«Δεν αντέχω άλλο»

Ακούμε συχνά τη δυσάρεστη δήλωση, πού εκφέρεται συν­ήθως και με κάποια αποτομία:
«Δεν αντέχω άλλο. Δεν πάει άλλο! Έφθασα στα όριά μου. Στα­ματώ τον αγώνα μου».

Ένας ασθενής, που υποφέρει και τα­λαιπωρείται από τις δυσάρεστες συν­έπειες της αρρώστιας του, μπορεί να πει τέτοιους ή παρόμοιους λόγους. Ένας άνθρωπος που αδικείται, που συκοφαν­τείται ή αντιμετωπίζει μία αδικαιολόγη­τη πολεμική από τούς συνανθρώπους του.

Ένας βιοπαλαιστής, που αντιμετω­πίζει οικονομικές δυσκολίες και αγωνί­ζεται με το μεροκάματό του να ζήσει την οικογένεια.

Μία πολύτεκνη μητέρα, που παλεύει όλη μέρα, και όλη τη νύχτα συχνά, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να υπηρετήσει τις ποικίλες ανάγκες τους, να υπομείνει τα πείσματά τους, να δι­ορθώνει τα λάθη τους.

Ένας νέος, που πολεμάει σκληρά με τον ασυνθηκολόγητο εχθρό διάβολο, με την αμαρτωλή νοοτροπία του σύγχρονου κόσμου, με τις προσωπικές του εμπάθειες και αδυ­ναμίες, προκειμένου να διατηρήσει την αγνότητα και καθαρότητά του και να μείνει σταθερός στην πίστη του.

Κουράζεται κάποτε ο άνθρωπος, εξαντλούνται οι δυνάμεις, απογοητεύεται η ψυχή και βγαίνει αυθόρμητα ο γεμάτος απογοήτευση και πικρία λόγος: «Δεν αντέχω άλλο». Και όσο το λέει κανείς, τόσο το πιστεύει. Και όσο το πιστεύει, τόσο παραλύουν οι δυνάμεις και παύει ο αγώνας.

Στις δύσκολες αυτές ώρες, που αι­σθανόμαστε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και λυγίζει η ψυχή μας, ας σταθούμε με ψυχραιμία και ας σκε­φθούμε με νηφαλιότητα.

Έχει πολλές δυνάμεις ο άνθρωπος, που δεν τις δίνει όλες στον αγώνα της ζωής του. Είναι δυνάμεις σωματικές και δυνάμεις ψυχικές, που παραμένουν κρυμμένες μέσα του και αναξιοποίητες.

O καθένας μας έχει αποθέματα, εφεδρεί­ες αντοχής, που δεν τις γνωρίζει, διότι μένουν ανενέργητες, μέχρι τότε που κά­τι έκτακτο θα συμβεί και κάποιος ειδι­κός λόγος θα προκαλέσει την εμφάνισή τους και την ενεργό δράση τους στη ζωή μας.

Ασφαλώς σ’ όλους μας κάποτε θα έ­χει συμβεί, κάποια στιγμή που νιώθαμε τελείως εξαντλημένοι, να παρουσιάσθη­κε ένα έκτακτο γεγονός που μας κράτη­σε άγρυπνους για πολλές ακόμη ώρες, μάλιστα με έντονη δράση και επίμονες προσπάθειες για την αντιμετώπισή του.

Και απορούμε τότε:

Πώς άντεξα; Πώς δεν κατέρρευσα κάτω από τον πολύ ε­πιπλέον κόπο; Πού βρήκα τη δύναμη και πάλεψα τότε, με τόσο αντίξοες συν­θήκες και έδωσε ο Θεός και τα κατά­φερα;

Μάλιστα, έδωσε ο Θεός.
Έδωσε απο­θέματα πολλών δυνάμεων στον άνθρω­πο. Και αντέχει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και ενώ ίσως πολλές φορές στο παρελθόν είπαμε τον δυσάρεστο λόγο: 

«Δεν αντέ­χω άλλο», όμως αντέξαμε και αντέχου­με ακόμη. Και θ’ αντέξουμε και στη συνέ­χεια.

Πολλές φορές πάλι ακούμε για τις περιπέτειες που πέρασαν κάποιοι συν­άνθρωποί μας και λέμε με φόβο: «Εγώ δεν θ’ άντεχα στη θέση τους». Όταν ό­μως ήλθαν στη ζωή μας περιστάσεις δυσκολότερες ίσως απ’ αυτές, αντέξα­με. Διότι δίνει δύναμη ο Θεός.

  Λέει ο απόστολος Παύλος, απευθυ­νόμενος προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου, ότι ο Θεός «οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α’ Κορ. ι’ 13).  
  Ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Πατέρας, ο Κύριος και Θεός μας, γνω­ρίζει τις αντοχές μας και γι’ αυτό επι­τρέπει δοκιμασίες όχι μεγαλύτερες από τις δυνάμεις μας αλλά ανάλογες πάντο­τε προς τις αντοχές μας.

  Και όταν επι­τρέπει κάποιο πειρασμό, δίνει και τη δύναμη να τον σηκώσουμε. Και το κά­νει αυτό για ν’ αυξήσει τη δύναμή μας, ώστε να αγωνισθούμε περισσότερο και να αμειφθούμε τελικά με μεγαλύτερες αμοιβές.

  Δεν επιτρέπει συνεπώς τους πειρασμούς για να ταλαιπωρούμαστε χωρίς λόγο. Αλλά για να δυναμώνου­με και προοδεύουμε. Είναι κοντά μας και με το στοργικό του βλέμμα παρακο­λουθεί τον αγώνα μας και ενισχύει με την παντοδύναμη Χάρη του κάθε καλή προσπάθεια μας.

  Φαίνεται ότι ο θεόπνευστος αποστο­λικός λόγος απευθύνεται ειδικά σ’ αυ­τούς που είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα και να παρατήσουν τη μάχη λέ­γοντας, «δεν αντέχω άλλο» . Το πόσο αντέχεις δεν το γνωρίζεις εσύ. Το γνωρί­ζει άλλος.
Και Εκείνος, αν πράγματι δεν αντέχεις άλλο, θα πάρει τη δοκιμασία και θα ανακουφισθείς.

  Αν όμως δεν ση­κώνει ακόμη τον πειρασμό, αυτό θα πει ότι αντέχεις ακόμη, με τη βοήθεια της παντοδύναμης Χάρης Του, και πρέπει να παλέψεις, και να παλέψεις με προθυ­μία και ενθουσιασμό. Θα βγεις τότε νι­κητής και δυναμωμένος πολύ από την πάλη σου, θα στεφανωθείς για τη νίκη σου.

  Και θα δοξάσεις τον Θεό πιο πολύ για τους μεγάλους πειρασμούς της ζωής σου, μέσα από τους οποίους η πάνσοφη πρόνοιά Του και η άπειρη αγάπη Του δυνάμωνε την ψυχή σου και εργαζόταν τη σωτηρία σου.

  Αντέχεις, αδελφέ μου. Αντέχεις. Μη φο­βάσαι και δειλιάζεις στις δυσκολίες του αγώνα σου. Μην τις αντιμετωπίζεις α­ναμετρώντας μόνο τις δικές σου δυνά­μεις. Μην ακούς τον διάβολο, που πάν­τοτε ζητεί ν’ αποθαρρύνει την ψυχή, να παραλύσει τις δυνάμεις της, για να σταματήσει τον αγώνα.

  Άκουσε τον πα­ρήγορο και ενισχυτικό λόγο του Θεού που λέει για τον πιστό άνθρωπο: «μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. ϟ’ [90] 15).
Και πάρε την απόφαση ν’ αγωνίζεσαι ανυποχώρητος πάντοτε, με την πεποί­θηση ότι τα πάντα μπορείς και πάντοτε αντέχεις με τη δύναμη που σου δίνει η κοινωνία με τον Χριστό, ο Οποίος ενι­σχύει και βοηθεί κάθε αφοσιωμένο δού­λο Του, που με πίστη και ταπείνωση ζη­τεί τη βοήθειά Του, τη λαμβάνει πλούσια και νικητής με έκπληξη ομολογεί:

  Τα πάντα αντέχω και μπορώ με τη δύνα­μη του Χριστού, που με ενισχύει «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιππ. δ’ 13).
πηγή