Αλήθειες από τον κ. Νίκο Δήμου
Ο κ. Νίκος Δήμου γενικά εμφανίζεται ως «αντίπαλος» της Εκκλησίας (την οποία, προφανώς, ταυτίζει με το ιερατείο, που, προφανέστερα, το θεωρεί συμμορία εκμεταλλευτών της θρησκοληψίας και δεισιδαιμονίας του λαού) και αγκυλωμένος από ιδεολογικές προκαταλήψεις – αλλά και μια υπεροπτική διάθεση – απέναντι σε διάφορες εκδηλώσεις της χριστιανικής ευσέβειας.
Εδώ όμως τονίζει αλήθειες αποδεκτές από κάθε σοβαρό ορθόδοξο χριστιανό και ομολογεί τον εαυτό του ως χριστιανό, έστω και, όπως γράφει, «αιρετικό».
Ασφαλώς, «αιρετικό» εννοεί κάτι σαν αντίθετο στην υποκρισία και τη θρησκοληψία, δηλ. όχι πραγματικά αιρετικό, άσχετα αν η άποψή του για το Θεό, τον άνθρωπο, την Εκκλησία κ.τ.λ. είναι στην πραγματικότητα αιρετική ή όχι. Το τελευταίο δεν νομίζω πως τον απασχολεί καν, γιατί φαίνεται να μην αποδέχεται ότι στην τοποθέτηση του χριστιανισμού γι' αυτά τα θέματα υπάρχει κάποια αλήθεια. Πιστεύω ότι από το χριστιανισμό έχει κρατήσει μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται ως κοινωνικό μήνυμα, απορρίπτοντας ό,τι θεωρεί μεταφυσικό μύθο, όπως τη θεότητα του Χριστού, την ένωση του ανθρώπου με το Θεό και φυσικά την αξία των μυστηρίων της Εκκλησίας. Τέλος πάντων.
Δημοσιεύουμε λοιπόν αυτό το άρθρο, ας μου συγχωρεθεί να πω, όχι για να μάθουμε κάτι καινούργιο, αφού αυτά που επισημαίνει τα λένε αμέτρητοι ορθόδοξοι πνευματικοί διδάσκαλοι, αλλά για να τον συγχαρούμε και να τον καλέσουμε (τον ίδιο και όλους όσοι συμμερίζονται την οπτική του) στην παρέα μας, στο σπίτι μας, στην Εκκλησία. Είμαι βέβαιος ότι κατά βάθος αναζητά τον ίδιο Χριστό, με τον οποίο συνδέονται οι άγιοί μας, όμως δεν ξέρει ότι υπάρχει ή πού θα Τον ανακαλύψει.
Θα παρακαλέσω κάθε ενδιαφερόμενο μπλογκοναύτη να κάνει μια βόλτα και στην ανάρτησή μας Ο Καλός Άθεος, αλλά και στην ενότητά μας Άγιοι της διπλανής πόρτας, όπου νομίζω πως θα βρει κάποιους άλλους «γείτονες», διαφορετικούς απ’ αυτούς που περιγράφει και απορρίπτει ο συντάκτης.
Στο τέλος θα κεράσουμε κάτι ακόμη. Ευχαριστώ.
Το κείμενο του κ. Νίκου Δήμου (από εδώ):
O Εσταυρωμένος του μπαρ
Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο δεν είναι μοντάζ. Την τράβηξα πριν από χρόνια στην Μύκονο. Σε ένα μπαρ, μία εσοχή περιείχε την εικόνα του Χριστού (με «στέφανο εξ ακανθών», παρακαλώ) και μπροστά της μία σειρά μπουκάλια ποτών, που σχεδόν την έκρυβαν.
Μόλις την είδα, σκέφθηκα: να μία ωραία σχέση με την θρησκεία! Μου θύμισε την πρώτη μου επίσκεψη σε ιερόδουλο. Πάνω από το «κρεβάτι της αμαρτίας», κρεμόταν η εικόνα της Παναγίας.
Παιδί, έβλεπα τις γειτόνισσες να εκκλησιάζονται, να προσκυνούν, να νηστεύουν – αλλά εκτός από αυτά να μην τηρούν καμία από τις ουσιαστικές εντολές του Ιησού τον οποίο θρηνούσαν και στόλιζαν στον Επιτάφιο. Οι πιο θρήσκοι άνδρες της γειτονιάς ήταν τα μεγαλύτερα λαμόγια.
Παιδί, έβλεπα τις γειτόνισσες να εκκλησιάζονται, να προσκυνούν, να νηστεύουν – αλλά εκτός από αυτά να μην τηρούν καμία από τις ουσιαστικές εντολές του Ιησού τον οποίο θρηνούσαν και στόλιζαν στον Επιτάφιο. Οι πιο θρήσκοι άνδρες της γειτονιάς ήταν τα μεγαλύτερα λαμόγια.
Και ο μπάρμαν της Μυκόνου και η πόρνη της πλατείας Βάθη είχαν μία εργαλειακή σχέση με την θρησκεία. Ήθελαν την βοήθεια και την προστασία της κατά την εξάσκηση του επαγγέλματός τους, άσχετα με το τι ήταν αυτό το επάγγελμα.
Κι αυτοί που συρρέουν να προσκυνήσουν το σκήνωμα της ΑγίαςΒαρβάρας ["Ν": ένα λείψανο, όχι το σκήνωμα] ζητάνε επίσης προστασία, παραμυθία και θεραπεία. Αλλά πόσοι από αυτούς είναι πραγματικοί Χριστιανοί; Πόσοι ακολουθούν τη διδασκαλία του Ιησού στην «Επί του Όρους Ομιλία»; Το να πιστεύεις στα θαύματα είναι εύκολο και βολικό – το να γυρίζεις το άλλο μάγουλο όμως;
Άραγε όσοι πάνε το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο ή στην Παναγία Σουμελά, αγαπούν τον πλησίον τους ως εαυτόν;
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι Έλληνες είναι από τους πλέον θρησκευόμενους λαούς. Όμως έχουν μία περίεργη σχέση με την θρησκεία. Πάνω από πνευματική την θεωρούν εθνική υπόθεση – κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας. Αυτό τους παρέχει προνομιούχο προστασία σε καιρούς ανάγκης. (Μέχρι και δικό της Θεό έχει η Ελλάδα). Ζητάνε την παρέμβαση του Αγίου σαν ρουσφέτι.
Αυτό όμως δεν τους οδηγεί στο να διαμορφώσουν τη ζωή τους ακολουθώντας την χριστιανική διδασκαλία.
Και οι υποδοχές «με τιμές αρχηγού κράτους» δεν αποτελούν ένδειξη πίστης, αλλά ένδεια. Φαντάζεστε τον ταπεινό Ιησού, που μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα στο γαϊδουράκι – να βρεθεί μπροστά σε μπάντα και άγημα;
Αυτά από έναν αιρετικό χριστιανό – που όμως σέβεται περισσότερο την έντιμη πίστη από όλους εκείνους που την καπηλεύονται.
*****
"Ν": Σκέψεις του αγαπητού αδελφού ιερέα που μας επισήμανε το παραπάνω:
Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, εδώ ο Νίκος Δήμου μας αποκαλύπτει μια αλήθεια.Την έλλειψη ενσάρκωσης και μαρτυρίας μέσα στην ζωή. Αναλύει φαινόμενα θρησκόληπτα, που αντί να βγάζουν οσμή ευωδίας βγάζουν δυσωδία.
Έχει χαθεί η λεβεντιά της πνευματικής ζωής, αναζητούμε γέροντες σαν καφετζούδες, συνταγές σωτηρίας και, αντί να δούμε την πνευματική σχέση με τον Χριστό ως σχέση πραγματική, ως ταξίδι ελευθερίας που μας δίνει δυνατότητες μέσα από την ελευθερία, αλλά και την χάρη (του Θεού), τη βλέπουμε τη σχέση ως συναλλαγή.
Τι έλεγε ο άγιος Πορφύριος: "Πολλοί έρχονται σε μένα και όλο ζητάνε παντρειές, δουλειά, αποκατάσταση οικονομική, το μέλλον, αλλά κανείς δεν έρχεται να ζητήσει πώς θα αγαπήσει τον Χριστό και τον πλησίον".
Κάναμε τον Ορθόδοξο δρόμο προτεσταντική παραφυάδα. Το τάμα, από προσφορά, αγάπη και άνοιγμα, έχει γίνει συναλλαγή και ρουσφέτι. Η Θεία Κοινωνία για το καλό του χρόνου. Ο εκκλησιασμός, αντί να είναι συνάντηση με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, έγινε κουτσομπολιό και χαβαλές.
Για πολλούς η πίστη είναι αυτοδικαίωση αμαρτιών και, αν πεις έναν λόγο οντολογικό, σε καταγγέλλουν στον Μητρόπολη για αυστηρότητα.
Άραγε όσοι πάνε το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο ή στην Παναγία Σουμελά, αγαπούν τον πλησίον τους ως εαυτόν;
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι Έλληνες είναι από τους πλέον θρησκευόμενους λαούς. Όμως έχουν μία περίεργη σχέση με την θρησκεία. Πάνω από πνευματική την θεωρούν εθνική υπόθεση – κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας. Αυτό τους παρέχει προνομιούχο προστασία σε καιρούς ανάγκης. (Μέχρι και δικό της Θεό έχει η Ελλάδα). Ζητάνε την παρέμβαση του Αγίου σαν ρουσφέτι.
Αυτό όμως δεν τους οδηγεί στο να διαμορφώσουν τη ζωή τους ακολουθώντας την χριστιανική διδασκαλία.
Και οι υποδοχές «με τιμές αρχηγού κράτους» δεν αποτελούν ένδειξη πίστης, αλλά ένδεια. Φαντάζεστε τον ταπεινό Ιησού, που μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα στο γαϊδουράκι – να βρεθεί μπροστά σε μπάντα και άγημα;
Αυτά από έναν αιρετικό χριστιανό – που όμως σέβεται περισσότερο την έντιμη πίστη από όλους εκείνους που την καπηλεύονται.
*****
"Ν": Σκέψεις του αγαπητού αδελφού ιερέα που μας επισήμανε το παραπάνω:
Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, εδώ ο Νίκος Δήμου μας αποκαλύπτει μια αλήθεια.Την έλλειψη ενσάρκωσης και μαρτυρίας μέσα στην ζωή. Αναλύει φαινόμενα θρησκόληπτα, που αντί να βγάζουν οσμή ευωδίας βγάζουν δυσωδία.
Έχει χαθεί η λεβεντιά της πνευματικής ζωής, αναζητούμε γέροντες σαν καφετζούδες, συνταγές σωτηρίας και, αντί να δούμε την πνευματική σχέση με τον Χριστό ως σχέση πραγματική, ως ταξίδι ελευθερίας που μας δίνει δυνατότητες μέσα από την ελευθερία, αλλά και την χάρη (του Θεού), τη βλέπουμε τη σχέση ως συναλλαγή.
Τι έλεγε ο άγιος Πορφύριος: "Πολλοί έρχονται σε μένα και όλο ζητάνε παντρειές, δουλειά, αποκατάσταση οικονομική, το μέλλον, αλλά κανείς δεν έρχεται να ζητήσει πώς θα αγαπήσει τον Χριστό και τον πλησίον".
Κάναμε τον Ορθόδοξο δρόμο προτεσταντική παραφυάδα. Το τάμα, από προσφορά, αγάπη και άνοιγμα, έχει γίνει συναλλαγή και ρουσφέτι. Η Θεία Κοινωνία για το καλό του χρόνου. Ο εκκλησιασμός, αντί να είναι συνάντηση με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, έγινε κουτσομπολιό και χαβαλές.
Για πολλούς η πίστη είναι αυτοδικαίωση αμαρτιών και, αν πεις έναν λόγο οντολογικό, σε καταγγέλλουν στον Μητρόπολη για αυστηρότητα.
Θα σταθώ σε μια φράση του κ. Δήμου: "Το να πιστεύεις στα θαύματα είναι εύκολο και βολικό – το να γυρίζεις το άλλο μάγουλο όμως;"
Για μένα μεγαλύτερο θαύμα δεν είναι η θεραπεία από έναν καρκίνο, αλλά η ΜΕΤΑΝΟΙΑ… Να βλέπεις ανθρώπους η χάρη να τους γυρνάει 360 μοίρες, να παίρνει η ζωή τους τούμπα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα, ένας άνθρωπος από το σκοτάδι να πηγαίνει στο φως.
Θαύμα δεν είναι μόνο να περιμένεις στην ουρά να προσκυνήσεις την Αγία Βαρβάρα, αλλά ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ είναι να κάνεις το βράδυ γονατιστός στο προσκυνητάρι σου ένα κομποσκοίνι για τον εχθρό σου και να νιώθεις το ρήγμα μέσα σου ότι δεν μπορείς να τον αγαπήσεις… ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου