Ο γέρο-βράχος

Εστέκε μόνος, σιωπηλός κι αγέρωχος. Πάνω του, χρόνια τώρα ·έσκαζαν τα κύματα, άλλοτε πε­λώρια πού'θέλαν να τον καταπιούν κι άλλοτε γα­λήνια, ίσα - ϊσα τον άγγιζαν.Αυτός εκεί, φύλακας ακοίμητος των στεριανών,της οικογένειας του πού άπ' αυτόν περίμενε την προστασία. Σ' αυτόν ακουμπούσαν όλοι για να μη τους πνίξει τ' αρμυρό νερό. Αυτός έστεκε ανάμεσα σ' εκείνους και τίς φουρτούνες.Κάποιες φορές όμως δεν τ' άντεχε το βαρύ αυτό φορτίο. "Ηθελε να 'ταν άλλου καί να μην είχε τέτοι­ες έγνοιες, ή ήθελε απλά να 'ρθει κάποιος να του μιλήσει λίγο. Ήταν φορές πού ένιωθε ότι μαλάκω­νε κι έμοιαζε της άμμου. Καί τότε σκεφτόταν το δι­κό του πατέρα, τον άλλο βράχο πάνω στον όποιο εϊχε τούτος εδώ στηριχθεί σαν ήταν νιος. Κοί' έπειτα ψηλά στο γαλάζιο τ' ουρανού κι έπαιρνε θάρ­ρος άναθυμούμενος τίς ευθύνες του. Πάνω του στη­ρίζονταν οι στεριανοί για να τους γλιτώσει άπ' τη θάλασσα. Καί γινόταν πάλι ό γερο-βράχος πού όλοι ήξεραν καί πού κανείς τους δε φαινόταν νά ασχολεϊται μαζί του. Το νιώθε όμως ότι τον άγαπούσαν κι έπαιρνε δύναμη."Εστεκε μόνος,σιωπηλός κι αγέρωχος. Ακρίτας σ'ένα ρόλο που δε ζήτησε,μα που τον είχε αναλάβει.Ο γέρο -βράχος ο πατέρας.

Αντώνη Κασιμάτη