Πόσα δάκρυα λύπης μα και χαράς σφούγγισαν οι μορφές τους οι ιερές…

 

 Αύριο Κυριακή της Ορθοδοξίας…..Εορτή Αναστήλωσης των σεπτών Εικόνων….
Από όποιο υλικό κι αν είναι καμωμένες,αιώνες τώρα,απορροφούν τους καημούς
όλων κείνων των ταλαίπωρων υπάρξεων που στέκουν γονατιστοί μπρος τους
και ακουμπούν με δέος τους στεναγμούς των ψυχών τους(προσευχές)...

Πόσα δάκρυα λύπης μα και χαράς σφούγγισαν οι μορφές τους οι ιερές…
Αχ αυτές οι μορφές ακούραστοι ταχυδρόμοι θείας αγάπης….
Πόσα φιλήματα δεν δέχτηκαν τούτα τα εικονίσματα από χείλη διψασμένα;
Και πόση παρηγοριά εκείνα δεν γεύτηκαν;
Όχι δεν είναι μια όμορφη ταπετσαρία……Όχι δεν είναι ένα καλαίσθητο κάδρο…..
Είναι μια Παρουσία Αγία και Φωτεινή μέσα στην σκοτεινιά της ζωής μας….
Κι ας είναι μαυρισμένη απ’ το καντήλι και το λιβάνι μια εικόνα θα παραμένει,
ξεκάθαρα, στην ιστορία η ανοιχτή αγκαλιά του Ουρανού….
Να την ευλαβείσαι με την ζωή σου!

Ξέρεις ο πρώτος αγιογράφος στην ιστορία ο Θεός μας υπήρξε....
Εικόνες Θεού είμαστε.....Κι ας μας έχει λασπώσει η αμαρτία....
Να ζηλέψουμε την ομορφιά της αγιότητας των εικονιζόμενων προσώπων....
Γεννηθήκαμε για να αγιάσουμε....Τίποτα λιγότερο....Να μην το λησμονούμε τούτο....
Υ.Γ
Μια παράκληση για την προσκύνηση των εικόνων....
Να τις ασπαζόμαστε,να τις φιλάμε με πόθο ψυχής....
Οι κουτουλιές, οι μυτιές(όταν ακουμπάμε με το μέτωπο,την μύτη την εικόνα)
ή φιλάμε τα δάχτυλα μας κι ύστερα τα ακουμπάμε στην εικόνα δεν είναι εκφράσεις ευλάβειας....
Όταν δούμε ένα αγαπήμενο μας πρόσωπο δεν λαχταράμε να προσφέρουμε αφειδώς
ότι εκδηλώσεις αγαπητικές προστάζει η καρδιά μας;

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου