Της Πασχαλιάς - λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες...

Της  Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 Χρόνια υφαίνει μοναχή και ακούραστα τριγύρω μας η φύση...μια κουρελού...κι ένα χαλί...με χρώματα που η ίδια διάλεξε και ταίριαξε...την ομορφιά στα μάτια μας να απλώνει...Υφάδια ακριβά,πολύτιμα παρήγγειλε,απ' της Ανατολής...μα και της Δύσης της τα μέρη...

Άσπρες και κατακίτρινες κλωστές μεταξωτές...να υφάνει μαργαρίτες...και μωβ και σικλαμέν και λεπτεπίλεπτες και διαλεχτές κλωστές...λεβάντες...στο υφάδι να προσθέσει...και το κεντίδι της αυτό εκυριάρχησε...ανάμεσα στα χρώματα τα άλλα ,γιατί θαρρείς η κουρελού και το χαλί,μοσχοβολιά σκορπούσε...Στεφάνια και γιορντάνια έπλεξε......ζωγράφισε...νύχτες ολάκαιρες εδούλευε ακούραστα...εσύ να το κοιτάς...να απορείς και να απολαμβάνεις...ανάσες πάντοτε βαθιές...να παίρνεις και τη ματιά σου από τα χρώματα...να μην μπορείς να στρέψεις...

Κι ήρθε κι εσκέφτηκε μονάχη της...η κόρη ετούτη η πλουμιστή...που φύση την βαφτίσανε...κι έτσι πια συνηθίσαν οι άνθρωποι να την φωνάζουν...να τη λένε ...με το χαλί στους ώμους της...με μύρια λούλουδα και μυρωδιές και τούτη την ξεχωριστή και τη ''λυπητερή Εβδομάδα''...να γονατίσει μπρος στα πόδια Του μπροστά...Αυτού του Θεανθρώπου...που άντεξε ...κατάφερε...να αρνηθεί την ύπαρξη τη γήινη...και σε επίπεδα ανάτασης και Ανάστασης...του νου...της εσωτερικής μας της λιγοψυχιάς και της φοβίας των επίγειων ...που εμείς να αρνούμαστε να απαρνηθούμε ... ήρθε στα πόδια Του μπροστά να τα εναποθέσει ευλαβικά...

 Γιατί ..Αυτός ετόλμησε...αποφάσισε και αντιστάθηκε...και στο Σταυρό του ευθύς...και στη διαδρομή...που πισωγύρισμα δεν έχει...εκεί αποφάσισε ..να περπατήσει να διαβεί...μονάχος του...αψηφώντας μια για πάντα τον ανθρώπινο το φόβο... 

Κυριακή των Βαϊων σήμερα, σημείο εκκίνησης για την Μεγάλη Εβδομάδα.. Μεγάλη και αποφαστική...για τα εσώψυχα του καθενός...που θα τολμήσει εκεί να σκύψει και να τα αφουγκραστεί...να μεταλάβει την ''αλήθεια '''μέσα του...να προσπαθήσει να εξαγνιστεί...όσο η ανθρώπινη η ύπαρξη και η αδυναμία της ψυχής του επιτρέπει και μπορεί...κι έτσι ταπεινά...κι αθόρυβα Ανάσταση και μέσα του να '''κοινωνήσει'''αν μπορεί...

Πάντα είναι ο καιρός...για μια αληθινή ''μεταλαβιά''...ποτέ δεν είναι αργά... Πόσο στ' αλήθεια σήμερα στο νου μου τριγυρίζει η λέξη « Ωσαννά »..από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...μα και πόσο αντηχεί λυπητερή και η κραυγή του κόσμου λιγάκι μόνο αργότερα «Σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν» ..Κόσμος ''παράξενος'''κόσμος που όχλος γίνεται σε μια μόνο στιγμή...και τα καρφιά στις τσέπες του κρυμμένα σαν τα είχε...αρκεί μονάχα μια στιγμή...επάνω σου να τα καρφώσει...Ίσως νάναι η δική μας η σειρά...να αναλογιστούμε...και με περίσκεψη και στωϊκά..Ανάσταση να πρέπει να '''γευτούμε'''...
Καλή Μ.Εβδομάδα !!!

ΠΗΓΗ