Τα μεγάλα γαλάζια μάτια του καθρέφτιζαν τον ουρανό.Κοιτάζοντάς τον αισθανόσουν τόσο μικρός!
Το απερίγραπτο χαμόγελό του όμως σου έδινε θάρρος και σε έκανε να γνωρίσεις τι σημαίνει αγάπη Χριστού.και όσο βαρύς και αν ήταν ο σταυρός του πόνου,αυτό το χαμόγελο δεν σταμάτησε να φωτίζει το πρόσωπό του.
Έτσι πήγε στον Κύριο,την 18η Φεβρουαρίου 1952,''αποχαιρετώντας'' μας όλους...
Μερικές μέρες πριν είχε τελειώσει το ποίημά του,σαν μιά διαθήκη, ''Ο Ύμνος των πεπτωκότων''Ο Βαλέριος Γκαφένκου εξομολογήθηκε στον γιατρό Μιχάι Λουνγκεάνου.ότι μερικές μέρες πριν πεθάνει,του εμφανίστηκε η Παναγία και του είπε:«Από εδώ και πέρα εγώ θα είμαι η αγάπη σου»
Την ημέρα τη αποχώρησής του,είπε στον ίδιο γιατρό,ο οποίος ξαγρύπνησε δίπλα του,τα εξής:«Αισθάνομαι ότι ανεβαίνω κάτι σκαλιά.Αναπνέω και αισθάνομαι όλο και πιο ανάλαφρος»(τις στιγμές εκείνες,λέει ο γιατρός,η αναπνοή και ο σφυγμός του ήταν σχεδόν ανύπαρκτα).
Η επιθυμία του ήταν να χαριστεί μία Βίβλος σε όσους ήταν φυλακισμένοι στην Τίργκου Όκνα,και πέθανε έχοντας στα χείλη το όνομα της μητέρας του και των αδελφών του
Η επιθυμία του ήταν να χαριστεί μία Βίβλος σε όσους ήταν φυλακισμένοι στην Τίργκου Όκνα,και πέθανε έχοντας στα χείλη το όνομα της μητέρας του και των αδελφών του
Μαρτυρία π.Κωνσταντίνου Βοϊτσέσκου/proskynitis.blogspot.
Διαβάστε και........... Πνευματικοί διάλογοι με τον άγιο των κομμουνιστικών φυλακών,νεομάρτυρα Βαλέριο(+18-2-1952)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου