Μια μέρα ο καθηγητής έφερε προς συζήτηση το θέμα της υπάρξεως του Θεού. Αφού το εξαντλήσαμε το θέμα αυτό...καταλήξαμε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι υπάρχει Θεός. Ο νεαρός τότε καθηγητής γυρίζει και μου λέει:
- Όλα αυτά που μου είπες, πάτερ, είναι σωστά και οι δύο πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός. Όμως, σε παρακαλώ πολύ να μου υποσχεθείς, όταν πεθάνεις, ότι θα έρθεις να μου πεις εάν υπάρχει Θεός.
- Και πώς είσαι βέβαιος, του είπα, ότι θα πεθάνω εγώ πρώτος και όχι εσύ;
Και ο νεαρός καθηγητής μου απάντησε:
- Αυτό εξυπακούεται, αφού έχεις διπλάσια ηλικία από τη δική μου ηλικία.
Εγώ, όμως, με τη Χάρη που έχω από το Θεό, γνώριζα ότι εκείνος που θα πέθαινε πρώτος και μάλιστα πολύ σύντομα, δεν θα ήμουν εγώ αλλά ο νεαρός καθηγητής. Του είπα ότι υπόσχομαι, όταν πεθάνω να έρθω να σου πω αν υπάρχει Θεός ή όχι, αλλά θέλω και από εσένα να μου υποσχεθείς το ίδιο.
- Σου το υπόσχομαι, πάτερ, μου είπε και δώσαμε τα χέρια μας να τηρήσουμε την υπόσχεση αυτή".
[Πολύ σύντομα, ο καθηγητής έφυγε από τη ζωή, όπως η Θεία Χάρη πληροφόρησε τον Άγιο Πορφύριο].
Και συνεχίζει την αφήγηση ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος:
" Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, μετά από μία μακρά προσευχή που έκανα στο κελί μου, έσβησα το φως και προσπάθησα να με πάρει ο ύπνος. Οπότε, μέσα στο σκοτάδι, ακούω μια βροντερή φωνή που συνοδεύετο από μια δυνατή βοή να λέει:
- Έστι Θεός! Έστι Θεός! Έστι Θεός! τρεις φορές. (Υπάρχει Θεός).
Γνώρισα τη φωνή. Ήταν η φωνή του καθηγητού! Έντρομος σηκώθηκα και προσευχήθηκα για την ψυχή του, μέχρι το πρωί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου