«Η μυστική βοή», ο Σαράντος κι... εγώ

  Έπρεπε να φύγουν οι Γερμανοί, να κατεβούμε απ’ τα βουνά για να πάω σχολείο. Ομολογώ ότι δεν ένιωσα ευτυχής - όχι που έφυγαν οι Γερμανοί αλλά που πήγα σχολείο. Αμέσως με πλάνεψε η θάλασσα - πολύ κοντά στο σχολειό μου. Κι αντί να κάθομαι μέσα στην «τάξη την μουχλή», όπως τη λέει ο Μαλακάσης, γδυνόμουν και δινόμουν στο κύμα. Μόνο λέπια που δεν έβγαλα. Και μετά, γεμάτος γνώσεις, γύριζα στο σπίτι για το καθημερινό λιτό φαγητό και τον καθιερωμένο πλουσιοπάροχο ξυλοδαρμό. 
 Ώσπου, δυστυχώς, έβαλα μυαλό και το βιβλίο κάποτε με κέρδισε. Ίσως γιατί τα πρώτα βιβλία που αγάπησα μιλούσαν για θάλασσα. Αυτή η γοητεία της θάλασσας ποτέ δεν μ’ αφήνει, κι ας διάλεξα να ζω στο βουνό.
  Κάποτε - κάποτε ονειρεύομαι να σβήσω μέσα στο κύμα. Με σάβανο τον αφρό σαν τη Σαπφώ. Ματαιότης, το ξέρω. Αλλ’ είναι και η μάταιη σκέψη μια παρηγοριά. Τα σκέπτομαι αυτά καθώς διαβάζω ένα βιβλίο με κείμενα - σταλαγμίτες. Κυρίως σταλαγμίτες πίκρας και μελαγχολίας. Το βιβλίο επιγράφεται «Η μυστική βοή» και συγγραφέας είναι ο φίλος και συμπατριώτης μου Τάκης Φωτέας. 
 Το πιο συγκινητικό αφήγημα - για μένα - είναι το «μελαχροινό κύμα». Ήρωας ο μικρός Σαράντος που αγαπά τη θάλασσα, που δεν αγαπά το σχολείο και που η θάλασσα τον αγαπά κι έστειλε κύμα μυστικό και τον πήρε μαζί της. Με συνεπήρε κι εμένα· όχι το κύμα, το βιβλίο. Όμως ελπίζω να ’ναι πολλά τα καλοκαίρια που ο Θεός θα μου δίνει δύναμη να πέφτω στην αγκαλιά της, μα όχι και στα χέρια της. Της θάλασσας εννοώ. Τάκη Φωτέα, σ’ ευχαριστώ που με γύρισες στα πικρά χρόνια της πικρής μας πατρίδας, τα αξέχαστα. Ξέρω από πού έρχεται η μυστική βοή σου. Θυμάσαι τον ήχο στις μανιάτικες θαλασσοσπηλιές, τον ήχο από το θρήνο του μοιρολογιού, το μαστορεμένο λόγο, το στέρεο λόγο που σαν μανιάτικος πύργος έδενε στην ψυχή σου; Τουλάχιστον εκεί ταξίδεψε η ψυχή μου διαβάζοντας τις σελίδες σου. Ήταν για μένα Μνημοσύνη και Μνημόσυνο.

Πολιτικά Θέματα · 21 - 27 Φεβρουαρίου 1992

πηγή