Χαίρετε.Ονομάζομαι Γιώργος Α. και έζησα στο Γιοχάνεσμπουργκ Νοτίου Αφρικής για 30 χρόνια. Επέστρεψα για μόνιμα στην πατρίδα με την οικογένειά μου το 2020. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία που έζησα με τον γιο μου Στέφανο στις 25 Γενάρη απόγευμα το 2013 στο Γιοχάνεσμπουγκ σε ένα εμπορικό κέντρο, που έγινε ημέρα ορόσημο στη ζωή μου και της οικογένειάς μου.
Στεκόμασταν με το γιο μου έξω από ένα φωτογραφείο περιμένοντας για την εμφάνιση μερικών φωτογραφιών για το σχολείο του Στέφανου. Ήμασταν στον πάνω όροφο του εμπορικού κέντρου ακουμπώντας στο κάγκελο βλέποντας στον κάτω όροφο που ήταν περίπου εφτά μέτρα πιο χαμηλά. Ξαφνικά, από το πουθενά, μία ηλικιωμένη κυρία εμφανίστηκε και μου είπε: «παρακαλώ μη με παρεξηγήσετε αλλά πριν ένα χρόνο έχασα την αδερφή μου πέφτοντας από τον πάνω όροφο ενός άλλου εμπορικού κέντρου στον κάτω όροφο. Προσέξτε σας παρακαλώ το παιδάκι σας»!
Της ανταποκρίθηκα με ένα ευχαριστώ για τον φόβο και την έννοια της. Αμέσως έπιασα το κιγκλίδωμα και το δοκίμασα να δω εάν είναι αρκετά σταθερό και δυνατό. Ήταν εντάξει. Ο Στέφανος περπατούσε -πιάνοντας το κιγκλίδωμα- σαν τον κάβουρα στα πλάγια.
Δυστυχώς όμως, δεν είχα δει ένα κενό στο τέλος του κιγκλιδώματος, εκεί που ήταν η κολώνα. Όταν έφτασε ο Στέφανος εκεί, δεν είχε πια την υποστήριξη στο στήθος του, έχασε την ισορροπία του μου φώναξε δυνατά «μπαμπά μπαμπά»και έχοντας τα μάτια μας κλειδωμένα ο ένας στον άλλον έπεσε με την πλάτη στο κενό.
Όπως καταλαβαίνετε εκείνη τη στιγμή έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τον προηγούμενο χρόνο είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο που είχε εκδώσει η αδελφότητα του μοναστηρίου στον Μαραθώνα Άνω Σούλι με την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ και την πληθώρα των θαυμάτων του.
Εκείνη τη στιγμή που έπεσε ο Στέφανος, γρήγορα φώναξα δυνατά «Άγιε Ραφαήλ, Άγιε Ραφαήλ βοήθησέ με». Κατέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες τόσο γρήγορα περιμένοντας να αντικρίσω τον χειρότερο εφιάλτη που ένας γονιός θα αντίκριζε.
Όταν έφτασα στον γιο μου τον βρήκα σε εμβρυική στάση, με τα μάτια ανοικτά γυρισμένα τελείως πίσω -άσπρα- και τελείως ακίνητο. Τον έπιασα με μεγάλη προσοχή προσπαθώντας να τον σηκώσω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου. Τότε γέμισε με ζωή και άρχισε να κλαίει δυνατά και με μάτια που με κοίταζαν γεμάτα φόβο. Αμέσως πήρα κουράγιο και ελπίδα ένοιωσα συναισθήματα που δεν θα μπορούσα να περιγράψω.
Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι γινόταν, γιατί όταν κάποιος πέφτει από εφτά μέτρα κάτω στο δάπεδο από πλακάκια δεν θα αντίκριζε αυτό που αντίκρισα! (εδώ, από μισό μέτρο πέφτουμε ή απλά σκοντάφτουμε και σπάμε πόδι ή χέρι, όχι από 7 μέτρα, που είναι το ύψος ενός διώροφου κτιρίου)
Τον πήρα αγκαλιά και τον πήγα σε ένα μαγαζί που πούλαγε στρώματα και λευκά είδη ακριβώς δίπλα από εκεί που έπεσε. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος, ο Στέφανος έκλαιγε και η καρδιά μου ήταν πολύ κοντά σε ένα έμφραγμα. Ξαφνικά ένας άνθρωπος που πάλι δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου ήρθε κοντά μου με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε χαμογελαστά: «μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά ο γιος είναι μια χαρά»!
Τότε τον ρώτησα: «είστε κανένας γιατρός»;
Και μου απάντησε: «όχι, είμαι παπάς είδα τι έγινε και ήρθα να σου πω ότι ο γιος σου είναι καλά».
Δεν νομίζω ότι ήταν Ορθόδοξος αλλά το μήνυμά του ήταν δυνατό και ενθαρρυντικό σαν να είχε σταλθεί να μου δώσει το μήνυμα από μια ανώτερη δύναμη.
Ύστερα από πολλές εξετάσεις από τους γιατρούς στο νοσοκομείο, δεν βρήκαν καμία ζημιά στον Στέφανο και δε μπόρεσαν να δώσουν μία επιστημονική εξήγηση γιατί δεν έπαθε απολύτως τίποτα ύστερα από αυτή την πτώση των περίπου εφτά μέτρων!
Τρεις μήνες αργότερα έπαιζα με τον Στέφανο και τελείως απροσδόκητα μου είπε με τα λόγια ενός τριών ετών παιδιού:
«Μπαμπά, ξέρεις κάτι, την ημέρα που έπεσα, αυτός ο κύριος με έπιασε»!
«Είναι φίλος μου, ήταν δίπλα μου όλη την ώρα, μου είπε ότι το όνομά του ήταν Ραφαήλ και στο νοσοκομείο μου είπε να σηκωθώ και να περπατήσω»!
Πάγωσα, ανατρίχιασα και δάκρυσα. Κατάλαβα αμέσως ότι ο Άγιος ήταν υπεύθυνος για τη σωτηρία του παιδιού μου και είμαι και θα είμαι για πάντα ευγνώμων!
Την επόμενη μέρα από το ατύχημα πήρα τηλέφωνο στον μεγαλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό της Νοτίου Αφρικής (702) για να μοιραστώ την εμπειρία μου ώστε οι γονείς να προσέχουν τα παιδιά τους και να μην πάθουν το ίδιο που έπαθα εγώ.
Το αποτέλεσμα ήταν να μιλάνε στον σταθμό για το συμβάν όλη την ημέρα με επίσης δεκάδες τηλεφωνήματα από μάρτυρες καθώς και απλούς γονείς. Όλες οι τοπικές εφημερίδες ενδιαφέρθηκαν για να μάθουν περισσότερα για το συμβάν και έτσι πήραν συνέντευξη από τη γυναίκα μου γιατί εγώ ήμουν στη δουλειά.
Απλά θα πω ότι αυτή η εμπειρία μου ήταν κατά πολύ η μεγαλύτερη της ζωής μου και πάντα θα είμαι ευγνώμων στον Άγιο Ραφαήλ. Ο Άγιος μου έστειλε προειδοποίηση και μήνυμα με την ευγενική γιαγιά που μου είναι να προσέχω και κατόπιν έσωσε το γιο μου. Μεγάλο το όνομά Του!
Από την ιστοσελίδα της Ιερά Μονής Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου