Σκληρή κριτική μάλιστα, όχι από τους απ'εξω, αλλά και από τους ημέτερους!
Γενικά, τους πολλούς δεν ξέρεις από πού να τους πιάσεις. Πάντα θα λένε.
Αδιαφορούμε; Μας δείχνουν με το δάχτυλο! Ιδρώνουμε και κοπιάζουμε, πάλι εφευρίσκουν τον κακό λόγο.
Αρρωστημένος λογισμός; Έλεγχος για την δική τους απραξία;Συντεταγμένος πόλεμος;
Σας αφήνω να αποφασίσετε μόνοι σας.
Κατά βάθος δεν έχει σημασία. Εμείς κάνουμε το ευαγγέλιο πράξη και ο κόσμος ας κάνει το δικό του μαύρο καθήκον της κατάκρισης. Την ουσία να κοιτάμε και τα άλλα τα σαρώνει ο καιρός και η ημέρα. Στερούνται σημασίας.
Δεν καταλάβατε καλά αγαπητοί μου το νόημα της εκκλησιαστικής πράξης.
Ούτε για ματαιοδοξία πρόκειται, ούτε για επίδειξη!
Την φιλανθρωπία και τα έργα αγάπης πού κάνει ο καθένας μας χωριστά, κληρικός ή λαϊκός, από την τσέπη του, είναι σωστό και ορθό να τα κρατάμε κρυφά και γνωστά μόνον στον Θεό.
Την εκκλησιαστική όμως πράξη αγάπης οφείλουμε να την δημοσιοποιούμε.
Πρώτον, επειδή δίνουμε το Παρόν και την Μαρτυρία σε έναν άχαρο και άσπλαχνο κόσμο, κατά το "την διακονίαν σου πληροφόρησον".
Δεύτερον επειδή φιμώνουμε τους υποκριτές, πού ενώ δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό κατά την λαϊκή ρήση και δεν έχουν κάνει τί ωφέλιμο στην ζωή τους,κατακρίνουν συνεχώς την εκκλησία για αδιαφορία.
Τρίτον, επειδή η εκκλησία τα βοηθήματα πού διανείμει δεν τα παίρνει ως μάννα εξ ουρανού, αλλά τα συλλέγει και πάλι από την εκκλησία, δηλαδή τον λαό της. Με λιγα λόγια τα διαχειρίζεται, δεν βγαίνουν από την τσέπη μας.
Και πρέπει να επιδεικνύει ακρίβεια και διαφάνεια!
Και όσο γι αυτούς πού λένε πώς μετατραπήκαμε σε ακτιβιστική οργάνωση από πνευματικό ίδρυμα, θεωρητικά και σε πολλά σημεία έχουν δίκιο. Στην πράξη όμως στερούνται πάσης δικαιοσύνης. Πνευματικό ζήτημα είναι ο άρτος. Ασκητική η φιλανθρωπία και ιερουργία η διακονία.
Δεν υπάρχει καθήκον σε τέτοια πράγματα λεπτά και ουσιαστικά. Αυτά είναι η φύση της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου