μονάχα για τη κηδεία….
Συγνώμη κόσμε δεν είμαι νεκροθάφτης (με την ωμή σημασία της λέξης)….
Για σένα κόσμε η πίστη θεωρείται σκοταδισμός και η αθεΐα πολιτισμός….
Για σένα κόσμε η Εκκλησία είναι ένας «μεσαίωνας» παρατεινόμενος στους αιώνες…..
Για σένα κόσμε η Εκκλησιά είναι στην καλύτερη ένα μουσείο και στην χειρότερη ένα ακόμα δημόσιο κτήριο ή το μαγαζάκι των παπάδων…
Δεν σε αδικώ κόσμε,δεν φύτρωσα από την γη,μήτε ήρθα από τον ουρανό,τον ίδιο αέρα αναπνέω μαζί σου,το ίδιο «διοξείδιο του άνθρακα»που σου καίει τα σωθικά…..
Σε καταλαβαίνω….Ίσως γεύτηκε το ‘’κορμί’’ σου πιο πολύ το φραγγέλιο παρά το χάδι….
Ίσως όμως και όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας(με τον Χριστό)βιαζόσουν να προλάβεις τις χαρές της ζωής και απλά Τον προσπέρασες…..
Δεν είναι αλήθεια αυτό;Όλοι μας έχουμε δυστυχώς τέτοιες πικρές στιγμές που όσο κι να τις κλειδαμπαρώνουμε εκείνες βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύουν
και να μας στοιχειώνουν την ζωή….
Γίνονται ο ‘’κόμπος στο λαιμό’’,το ‘’πετραδάκι στο παπούτσι’’….
Κι όμως η μάχη που δεν δόθηκε δεν είναι νίκη……
Και τώρα; Το λέει και ο λαός:‘’Η ζωή είναι κύκλος-ρόδα και γυρίζει’’και Τον Χριστό τον συναντάς εκεί που Τον άφησες…..
Δεν σε κρίνω κόσμε,και ποιος είμαι εγώ άλλωστε…..Δεν γνωρίζεις…..Άλλωστε και την όποια(και όποτε….)γλυκιά γεύση μαρτυρώ άλλος την έβαλε στα ''χείλη'' μου
με τα δικά Του ματωμένα δάκτυλα,εκείνα που πολλά χρόνια πριν σκόρπισαν στο διάβα της ζωής Του Χαρά, Ελπίδα, Ζωή κι Αγάπη….
Λυπάμαι όμως για όλο αυτό,για το ιό που κλέβει τη ζωή από το κορμί σου,
μα και τον κάθε ιό που κλέβει τη ζωή από την ψυχή σου….
Λυπάμαι…..κι αν τα ‘’μάτια’’ μου σου δώσω δεν ξέρω εάν σου φτάνει….κι αν την καρδιά μου αφουγκραστείς δεν ξέρω εάν σου φτάνει….
Βλέπεις που καταλήγουμε;
Στην ψυχούλα μας(ο καθένας)…..Εκείνη που έχει την δική της ‘’τροφή’’,το δικό της ‘’οξυγόνο’’…..Κι η φωνή της έχει γίνει τόσο ισχνή….
Βλέπεις όσο πιο πολύ φασαρία κάνουν τα πάθη μας τόσο λιγότερο την ακούμε…
Και μάχεται η άμοιρη κι ας μην το παραδέχεσαι και ας μην το καλοκαταλαβαίνεις να μην σβήσει από κανέναν ‘’αγέρα’’η «Πνοή Του» μέσα της….
Γι αυτό εάν θες μη λησμονάς είμαι Ιερέας του Χριστού μας και δεν ‘’κρατώ’’ τον θάνατο μα Εκείνον(την Ζωή)….
Μη αφήνεις σε παρακαλώ την όποια σαπίλα να φθάσει στο μεδούλι της ύπαρξης σου…Δεν το αξίζεις…Αξίζεις ότι το καλύτερο….Αξίζεις... Εκείνον!Και Εκείνος …..εσένα!
Για σένα κόσμε η πίστη θεωρείται σκοταδισμός και η αθεΐα πολιτισμός….
Για σένα κόσμε η Εκκλησία είναι ένας «μεσαίωνας» παρατεινόμενος στους αιώνες…..
Για σένα κόσμε η Εκκλησιά είναι στην καλύτερη ένα μουσείο και στην χειρότερη ένα ακόμα δημόσιο κτήριο ή το μαγαζάκι των παπάδων…
Δεν σε αδικώ κόσμε,δεν φύτρωσα από την γη,μήτε ήρθα από τον ουρανό,τον ίδιο αέρα αναπνέω μαζί σου,το ίδιο «διοξείδιο του άνθρακα»που σου καίει τα σωθικά…..
Σε καταλαβαίνω….Ίσως γεύτηκε το ‘’κορμί’’ σου πιο πολύ το φραγγέλιο παρά το χάδι….
Ίσως όμως και όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας(με τον Χριστό)βιαζόσουν να προλάβεις τις χαρές της ζωής και απλά Τον προσπέρασες…..
Δεν είναι αλήθεια αυτό;Όλοι μας έχουμε δυστυχώς τέτοιες πικρές στιγμές που όσο κι να τις κλειδαμπαρώνουμε εκείνες βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύουν
και να μας στοιχειώνουν την ζωή….
Γίνονται ο ‘’κόμπος στο λαιμό’’,το ‘’πετραδάκι στο παπούτσι’’….
Κι όμως η μάχη που δεν δόθηκε δεν είναι νίκη……
Και τώρα; Το λέει και ο λαός:‘’Η ζωή είναι κύκλος-ρόδα και γυρίζει’’και Τον Χριστό τον συναντάς εκεί που Τον άφησες…..
Δεν σε κρίνω κόσμε,και ποιος είμαι εγώ άλλωστε…..Δεν γνωρίζεις…..Άλλωστε και την όποια(και όποτε….)γλυκιά γεύση μαρτυρώ άλλος την έβαλε στα ''χείλη'' μου
με τα δικά Του ματωμένα δάκτυλα,εκείνα που πολλά χρόνια πριν σκόρπισαν στο διάβα της ζωής Του Χαρά, Ελπίδα, Ζωή κι Αγάπη….
Λυπάμαι όμως για όλο αυτό,για το ιό που κλέβει τη ζωή από το κορμί σου,
μα και τον κάθε ιό που κλέβει τη ζωή από την ψυχή σου….
Λυπάμαι…..κι αν τα ‘’μάτια’’ μου σου δώσω δεν ξέρω εάν σου φτάνει….κι αν την καρδιά μου αφουγκραστείς δεν ξέρω εάν σου φτάνει….
Βλέπεις που καταλήγουμε;
Στην ψυχούλα μας(ο καθένας)…..Εκείνη που έχει την δική της ‘’τροφή’’,το δικό της ‘’οξυγόνο’’…..Κι η φωνή της έχει γίνει τόσο ισχνή….
Βλέπεις όσο πιο πολύ φασαρία κάνουν τα πάθη μας τόσο λιγότερο την ακούμε…
Και μάχεται η άμοιρη κι ας μην το παραδέχεσαι και ας μην το καλοκαταλαβαίνεις να μην σβήσει από κανέναν ‘’αγέρα’’η «Πνοή Του» μέσα της….
Γι αυτό εάν θες μη λησμονάς είμαι Ιερέας του Χριστού μας και δεν ‘’κρατώ’’ τον θάνατο μα Εκείνον(την Ζωή)….
Μη αφήνεις σε παρακαλώ την όποια σαπίλα να φθάσει στο μεδούλι της ύπαρξης σου…Δεν το αξίζεις…Αξίζεις ότι το καλύτερο….Αξίζεις... Εκείνον!Και Εκείνος …..εσένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου