Θά σας πω ένα πράγμα προς δόξαν Χριστού. Θυμάμαι μιά χρονιά, Κυριακή των Βαΐων, βρισκόμουν στήν εκκλησία καί γονάτισα στο σκαμνάκι καί, καθώς έλεγα τήν «ευχή» βλέπω στήν Ιερά Πρόθεσι ένα κόκκινο ύφασμα, κόκκινο της φωτιάς. Δέν μπορώ νά σας τό περιγράφω, όπως είναι το βελούδο.
Υψωσα τό κεφάλι μου νά δώ μέσα στο Αγιο Ποτήριο καί είδα τόση λάμψι καί τέτοιο φώς, πού γιά μιά στιγμή έχασα το φως μου καί είπα:
«Ά πά, πά! Δέν βλέπω!».
Όταν συνήλθα καί επανήλθε το φως στά μάτια μου, πληροφορήθηκα στή διάνοιά μου ότι αυτό ήταν τό άκτιστο φώς.
Μου ήρθε μία χαρά, ένα μεγαλείο, μία αγαλλίασι, πού εκείνη η δεσποτική μέρα έμεινε αξέχαστη στην ψυχή μου.Τί μεγαλείο δίνει ο Θεός στήν ψυχή τού ανθρώπου! Όχι ότι ήμουν άξια νά δώ τή μεγαλωσύνη του Θεού, αλλά ο Θεός τά δίνει από μεγάλη ευσπλαγχνία καί άμετρη αγάπη. Με αύτό κατάλαβα τί ακρίβεια πρέπει νά έχουμε τήν ώρα πού πηγαίνουμε νά πάρουμε τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού! Ο καθένας μας όμως έχει τό χαρακτήρα του καί δέν μπορούμε νά συμμαζέψουμε, νά συγκεντρώσουμε και νά στριμώξουμε τόν νου μας. Τον αφήνουμε, καί όπου μας πάει, καί έτσι χάνουμε τις δωρεές τού Θεού.
Η προσευχή είναι ένα πολύ μεγάλο χάρισμα στον άνθρωπο καί άμα θα τό νοιώση καί τό γευθή αυτό, δέν θά θέλη τίποτε άλλο, παρά μόνο τή μοναξιά, τήν ησυχία, νά πετάη καί να υμνολογή τόν Θεό. Ακόμη καί ένας αργός λόγος, πού θά βγή άπό τό στόμα, θά τόν σκέπτεται καί θά αναρωτιέται:
«Γιατί βγήκε αυτός ο αργός λόγος;».
Τί μάς δίνει ο Θεός! Τι χαρά παίρνουμε, όταν εμείς Τόν έχουμε στο νου μας! «Τίς Θεός μέγας!».
Υστερα, τά μεγαλεία του Θεού στον ουρανό δέν λέγονται! Τα άνθη του Παραδείσου; Όλα είναι ένα μπόι, δέν ξεχωρίζουν ούτε ένα χιλιοστό- δέν έχει μεγάλο καί μικρό, σάν νά είναι τάπητας. Πώς είναι στον κάμπο τό σιτάρι, πού όταν τό φυσάει ο αέρας, τήν άνοιξι, κυματίζει; Ετσι κυματίζουν καί τά άνθη του Παραδείσου καί σκορπίζουν άρρητο εύωδία! Εκεί είναι όλα όμοια- βλέπει κανείς καί θαυμάζει τό μεγαλείο τής Θεότητος.
Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου