Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοὶ ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται!

«Ἐντάξει Οὐρανία;».
«Ἐντάξει κύριε, θὰ ξεκινήσω ἀμέσως δουλειά!», εἷπα πανευτυχὴς στὸν καθηγητὴ τῶν εἰκαστικῶν, ποὺ μοῦ διευκρίνισε μία λεπτομέρεια. 

  Κάποιοι συμμαθητὲς χαίρονταν μαζί μου ποὺ ἀνέλαβα καὶ φέτος νὰ ζωγραφίσω τὰ σκηνικὰ γιὰ τὴν φάτνη ποὺ θὰ εἴχαμε γιὰ δεύτερη χρονιὰ στὸ προαύλιο τοῦ γυμνασίου, καὶ μοῦ χαμογελοῦσαν ἐγκάρδια. Πέρσι ἡ καινοτόμος πρωτοβουλία μου νὰ προσφέρω ἐθελοντικὰ τὶς ὑπηρεσίες μου γιὰ νὰ εἴχαμε καὶ ἐδῶ δίπλα μας ζωγραφισμένο τὸ θεῖο Βρέφος, ἔδωσε στὸ σχολεῖο πνευματικὴ αἴγλη καὶ τὸ χαρήκαμε ὅλοι! Μάλιστα λέγαμε ὅτι ἤμασταν οἱ βοσκοὶ ἐκεῖ γύρω, ποὺ ἔτρεξαν πρῶτοι νὰ προσκυνήσουν τὸν Μικρὸ Χριστό! 

  Τὸ διάλειμμα τελείωσε καὶ ὅπως βαδίζαμε γιὰ μέσα, ἀκούσαμε τὴν Δέσποινα νὰ μοῦ φωνάζει ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς τάξης μας, στὸν δεύτερο ὄροφο:
«Τελικὰ κατάφερες νὰ μὲ ἀφήσεις ἔξω ἀπὸ τὴν ὁμάδα γιὰ τὴν φάτνη!». Μποροῦσα νὰ δῶ τὸν θυμὸ σὰν μάσκα ἀγριότητας στὸ πρόσωπό της, ποὺ τὴν παραμόρφωνε! Ἦταν ἀπὸ τὸν χαρακτήρα της ὀξύθυμη ἀλλὰ τώρα μὲ κατηγοροῦσε ἄδικα μπροστὰ σὲ ὅλους, ποὺ γύριζαν καὶ μὲ κοίταζαν ἔκπληκτοι.

  Βρισκόμουν ὑπόλογη ἤ καταδικάστηκα, ἐνῶ ἤμουν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστη γιὰ μία τέτοια ἀλλόκοτη θέση, ποὺ παραβίαζε τὴν “ἐλευθερία μου”. Ἡ πίεση τῶν ἐπίμονων βλεμμάτων δυναμίτιζε τὴν ἐσωτερικὴ ἀντίδραση στὴν ἄδικη κατηγορία! Μία κίνηση θυμοῦ τράνταξε τὸ στέρνο μου σκορπίζοντας παντοῦ τὴν λέξη “κουνήσου!”. Σὰν νὰ γεύτηκα δηλητήριο, ἄρχισα νὰ καταπίνω καπνοὺς ὀργῆς ποὺ προσφέρθηκαν νὰ μὲ “ἐκτοξεύσουν” στὶς σκάλες ὥς τὸν δεύτερο ὄροφο, ἀλλὰ πρόλαβε ἡ ντροπὴ καὶ μὲ χαστούκισε! “ῬΑΨΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΟΥ ΣΤΗΝ ἈΛΗΘΕΙΑ!”, μὲ καυτηρίασε. 

  Ἄρχισα νὰ ἀνεβαίνω ἀργὰ τὰ σκαλιὰ ὑπακούοντας, παύοντας νὰ σκέφτομαι ὅτι ὑπῆρχαν ἄλλοι γύρω μου. Ἡ Δέσποινα εἶχε τὴν ἴδια ἀγάπη γιὰ τὴν ζωγραφικὴ μὲ ἐμένα, καὶ μόλις εἶχε ἀποφασίσει νὰ ξεκινοῦσε κι ἐκείνη στὰ μαθήματα ἁγιογραφίας ποὺ παρακολουθοῦσα. Προσπαθώντας, θυμήθηκα ποὺ ἀνέφερε πρὶν καιρὸ ὅτι ἀνυπομονοῦσε νὰ ἔρθουν τὰ Χριστούγεννα γιὰ νὰ φτιαχτεῖ ἡ φάτνη· μόνο αὐτὸ εἴπώθηκε. Ὁ ὑποβολέας- διαβολέας, ὅπως λέει ὁ μπαμπάς τὸν ἀντίδικο, πέταξε μία “ἀτάκα” στὴν Δέσποινα καὶ περίμενε νὰ καμαρώσει τὰ ἔργα του… 

  Ποτὲ δὲν εἶχα πρόβλημα μὲ τὴν φίλη μου, οὔτε ἀνταγωνιζόμασταν ἡ μία τὴν ἄλλη, ὅλο αὐτὸ ἦταν παράλογο. Πιθανότερο μοῦ φαινόταν ὅτι μίλησε χωρὶς νὰ συνειδητοποιεῖ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς “ἀτάκας”· ὅτι μίλησε δηλαδὴ χωρὶς νὰ σκεφτεῖ καθόλου τὸν πόλεμο ποὺ ξεκινοῦσε, ἤ τὴν δύσκολη θέση ποὺ μὲ ἔφερε. Ὅμως ὁ μπαμπὰς συνηθίζει νὰ λέει ὅτι σὲ τέτοιες ἐπιθέσεις ὁ ἄλλος ἔχει ἀσήμαντο ῥόλο, ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πρωταγωνιστές. 

Σημασία ἔχει ὁ τρόπος ποὺ θὰ χειριστοῦμε ἐμεῖς τὴν δυσκολία μας καὶ γι’ αὐτὸ ἄρχισα νὰ συγκεντρώνω τὰ στοιχεῖα τῆς ὑπόθεσης, ὅπως ἔκανε καὶ ἐκεῖνος :
* Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας περνᾶνε οἱ κακοὶ λογισμοὶ σὰν τὰ ἀεροπλάνα καὶ εἶναι στὸ χέρι μας νὰ μὴν τοὺς ἀφήσουμε νὰ προσγειωθοῦν στὴν σκέψη μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, συμπληρώνω ἐγώ, μπορεῖ νὰ εἴμαστε ξέσκεποι ἀλλὰ ἔχουμε Σκέπη τὴν Παναγία μας!

* Παρόλο ποὺ ἡ Δέσποινα παραβιάζει τὰ ὅρια καὶ μὲ ἀδικεῖ, ἡ ἴδια νιώθει σὰν θύμα, καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ δὲν προέβαλε πνευματικὴ ἀντίσταση στὸν ἀόρατο πόλεμο. Δέχτηκε νὰ ῥίξει τὸν σπόρο τῆς σύγκρουσης καὶ περιμένει νὰ ἀνέβω γιὰ νὰ ῥιζώσει τὸ κακό.

* Δόλωμα εἶναι κάτι ποὺ ὀρεγόμαστε νὰ τοῦ ὁρμήσουμε γιὰ νὰ τὸ κατακτήσουμε ΧΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟ. Ἡ ὑπερηφάνεια ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει δικό μας, ἤ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, μᾶς ἀναφλέγει ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ νὰ τοῦ ἐπιτεθοῦμε. Τὸ δικαίωμα τῆς ὑπερηφάνειας δείχνει τὸ ἔγκλημα “προαποφασισμένο”, ἁπλὰ ἡ Δέσποινα εἶναι ἡ “τιμημένη ἐκτελέστρια”! Τὸ ἀγκίστρι ἀπὸ κάτω ποὺ καραδοκεῖ, τῆς εἶναι “ἀόρατο”.

* Ἔχοντας καταπιεῖ ἡ Δέσποινα τὸ δόλωμα τοῦ ὑποβολέα- διαβολέα, ἔπαθε σύγχυση καὶ δὲν συνειδητοποιεῖ ὅτι πάνω της ὑπάρχει ἀντίφαση: ἐνῶ ἤθελε προφανῶς νὰ ζωγραφίσει τὴν εὐλογημένη φάτνη, μοῦ φέρθηκε στενόψυχα. Ἡ ἀντίφαση ὅμως ἐκλύει πρὸς ἐμένα τὴν δυσοσμία τῆς πτώσης. Ἄν ὑποκριθῶ ὅτι μὲ ἐνοχλεῖ ἡ ἀντίφασή της, σημαίνει ὅτι ἑλκύομαι ἀπὸ τὴν βρωμιά! Αὐτὸ εἶναι τὸ δόλωμα γιὰ ἐμένα.

* Πρέπει νὰ “ζυγίσω” τὸν ἄνθρωπο ποὺ “δολώθηκε”. Ἄν κάνει πνευματικὸ ἀγῶνα ἔχω εὐθύνη νὰ τὸν κρατήσω ὄρθιο, ὅσο μπορῶ! Ἄν δὲν γνωρίζει ἀπὸ ἀόρατο πόλεμο καὶ ἔχει προτίμηση στὶς κατηφόρες ἀπὸ τὶς ἀνηφόρες, δὲν πρέπει νὰ τοῦ φράξω τὸν δρόμο πρὸς τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα, προδίδοντας τὴν θέση μου στὸν ἀόρατο πόλεμο!
* Ἄν ἀντιληφθῶ ἔγκαιρα τὸ ἀγκίστρι ποὺ μὲ πλησιάζει, χρειάζομαι λιγότερο χρόνο γιὰ νὰ ἀντιδράσω ὑγειῶς.

* Ὅσο εἶμαι ἐντὸς δικαίου, δηλαδὴ παραμένω ταπεινή, παραμένω στὰ πλαίσια εὐπρέπειας καὶ ἀμύνομαι ὑγειῶς. Ἄν παραβιάσω τὰ ὅρια καὶ ἐπιτεθῶ γιὰ νὰ “κατακτήσω” τὸ δόλωμα, νομίζοντας ὅτι ἀμύνομαι, χάνω τὴν ἰσορροπία καὶ παίρνω ἀρνητικὸ βαθμό. Ὅ,τι βήματα κάνω σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση εἶναι βήματα πρὸς τὴν καταστροφὴ καὶ ἔτσι ἀρνοῦμαι ὅσα εἶχα μάθει ὥς τώρα.

* Ἄν δὲν λειτουργήσει ἡ διάκριση καὶ χάψω τὸ δόλωμα, σημαίνει ὅτι δὲν ὑπολόγισα ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἐπίδρασή του στὴν ψυχή μου. Ἐπειδὴ θὰ ἔχω ὑποτιμήσει τὴν κατάσταση θὰ “ἀξίζω” τὶς συνέπειες. Ἴσως νὰ εἶχα ξαναπάθει τὸ ἴδιο στὸ παρελθὸν ἀλλὰ νὰ τὸ κοίμησα στὴν μνήμη μου. Γι’ αὐτὸ τώρα θὰ φαίνεται ὅτι κοιμᾶται καὶ ἡ συνειδήσή μου.

* Ἄν δὲν τιμήσω τὰ πνευματικὰ ὅπλα μου ἔχω ἀποτύχει νὰ ὑπερασπίζομαι τὶς ἀξίες μου. Θὰ γίνω κακὸ παράδειγμα ἐπειδὴ θὰ ἀκυρώσω ὅσα ὑποστήριζα μὲ τὶς πράξεις μου ὥς τώρα.

* Ἄν κατηγορήσω τὴν Δέσποινα γιὰ τὴν ἐπίθεση ποὺ μοῦ ἔκανε, θὰ εἶναι σὰν νὰ διαπομπεύω τὸν ἑαυτό μου, ποὺ θὰ κάνω τὰ ἴδια μὲ ἐκείνη.

* Ὅταν τρώει ὁ ἄλλος τὸ δόλωμα τὸ λέω ἀδικία πρὸς ἐμένα. Ὅταν τὸ τρῶω ἐγὼ τὸ λέω δικαίωμα, ἀλλὰ παραμένει ἀδικία —πρὸς τὸν ἑαυτό μου— ἐπειδὴ δίνω στὸν διαβολέα τὸ δικαίωμα νὰ μὲ κακομεταχειριστεῖ. Ἐπειδὴ δὲν θὰ εἶμαι ἡ νοικοκυρὰ στὴν ψυχή μου, στὴν οὐσία θὰ “δικαιώσω” τὸν ἐχθρὸ…

* Ἄν ἐπιχειρήσω νὰ λύσω τὸ πρόβλημά μου χωρὶς προσευχὴ σημαίνει ὅτι ἀπολαμβάνω τὸν βούρκο ποὺ μὲ κερνᾶνε καὶ ἐπειδὴ δὲν μὲ χορταίνει τρώω περισσότερο. Θὰ χρησιμοποιήσω δηλαδὴ τὴν ἐπίθεση τῆς Δέσποινας ὡς κάλυψη γιὰ κρυμμένα κατώτερα συναισθήματά μου ἐναντίον της.

* Ὅσο συγκεντρώνομαι στὴν “πρωταγωνιστικὴ” εὐθύνη ἐπιτρέπω στὸ μυαλὸ νὰ δουλεύει καὶ στὸν νοῦ τῆς ψυχῆς νὰ κρατάει τὴν διαύγεια.

* Ἄν συναισθάνομαι τὴν ἀξία μου, θὰ ἀναγνωρίζω καὶ τὴν ἀξία τῆς Δέσποινας καὶ θὰ στενοχωριέμαι γιὰ τὸ τρικύμισμα τῆς ψυχῆς της. Τουλάχιστον, τὰ δικά μου πνευματικὰ ὅπλα ἐπαρκοῦν γιὰ νὰ τὴν ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ ἀγκίστρι.

* Προφανῶς ὁ ὑποβολέας- διαβολέας ἐνοχλεῖται ποὺ ἡ Δέσποινα λαχταράει νὰ μάθει νὰ ἀγιογραφεῖ καὶ ἀγωνίζεται νὰ μᾶς φέρει διχόνοια, ὥστε ἐκείνη νὰ μὴν μὲ πλησιάζει καὶ ἐγὼ νὰ ἀρνοῦμαι νὰ τὴν βοηθάω.

* Ἄν ἀντὶ γιὰ πολεμικὴ διάθεση, ἀντιμετωπίσω τὴν πρόκληση μὲ πνευματικὴ πολεμικὴ προετοιμασία, ποὺ εἶναι συνώνυμη μὲ τὴν εἰρηνικὴ διάθεση, ὅταν περάσει ἡ ζάλη τοῦ διαβολέα καὶ ἡ Δέσποινα ἔρθει σὲ συναίσθηση, θὰ διακρίνει τὴν διαύγεια τῆς δικῆς μου ἀντίδρασης.

* Πρέπει ὉΠΩΣΔΗΠΟΤΕ νὰ δεῖ ἡ Δέσποινα ὅτι ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ἈΠΟ ΤΗΝ ἼΔΙΑ ΠΛΕΥΡΑ καὶ ὅτι διατηρώντας τὶς δυνάμεις μας ἑνωμένες, θὰ κυλίσουμε ἀβίαστα τὰ βάρη μας! Πρέπει νὰ τῆς μιλήσω μὲ λεβεντιὰ ὥστε νὰ εἰσπράξει ὅτι ἡ σύγκρουση ἦταν μόνο μία φευγαλαία σκέψη της ποὺ ἔφυγε ντροπιασμένη! Πρέπει νὰ περιφρονήσουμε τὸ ἀγκίστρι ἀπὸ κοινοῦ! Ἡ ἀσφάλεια ἔρχεται ὅταν προστατεύουμε πρῶτα τὸν ἄλλο!
Μοῦ ἔμεναν λίγα σκαλιὰ ἀκόμα, χρειαζόταν νὰ σκεφτῶ γρήγορα. Γύρισα πρὸς τοὺς ὑπόλοιπους ποὺ ἀνέβαιναν μαζί μου, καὶ εἶπα σὲ τόνο θριαμβευτικό: «παιδιά, θὰ σᾶς ἄρεσε νὰ εἴχαμε καὶ μία ἐκκλησία δίπλα ἀπὸ τὴν φάτνη; Εἶμαι βέβαιη ὅτι ἡ Δέσποινα θὰ ξετρελαθεῖ ἀπὸ τὴν χαρά της, ἄν πᾶμε τώρα νὰ τῆς τὸ ζητήσουμε!»
Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοὶ ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται!

Βασιλικὴ Κουφῆ, Συγκρίσεις