ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Θάυμα του Αγ.Γερμανού Αλάσκας μέσω του π.Σεραφείμ Ρόουζ

Ό όσιος Γερμανός παραμένει ολοζώντανος για τους χριστιανούς της Αλάσκας και για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Αμερικής, με τα θαύματα του. Σήμερα δυο ορθόδοξα μοναστήρια συνεχίζουν των αγώνα του αγίου Γερμανού στα νησί του SPRUCE. Παραθέτουμε ένα σύγχρονο θαύμα του αγίου, το όποιο (και με την βοήθεια του π. Σεραφείμ Roze.) οδήγησε τον πρώην προτεστάντη Αθανάσιο Κοne και την οικογένεια του στην Ορθοδοξία. Σήμερα ο Αθανάσιος Κone, ή σύζυγος του και τα παιδιά του είναι πιστά μέλη μιας ενορίας στην πολιτεία του Washington των Η.Π.Α..
Το 2003 ζούσα με την σύζυγο μου και την δίχρονη κόρη μου στο νησί του Κόντιακ της Αλάσκας. Εκείνο τον καιρό ήμουν πολύ απασχολημένος με την προτεσταντική ιεραποστολή στο νησί. Είχα μελετήσει την προτεσταντική θεολογία και ήμουν καλά καταρτισμένος ώστε να γίνω πάστορας.
Δούλευα ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αλάσκας, οι όποιοι ήταν όλοι ορθόδοξοι, άλλα εγώ ως προτεστάντης θεωρούσα την ορθοδοξία ως μια ασήμαντη και διαλυμένη θρησκεία συνυφασμένη με το παρελθόν.
Το καλοκαίρι του 2003, υπηρέτησα ως διευθυντής προτεσταντικής κατασκηνώσεως της περιοχής των Νησιών Κόντιακ.
Ήταν ένα πολύ δημοφιλές και επιτυχημένο πρόγραμμα, κοντά στην υπέροχη ακτή της θαλάσσης PESTRIKOFF στο νησί του SPRUCE. Κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου αποφασίσαμε να κάνουμε ένα περίπατο στο ασκηταριο του αγίου Γερμανού της Αλάσκας. Καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι κατευθυνόμενοι προς το ναό, ξαφνικά μια υπέροχη εύωδία γέμισε την ατμόσφαιρα. Μύριζε κάτι ανάμεσα σε τριαντάφυλλο ή θυμίαμα, αλλά δεν θύμιζε ούτε το ένα ακριβώς ούτε το άλλο. Ή γυναίκα μου, μου είπε-
— Μυρίζω κάτι σαν θυμίαμα. Είχα την εντύπωση ότι οι μοναχοί δεν μένουν εδώ αλλά στην άλλη πλευρά του νησιού.
— Ναι, της απάντησα, δεν μένει κανείς εδώ.
Καταλάβαμε πώς κάτι παράδοξο συνέβαινε. Ή εύωδία πότε ήταν πολύ έντονη και πότε όχι. Δύο λεπτά αργότερα μια ομάδα ανθρώπων ήλθε από την κατασκήνωση. Καθώς μας προσπερνούσαν, ένας από τους ιθαγενείς γέροντες μας ρώτησε τι συμβαίνει.
Εξηγήσαμε και σ' αυτόν αλλά και στους υπόλοιπους τι γινόταν, όμως κανείς τους δεν μύριζε τίποτε. Μετά από λίγο, καθώς εξερευνούσαμε το χώρο, μια ιθαγενής γυναίκα (ή JUDY SIMEONOFF) ρώτησε την κόρη μου αν ήθελε να δοκιμάσει νερό από το άγιασμα του αγίου. Βεβαίως ή κόρη μου έφυγε τρέχοντας ξοπίσω της. Εγώ δεν είχα καμιά πρόθεση να πιω από το άγιασμα, μιας και μόνο ή σκέψη ότι το νερό μπορούσε να έχει «ιδιαίτερες δυνάμεις» ήταν ακατανόητη για την προτεσταντική μου λογική. Άλλα μιας και ήπιε ή κόρη μου, ήπια και εγώ.
 Το ίδιο έκανε και ή σύζυγος μου. Την ήμερα εκείνη ή σύζυγος μου είχε ένα πολύ δυνατό πονοκέφαλο και είπε ότι όταν ήπιε το άγιασμα ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε.
Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω όλα όσα συνέβησαν στο νησί του SPRUCE.. Ως προτεστάντες ή σύζυγος μου και εγώ τα ερμηνεύσαμε με το μόνο τρόπο που μπορούσαμε, λέγοντας δηλαδή ότι ήταν το άγιο Πνεύμα και ότι ο άγιος Γερμανός ήταν άνθρωπος της προσευχής. Τίποτα από τις εμπειρίες αυτές δεν μας ωθούσε να σκεφτούμε να γίνουμε ορθόδοξοι. Ήταν εύκολο απλώς να εκλογικεύσουμε τα πράγματα.
Όμως λίγο καιρό αργότερα είδα ένα παράξενο όνειρο.
Στο όνειρο είδα πολλά πρόσωπα από την ορθόδοξη ακαδημία του αγίου Ιννοκέντιου της Αλάσκας να προσεύχονται για μένα και εγώ να κλαίω γοερά... Τότε μου παρουσιάστηκε ένας ιερέας.
ορούσε το μαύρο ράσο, είχε μια ατημέλητη γενειάδα και το πρόσωπο του έλαμπε. Μου είπε ότι ονομάζεται SERAPHIM ROZE.
Και ξεκίνησε να μου λέει πολλά πράγματα από την ζωή μου και ότι επί πλέον είχα μια κλίση από τον Θεό να γίνω ορθόδοξος και μάλιστα ιερέας. Εγώ άρχισα να διαφωνώ μαζί του, λέγοντας του ότι δεν ήθελα να γίνω ορθόδοξος και να φορέσω το μαύρο ράσο και το μαύρο καπέλο».
 Πριν να δω το όνειρο αυτό δεν Είχα ακούσει καμία φορά το όνομα SERAPHIM ROZE. Σαν προτεστάντης δεν αισθανόμουν άνετα με το να με επισκέπτονται ιερείς στον ύπνο μου· προ παντός ένας πού είχε πεθάνει, γιατί αυτό είχα συμπεράνει για εκείνον τον ιερέα.
Συνήθως τα όνειρα μ' αφήνουν αδιάφορο, όμως εκείνο το όνειρο ούτε μπορούσα να το ξεχάσω αλλά ούτε και να το αγνοήσω. Μου ερχόταν πολύ συχνά στο μυαλό. Την επόμενη μέρα πήγα να βρω έναν ορθόδοξο ιερέα, πού ήδη γνώριζα, τον π. Παίσιο, τον διευθυντή της ακαδημίας του αγίου Ιννοκέντιου.
 Κάθισα στο γραφείο του και του είπα πώς είχα αρχίσει να χάνω τα λογικά μου. Τον ρώτησα αν γνώριζε κανέναν ιερέα με το όνομα SERAPHIM ROZE. Ό π. Παίσιος αμέσως χάρηκε και μου είπε πώς τον γνωρίζει δίνοντας μου ένα μεγάλο βιβλίο για την ζωή του. Τότε του διηγήθηκα το όνειρο μου.
Πήρα σπίτι το βιβλίο αυτό και άρχισα να το διαβάζω το Σαββατοκύριακο. Θαύμασα την ζωή του π. Σεραφείμ. Ήταν μια ορθοδοξία πού αγνοούσα. Το κυριότερο πράγμα πού με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος με το όποιο ο π. Σεραφείμ άφησε τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες να αποτυπώσουν την σκέψη τους και τον τρόπο ζωής τους πάνω του.
Δεν μπορούσα με την λογική μου να καταλάβω όλα όσα γίνονταν. Όλα όμως είχαν επηρεάσει βαθειά την ψυχή μου.
 Άρχισα να ρωτάω για να μάθω ότι μπορούσα και να διαβάζω βιβλία. Πήγα ακόμα και στην σκήτη του αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί SPRUCE για ένα Σαββατοκύριακο. Μου έκανε πολύ εντύπωση ή πνευματική ατμόσφαιρα εκεί. Όταν εισήλθα στους χώρους της μονής, αισθάνθηκα να με διακατέχει μια πραγματική ειρήνη. Όλα επηρέασαν βαθειά το νου μου.
Τόσο ή σύζυγος μου όσο κι εγώ ήμασταν αφοσιωμένοι στην τοπική προτεσταντική εκκλησία και έτσι αυτό πού ξανοιγόταν μπροστά μας, μια σχέση με την ορθοδοξία, δεν ήταν κάτι πού αναζητούσαμε.
 Αντιθέτως, επειδή πιστεύαμε ότι είχαμε «τακτοποιήσει» την ζωή μας, ή ιδέα και μόνο μας αναστάτωνε.
Όταν ένας καλός μου φίλος μου είπε ότι δεν γίνεται να κατανοήσω την ορθοδοξία χωρίς να προσεύχομαι, άρχισα να διαβάζω το ορθόδοξο μικρό απόδειπνο. τρεις μήνες μετά διάβαζα μια προσευχή του Μεγάλου Βασιλείου και κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος μέσα σε 25 μόνο γραμμές είχε συνοψίσει τα αναγκαία στοιχεία πού χρειαζόμαστε να έχουμε, προκειμένου να πλησιάσουμε τον Θεό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται, για πρώτη φορά, πώς αυτός ο άνθρωπος πραγματικά είχε γνωρίσει τον Θεό και πώς ίσως εγώ δεν τον έχω γνωρίσει ακόμη.
Την Πεντηκοστή του 2006, υστέρα από πολλές δοκιμασίες στην προετοιμασία μας για να γίνουμε ορθόδοξοι, ή σύζυγος μου, ή κόρη μου και εγώ βαπτιστήκαμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σιλουανού στο WALLA, WALLA, WASHINGTON.
Εξιστορώντας όλες τις «επισκέψεις» των αγίων πού βιώσαμε και πού γίνανε για μας το εφαλτήριο μιας νέας πορείας προς την Εκκλησία, θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτά δεν μας συνέβησαν επειδή αποτελούσαμε κάτι το ιδιαίτερο στα μάτια του Θεού.
Ήταν απλώς το έλεος του Θεού. Πιστεύω όμως πώς ήξερε ο Θεός τι δυσκολίες και τι θλίψεις θα αντιμετωπίζαμε καθώς θα γινόμασταν ορθόδοξοι και γι` αυτό ήθελε να μας στερέωση στην πίστη ότι ή ορθοδοξία είναι ή πραγματική και ή δική Του Εκκλησία.
Ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βρήκαμε ένα πνευματικό βάθος πού είναι πραγματικά εκπληκτικό, καθώς μαθαίνουμε να βιώνουμε τη ζωή της ταπεινώσεως μέσα στην Εκκλησία.
Ή ορθοδοξία είναι πολύ πιο πλήρης άπ' ότι είχα ποτέ φανταστεί, με την πνευματική κληρονομιά των αγίων, τον πλούτο των διδασκαλιών τους, την σοφία της Εκκλησίας, τις εορτές, την προσευχή.
 Επικαλούμαι συχνά την βοήθεια του αγίου Γερμανού και του π. Σεραφείμ (πόσο στ' αλήθεια έχω ξεφύγει από τις προτεσταντικές μου συνήθειες!), να μας κρατήσει στην «βασιλική οδό» της Εκκλησίας.

Πηγή 'THE ORTHODOX WORD", Nο. 254, σσ. 143-147 [μετάφρασις· Ι. Μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]
 ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/06/seraphim-roze.html#ixzz1HB6hu9kt



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ-Προσκυνητής στα μέρη όπου έζησε ο Άγ.Γερμανός της Αλάσκας

Η Αγία Κωνσταντία η εν Πάφω


Ασκητή τω μεγάλω διακονήσασα, εν Πάφου περιοικίδι, τω ασκουμένω σεπτώς, Ιλαρίωνι και πίστει διαπρέψασα, ώφθης κοσμήτωρ γυ­ναικών, και προστάτις Παφηνών, θεόσοφε Κων­σταντία, ημίν Χριστόν η αόκνως, ιλεουμένη τοις τιμώσί σε.
Απολυτίκιον Αγίας Κωνσταντίας. Ήχος πλ. α' Τον συνάναρχον Λόγον . 

Όταν πριν περίπου ένα χρόνο είχαμε προτογράψει για την Αγία Κωνσταντία την Παφία, προστάτιδα της Πάφου και των Παφιτών (εδώ), καμία αναφορά δεν υπήρχε γι' αυτή την αγία οπουδήποτε για τον απλούστατο λόγο ότι η ύπαρξή της είχε ξεχαστεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Να, όμως, που ακόμα γίνονται θαύματα και η Αγία Κωνσταντία εμφανίστηκε στις μέρες μας με θαυμαστόν τρόπο για να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει και βρίσκεται εδώ κοντά μας και ότι δεν μας έχει ξεχάσει όπως την ξεχάσαμε εμείς. Φέτος, λόγο των πρόσφατων θαυμάτων της, μετά από εκατοντάδες χρόνια, όχι μόνο την τιμήσαμε κατά την ημέρα της εορτής της στις 25 Αυγούστου, αλλά έγινε και αγρυπνία προς τιμήν της στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Σαλαμιώτισσας καθώς και στην εκκλησία της κοινότητας Αναβαργός στην Πάφο. Επιπλέον, για πρώτη φορά (μετά ίσως από εκατοντάδες χρόνια) υπάρχει και η εικόνα της Αγίας Κωνσταντίας στην Πάφο και βρίσκεται για μόνιμο προσκύνημα στην Μονή της Παναγίας Σαλαμιώτισσας. Ευχόμαστε σύντομα να χτιστεί και ναός στην πόλη της, την Πάφο, προς τιμήν της. 

Και μερικές πληροφορίες από το συναξάρι της Αγίας Κωνσταντίας:
Η Αγία Κωνσταντία "ευλαβής γυνή" όπως την ονομάζει ο συναξαριστής, ήταν μαθήτρια του Αγίου και Μεγάλου Ιλαρίωνος, ο οποίος ασκήτευε στην Επισκοπή της Πάφου. Μετά τον θάνατό του αγίου Ιλαρίωνα, η αγία Κωνσταντία παρέμεινε στον τάφο του και με αγώνες ασκητικούς προσπαθούσε να μιμηθεί τον άγιο, προσευχόμενη αδιάλειπτα και αγωνιζομένη για την ψυχική της τελείωση. Με την πίστη της και τις πρεσβείες του αγίου Ιλαρίωνος αξιώθηκε να κάνει και θαύματα. Όταν κάποτε το λείψανο του αγίου είχε κλαπεί και μεταφερθεί στην Παλαιστίνη, η αγία μόλις το είχε μάθει "εξέπνευσε" δείχνοντας έτσι με τον θάνατό της τον πόθο και την ευλάβεια που έτρεφε προς τον άγιον Ιλαρίωνα.
Η Αγία Κωνσταντία έχει πλήρη ακολουθία στα Κύπρια Μηναία. Στο απολυτίκιό της ονομάζεται «Προστάτιδα της Πάφου». Η Μνήμη της εορτάζεται στις 25 Αυγούστου.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Αναμνήσεις ενός βαλααμίτη μοναχού από προσκύνημα στο Άγιον Όρος το 1911


Ο πατήρ Μαρκιανός

Στήν επιστροφή του από τους Αγίους Τόπους σταμάτησε
επί πολλές εβδομάδες στο 'Άγιον "Ορος για να γνωριστεί με τα μοναστήρια και τα έρημητήρια έκεϊ. Επεδίωξε να έχει συνομιλίες με πνευματικούς ασκητές, οΐ όποιοι, του έλυσαν πολλές απορίες πού τον είχαν απασχολήσει στην μοναχική του ζωή.
Στό δρόμο προς την κορυφή του 'Άθωνος πέρασε από την καλύβα του ρουμανικής καταγωγής μεγαλόσχημου μοναχού Ιακώβου.Ό Γέροντας έμενε στον τόπο αυτό ήδη σαράντα χρόνια, τα πρώτα είκοσι σε μία σπηλιά. Μετά του έκτισαν μία μικρή καλύβη. Ό π. Μαρκιανός ρώτησε τον γέροντα: «Που θα είναι καλύτερα για μένα να ζήσω και να σώσω την ψυχή μου, στη Ρωσία ή στο 'Άγιον "Ορος;». Ό Γέροντας τον ρώτησε, πόσα χρόνια είχε στο Βαλαάμ. Ή απάντηση ήταν: «Εϊκοσι». Ό Γέροντας συνέχισε να ρωτά: «Κατά το διάστημα αυτό μήπως υπήρχαν σαρκικοί πειρασμοί εν σχέσει με το γυναικείο φύλο η ακόμη και σαρκική πτώση;» Ό π. Μαρκιανός απάντησε: «Δόξα τω Θεώ! Ό Κύριος φύλαξε. Έκτος από αμαρτίες στους λογισμούς με τη βοήθεια του Θεού έζησα ευτυχισμένα και διαφυλάχτηκα καθαρός». Τότε ό Γέροντας του είπε: «Ανέζησες ήδη τόσα χρόνια στο μοναστήρι σου και ό Κύριος σε φύλαξε από σαρκικές αμαρτίες, αυτό σημαίνει ότι για να σωθείς μπορείς να αγωνίζεσαι και εκεί. Το 'Άγιον "Ορος είναι κατάλληλο για όσους είναι ασθενείς και δεν μπορούν να αντιστέκονται στον πόλεμο της σαρκός. Φυσικά και εδώ είναι καλά να αγωνίζεται κανείς, αλλά και έκεϊ γίνεται. Και μάλιστα, πού ήδη συνήθισες στον κανονισμό και στην τάξη του δικοΰ σου μοναστηριού».
Στό δρόμο προς την Μονή του Αγίου Παντελεήμονος ό ερημίτης π. Βενέδικτος στέναξε στον π. Μαρκιανό: «Πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει κανείς την αδιάλειπτη προσευχή. Συνέχεια πρέπει να παιδεύεις το σώμα σου και να το σταυ­ρώνεις. Άλλα χάριν αυτού, χαρίζεται στην ψυχή μία τέτοια χαρά και παρηγοριά, εν Κυρίω πού δεν περιγράφεται με τίποτε!».
Πηγαίνοντας προς το κελλι του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου με τους συντρόφους του πέρασε και από το κελλι του Γέροντος Θεοδώρου. Εκείνος ήλθε στο Άγιον "Ορος από τα όρη του Άλταϊ, έμενε εκεί ήδη είκοσι χρόνια και είχε λάβει το μεγάλο αγγελικό σχήμα. Ό Γέροντας τους δέχτηκε με καλοσύνη και απάντησε απλά στις ερωτήσεις τους. Τους ενθύμισε την σπουδαία σημασία πού έχει ό σταυρός στην πνευματική ζωή και πώς ό διάβολος τρέμει μπροστά του. Αν οι σκέψεις μας σκορπίζονται στην εκκλησία, πρέπει να προ­σηλώνουμε το βλέμμα μας στον τίμιο σταυρό. Για την ευχή του Τησού ό Γέροντας συμβούλεψε από την δική του πείρα: «Πρώτα πρέπει να ασκούμε την προφορική προσευχή, ή οποία αργότερα μόνη της θα μεταβληθεί σε προσευχή του νου. Άλλα πρέπει να προσέχουμε να μην προσευχόμαστε μόνον με το κεφάλι. Αυτό δεν είναι καλό. Ή προσευχή πρέπει σιγά-σιγά να κατεβαίνει στην καρδιά του προσευχομένου».
πηγή
Στήν Ρουμανική Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου έγινε δεκτός με ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον, εφόσον έγινε γνωστό ότι ήταν από το Βαλαάμ. Οι πατέρες της Σκήτης θυμόνταν με ευγνωμοσύνη τον π. Άντίπα (βλέπε Άγιος Αντύπας ο Αθωνίτης)πού τόσα πολλά είχε κάνει για την Σκήτη, όταν ζοΰσε εκεί. Μετά την Θεία Λειτουργία και το γεΰμα τον πέρασαν στο Άρχονταρίκι. Του πρόσφεραν καφέ και κρασί και του έδωσαν αναμνηστικά δώρα. Οί μοναχοί του έδειξαν το δίπτυχο της Μονής, πού ήταν γραμμένα έκτος από τον ηγούμενο Δαμασκηνό και τα ονόματα των πατέρων Ποιμένος και Άντίπα.
Ακόμη ένα γεγονός συνέβη στο 'Άγιον "Ορος. Γυρίζο­ντας από το βουλγαρικό κελλι του Σάββα του Ήγιασμένου συνάντησε στο δρόμο τον π. Ίννοκέντιο.Γνωρίστηκαν και ό π. Ίννοκέντιος τον παρακάλεσε να μείνει στο κελλί του. Του είπε: «Σύ, αγαπητέ μου πάτερ, θα περνάς καλά με μένα. Θα λειτουργείς συχνά. Και αν μείνεις για πάντα, θα σε κάνω κληρονόμο του κελλιού μου. "Εχω πολύ τόπο! Υπάρχουν και είκοσι ελαιόδεντρα». Άλλα ό π. Μαρκιανός αρνήθηκε την προ­σφορά: «Πώς θα μπορούσα να αφήσω το δικό μου αγαπητό μοναστήρι, εκτός αν ό Θεός δώσει ένα φανερό σημείο. Έκεί με κάλεσε και εκεί πρέπει να παραμείνω».
Από το βιβλίο «Πατερικόν της Μονής Βαλαάμ»proskynitis.blogspot

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Το ήθος της αφάνειας και το πάθος της αναγνώρισης

Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω» (Ίω. 5, 41). Είναι γεγονός πώς ό άνθρωπος έχει ανάγκη από την άναγνώριση των πράξεων του και την εκτίμηση της διακονίας του. Καί μέχρις ενός σημείου αυτό δεν είναι κακό. Ή επιβράβευση ενισχύει την αυτοπεποίθηση, ενθαρρύνει την πρόοδο και συμβάλλει στην ψυχολογική ωριμότητα του ατόμου. Στηρίζει τις καλές πρωτοβουλίες καί οικοδομεί μια ήρεμη καί ισορροπημένη προσωπικότητα. Ενδέχεται όμως ό ύπερτονισμός των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου καί ή άκρατος έπαινολογία να δημιουργήσουν μία αρρωστημένη συνείδηση κι ένα αλλοτριωμένο πρόσωπο γεμάτο εγωιστικό κομπασμό καί ματαιόδοξη μεγαλομανία.
Ή συνεχής καί μανιώδης αναζήτηση της ανθρώπινης δόξας, αποτελούν λανθασμένο δρόμο γι' αυτό πού λέμε δικαίωση καί αναγνώριση. Αυτός πού βλέπει τα ενδεχόμενα ταλέντα του ως μέσα προβολής καί επιβολής καί όχι ως χαρίσματα πνευματικής καλλιέργειας καί διακονίας, συμπεριφέρεται εγωκεντρικά καί θέτει ως μέτρο όλων των προβληματισμών καί αναζητήσεων τον εαυτό του. Δε μπορεί να πειθαρχήσει στους όρους της πνευματικής ζωής καί τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ή τάση της υπεροχής καί της εντύπωσης, ενθαρρύνει την υποκριτική διάθεση του ανθρώπου για να μπορεί να επιβάλλεται σ' όλες τις καταστάσεις καί τον παγιδεύει στους νόμους της εμπορευματοποίησης της ζωής καί της πλαστογράφησης των άξιων, για να μπορεί ευκολότερα να ενισχύει την ψευδώνυμη ταυτότητα του.
 Εικόνα καί προέκταση αύτοϋ του πάθους της αναγνώρισης καί της προβολής, είναι το σύμπτωμα της σημερινής κοινωνικής ματαιοδοξίας καί μαζικής υποβολής πού ακούει στο όνομα διαφήμιση. Ένα γεγονός πού ξεπερνά τη ζεστασιά των ανθρωπίνων σχέσεων καί επηρεάζει αρνητικά τη συμπεριφορά καί τον τρόπο της ζωής μας. Μια νοοτροπία καταναλωτικής υστερίας καί απώλειας της αίσθησης του μέτρου καί της αυτάρκειας.
Θα επανέλθουμε όμως στον προβληματισμό πού επιβάλλει το κενό, ή υποκριτική συμπεριφορά καί ή εσωτερική ανασφάλεια του μεγαλομανούς καί ματαιόδοξου ανθρώπου με μία γνώμη του καθηγητή Ί. Ν. Ξηροτύρη ό όποιος αναφερόμενος στο παράδειγμα πού δίνει σχετικά ό Ντοστογιέφσκυ με τη σιλουέτα του Φόμο Φομοβίτς σημειώνει- «Ό Φόμο εναι ματαιόδοξος, κούφιος καί φορτωμένος από αχόρταγη μανία να παρουσιάζεται ότι αξίζει, χωρίς βέβαια να έχει αξία, κατορθώνει να τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο του περιβάλλοντος του. Να προσελκύει το ενδιαφέρον της μάζας καί να πετυχαίνει βέβαια, αλλά με διάφορες ψευτιές καί παραμόρφωση των γεγονότων. Δεν αφήνει καμιά ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του αδικούμενου, στη θέση του ανθρώπου πού τον κακομεταχειρίσθηκαν καί πάσχει άδικα, φτάνει να πάρει τη μορφή του μάρτυρα για το δίκιο. Το άτομο με την ύπερτονισμένη τάση για αναγνώριση καί αξία με τη στάση του γενικά καί με τα μέσα τα όποια μεταχειρίζεται, οδηγείται στις τεταμένες σχέσεις, στους διαπληκτισμούς καί στη διχόνοια (άρθρο με τον τίτλο «Ή μανία να μας λογαριάζουν» σε παλαιότερο τεύχος του περ. «ΕΠΙΛΟΓΕΣ»).
Θα προσθέταμε εδώ πώς τα άτομα αυτά πολύ εύκολα οδηγούνται στην εσωτερική απομόνωση καί την αύτοπαραίτηση από τη ζωή. Ό κύριος εκφραστής της ελληνικής ροκ μουσικής Παύλος Σιδηρόπουλος λίγο πριν τον σκοτώσει ή ηρωίνη στα 41 του μόλις χρόνια, δήλωνε σε Αθηναϊκή εφημερίδα {30 Ιουλίου 1989) τα εξής: «Κάνοντας μια βαθειά ενδοσκόπηση νομίζω ότι μ' έστειλε εκεί {στα ναρκωτικά δηλαδή) ή απουσία αναγνώρισης από την έποχή μου. Πιστεύω ότι στη χώρα πού ζω, η προσφορά μου καί το ταλέντο μου δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά». Αξίζει όμως ή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας να πληρωθεί με το θάνατο;
 Στό σημείο αυτό εύκολα έρχεται στο νου ο χαρακτηρισμός της ματαιοδοξίας από τη Βίβλο ως απιστία καί έκφραση αυταρέσκειας- «πώς δύνασθε πιστεύσαι δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες καί την δόξαν την παρά του μόνου Θεού ου ζητείτε;» (Ίω. 5, 41). Ή αξία του ανθρώπου, για να θυμηθούμε τον ΄Εριχ Φρόμ, δε βρίσκεται σε ό,τι έχει, αλλά σε ό,τι είναι- στην ανόρθωση μέσα του, του θεανθρώπινου μεγαλείου του, στην έσχατολογική ελπίδα ότι μπορεί να γίνει κοινωνός της Αναστάσεως καί να ζήσει στην αιωνιότητα. Γι'αυτό καί ό «καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω» (Β' Κορ. 10,17).
 Ή εν Χριστώ ζωή δεν αρνείται την πρόοδο καί τη δημιουργικότητα αλλά δίνει σ' αυτές το νόημα πού πρέπει. Σχετικοποιει τα πράγματα του κόσμου καί προφυλάσσει τον άνθρωπο από την ευτέλεια, το εφήμερο καί τις μεταπτώσεις της ανθρώπινης δόξας, καθόσον «ή μεν γαρ παρά των ανθρώπων δόξα, των δοξαζόντων μιμείται την εύτέλειαν, όθεν καί μεταπίπτει ραδίως- ή δε του θεού ούχ οϋτως, άλλ' ακίνητος μένει δια παντός» (Άγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Προς τους τάς συνάξεις καταλιμπάνοντας... καί περί της "Αννης Λόγος Δ', ΡΟ 54, 663). Όταν όμως το έργο μας γίνεται με υπευθυνότητα καί ταπείνωση είναι αποδοτικό κι ευλογημένο. Το παράδειγμα των αποστόλων είναι αποκαλυπτικό στο σημείο αυτό- «ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας έγενήθημεν..., γράφει ό απόστολος Παύλος, ούτε ζητοϋντες εξ ανθρώπων δόξαν... άλλ' έγενήθημεν ήπιοι εν μέσω υμών» (Α'Θεσ. 2, 5-7). Δε ζητήσαμε, τονίζει, να αρέσουμε αλλά να είμαστε ταπεινοί ανάμεσα σας. "Ετσι δε μετέδιδαν μόνο το ευαγγέλιο αλλά καί τις ϊδιες τίς ψυχές τους άποδεικνύοντες στην πράξη το μεγαλείο της χριστιανικής ζωής.
Ή εκκλησιαστική παράδοση καί εμπειρία μας λέγει πώς ή αληθινή μεταμόρφωση καί δόξα του ανθρώπου δε θεμελιώνεται στο θόρυβο καί στο κυνήγι της αποδοχής, αλλά στη δύναμη της μετάνοιας, της ταπείνωσης καί στη σιωπή της άσκησης  «τα της εννοίας εγκλήματα, τη σιγή της ασκήσεως άπέπνιξας» (Δοξαστικό ίδιόμελο εσπερινού Κυριακής Ε Νηστειών). Ή ανακάλυψη της δικής μας δόξας βρίσκεται στη δόξα των παθημάτων του Ιησού «ίνα, όπως γράφει ό απόστολος Παύλος, καί ή ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή» (Β'Κορ. 4,10).
Παν .Ι.Σκαλτσή

Πού βρίσκεται σήμερα το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου;


Η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κλάπηκε από την Κωνσταντινούπολη κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204, και από το 1206 βρίσκεται στην πόλη Amiens (Αμιένη) της βόρειας Γαλλίας, στον περίφημο καθεδρικό της ναό, ο οποίος χτίστηκε ακριβώς για να στεγάσει το άγιο αυτό λείψανο και μάλιστα συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Τα παρακάτω αποτελούν μετάφραση ενός δημοσιεύματος του ιστολογίου Full of Grace and Truth, όπου παρατίθενται δύο αποσπάσματα από ένα αφιέρωμα του υπέροχου περιοδικού “Road to Emmaus” (Δρόμος προς Εμμαούς). Σας προτείνουμε να ρίξετε μια ματιά μέχρι το τέλος του δημοσιεύματος. Γίνεται λόγος και για τις αποδείξεις της γνησιότητας της τιμίας κάρας.
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Road to Emmaus για ιερά ορθόδοξα λείψανα στη Γαλλία. Πρόκειται για μια συνέντευξη με τον π. Νικολά Nikichine ο οποίος από καιρό ερευνά πολλά από τα φερόμενα λείψανα που έχουν σχέση με την Ορθοδοξία στη Γαλλία και παρουσιάζει εδώ πολλά από τα συμπεράσματά του. Μεταξύ των κειμηλίων που έχουν περισσότερες ιστορικές αποδείξεις, όπως αναφέρει, είναι η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Amiens της Γαλλίας. [...]
“Από το 13ο αιώνα, ο καθεδρικός ναός της Νοτρ Νταμ στην Αμιένη στεγάζει ένα μέρος του κρανίου – τα οστά του προσώπου – του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Αυτό δεν πρέπει να συγχέει αυτούς που γνωρίζουν ότι και το Άγιον Όρος ισχυρίζεται ότι έχει «την κεφαλή του αγίου Ιωάννη» (σημείωση του μεταφραστή: ίσως να εννοεί κάπου αλλού). Αυτή η ονοματοδοσία είναι μια ευσεβής συνήθεια, γιατί ακόμα κι αν έχετε μόνο ένα μέρος του κεφαλιού ή του χεριού, δεν θα λέγατε, «έχουμε πέντε εκατοστά του κρανίου», θα λέγατε, «έχουμε την κάρα του». Στο Άγιον Όρος έχουν ένα άλλο μέρος του κρανίου, αλλά στην Αμιένη έχουμε τα οστά του προσώπου, και μπορείτε να φανταστείτε ακόμη και την προσωπικότητά του πίσω από αυτά τα λείψανα.”
“RTE: Μπορείτε να μας πείτε τώρα για τα αποδεικτικά στοιχεία για ορισμένα από τα λείψανα που έχετε μελετήσει;
Π/ΝΙΚΟΛΑ: Όλα τα κυριότερα λείψανα που ανέφερα προηγουμένως έχουν βάσιμα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα από πολλές διαφορετικές πηγές, και αυτή η ποικιλία της συνοχής είναι ισχυρό επιχείρημα από μόνο του. Επίσης, μαθαίνοντας την ιστορία αυτών των λειψάνων, εμείς οι Ορθόδοξοι ανακαλύπτουμε μια άλλη άποψη για την ιστορία της δυτικής Εκκλησίας και έναν νέο τρόπο κατανόησης αυτών των ιστορικών γεγονότων.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Οι Άγιοι 11 Νεομάρτυρες της μονής Ζιλάντωβ του Καζάν(+28 Αυγούστου 1918)


 Στά προάστια του Καζάν βρίσκεται το μοναστήρι Ζιλά­ντωφ, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. 
Ιδρύθηκε το 1552 από τον Ίβάν τον Τρομερό. Ηγούμενος ήταν ό αρχιμαν­δρίτης Σέργιος, άνθρωπος ενάρετος καί μορφωμένος. Γεν­νήθηκε στίς 11 Μαίου 1863 στην πόλη Γκάτσινα. Το κοσμι­κό του όνομα ήταν Ιωάννης Ζάιτσεφ. Τέλειωσε το Πανεπι­στήμιο στην ϊδια πόλη, αλλά μέσα του φλεγόταν από την ε­πιθυμία να αφιερωθεί στον Θεό. "Ετσι το 1891 προσήλθε στο μοναστήρι του Αγίου Νείλου της επαρχίας Ντβέρ. Ως δό­κιμος μοναχός είχε μεταξύ των άλλων καί το διακόνημα του βοηθού διδασκάλου της μονής. Στίς 25 Σεπτεμβρίου 1893 έκάρη μοναχός καί πήρε το όνομα Σέργιος. Το 1894 χειροτο­νήθηκε ιεροδιάκονος καί το 1896 ιερέας. Στίς 11 Μαΐου 1905 ανέλαβε την ήγουμενία της μονής, αλλά μόνο για ενάμιση χρό­νο. Την 1η Σεπτεμβρίου 1906 έγινε ηγούμενος στη μονή Αγίου Μακαρίου στην πόλη Σιγιάρσκ καί τέλος στίς 7 Ιανουαρίου 1907 στη μονή Ζιλάντωφ.

 "Οταν πήγε στο μοναστήρι αυτό, είδε ότι ή κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή, ούτε από πνευματικής, αλλά ούτε καί από υλικής απόψεως. Οί μοναχοί ήταν λίγοι καί δεν μπορού­σαν να ανταποκριθούν στίς ανάγκες του μοναστηρίου. Ζήτη­σε λοιπόν να στείλουν κάποιους μοναχούς από τίς γειτονι­κές μονές του Αγίου Μακαρίου καί Αρχαγγέλου Μιχαήλ.Παράλληλα έκανε μεγάλες προσπάθειες για την κτιριακή α­ποκατάσταση του μοναστηρίου. 
"Ετσι σε λίγο διάστημα το μο­ναστήρι κτιριακά άλλαξε μορφή. Το βάρος όμως έπεσε στην εσωτερική ζωή. Με τίς δικές του άοκνες προσπάθειες ή αδελ­φότητα ζοϋσε κατά το πρότυπο των αυστηρών κοινοβίων. 
Ό ίδιος ό αρχιμανδρίτης Σέργιος ήταν υπόδειγμα αρετής, αυστη­ρής πνευματικής ζωής καί προσευχής, όχι μόνο στους υποτα­κτικούς του αλλά καί στους πιστούς της περιοχής. Γι'αυτό όλοι, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί τον υπεραγαπούσαν. Μεταξύ των άλλων αρετών του διακρινόταν καί για την ειρηνοποιό του διάθεση. "Ο ,τι προβλήματα ή προστριβές παρουσιάζονταν σε άλλες μονές ή ενορίες, τον καλούσαν για να βοηθήσει. Καί είχε πάντα τον τρόπο, με πολλή διάκριση, νά δίνει λύσεις, να συμφιλιώνει καί να φέρνει την ειρήνη καί την ομόνοια.

 Το μοναστήρι είχε καί δικό του εκκλησιαστικό σχολείο. Στεγαζόταν σε ένα ξύλινο κτίριο δίπλα στο μοναστήρι καί φοιτούσαν 40 μαθητές εθνικότητας Τσουβασί. Το σχολείο Ιδρύθηκε στίς 17 Σεπτεμβρίου 1909 με ενέργειες του αρχιμαν­δρίτη Σέργιου. Στίς αρχές του 1918 στο μοναστήρι ζούσαν 12 μοναχοί καί 15 δόκιμοι. Ή Όκτωβριανή επανάσταση άλ­λαξε ριζικά την εκκλησιαστική κατάσταση καί βέβαια τη ζωή του μοναστηρίου. Ή περιουσία του κατασχέθηκε. Το χειρό­τερο όμως ήταν πώς ο! μπολσεβίκοι επιστράτευσαν με τη βία τους νεότερους δόκιμους καί μοναχούς. "Ετσι τον Σεπτέμ-βριο του 1918 είχαν απομείνει μόνον 7 μοναχοί καί 4 δόκι­μοι.

 Τον Αύγουστο του 1918 τα τσεχικά στρατεύματα πού υ­ποστήριζαν τους «λευκούς» πολιόρκησαν το Καζάν. Επει­δή το μοναστήρι του Ζιλάντωφ βρισκόταν σε λόφο, στο πιο ψηλό σημείο της περιοχής, οί Τσέχοι εγκατέστησαν εκεί δύο κανόνια καί σφυροκοπούσαν τίς θέσεις των «κόκκινων». Ή ζωή στο μοναστήρι έγινε δύσκολη λόγω της στρατηγικής ση­μασίας του. "Οταν στίς 11 Αυγούστου κατελήφθη ή πόλη από τους Τσέχους, ό αρχιμανδρίτης Σέργιος ζήτησε από την εκ­κλησιαστική αρχή την αδεία να μεταστεγαστούν προσωρινά σε κάποιο άλλο μέρος. Ή εκκλησιαστική αρχή δέχθηκε.

 Στίς 10 Σεπτεμβρίου τα στρατεύματα των Τσέχων αναγκά­στηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη. Μαζί έφυγαν καί 60.000 κάτοικοι, πολλοί κληρικοί, ό ηλικιωμένος Μητροπολίτης Ιά­κωβος, ό επίσκοπος Μπόρις κ.λπ. Ήταν βέβαιοι πώς οι «κόκ­κινοι», άνακαταλαμβάνοντας την πόλη, θα προέβαιναν σε μα­ζικές σφαγές. "Ομως κανείς από τους μοναχούς των γύρω μο­ναστηριών δεν θέλησε να φύγει. "Ολοι παρέμειναν στα μο­ναστήρια τους αποφασισμένοι να μαρτυρήσουν για την πίστη του Χριστού.

Οί μοναχοί του Ζιλάντωφ, όταν έφυγαν οι Τσέχοι, απο­φάσισαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, παρά τον κίνδυ­νο πού διέτρεχαν. Το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου στα κανό­νια παρέμεινε μόνον ένας μαχητής. Ήταν ένας αξιωματικός, γιος του καθηγητή Μιχαήλ Ντόκελ, ό όποιος πολεμούσε μό­νος αυτός τα στρατεύματα των μπολσεβίκων, εμποδίζοντας την προέλαση τους. Μετά από λίγες ώρες ό ηρωικός μαχη­τής σκοτώθηκε. Οί μπολσεβίκοι κατέλαβαν την περιοχή καί όταν διαπίστωσαν πώς μόνον ένας άνθρωπος ήταν ό «εχθρός» πού εϊχε προκαλέσει τόσες φθορές, θύμωσαν καί αποφάσι­σαν να εκδικηθούν.

 Μπήκαν στο μοναστήρι καί άρχισαν να καταστρέφουν ο,τι έβρισκαν. Παράλληλα έκαναν έρευνες σ' όλους τους χώρους του μοναστηρίου, μήπως ανακαλύψουν κάποιους στρατιώτες του αντίπαλου στρατοπέδου. Επειδή δεν βρήκαν κανέναν, αποφάσισαν να εκδικηθούν τους μονα­χούς, θεωρώντας ότι αυτοί υποστήριζαν τους «άντεπαναστάτες».
 Εκείνη την ώρα οι μοναχοί είχαν τελειώσει τη Θεία Λει­τουργία καί έτρωγαν στην τράπεζα του μοναστηριού. Ήταν (με το παλαιό ημερολόγιο) ή γιορτή του οσίου Μωυσή του Αιθίοπα καί ό αναγνώστης διάβαζε το βίο του από τον Συναξαριστή. Ό άγιος Μωυσής ήταν λήσταρχος. Μετανόησε, βα­φτίστηκε καί έγινε μοναχός. Με τη χάρη του Θεοΰ κι έπειτα από σκληρούς ασκητικούς αγώνες ανέβηκε σε ΰψη πνευμα­τικά καί έγινε πνευματικός πατέρας πλήθους μοναχών. Το 400 μ.Χ. περίπου γνώρισε μαρτυρικό θάνατο μαζί με έξι μα­θητές του, από βαρβάρους πού κατέλαβαν καί κατέστρεψαν τη σκήτη τους.

 Την ώρα πού ό αναγνώστης στο μοναστήρι του Ζιλάντωφ διάβαζε το μαρτυρικό τέλος του οσίου Μωυσή (προετοιμά­ζοντας τους μοναχούς), κάποιοι σύγχρονοι βάρβαροι εισέ­βαλαν στην τράπεζα κι έβγαλαν τους μοναχούς έξω. Τους έ­συραν με φωνές καί βρισιές ως την πύλη του μοναστηρίου καί τους έστησαν στη σειρά. Τους ανακοίνωσαν ότι καταδικάζο­νται στην εσχάτη των ποινών. Γρήγορα γρήγορα άρχισαν να τους πυροβολούν. Οί μοναχοί έψαλλαν όλοι μαζί. Οι σφαίρες διέκοψαν τον ύμνο.Οι νεομάρτυρες έφυγαν για να τον συνε­χίσουν στο επουράνιο θυσιαστήριο. Τα σώματα τους στοιβά­χτηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

Η Μονή Ζιλαντωβ σήμερα

 Οί. μπολσεβίκοι έφυγαν ευχαριστημένοι από το «κατόρ­θωμα τους». Μετά από λίγο, μέσα από τα πτώματα των α­δελφών μοναχών, ξεπρόβαλε ένας ηλικιωμένος ιερομόναχος, ό π. Ιωσήφ. Ήταν όλος πλημμυρισμένος από το αίμα καί με κομμάτια από τα μυαλά των φονευθέντων αδελφών του. Δια­πίστωσε πώς μόνον αυτόν, ως εκ θαύματος, δεν τον άγγιξε καμία σφαίρα. Δίνοντας κουράγιο στον εαυτό του κοίταξε έ­ναν έναν τους μοναχούς. "Οταν είδε πώς όλοι ήταν νεκροί, πή­γε με τα πόδια καί με πολλές προφυλάξεις στο Καζάν. Κατευ­θύνθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου καί ζήτησε βοήθεια από τον ηγούμενο, αρχιμανδρίτη Έφραίμ.

"Οπως σημειώσαμε, δεν υπήρχε στην πόλη αρχιερέας καί τη διοίκηση της επαρχίας είχε αναλάβει προσωρινά ό τρια­ντάχρονος ηγούμενος της μονής Μεταμορφώσεως Σωτηρος αρ­χιμανδρίτης Ίωάσαφ. Σάν έμαθε για την τραγωδία του Ζιλάντωφ, μαζί με άλλους ιερεΐς καί λαϊκούς πήγαν στο μονα­στήρι, έψαλαν τη νεκρώσιμη ακολουθία καί έθαψαν τους νεομάρτυρες πατέρες.

 Ό Ιερομόναχος Ιωσήφ έζησε έναν ακόμη χρόνο στο μο­ναστήρι του Αγίου Ιωάννου καί κοιμήθηκε εκεί. Μέχρι την κοίμηση του διηγεϊτο συνεχώς για τις τελευταίες στιγμές καί το μαρτυρικό θάνατο των συμμοναστών του. Είχε χάσει την ακοή του από τη στιγμή των πυροβολισμών. Πάντοτε έλεγε: «Έχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμη μουσκεμένος με το αίμα των αδελφών μου μοναχών. Το αίμα τους έπεσε στο πρόσωπο μου, σ' όλο το σώμα μου κι έτσι ματωμένος ήρθα στην πόλη, στο μοναστήρι του Άγιου Ιωάννου...». Ό γέροντας Ιωσήφ συνεχώς μνημόνευε στίς θειες Λειτουργίες τους μάρτυρες συμμοναστές του καί παρακαλούσε όλους τους πι­στούς πού έρχονταν στο μοναστήρι να μνημονεύουν κι αυ­τοί τον αρχιμανδρίτη Σέργιο καί την ευλογημένη συνοδεία του. Μετά την κοίμηση του οι πατέρες της μονής του Αγίου Ιωάννου συνέχισαν τίς θείες Λειτουργίες υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους.

 Έτσι σήμερα γνωρίζουμε τους νεομάρτυρες του Ζιλάντωφ χάρη στον ταπεινό γέροντα Ιωσήφ, τον όποιο ό Θεός επέτρε­ψε να ζήσει, για να διασώσει σε όλα τα μέλη της Όρθόδοξης Εκκλησίας το μαρτυρικό τέλος τους.
Τα ονόματα τους ήταν: Αρχιμανδρίτης Σέργιος,οί Ιερο­μόναχοι Λαυρέντιος, Ιωσήφ, Σεραφείμ, ό ιεροδιάκονος Θεο­δόσιος, οί μοναχοί Λεόντιος, Στέφανος, οί δόκιμοι Γεώργιος Τιμοφέεφ, Στέργιος Ντάλιν, Ιωάννης Σαρέτεντσκι, Ίλαρίων Πραβντίν.Η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία τους αγιοκατέταξε τον Αύγουστο του 2000
Πηγή-''Ρώσοι Νεομάρτυρες και ομολογητές''Αρχιμ.Νεκτ.Αντωνόπουλου/rusfront

Ας έχουμε υπόψιν τι κάνουν οι ζωγράφοι(Αγίου Βασιλείου)

Σπουδαιότατος δρόμος για να διδαχθεί κανείς το καθήκον του είναι ή μελέτη των θεοπνεύστων Γραφών. 
Διότι μέσα σ' αυτές θα βρεί κανείς καί τίς εντολές πού πρέπει να εφαρμόζει καί τους βίους των μακαρίων ανδρών, πού περιγράφονται έκεί σαν έμψυχες εικόνες, πού δείχνουν πώς να πολιτεύεσαι σύμφωνα με το θείο θέλημα. Είναι πρότυπα αγαθών έργων πού καλείσαι να μιμηθείς...
 Άς έχουμε ύπ'όψη τί κάνουν οι ζωγράφοι. Όταν αντιγράφουν κάποιο πρότυπο, στρέ­φουν συνεχώς το βλέμμα προς αυτό καί προσπαθούν να μεταφέρουν στο καλλιτέχνημα τους όλα τα χαρακτηριστικά πού βλέπουν έκεί.
 Το ίδιο πρέπει να κάνει κι όποιος αγωνί­ζεται με επιμέλεια να καταστήσει τον εαυτό του τέλειο σε κάθε είδος αρετής. Θα μελετάμε προσοχή τους βίους των αγίων, σαν αγάλματα πού έχουν κίνηση καί δράση καί θα κά­νει δικό του ό,τι καλό έχουν, αντιγράφοντας τους.     
«Ας έχουμε υπόψιν τι κάνουν οι ζωγράφοι», 
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ «Επιστολή προς τον φίλον Γρηγόριο», ΕΠΕ, Τόμος 1, ΣΕΛ. 66-68 

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Ο Όσιος Ιωβ του Ποτσάεβ


Ό Όσιος Ιώβ του Ποτσάεφ, κατά κόσμο Ιωάννης Ζέλεζο, γεννήθηκε περί το 1550 στη Γαλικία της Ρωσίας. Έκάρη μοναχός σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών. Ή φήμη των ασκητικών τον αγώνων απλώθηκε σύντομα σε όλες τις γειτονικές περιοχές της Πολωνίας και της Μικρής Ρωσίας και πλήθος λαού, ανάμεσα τους και ο Πρίγκιπας τον Όστρογκ, στράφηκαν προς αυτόν. Εξελέγη ηγούμενος μετά από παρακλήσεις των συνασκητών του. 

Διακρίθηκε για τους αγώνες τοu υπέρ της Ορθοδοξίας, την οποία απειλούσαν οι αιρέσεις της Ουνίας και των Προτεσταντών. Την ήμερα ασκούσε τον εαυτό του με συνεχές εργόχειρο, κυρίως αγροτικές εργασίες και κτίσιμο ιχθυοφραγμάτων. Τη νύχτα απο­συρόταν σ' ένα σπήλαιο στο όποιο προσευχόταν. Εκεί αξιώθηκε να αντικρίσει το άκτιστο φως. Υπήρξε, παράλληλα, σημαντικός συγ­γραφέας και απολογητής της Ορθοδοξίας. 


Ό Όσιος Ιώβ κοιμήθηκε εν ειρήνη το 1651, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία. Τόσο ή κατάσταση των λειψάνων του, πού μυρόβλησαν, όσο και τα θαύματα του οδήγησαν την Εκκλησία στην ανακήρυξη τον ως Άγιου.
Η μνήμη του τιμάται στις 6 Μαίου.Στις 28 Αυγούστου εορτάζεται η ευρεση του τιμίου λειψάνου του.

Η εξόριστη Παναγία η Δαμασκηνή στην Μάλτα

 Ψάχνοντας κανείς να βρει τα ίχνη και τη σημερινή παρουσία του Ελληνι­σμού στη Μάλτα, θα διαπιστώσει ότι αρκετοί νησιώτες, Δωδεκανήσιοι, Επτα­νήσιοι, άλλα και Κυκλαδίτες, ακόμη και Μακεδόνες και Ηπειρώτες έφτασαν κατά καιρούς στο νησί, όπου ή δράση των Ελλή­νων ήταν έντονη και στον 18ο και στον 19ο αιώνα. 
 Το μαρτυρούν οί πολυπληθείς εκδό­σεις ελληνικών βιβλίων τυπωμένων «εν Βαλέττα» ή «εν Με­λίτη». Μερικά από αυ­τά κατοπτρίζουν τα προβλήματα που αντι­μετωπίζουν, ίδίως τα θρησκευτικά, δηλ. τις πιέσεις της Ρωμαιοκα­θολικής Εκκλησίας για αφομοίωση.Ή ϋπαρξη σήμερα δύο ελληνικών ναών, του ορθόδοξου και του ούνίτικου,λέγει πολλά. Ό πρώτος δυστυχώς είναι κλειστός και λει­τουργεί τις μεγάλες μόνο γιορτές, όταν στέλνει ιερέα ή Αρχιε­πισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, στην πνευματική δικαιοδοσία της οποίας υπάγεται ή Μάλτα. Το ελληνικό οτοιχείο που παραμένει είναι πια ελάχιστο.Αντίθετα, ό οΰνίτικος ναός πού αυτοχα­ρακτηρίζεται Έλληνο-Καθολικός ναός Πα­ναγία ή Δαμασκηνή λειτουργείται τακτικά.
   Την ονομασία του οφείλει στη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας της Δαμασκηνής, μια πολύ όμορφη στρογγυλοπρόσωπη Παναγιά, ή οποία μεταφέρθηκε στη Μάλτα από τους Ροδίτες πού κατέφυγαν σ' αυτήν το 1523 μαζί με τους Ιππότες, όταν ή Ρόδος κυρι­εύθηκε από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλο­πρεπή.
ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΔΑΜΑΣΚΗΝΗ
 Ό ιερέας του ναού κ.Vito Borgid μου έδωσε τις πληροφορίες ότι αρχικά ή εικόνα τοποθετήθηκε στον ναό της Αγίας Αίκατερίνας στο Borgo del Castello, όπου έμεινε έως το 1852· εν συνεχεία μεταφέρθηκε στη νέα πόλη της Βαλέττας, στον καινούργιο ελληνικό ναό πού αφιερώθηκε στην Πανα­γία τη Δαμασκηνή.
  Γιατί ονομάστηκε έτσι; Πολύ πιθανώς γιατί την ιστόρησε κάποιος αγιο­γράφος Δαμασκηνός. Ό κ.Borgid αναφέρει την εκδοχή ότι μπορεί να μεταφέρθηκε στη Ρόδο από τη Δαμασκό. Όμως ή προέλευση της είναι μάλλον από την Κωνσταντινούπολη και έχει φιλοτεχνηθεί στη βυζαντινή πρωτεύουσα, αν κρίνει κανείς από την τεχνοτροπία της.
 Ή εικόνα καθαρί­στηκε και συντηρήθη­κε μεταξύ 1963 και 1966 στο Κεντρικό Ιν­στιτούτο Καλλιτεχνικής Συντήρησης στη Ρώμη.Το 1965 εκδό­θηκε σέ γραμματόσημο από το κράτος της Μάλτας. Το 1972 άναπαράχθηκε ως χρι­στουγεννιάτικη κάρτα από το Ανώτερο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας, ενώ το 1970 εκτέθηκε στην 13η Ευρωπαϊκή "Εκθεση που έγινε στο νησί σε περίοπτη θέση. 
 Ανήκει στον τύπο της Έλεούοας κι έχει σχήμα 147,5 εκ. χ 102,5 εκ. Σύμφωνα με τον κ.Borgid στη Μάλτα την πήγαν οι Ιππότες, το φυσικότερο όμως είναι αυτό το βυζαντινό αριστούργημα να το μεταφέρουν οι Δωδεκανήσιοι "Ορθόδοξοι,που αποτελούσε αντικεί­μενο της λατρείας τους. "Οταν όμως ό ναός των Ελλήνων έγινε ούνίτικος, εκείνοι ίδρυσαν δεύτερο. Ή Παναγία όμως παρέμεινε στον πρώτο,όπου μπορεί κανείς να τη δει σήμερα,θλιμμένη μακριά από την πατρίδα της και τους συμπατριώτες της.Πώς αλλάζουν οι καιροί.
  Ή Μάλτα ήταν ακμαίο κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου και τραβούσε πολλούς "Ελληνες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ηπειρώτες άνοιξαν καποτάδικα και άλλα εμπορικά, για να δια­θέσουν τις κάπες, τα υφάσματα κ.ά.προϊό­ντα τους. "Αλλοι Ρωμιοί, κυρίως Υδραίοι, έφερναν από τη Μάλτα τα περίφημα πορ­τοκάλια της.Μετά την Επανάσταση στα 1835, ένας από τους "Ελληνες της Μάλτας, συγκλονι­σμένος από την Εθνεγερσία τύπωσε στο νησί το ιστορικό μυθιστόρημα «Το παλληκάριον». Τα χρόνια πέρασαν. "Εφυγαν ανε­πιστρεπτί κι ή Παναγιά ή Δαμασκηνή έμει­νε στην ξενητειά, εξόριστη και λυπημένη.
του Ι.Μ.Χατζηφώτη

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Περί σκληροκαρδίας(Αγ.Λουκά Κριμαίας)

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κάκου δού­λου στον όποιο ό κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;
Ταράζεται ή καρδιά μας όταν βλέπουμε τίς χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών καί της άμ»ρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ό προφήτης Δαβίδ «Καί έρρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, έκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα καί βέλη, καί ή γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Καί δεν το λέει για τους φονιάδες καί τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια καί λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα καί βέλη και ή γλώσσα - ακο­νισμένο σπαθί. Καί το σπαθί είναι όργανο του φόνου.
Αν ή γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Καί όντως πολλές φορές το κάνουμε καί δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία καί ψέμμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία, - αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;
Άκούμε πώς κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει καί θυμώνουμε μ' αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους.Δύσκολο είναι να  θυμώνεις με τον εαυτό σου. "Εχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ϊδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα πού ζητά από μας ό Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.
Ό Κύριος "Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα πού ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Καί αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.
Ένας μεγάλος ιεράρχης, ό άγιος Τυχών του Ζαντόνσκ, λέει το έξής:«Τις αμαρτίες πού βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε καί εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. 


Ο Κύριος δεν μας θέλει να βαδίζουμε ούτε δίπλα Του ούτε εμπρός Του ( π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)


Σχεδόν πάντοτε ο Γέροντας , όταν καθόμασταν εις το τραπέζι ή σε άλλες ευκαιρίες έκανε ανάλυσι διαφόρων πνευματικών θεμάτων .
Πράγματι, ήτο ευρηματικός και πρωτότυπος, αλλά πάντοτε Πατερικός και παραδοσιακός.
Μνημονεύουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα λόγια που μας εδίδασκε, όταν ερμήνευε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο « Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν καί ακολουθήτω μοι» (Μαρκ. η' 34). Διετύπωνε λοιπόν τή χαρακτηριστική άποψη:
 Ό Κύριος, χρησιμοποιεί τή λέξι «οπίσω μου», διότι δεν επιθυμεί να πορεύεται κανείς ούτε εμπρός Του ούτε δίπλα Του.
Δεν επιτρέπει κανέναν προ Αυτού, καθ' ότι 'Εκείνος προηγείται, χαράσσει την πορεία και δίδει τις εντολές ως Σωτήρ μας. .
Εάν κάποιος δεν αποφασίζει να υπακούη εις τα παραγγέλματα τού Χριστού, ασφαλώς ουδείς τον υποχρεώνει να το πράξη.
Βέβαια, τότε δεν απελευθερώνεται, όπως νομίζει, αλλά υποδουλώνεται στον μεγάλο δυνάστη και τύραννο, τον Διάβολο. Τότε αλυσοδένεται από τα πάθη του και μα­στιγώνεται ανηλεώς από τα τυφλά ένστικτά του, που κα­θίστανται επικυρίαρχοι καταπιεσταί εις τη ζωή του.
Τότε υιοθετεί ανόητες και ψευδείς απόψεις σχετικώς με τα διά­φορα θέματα της υπάρξεως.
Με βάσι αυτές τις λίαν αφελείς κατευθύνσεις, πορεύεται με βεβαιότητα προς την απώλεια και τη δυστυχία.
Ό Χριστός δεν αποδέχεται να βαδίζη κανείς δίπλα Του, ήτοι να ισχυρίζεται: «αυτά που προτείνεις Χριστέ, έλα να τα κουβεντιάσουμε». 
Να διατυπώσω και εγώ τη γνώμη μου και να κρατήσω ότι μου αρέσει από τις εντολές Σου.
Να συμπληρώσω όπου και ότι νομίζω εις τα κείμενα τού Ευαγ­γελίου και κατόπιν το κράμα πού θα προκύψη το εφαρ­μόζω.
Λάθος τραγικό.
Όλα όσα μας διδάσκει ο Χριστός είναι υπερτέλεια λόγια σοφίας και μοναδικές κατευθύνσεις σωτηρίας.
Δεν χωρά εκεί ανθρωπίνη προσθήκη και αλλαγή ούτε ένα γιώτα δεν είναι περιττό ή λάθος.
Το Ευαγγέλιο και οι Ιεροί Κανόνες, υπενθύμιζε, δεν λένε αυτό που κάνετε, αλλά ότι πρέπει να κάνετε αυτό πού λέγουν.
Σημειώνουμε ότι εις την εποχή μας υπάρχουν οι λεγόμε­νοι «μινιμαλιστές» που θεωρούν ότι ελάχιστα από τα στοι­χεία της Βίβλου είναι αληθή και ακριβή.
Αυτό βεβαίως επιστημονικά είναι εσφαλμένο και δεν γί­νεται πλέον αποδεκτό ούτε καν ως σοβαρή θεωρία.
Επάνω εις αυτό το ζήτημα μνημονεύουμε το εξής χαρα­κτηριστικό και κατατοπιστικό περιστατικό:
Κάποιος Χριστιανός εδιάβαζε το Ιερό Ευαγγέλιο και συγ­χρόνως εσημείωνε τα σημεία που ενόμιζε σωστά ή εκείνα που του άρεσαν.
Όταν όμως για δεύτερη φορά εμελέτα την ίδια παράγραφο, τότε εσnμείωνε άλλα σημεία.
Μετά από αυτό, τις επόμενες φορές άλλα, κ.ο.κ
Τότε ανερωτήθη, γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα, αφού είναι ο ίδιος μελετητής και το ίδιο 'Ιερό Κείμενο;
Και έδωσε βεβαίως τη μόνη λογική και ορθή απάντησι, ότι δnλ. μέσα εις το Θεόπνευστο Κείμενο δεν υπάρχει τί­ποτε περιττό ή λάθ0ς. 
Εις τα Ιερά Βιβλία κάθε λέξις εμπε­ριέχει ουράνια μηνύματα και ουσιαστικές σωτnριολογικές κατευθύνσεις.
Κάθε φορά δε πού εμελέτα τα Ιερά Λόγια, ανεκάλυπτε και άλλες πλευρές πού προηγουμένως δεν είχε κατανοήσει.
Επομένως, η μελέτη αυτή αποτελεί άντλησι καθαρού ύδατος από ανεξάντλητο πηγή και παραλαβή πο­λυτίμων λίθων από ορυχείο πού δεν τελειώνει ποτέ και λήψη ευγεύστων καρπών από δέντρο που δεν στερεύει ποτέ .

Από το βιβλίο ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ του π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥΑρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΥΠΑΚΟΗ" 
απο το Ορθ. Βημα /apotixisi

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Άγιος Αριστοκλής ο Αθωνίτης o στάρετς της Μόσχας(+24 Αυγούστου 1918)

Αποτέλεσμα εικόνας για АРИСТОКЛИЙ (АМВРОСИЕВ) СТАРЕЦ МОСКОВСКИЙ, ИЕРОСХИМОНАХ, ПРП.
Ο κατά κόσμον Αλέξιος του Αλεξίου Αμβρόσιφ γεννήθηκε το 1846 στο Ορενμπούργκ των Ουραλίων. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, το 1876, αναχώρησε για το Άγιον Όρος του Άθω, και εισήλθε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος.
Στις 12 Μαρτίου 1880 εκάρη μοναχός κι έλαβε τ’ όνομα Αριστοκλής. Το 1884 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και το 1886 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Το 1887 απεστάλη στο μετόχι της μονής του στη Μόσχα, όπου εφάνη νέος κτήτορας και υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών ψυχών. 
Η παραμονή του στο μετόχι από το 1891-1894 δημιούργησε γύρω του ένα σπουδαίο πνευματικό έργο. Από το 1895-1909 επέστρεψε στη μονή του. Από το 1909-1918 μετέβη και παρέμεινε πάλι στο μετόχι της Μόσχας.


Αποτέλεσμα εικόνας για АРИСТОКЛИЙ (АМВРОСИЕВ) СТАРЕЦ МОСКОВСКИЙ, ИЕРОСХИМОНАХ, ПРП.
Τον κοσμούσαν τα χαρίσματα της προοράσεως και της θαυματουργίας, με τα οποία βοήθησε πολλές ψυχές. Η θυσιαστική του αγάπη και η ελεήμων καρδία μαλάκωνε και τις πιο πέτρινες καρδιές. Πλήθος αναγκεμένου κόσμου βρήκε πλησίον του τη σωτηρία του. Δίκαια ονομάσθηκε ο Γέροντας της Μόσχας.
Ο τάφος του Αγίου Αριστοκλή
Η μακαρία κοίμησή του συνέβη στις 24 Αυγούστου 1918 στο κελλί του, του μετοχίου του Αγίου Παντελεήμονος. Έκανε τρεις φορές τον σταυρό του, βλέποντας την εικόνα της Γοργοϋπηκόου, την οποία ιδιαίτερα είχε σε ευλάβεια και στην οποία είχε κτίσει ναό, και παρέδωσε ήσυχα το πνεύμα του στον Πλάστη του. Το σώμα του ετάφη κάτω από τον ναό της Γοργοϋπηκόου. Το 1923, για να μη βεβηλωθεί από τους άθεους, μεταφέρθηκε στη μονή του Οσίου Δανιήλ, όπως το είχε προείπει ο όσιος Αριστοκλής. Το 2001 το Πατριαρχείο Μόσχας τον κατέταξε στο Ρωσικό Αγιολόγιο. Το 2004 έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του και μεταφέρθηκαν στο ναό του μετοχίου, όπου συνεχίζουν να θαυματουργούν και να ευωδιάζουν.
Αποτέλεσμα εικόνας για АРИСТОКЛИЙ (АМВРОСИЕВ) СТАРЕЦ МОСКОВСКИЙ, ИЕРОСХИМОНАХ, ПРП.
Το λείψανο του Αγίου Αριστοκλή του Αθωνίτου
Η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου.
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007./vatopaidi.wordpress

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Από τις συγκλονιστικές προφητείες της Οσίας μεγαλόσχημης μοναχής Μακαρίας(+18 Ιουνίου 1993)

Σας παρουσιάζουμε παρακάτω τις συγκλονιστικές προφητείες μιας σύγχρονης αγίας,ρωσίδα στην καταγωγή,της μεγαλόσχημης μοναχής Μακαρίας(11 Ιουνίου 1926+18 Ιουνίου 1993).

 Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη.Μέσω αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές.
Διηγείται η ίδια:«Δεν γνώριζα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο.Είναι τόσο λαμπερός,πιο λαμπερός και από τον ήλιο.Να μην Τον λυπούμε.Δεν έβλεπα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο και το κρεβάτι μου.Να κάθεσαι στο κρεβάτι και να κοιτάς τον Θεό.Έτσι μπορείς να ζήσεις εκατό χρόνια.
 -«Πέρασα όλην τη ζωή μου με δάκρυα και προσευχές.Δε γνωρίζω κάτι άλλο.Προσευχήθηκα και έκλαψα πολύ»έλεγε η μάτουσκα.«Ούτε μάτια δεν έχω πια μετά από τόσο κλάμα»
Λένε ότι όταν είσαι νέος κάτι σε αναστατώνει,μου έλεγε μία φορά,μιλώντας για τα πάθη του σώματος.Εγώ όμως σ'όλη μου τη ζωή έκλαψα.Ούτε μπορείς να φανταστείς πόσο έκλαψε η μάτουσκα
-Και γιατί έκλαιγες τόσο;
-Για όλους εσάς έκλαιγα!


ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ
Από το βιβλίο του Ghenadie Durasov-Οσία μοναχή Μακαρία,η παρηγοριά των θλιβομένων(στα ρουμανικά)
..Σύντομα θα συμβεί κάτι..
-Τι συγκεκριμένα μάτουσκα;
-Πόλεμος,πόλεμος θα είναι παντού,θα αρχίσουν να χτυπιόνται μεταξύ τους με ρόπαλα και πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν.Όταν θα αρ΄χισουν να χτυπιόνται με τα ρόπαλα όλοι θα γελάνε.όταν όμως θα αρχίσουν να τους πυροβολούν όλοι θα κλαίνε(4 Μαρτίου 1992)
***
...Δεν θα υπάρχει κάποιος να θάψει τους νεκρούς.Θα τους πετάνε σ'έναν λάκκο και εκεί θα τους θάβουν(28 Μαίου 1992)


-Βλέπετε πόσο σκοτεινά είναι όλα;Οι μάγοι τα σκοτείνιασαν όλα.Σας το ξαναείπα.Σύντομα όλα θα είναι σκοτεινά(17 Νοεμβρίου 1987)
 -Ο ήλιος έλαμπε και τον χειμώνα.Τώρα δεν θα λάμπει ούτε το καλοκαίρι.Οι μάγοι θα ρίξουν κατάρες στον ήλιο(27 Αυγούστου 1987)
 -Οι μάγοι σκοτείνιασαν τον ουρανό για να μην φαίνονται οι πράξεις τους.Οι μάγοι αγαπούν το σκοτάδι(5 Οκτωβρίου 1987)
 -Στους σκοτεινούς ανθρώπους αρέσει να μαυρίζουν την γη,ενώ οι δυνάμεις του κακού πολλαπλασιάζονται.Σύντομα ο καθένας θα ξέρει αυτήν την δουλειά(σ.σ.την μαγεία).Όλα τα ακάθαρτα πνεύματα θα συγκεντρωθούν γύρω από τον κακό.Θα τους συγκεντώσει και θα αρχίσουν.Η ζωή θα είναι άσχημη(28 Οκτωβρίου 1987)
 -Τώρα ήρθε η ώρα τους,ενώ οι καλές εποχές τελειώνουν.Θα ξεγελάσουν τον λαό και θα δείχνουν ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο.(27 Μαρτίου 1987)
 -Οι μάγοι θα καλύψουν όλον τον κόσμο με το σκοτάδι,ενώ χωρίς ήλιο τίποτα δεν θα μεγαλώνει.(18 Φεβρουαρίου 1988)
 -Ο ήλιος θα εμφανιστεί τέσσερις φορές και μετά θα είναι πάλι σκοτάδι.Θα ζούμε στα σκοτεινά.(27 Αυγούστου 1987)
 - Δεν θα σας αφήνουν να ανάψετε τα φώτα.Θα λένε ότι πρέπει να κάνετε οικονομία στην ενέργεια(28 Ιουνίου 1988)