και στην ψυχή και στο σώμα. Καλύτερα όμως να λείψουν και τα δύο. Η ακηδία και η ραθυμία μερικές φορές κολλούν και σε
ψυχές που έχουν πολλές προϋποθέσεις για πνευματική ζωή, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο.

Σε έναν αδιάφορο ο πειρασμός δεν κάνει τόσο κακό. Ένας ευαίσθητος όμως άνθρωπος, αν στενοχωρηθή, νιώθει μετά ακηδία. Πρέπει να βρη τί τον στενοχώρησε και να το αντιμετωπίση

πνευματικά, για να ξαναβρή το κουράγιο και να πάρη μπρος η μηχανή του. Να προσέχη να μην αφήνη αθεράπευτες πληγές, γιατί μετά κάμπτεται από τα τραύματά του. Το ψυχικό τσάκισμα, το

οποίο στην συνέχεια φέρνει και το σωματικό, τον αχρηστεύει. Ο γιατρός δεν βρίσκει τίποτε, γιατί την βλάβη την έχει προκαλέσει ο πειρασμός. Πόσες ψυχές που έχουν φιλότιμο, ευαισθησία, τις

βλέπω αχρηστευμένες!

- Γέροντα, αισθάνομαι εξάντληση και δεν μπορώ να κάνω καθόλου πνευματικά1. Αυτό προέρχεται από κούραση ή μήπως είναι από ραθυμία;

- «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή»2, δεν λέει; Δεν είναι κούραση σωματική˙ ψυχικό τσάκισμα είναι. Αυτό είναι χειρότερο από την σωματική

κούραση. Με το ψυχικό τσάκισμα ξεβιδώνεται κανείς και γίνεται σαν ένα όχημα που όλα τα εξαρτήματά του είναι καλά, αλλά η μηχανή του είναι διαλυμένη.

- Γέροντα, βλέπω ότι, ενώ πρώτα αγαπούσα τα πνευματικά, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

- Γιατί δεν μπορείς να κάνης τίποτε; Δεν έχεις δυνάμεις; Εγώ βλέπω ότι έχεις. Δεν θυμάσαι παλιά, όταν χτιζόταν το μοναστήρι και δούλευες όλη μέρα στο γιαπί, πόσα πνευματικά έκανες;

- Μήπως, Γέροντα, φταίει που έδωσα όλον τον εαυτό μου στις δουλειές;

- Πιο πολύ φταίει που άφησες τον εαυτό σου χαλαρό. Κοίταξε να τον σκληραγωγήσης˙ να αγαπήσης την άσκηση. Εγώ, που έχω μισό πνεύμονα, ξέρεις πόσες μετάνοιες κάνω; Δεν μπορώ να

σου πω. Μόνο για τα κομποσχοίνια, που κάνω με μικρές μετάνοιες, σου λέω ότι, όταν κουράζεται το ένα χέρι, κάνω τον σταυρό μου με το άλλο. Αυτά σου τα λέω από αγάπη. Άλλοι δεν έχουν τις

προϋποθέσεις που έχεις εσύ, και ξέρεις πώς αγωνίζονται, πώς παλεύουν; Εσύ για λοκατζής κάνεις! Πώς άφησες έτσι τον εαυτό σου; Εγώ θα προσεύχωμαι για σένα, αλλά, για να βοηθηθής, πρέπει κι

εσύ να κάνης μια προσπάθεια. Κατάλαβες; Στα πνευματικά πρέπει να δώσης όλον τον εαυτό σου, και τότε θα αποδώσης και στην διακονία σου.

- Γέροντα, μερικές φορές , όταν είμαι στο κελλί, με πιάνει ακηδία.

- Στο κελλί σου δεν προσεύχεσαι, δεν μελετάς. Όσο μπορείς, να μην αφήνης να περνάη ο χρόνος χωρίς να κάνης τίποτε. Δεν μπορείς να προσευχηθής; Ας μελετήσης κάτι που σε βοηθάει εκείνη την

ώρα. Διαφορετικά ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλευθή την άσχημη κατάστασή σου και να σε εξουθενώση.

1. «Πνευματικά» είναι: ευχή με το κομποσχοίνι, μετάνοιες, πνευματική μελέτη κ.λπ. που κάνει ο μοναχός εκτός της διατεταγμένης Ακολουθίας και του μοναχικού κανόνος. Αυτά γίνονται και από

λαϊκούς που αγωνίζονται στον κόσμο.

2. Τρίτον Μεγαλυνάριον της Μικράς και της Μεγάλης Παρακλήσεως εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.

Πηγή: Από το βιβλίο «Περί προσευχής» Λόγοι ζ'

ΠΗΓΗ