Για κοιτάξτε παράδοξο λόγο! Πώς είναι δυνατόν κανείς να είναι νεκρός και να είναι ελεύθερος. Κάποιος βέβαια θα έλεγε ότι ελευθερώθηκε από τα βάσανα της ζωής. Δε το εννοεί έτσι το τροπάριο που ακούσαμε πριν από λίγο, αλλά έχει να κάνει με αυτή την παραδοξότητα, την οποία μας προσέφερε ο Χριστός πρώτα με την Ενσάρκωσή Του και την Ανάστασή Του και στη συνέχεια με αυτή την Χάρη, που δίνει στους ανθρώπους που τον αγάπησαν, στους Αγίους που τους δίνει τη Χάρη.
«Εν νεκροίς ελεύθερος», είναι αυτός που ανασταίνεται αλλά και αυτός που ενώ έχει πεθάνει προσλαμβάνει την Χάρη του Χριστού και της Βασιλείας και παραμένει αναλλοίωτος, δεν περνούν από πάνω του τα στοιχεία της φθοράς, τα οποία εμείς γνωρίζουμε από τους ανθρώπους τους οποίους τους ενταφιάζουμε και μετά έχουμε την αποσύνθεση του σώματος. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι «ελεύθεροι εν νεκροίς». Αυτή την ελπίδα μας δίνει και εμάς στην προοπτική ακριβώς του να ζούμε την Ανάσταση του Χριστού στη ζωή μας όπως θα τη γιορτάσουμε σε μερικές εβδομάδες καθώς μόλις είναι η πρώτη εβδομάδα που ξεκινήσαμε να γιορτάζουμε το Τριώδιο και πορευόμαστε προς την Ανάσταση του Χριστού.
Δίπλα σε αυτήν την Ανάσταση που όλοι ελπίζουμε, που είναι για μας η ελπίδα μας, που είναι η δίαυλος από τα αδιέξοδα καθώς η ανθρωπότητα ποτέ δεν έχει υπερβεί
Όταν λοιπόν εμείς έχουμε προσλάβει αυτό που τόσο όμορφα ακούσαμε σήμερα εδώ στον Εσπερινό του Σαββάτου το «εν νεκροίς ελεύθερος» ξέρουμε ότι ο Χριστός χαρίζει αυτήν την Ανάσταση και μάλιστα χαρίζει το αναλλοίωτο μέσα από τον δεύτερο δίαυλο, που είναι η ίδια η αγιότητα.
Αυτό ζούμε εδώ στο μοναστήρι, αυτή είναι η ευλογία, αυτή η ευλογία που δέχθηκε πρώτα το μοναστήρι, στη συνέχεια η επαρχία της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος και στη συνέχεια όλη η Ελλάδα και όλος ο κόσμος. Εμείς δεν κατοικούμε εδώ, αλλά προσλαμβάνουμε αυτήν την δωρεά, που έχει δώσει η Βασιλεία του Θεού, την αγιότητα, αυτή την δίαυλο καθώς και εκείνος ενώ είναι πεθαμένος είναι ελεύθερος και τελικά δεν είναι πεθαμένος αλλά είναι ζωντανός, το ότι δεν αλλοιώθηκαν τα χαρακτηριστικά του δείχνει ότι ζει και ζει αυτή τη στιγμή αναστάσιμα και μας ευλογεί και εμείς βλέπουμε μόνο τα υλικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος αυτής της αγιότητος και της χάριτος που είναι το αναλλοίωτό του δέρμα, που είναι τα οστά του όπως τον βλέπουμε στη Λάρνακα.
Το καλοκαίρι του 1987 αξιώθηκα να μιλήσω λίγο με τον Άγιο όταν ήταν εκεί ένας γεράκος με μία κρυφή αγιότητα. Τον κοίταζες κι έλεγες ένας απλός μοναχός που φαίνεται σαν να μην έχει τίποτα το χαρακτηριστικό επάνω του, τίποτα το ελκυστικό, ένας απλός παππούλης που μιλούσε με μια φωνή πολύ χαμηλή και ταπεινή. Ήταν ελάχιστες οι στιγμές και δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως είναι η οικονομία του Θεού να βρεθώ μετά ουσιαστικά από τόσα χρόνια μετά την κοίμησή του και μετά την ίδια του την Ανακομιδή των Λειψάνων και να βρισκόμαστε σήμερα με τα γιορτάζουμε εδώ μαζί. Για μένα είναι ιδιαίτερη ευλογία και σας ευχαριστώ όλως ιδιαιτέρως να βρεθώ και εγώ να συνεορτάσω μαζί με όλους εδώ τους Φθιωτείς, αλλά και όλους όσους έχουν έρθει από μακριά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου