«Πάτερ, ας τον συγχωρέσει ο Θεός εγώ…ποτέ!»

«Πάτερ ξέρω είμαι αμαρτωλή, αλλά εκείνον τον άνθρωπο δεν τον συγχωρώ!
Δεν μπορώ να τον συγχωρέσω…»
Σου φαίνονται σκληρά τα λόγια;Είναι…κοφτερά σαν μαχαίρι δίχως λαβή…
Αχ είναι κρίμα να εξαργυρώνουμε το πολύτιμο κομμάτι Ουρανού που καβαλάμε
τόσο φθηνά…
Και ξέρεις η χρέωση έρχεται σαν κλείσει το ‘’ταμείο’’…και τότε «ὃ γέγονε,γέγονε»...
 Για φαντάσου κείνον που δεν χωράει όχι στην καρδιά μας,μα μήτε και στην ζωή μας,να Τον βάλει την ώρα την στερνή να μας ανοίξει την ‘’πόρτα’’ του Παραδείσου που λαχταρούμε…Τι μπορούν άραγε να πουν τα χείλη μας τότε;

Γιατί τόσο εύκολα να λησμονά η καρδιά μας την γλύκα της συγνώμης Του σαν γευτεί το ‘’στόμα’’ μας το φαρμάκι του άλλου;

-«Πάτερ, ας τον συγχωρέσει ο Θεός εγώ…ποτέ!!!»
Λόγια σκέτο…δηλητήριο...
Μην την βαπτίσεις όμως τούτη την ψυχή έτσι βιαστικά… κολασμένη...
Ήδη βιώνει στην αναπηρία,στην αδυναμία της να συγχωρέσει την δικής της εσωτερική κόλαση…..
Ακόμα κι αν δεν το δείχνει υποφέρει κάθε ψυχή που δεν μπορεί να αγαπήσει…
Δεν μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ακόμα κι αν έχουμε δίκιο η καρδιά μας δεν είναι αναπαυμένη;
Βλέπεις η καρδιά μας γνωρίζει(είναι κατασκευασμένη) μονάχα να αγάπα...

Γι’ αυτό και σαν ‘’αύριο’’‘’ξημερώσει’’ μέσα της,αναζητήσει και βρει τη δύναμη
κι αγκαλιάσει τον Σταυρό Της(όπως Εκείνος)νιώθει την απίστευτη λυτρωτική αίσθηση της ελευθερίας που προσφέρει η Αγάπη Του…..
Και αυτήν την εσωτερική της Ανάσταση σου την κερνά και σε σένα που είσαι δίπλα…
Χαίρομαι τόσο πολύ τούτες τις ψυχές που κατάφεραν να βγουν από αυτή την κόλαση…Είναι σωστό μαρτύριο…

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου