Είναι πασίγνωστο δόγμα της διαφήμισης και της κάθε είδους προπαγάνδας: Με το λέγε-λέγε μπορούμε να πείσουμε τους πάντες για τα πάντα. Πετάει ο γάιδαρος; Σε μερικά χρόνια κι αυτό ακόμη θα γίνει επιστημονικά αποδεκτό ως ‘εναλλακτική’ άποψη. Πρόχειρο παράδειγμα: με απανωτές πληρωμένες δημοσκοπήσεις βγάζουμε ‘καταλληλότερους πρωθυπουργούς’ που σε μερικούς μήνες μας οδηγούν στο γκρεμό.
Έτσι και με τη συνεχιζόμενη προβολή και προώθηση της ομοφυλοφιλίας από γνωστούς αρθρογράφουςπρώτης σειράς (σιγά να μη τολμούσε κανείς να γράψει εναντίον της ‘γραμμής’ που πέφτει έξωθεν) θα φτάσουμε να την αποδεχθούμε ως παραλλαγή του φυσιολογικού, αντί να προβληματισθούμε για τη σκοπιμότητα της όλης διαδικασίας. Αντί να συμμαζευτούμε λίγο, ακολουθούμε αδιαμαρτύρητα τις επιταγές των ‘εταίρων’ μας, ό,τι κι αν μας υπαγορεύσουν.
Αυτό ουσιαστικά μας προτείνει σήμερα άλλη αρθρογράφος της 'Καθημερινής', που καταλήγει την επιχειρηματολογία της λέγοντας ότι: ‘Στο σταυροδρόμι που στεκόμαστε, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε... εκείνους που ζητούν να συμμορφωθούμε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία’.
Ε λοιπόν, ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν σημαίνει ευαγγέλιο, δεν σημαίνει θέσφατο, δεν σημαίνει τέλος πάντων αλάθητο ή ό,τι άλλο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάζει μόδα και ήθη ανάλογα με τα χρήματα που αλλάζουν χέρια (και ξέρουμε ότι λειτουργούν δραστήρια λόμπι πίεσης και προς την κατεύθυνση αυτή--διαβάστε το αποκαλυπτικό άρθρο του Γ. Παπαθανασόπουλου με τίτλο 'Κουλτούρα θανάτου και ευτελισμός της ζωής').
Δεν βλέπω γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρούμε γην και ύδωρ σε κάθε εισήγηση της ‘γριάς ηπείρου’ (μεθαύριο ποιος ξέρει τι άλλο θα μας ζητήσουν). Επιτέλους, έχουμε δική μας παράδοση σε κάποια θέματα, και δεν θεωρούμε ότι αυτή αποτελεί οπισθοδρόμηση. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό; Περιμένουμε έτσι να δούμε Θεού πρόσωπο ως χώρα; Καλό μας ξεμπέρδεμα!
Έτσι και με τη συνεχιζόμενη προβολή και προώθηση της ομοφυλοφιλίας από γνωστούς αρθρογράφουςπρώτης σειράς (σιγά να μη τολμούσε κανείς να γράψει εναντίον της ‘γραμμής’ που πέφτει έξωθεν) θα φτάσουμε να την αποδεχθούμε ως παραλλαγή του φυσιολογικού, αντί να προβληματισθούμε για τη σκοπιμότητα της όλης διαδικασίας. Αντί να συμμαζευτούμε λίγο, ακολουθούμε αδιαμαρτύρητα τις επιταγές των ‘εταίρων’ μας, ό,τι κι αν μας υπαγορεύσουν.
Αυτό ουσιαστικά μας προτείνει σήμερα άλλη αρθρογράφος της 'Καθημερινής', που καταλήγει την επιχειρηματολογία της λέγοντας ότι: ‘Στο σταυροδρόμι που στεκόμαστε, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε... εκείνους που ζητούν να συμμορφωθούμε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία’.
Ε λοιπόν, ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν σημαίνει ευαγγέλιο, δεν σημαίνει θέσφατο, δεν σημαίνει τέλος πάντων αλάθητο ή ό,τι άλλο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάζει μόδα και ήθη ανάλογα με τα χρήματα που αλλάζουν χέρια (και ξέρουμε ότι λειτουργούν δραστήρια λόμπι πίεσης και προς την κατεύθυνση αυτή--διαβάστε το αποκαλυπτικό άρθρο του Γ. Παπαθανασόπουλου με τίτλο 'Κουλτούρα θανάτου και ευτελισμός της ζωής').
Δεν βλέπω γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρούμε γην και ύδωρ σε κάθε εισήγηση της ‘γριάς ηπείρου’ (μεθαύριο ποιος ξέρει τι άλλο θα μας ζητήσουν). Επιτέλους, έχουμε δική μας παράδοση σε κάποια θέματα, και δεν θεωρούμε ότι αυτή αποτελεί οπισθοδρόμηση. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό; Περιμένουμε έτσι να δούμε Θεού πρόσωπο ως χώρα; Καλό μας ξεμπέρδεμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου