Αγ.Αθανάσιος Χαμακιώτης.Η πρόσφατη αγιοκατάταξή του μας θυμίζει την γεμάτη Χριστό παρουσία του...

Τήν ἡμέρα πού θά λειτουργοῦσε, πήγαινε πρωί-πρωίστήν ἐκκλησία, πρίν τό νεωκόρο. Ἡ πρώτη του κίνηση ἦταν νά προσκυνήσει ὅλες τίς εἰκόνες. Ἄρχιζε ἀπό τόν πρόναο, «χαιρέτιζε» μέ εὐλάβεια μία μία τίς εἰκόνες τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων. Ἤθελε κατά κάποιο τρόπο νά πάρει εὐχή κι εὐλογία, ἤ νά ζητήσει συγχώρηση καί νά συμφιλιωθεῖ μαζί τους. 

Ἔπειτα ἄρχιζε τήν προσκομιδή, ὅπου διάβαζε πάρα πολλά ὀνόματα. Πολλές φορές διέκοπτε τόν ἤρεμο τόνο καί μνημόνευε κάποια συγκεκριμένα ὀνόματα μέ πολλά δάκρυα. Δέν ἦταν μιά τυπική διαδικασία, ἀλλά ἔδινε καί τήν καρδιά του, μνημόνευε μέ πόνο τά ὀνόματα αὐτά, συμμετέχοντας στόν πόνο τῶν ἄλλων. 

Καί ὅταν ἐρχόταν ὁ ψάλτης, ἤ τέλειωνε ὁ νεωκόρος, τούς ἔβαζε νά διαβάζουν τό μεσονυκτικό, ἤ τό ψαλτήρι, γιά νά ἔχει περισσότερο χρόνο, νά μνημονεύει πιό πολλά ὀνόματα.

Ἡ θεία Λειτουργία ἦταν σχετικά σύντομη, χωρίς νά παραλείπει τίποτε. Εἶχε ἐμπνεύσει μέ τό δικό του διακριτικό τρόπο στούς ἱεροψάλτες νά ψάλλουν «μετά
πολλῆς προσευχῆς καί κατανύξεως… «βοαῖς ἀτάκτοις καί ἀναρμόστοις μή χρώμενοι» ἀποφεύγοντας τά ἀργά μέλη.

 Ὁ ἴδιος ἦταν λιτός στίς τελετουργικές του κινήσεις, μετρημένος, ἁπαλός, «βελούδινος», «σάν πούπουλο», ὅπως χαρακτηριστικά ἐκφράζονται τά πνευματικά του παιδιά. Τό βάδισμά του ἥσυχο, ταπεινό, τό βλέμα κάτω, τά ἄμφιά του ἁπλά καί καθαρά. Εἶχε μιά ἀσυνήθιστη εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ.

akritasbooks.gr