Στα χείλη τους είχαν διαρκώς δύο (προς)ευχές με ότι κι αν είχαν να παλέψουν...

Σε μια εποχή που οι επιθυμίες έχουν μεταλλαχθεί σε ανάγκες το να ακούς τον Χριστό να σου λέει:‘’μη μεριμνάς!’’, ‘’μη αγωνιάς’’, ‘’μην τρελαίνεσαι’’…..ακούγεται κάπως παράξενα…..
Κι όμως η θεραπεία για τον άγχος είναι τόσο απλή μα και τόσο σοφή…..
Την κατείχαν στην καρδιά τους οι παλαιοί.Ξέρεις κι αυτοί είχαν έγνοιες(σημειωτέον και πιο πολλά παιδιά και κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες) και σκοτούρες καθημερινά…..
Αλλά στα χείλη τους είχαν διαρκώς δύο (προς)ευχές με ότι κι αν είχαν να παλέψουν:
Το ‘’έχει ο Θεός’’ και το ‘’πρώτα ο Θεός’’…
Η ελπίδα στο ότι μας έχει έγνοια ο Θεός τους γέμιζε παρηγοριά…...
Η αγάπη που Του είχαν βάζοντας Τον στην ΄΄πολυθρόνα'' της καρδιά τους
(κι όχι σαν και μας που Τον έχουμε να ξεροσταλιάζει όρθιος εάν όχι στην γωνία σε τιμωρία γιατί είναι άδικος και σκληρός)τους γέμιζε θάρρος.....
Η πίστης τους ήταν μια σανίδα σωτηρίας στα μανιασμένα κύματα της ζωής……
Ήταν ζωντανή η σχέση τους με Εκείνον……
Όλες οι φάσεις της ζωής τους είχαν μια αναφορικότητα στον Θεό…..Η ζωή τους περνούσε μέσα από την Εκκλησία……Έτσι καλλιεργείται αυτή η αίσθηση ότι βρισκόμαστε κάτω από την σκέπη της Χάριτος και σε αυτή την ατμόσφαιρα
δεν μπορεί να ευδοκιμήσει ούτε γκρίνια ούτε άγχος ούτε καταθλίψεις……
Να τις λες και εσύ τούτες τις ευχές κι ας σε δυσκολεύει κι ας διαμαρτύρεται το ταγκαλάκι δίπλα επιστρατεύοντας χίλιους δυο σκοτεινούς λογισμούς……
Όχι εμείς εκεί.....‘’Έχει ο Θεός’’ και ‘’Πρώτα ο Θεός’’……

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου