Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ἀγάπη ποὺ συνέδεε τὸν Νικόλαο μὲ τὴν Ἀλεξάνδρα μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους ἦταν ἀσυνήθιστα δυνατή. Παρὰ ταῦτα, ὅπως γράφει ἡ Λίλι Ντέν, «ἡ ἀγάπη [τῆς Ἀλεξάνδρας] πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ πίστη της στὸ ἔλεός του προηγεῖτο τῆς ἀγάπης της γιὰ τὸν σύζυγο καὶ τὰ παιδιά της».
Δίπλα ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ κρεβάτι της ὑπῆρχε μιὰ μικρὴ πόρτα, ποὺ ὁδηγοῦσε σὲ ἕνα μικροσκοπικὸ σκοτεινὸ ἐκκλησάκι, τὸ ὁποῖο φωτιζόταν μόνο ἀπὸ τὰ καντηλάκια ποὺ κρέμονταν μπροστὰ ἀπὸ τὶς εἰκόνες. Μέσα στὸ ἐκκλησάκι ὑπῆρχε ἕνα ἀναλόγιο, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν τοποθετημένη ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ μία εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος.
Hour after hour, Alexandra prayed, either in the small room off her bedroom or in the palace chapel, a darkened chamber lined with silken tapestries. For greater privacy, she established a small chapel in the crypt of the Fedorovski Sobor, a church in the Imperial Park used by the household and soldiers of the Guard. Here, alone on the stone floors, by the light of oil lamps, she would pray for hours.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου