Το Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχει μπει στην άκρη αλλοτριωμένο από διάφορες περίεργες αντιλήψεις.

  

Δυο επικρατούσες θέσεις σχετικά με τη Θεία Κοινωνία που βλέπουμε καθημερινά στην ποιμαντική μας είναι οι εξής: 

 Από τη μία έχουμε εκείνους που αναφέρουν ότι δεν είναι τόσο απαραίτητο να κοινωνήσεις, απλά λίγος εκκλησιασμός, διάβασμα δογματικών βιβλίων, ομιλίες κλπ, πνευματικότητα του «Κολωνακίου» με «vip θεολογία». 

 Το Μυστήριο είναι απλά για κάποιους ηλικιωμένους και στην τελική ας πάμε δύο με τρεις φορές τον χρόνο και είμαστε εντάξει. Αν τους πιάσεις συζήτηση για τη Θεία Κοινωνία θα αρχίσουν φιλοσοφίες ότι δεν χρειάζεται, αρκεί μια ηθική ζωή, η αμαρτία δεν είναι αυτό που μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας αλλά έχουν αλλάξει τα πράγματα κλπ, κλπ. Εκεί που κοκκινίζουν σαν το παντζάρι είναι αν μιλήσεις για μετάνοιες και νηστεία! Στην καλύτερη περίπτωση θα σε πούνε γραφικό και Χριστιανοταλιμπάν! Βαρέθηκα πλέον να διαβάζω φιλοσοφικές και θεολογικές αερολογίες, πλέον το Χ επάνω δεξιά στο browser έχει γίνει το αγαπημένο μου κουμπάκι.

Θυμάμαι μια φορά στο Άγιον Όρος ένας γέροντας, όταν του εξέφρασα διάφορες πνευματικές ανησυχίες, μου είπε κάτι πολύ όμορφο: «Πρόσεχε παιδί μου μην πολύ μπλέξεις με φιλοσοφικο-θεολογικά και στο τέλος βυθιστείς και χάσεις τον Χριστό. Να ακουμπάς και λίγο το γόνατό σου καθημερινά στο πάτωμα (μετάνοιες) δεν θα πάθεις και τίποτα.»

 Από την άλλη, έχουμε εκείνους που θεωρούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού απλά ένα έθιμο για δύο – τρείς φορές το χρόνο έτσι για το τυπικό. Απλά να Κοινωνήσουμε το Πάσχα, τα Χριστούγεννα και της Παναγίας επειδή απλά νηστέψαμε και θα πάμε στη Θεία Κοινωνία έτσι για να τα έχουμε καλά με τον Θεό και να έχουμε υγεία εμείς και η οικογένειά μας. 

Έχω αναφέρει σε παλαιότερα άρθρα πολλές φορές ότι με αυτή την απαράδεκτη «θεολογική λογική» οι vegan και οι χορτοφάγοι θα δικαιούνται να κοινωνούν όποτε θέλουν επειδή έχουν απλά μια συγκεκριμένη διατροφή που τους «αξιώνει» να προσέλθουν στο Μυστήριο.
Βλέπουμε συχνά-πυκνά αυτοί οι άνθρωποι να έρχονται συχνά στις μεγάλες εορτές μαζί με τα παιδιά τους που βρίσκονται στην προεφηβεία ή εφηβεία και να τα σπρώχνουν με το ζόρι στη Θεία Κοινωνία με το πρόσχημα «Είναι για το καλό, να σε έχει ο Θεός καλά!». Μάλιστα πολλές φορές μετά το τέλος της Θείας Λειτουργία έρχονται και στους ιερείς και τους λένε: «Πάτερ να σου φέρω την κόρη μου να της μιλήσεις και να την πείσεις για τον Χριστό ώστε να κοινωνάει συχνά για να είναι καλό παιδί.»

Φυσικά που να μιλήσεις για εξομολόγηση, αμαρτία κλπ. Θα πέσουν να σε φάνε ζωντανό. Αν πεις για μετάνοια και πνευματικές προϋποθέσεις για τη Θεία Κοινωνία θα σε χαρακτηρίσουν μεσαιωνικό. Πλέον έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο. Η αμαρτία έχει βαπτιστεί αρετή. 

Για παράδειγμα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι το να έχω μίσος με κάποιον που μου έκανε κακό είναι απόλυτα φυσιολογικό ή το να απατήσω τη γυναίκα μου μετά από 20 χρόνια γάμου και να επανέλθω ανανεωμένος θεωρείται πράξη πνευματικής ανανέωσης του γάμου και του ζευγαριού!

 Οι περισσότεροι την άλλη εβδομάδα θα «ενδυθούν» το Χριστιανικό ένδυμα φυσικά λόγω των αγίων ημέρων της Μεγάλης Εβδομάδος. Να πάμε λίγο στις ακολουθίες στο χωριό, να περπατήσουμε στη λιτανεία του Επιταφίου και άντε να κοινωνήσουμε έτσι για το έθιμο μέρες που είναι. Να μην ξεχάσω και το γνωστό θέατρο από τους πολιτικούς λόγω των εκλογών, γνωστό και ως θρησκευτική πολιτική πασαρέλα με τη γνωστή φράση (εμείς πάτερ μου είμαστε δίπλα σας !). Φυσικά θα φάμε κανονικά το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και (γιατί όχι;) μετά τη λιτανεία του Επιταφίου θα ταιριάζει λίγο καλαμαράκι με κρασάκι στην ακρογιαλιά. 

Αν μιλήσεις για άλαδο Μεγάλο Σάββατο θα σε κρεμάσουν στην πλατεία Συντάγματος. Πού είναι εκείνες οι εποχές που οι άνθρωποι στα χωριά ξενυχτούσαν ως Σώμα Χριστού τον Επιτάφιο και βίωναν τις εορτές πνευματικά; Κάναμε τη Θεία Κοινωνία λαϊκό έθιμο όπως είναι το ψήσιμο του οβελία και η μετοχή στη Θεία Κοινωνία έχει μετατραπεί σε μια θρησκευτική παράδοση που για να συμμετάσχεις πρέπει απλά να μην έχεις φάει το προηγούμενο βράδι, άσχετα αν έχεις φάει με το στόμα σου μυριάδες ανθρώπων. Πλέον με το κόψε-ράψε στα πνευματικά, έχουμε φτάσει σε σημείο να μην μείνει τίποτα. Φυσικά τους Χριστιανούς της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου θα τους δούμε πάλι σε «νέα επεισόδια» τον 15 Αύγουστο. Πνευματική ζωή αλά Netflix (κύκλοι θρησκευτικών επεισοδίων κάποιες περιόδους του χρόνου).

 Αυτό που με συγκινεί όμως αυτή την περίοδο είναι εκείνες οι ψυχούλες οι απλές και οι προετοιμασμένες. Που βιώνουν τον Χριστό μέσα στη ζωή τους, μυρίζουν το λιβάνι της απλότητας. Μπορεί να μην έχουν θεολογικά πτυχία τους τοίχους κάποιοι από αυτούς, αλλά σε συγκινεί η ομορφιά της ψυχής τους. Απλότητα, διάκριση και αγάπη και ένα ερωτικό ασκητικό φρόνημα ερωτικού πνευματικού πόθου και ομορφιάς.

 Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου που νήστευε ασκητικά τη Μεγάλη Εβδομάδα, έπινε λίγο ξύδι τη Μεγάλη Παρασκευή, και δεν έκανε τίποτα εκείνη την ημέρα. Την έβλεπες και βίωνε τις μέρες σαν να είχε χάσει το παιδί της.
Πάντα θα υπάρχουν εραστές ή αρνητές, πάντα ο Χριστός θα είναι σημείο αντιλεγόμενο. Πάντα όμως θα μας αγαπά ο Κύριος και θα χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας περιμένοντας το μεγάλο -Ναι- ώστε να τον ακολουθήσουμε.
Επιστροφή στην απλότητα και στο βίωμα της Χριστοκεντρικότητας, όχι μια ή δύο φορές τον χρόνο αλλά κάθε ώρα, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό. Κάθε σκέψη ή απόφαση να βαπτίζεται με προσευχή και αγάπη και έχει ο Θεός….
Με το καλό η Ανάσταση του Κυρίου να γίνει και ένα εσωτερικό βίωμα για τον καθένα….
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr