Οι Έλληνες της Κριμαίας και η δεύτερη γενικτονία τους.

Ἡ τραγικὴ ὁδύσσεια τῶν Ἑλλήνων τῆς Κριμαίας

Σὰν σήμερα, πρὶν ἀπό 70 χρόνια, οἱ Ἕλληνες τῆς Κριμαίας ἔζησαν τὴν δεύτερη 

γενοκτονία, ἄλλον ἕναν ξεριζωμὸ.

Ἱστορία τῆς Χαρίκλειας Τοπαλίδου, δημοσιευμένη σὲ μία τοπικὴ ἐφημερίδα τῆς Κριμαίας, μεταφρασμένη καὶ σχολιασμένη ἀπό τὴν Ὄλγα Δρακοντίδου.

.

26 Ἰουνίου, στὶς ἔντεκα ἡ ὥρα τὸ βράδυ, ἀκούστηκε χτύπημα στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ ἐντολή τοῦ λοχαγοῦ ἦταν σύντομη·”σὲ δέκα λεπτὰ νὰ εἶστε ἔξω, νὰ πάρετε μαζί σας μόνο τὰ ἀπαραίτητα, αὐτά ποὺ μπορεῖτε νὰ κουβαλήσετε μόνοι σας στὰ χέρια.”

Ἡ Χαρίκλεια, ἔπιασε τὸ ἄλμπουμ μὲ τὶς οἰκογενειακές φωτογραφίες – ἤδη αἰσθανόταν ὅτι ποτὲ πιὰ δὲν θὰ γυρίσει στὸ σπίτι αὐτό…
Ἡ μητέρα της Παρθένα, κατηγορηματικὰ ἀρνιόταν νὰ βγεῖ ἀπό τὸ σπίτι, παρακαλώντας νὰ τὴν ἐκτελέσουν ἐπί τόπου. Σηκωτὴ τὴν ἔβγαλαν ἀπό τὸ σπίτι δύο στρατιωτικοὶ. Δέκα λεπτὰ ἀργότερα, τὴν Χαρίκλεια, τὴν ἡλικιωμένη μητέρα της καὶ τὴν δεκάχρονη ἀνιψιά της, εἶχαν ἀνεβάσει σὲ ἕνα φορτηγὸ, ὅπου ἤδη βρίσκονταν τὰ δύο μεγαλύτερα ἀδέρφια της μὲ τὶς οἰκογένειές τους, μαζὶ καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ – 2, 4 χρονῶν, καὶ 9 μηνῶν -.

Τὰ ξημερώματα τῆς 27ης Ἰουνίου τὸ φορτηγὸ τοὺς ἔφερε στὸ σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τῆς Συμφερούπολης, οἱ ἄντρες τοῦ στρατοῦ τοὺς φόρτωσαν σὲ βαγόνια γιὰ ζῶα, μὲ διπλὲς κουκέτες καὶ βρώμικα ἄχυρα γιὰ στρῶμα.

Αὐτά τὰ βαγόνια, εἶχαν γίνει τὸ σπίτι τους γιὰ περισσότερο ἀπό ἕναν μῆνα. Φαγητὸ δίνανε σπάνια, τρώγανε ὅ,τι ἔβρισκε ὁ καθένας, ἄρχισαν οἱ ἀρρώστιες, πεθάνανε γέροι καὶ παιδιὰ.

Πιὸ δύσκολα ἦταν ὅταν περνοῦσαν τὴν στέπα τοῦ Καζαχστᾶν. Ἀφόρητη ζέστη, χωρὶς νερὸ, χωρὶς οἰκισμούς, ὅπου θὰ μποροῦσαν νὰ ἀνταλλάξουν τὰ ὑπάρχοντά τους μὲ νερὸ καὶ λίγο φαῒ.

Τοὺς ξεφόρτωσαν στὴν μέση τοῦ πουθενὰ – σὲ ἔνα ἐρημικό μέρος, μὲ μιὰ μόνο σιδηροδρομικὴ γραμμὴ. Τὸ τρένο ἔφυγε καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι ἔμειναν κάτω ἀπό τὸν καυτὸ ἥλιο. Καὶ τότε ἄρχισε ἀνεμοθύελλα. Οἱ ἄνθρωποι κάθισαν κάτω, θυμίζοντας μικροὺς ἀμμόλοφους. Μερικοὶ δὲν ξανασηκώθηκαν.

Ἐκεῖ, στὴν ἄμμο, οἱ Ἕλληνες ἔμειναν γιὰ μιὰ βδομάδα. Μετὰ ἦρθαν ἀπό τὰ χωριὰ μὲ τὰ κάρα οἱ ντόπιοι Οὐζμπέκοι καὶ τοὺς μετέφεραν σὲ χωριὰ.

“Μᾶς κοιτοῦσαν, σὰν νὰ εἴμαστε ζῶα… Ὕστερα μάθαμε, ὅτι εἶπαν στὸν κόσμο ὅτι θὰ φέρουν τοὺς ἐχθρούς τοῦ κράτους…”

,
Σημείωση μεταφράστριας, τὴν ὁποία εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν εὐγενική παραχώρηση:

“Ἡ Χαρίκλεια σήμερα εἶναι 90 χρονῶν καὶ εἶναι ἀδερφή τοῦ παπποῦ μου. Σὲ αὐτό τὸ τρένο βρίσκονταν οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιᾶδες μου, οἱ οἰκογένειες τους, ὁ ἑφτάχρονος πατέρας μου καὶ, ἐννέα μηνῶν μωρὸ, ἡ μητέρα μου.”

,

Ἐπεξεργασία καὶ πολυτονισμὸς κειμένου: Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο
,

[ Στὶς 28 Ἰουνίου 1944, ἡ ἐπιχείρηση ἐξορίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Κριμαίας κατόπιν 

διαταγῆς τοῦ Στάλιν, "εἶχε τελειώσει μὲ ἐπιτυχία", σύμφωνα μὲ τὴν ἀναφορά τοῦ ὑπεύθυνου στρατηγοῦ Σερὸφ πρὸς τὸν Μπέρια. Ἡ νέα γενοκτονία ἄρχισε ἀπό τὶς 2 Ἰουνίου 1944, ὅταν ὁ Στάλιν ἐξέδωσε δύο διατάγματα [2 και 24/6], γιὰ τὸν ἐκτοπισμό τῶν Ἑλλήνων τῆς περιοχῆς Κριμαίας, πρὸς τὴν Σ.Σ.Δ. τοῦ Οὐζμπεκιστᾶν, μὲ τὴν ἐπαίσχυντη κατηγορία τῆς συνεργασίας μὲ τοὺς Γερμανοὺς. Ἡ παντελῶς ἀβάσιμη κατηγορία, ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν μεγάλο ἀριθμό θυμάτων ποὺ εἶχε κάθε ἑλληνικό χωριὸ τῆς Κριμαίας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου κατὰ τῶν Γερμανῶν, καὶ τὸν μεγάλο ἀριθμό Ἑλλήνων ποὺ ἐκδήλωσαν τὴν εἰλικρινή ἐπιθυμία νὰ πᾶνε ἐθελοντές στὸν πόλεμο.Τὴν ἴδια ἐποχή εἶχαν ἐκτοπιστεῖ στὸ Καζακστᾶν καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τῶν Σοβιετικῶν δημοκρατιῶν, 16.375 Ἕλληνες ἀπό τὶς δημοκρατίες τῆς Γεωργίας, τοῦ Ἀζερμπαϊτζᾶν καὶ τῆς Ἀρμενίας. Δεκάδες χιλιάδες Ἕλληνες, πέθαναν ἀπό τὴν πείνα τὰ χρόνια τῆς κολλεκτιβοποίησης, διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, καὶ ἔπεσαν θύματα τοῦ Σταλινικοῦ καθεστῶτος. ]

 http://wp.me/p12k4g-4ZU