.... κάτω απο τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου...

 Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ'αυτή την ζωή αγάπησαν τον Χριστό και έμαθαν να επικαλούνται το ονομα Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και τον χτύπο της καρδιάς τους.

Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίσουν ποιον πρεπει να καλέσουν για βοηθεια .

Θα ξέρουν ποιό όνομα να επικαλεστούν. 

Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν.

Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτος κινδύνου,θα καλύπτονται κάτω απο τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου.

Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς

πηγή

Σε κανέναν άλλο δεν οφείλει τόσα πολλά η πατρίδα μας,όσο σε αυτούς τους δύο Αποστόλους

 πηγή

28 Ιουνίου 1974.Έτσι θυμάμαι την αλλη Κύπρο

 28 Ιουνίου σήμερα.Αυτή την μέρα έκλεινάν τα Δημοτικα σχολεία απανταχού της Κύπρου.28 Ιουνίου 1974 η τελευταία μέρα σχολείου με ενιαία αδιαίρετη εκπαίδευση και πρωινή.

Γυρίζαμε ο μικροι τη γειτονια και δείχναμε με καμάρι τους ελέγχους.Είχαμε όλοι προβιβαστεί.Νομίζω μας σχόλασαν νωρίς και είμαστε οι μικροι κυριαρχοι στη γειτονια.

Οι εκταιοι ήταν στο σχολεο ως αργά. Έδιδαν κάτι σαν εξετάσεις για βραβεία.Είχα πάει ξανα στο σχολείο να δω πως πάνε τα πράγματα.Άργησαν να τελειώσουν.Τα βραβεία τα πήρε ο Κύρος και ο Δώνης.Σχολασα μαζι τους ξανά .Όλο συζητούσαν .Ο Κύρος σε καποια στιγμη δάκρυσε.Το βραβείο του ήταν ενά βιβλιο Μεγάλοι Εφευρέτες.Το είχα και εγώ δώρο από τον πατέρα μου.

Κάπου στην οδό Σευχελλων σταματήσαμε ξανα και ο Κύρος συζητούσε για το Γυμνάσιο με την αδερφη του Κύκκου Μέτά πήγαμε ευθεια στο σπιτι του ΔώνηΚαι εκει συγχαρητήρια.,χαρές.Υστερα σταφήκαμε Αποστόλου Βαρνάβα Βαδισαμε λίγο μαζί.Στο ύψος της Τροόδους τον αποχαιρέτησα.
Τον έβλεπά να περπατά με τη τσαντα στο χέρι ευθυτενης απο την άλλη μερια το βραβείο Κάθε Σαββατο πρωι στην έπαρση ύψωνε την ελληνική .Ο Δώνης την κυπριακή.Ηταν το καμάρι της κυρίας Αγνης που τους έμαθε πρώτη ανάγνωση και γραφή.
Ο Κύρος περπατούε άκρη ακρη της Χωράφας.

Από τότε δεν τον ξαναείδα.Δεν νομίζω να φανταζόταν αυτός ονειροπόλος οδοδείκτης τι μας περίμενε όλους.Ιδιαίτερα εμας τα παιδια.Περπατούσε και χανόταν στο βάθος της Αποστόλου Βαρνάβά.Μές τό μυαλο μου αυτή είναι η τελευταια ανάμνηση ελευθερης παιδείας στην Κύπρο.....
Απο τον Ιούλη όλα θα ήταν χαραγμένα.

28 Ιουνίου 1974.Έτσι θυμάμαι την αλλη Κύπρο.Αυτη που έπερνε τους πεμπταιους εκδομη στην Αμμοχωστο και τους εκταίους στην Κερύνεια και τον Απόστολο Ανδρέα...

πηγή

Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ «ΑΠΡΟΪΤΩΝ» ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Ο καταγόμενος από την Μεσοποταμία Μοναχός Δαυίδ ασκήτεψε στα μέσα του 6ου αιώνα στην Μονή των Απροΐτων της Θεσσαλονίκης. Έμεινε επί τρία συνεχή χρόνια πάνω σε ένα δένδρο, μια αμυγδαλιά. Κατόπιν ασκήθηκε σε ένα Κελλί δίπλα στην Μονή.
 «Απρόιτος» σύμφωνα με τα λεξικά του Σουΐδα και του Ησυχίου είναι ο «έγκλειστος».

  Η Μονή του Οσίου φαίνεται ότι ονομάτισε την πλησίον της μικρή πύλη των Απροΐτων σύμφωνα με τους αρχαιολόγους. Ή μήπως συνέβη το αντίθετο; Θα μπορούσε η πύλη να ονομασθεί έτσι από τους έγκλειστους-απρόιτους μοναχούς. Θα μπορούσε όμως και «το πυλίδιον» να ονομαζόταν των Απροΐτων Θεσσαλονικέων. Όταν πολιορκούσαν την πόλη εχθροί, το μικρό «πυλίδιον» μπορεί να προσέφερε εύκολη έξοδο στους έγκλειστους «απρόιτους» πολίτες να στείλουν αγγελιοφόρους για βοήθεια. 

Σήμερα δεν είναι γνωστή η θέση της Μονής, ούτε της πύλης των Απροΐτων.

Χαρακτηριστικός πάντως για την ζωή του οσίου Δαυίδ είναι ο στίχος του Συναξαρίου της 26ης Ιουνίου, ημέρας εορτής του: «Ἕκτῃ ἐξεπέρησε πύλας βίου εἰκάδι Δαυΐδ» (την εικοστή έκτη πέρασε τις πύλες της ζωής ο Δαυίδ).

Στην Α΄ φωτογραφία μαρμάρινη (ατελείωτη) εικόνα του Οσίου Δαυίδ της Θεσσαλονίκης, έργο μάλλον του ύστερου 13ου αιώνα, σήμερα στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης.
Στην Β΄ φωτογραφία ο όσιος στην αμυγδαλιά, τοιχογραφία του 14ου αιώνα, Μονή της Χώρας.

+Ε. Γ.-Πηγή

Ακούν αλλά δεν...τηρούν...

 Κάποιοι ἀδελφοὶ ἐπισκέφθηκαν τὸν ἀββᾶ Φίλικα, ἔχοντας μαζί τους ἀνθρώπους κοσμικούς, καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς πεῖ ἕνα λόγο, ἀλλὰ ὁ Γέροντας σιωποῦσε.Καθὼς ὅμως τὸν παρακαλοῦσαν πολλὴ ὥρα, τοὺς εἶπε: 

«Θέλετε ν᾿ ἀκούσετε κάποιο λόγο;»

Τοῦ λένε: «Ναί, ἀββᾶ», καὶ ὁ Γέροντας τοὺς εἶπε:
«Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχει λόγος. Ἄλλοτε, ὅταν ρωτοῦσαν τοὺς Γέροντες οἱ ἀδελφοὶ καὶ ἔκαμναν ὅσα τοὺς ἔλεγαν, ὁ Θεὸς τοὺς φώτιζε πῶς νὰ μιλήσουν. Τώρα ὅμως, ἐπειδὴ ρωτοῦν βέβαια, ἀλλὰ δὲν τηροῦν αὐτὰ ποὺ ἀκοῦν, ὁ Θεὸς πῆρε ἀπὸ τοὺς Γέροντες τὴ χάρη κι ἔτσι δὲν βρίσκουν τί νὰ ποῦν, γιατὶ ἀκριβῶς δὲν ὑπάρχει αὐτὸς ποὺ θὰ τὰ ἐφαρμόσει».
Ὅταν τὰ ἄκουσαν αὐτὰ οἱ ἀδελφοὶ στέναξαν καὶ εἶπαν: «Ἀββᾶ, προσευχήσου γιὰ μᾶς».

πηγή

Να διαβάζετε, να διαβάζετε! Είναι όλα γραμμένα με το Πνεύμα το Άγιο!

Μια φορά ρώτησα τον Γέροντα Πορφύριο να μου πει κάτι για την προσευχή. Κι εγώ περίμενα να μου μιλήσει για τη νοερά προσευχή, για τη μονολόγιστη ευχή, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

 Και ο γέροντας μού λέει:
«Να διαβάζετε, να διαβάζετε! Το ψαλτήριο, ύμνους, παρακλητική, τα τροπάρια της Εκκλησίας μας. Είναι όλα γραμμένα με το Πνεύμα το Άγιο! Κι όταν ο άνθρωπος τα διαβάζει τότε κοινωνεί με το Άγιο Πνεύμα με το οποίο αυτά εγράφησαν. Και να λέτε το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με" συνεχώς, αδιαλείπτως!»

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

«Σ’ εκείνο πού δίνω τή μεγαλύτερη σημασία είναι τό ενδιαφέρον γιά τήν Εκκλησία, γιά τή μελέτη τής Αγίας Γραφής, γιά τίς ακολουθίες. Μελετώντας τά λόγια τού Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς νά τό καταλάβει!»
Άγιος Πορφύριος

πηγή

Αλληλεγγύη

 Ξεκαθαρίζοντας παλιά ιατρικά περιοδικά διαβάζω σποραδικά κάποια κείμενα που μου κινούν το ενδιαφέρον. Σ’ ένα από αυτά βρίσκω την παρακάτω διήγηση του Jean-Pierre Hallet, Βέλγου εθνολόγου, φυσιοδίφη και ανθρωπιστή, που αναφέρεται σε έναν ελέφαντα χωρίς προβοσκίδα που παρακολουθούσε στην Ουγκάντα:

 «Παρατηρούσα τον χωρίς προβοσκίδα ελέφαντα να στέκεται ακίνητος ενώ η αγέλη μαδούσε τα δέντρα και μάζευε κλαδιά και φύλλα. Κανένα ζώο δεν έφαγε ούτε ένα φύλλο, αλλά αντίθετα κινήθηκαν προς τον ανάπηρο σύντροφό τους φέρνοντας δέσμες τροφής, κάτι που θα πρέπει να έκαμναν εδώ και χρόνια. Εκείνος άνοιξε το στόμα του με προσμονή. Δυο από τους ελέφαντες έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, θέλοντας καθένας να τον ταΐσει πρώτος. Οι υπόλοιποι περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Όλοι μαζί είχαν φέρει στον ανάπηρο τόσο πολλή τροφή που σχεδόν δεν προλάβαινε να τη μασήσει. Για ένα διάστημα καταβρόχθισε άπληστα, έπειτα έκλεισε σφιχτά το στόμα του και κούνησε το κεφάλι αριστερά-δεξιά, αρνούμενος να δεχθεί άλλα δεμάτια από φύλλα. Μόνο τότε οι άλλοι ελέφαντες απομακρύνθηκαν και άρχισαν κι εκείνοι να τρώνε».

Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να διδαχθούμε από τα ζώα.

antonispapagiannis

Άφησε την χώρα μας, φύγε μακρυά !

" Οι άνθρωποι των Γαδαρηνών λένε στο Χριστό:
Άφησε την χώρα μας, φύγε μακρυά ! ( Ματθ. 8, 28-9,1)

" Οι Γαδαρηνοί, που ο Χριστός ελευθέρωσε από την δαιμονική Λεγεώνα τι έκαναν ;
Τον παρακάλεσαν να φύγει από κοντά τους.
Και Εκείνος έφυγε χωρίς να πει μια λέξη...
Κατάρα έμεινε σ` αυτήν την περιοχή.
Η περιοχή των Γαδαρηνών, που κάποτε ήταν εύφορη και πλούσια, σήμερα είναι μια γκρίζα καταραμένη έρημος.
Οι Γαδαρηνοί παρακάλεσαν τον Χριστό να φύγει από κοντά τους,
ενώ οι Ευρωπαίοι δεν τον παρακαλούν να φύγει, αλλά τον διώχνουν με κάθε τρόπο..."

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

''Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αυτοεξευτελισμού και βλασφημίας: Το ΑΠΘ ακυρώνει την επιστήμη καλώντας τα «φοιτητ@» (!) στο Europride και χλευάζει τον Άγιο Δημήτριο!''

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ

..Κάποτε η σφραγίδα ενός ελληνικού Πανεπιστημίου συνοδευόταν από κύρος, καταξίωση, αξιοπιστία και κοινωνική αναγνώριση. Σήμερα μεγάλα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχουν καταντήσει να αναλαμβάνουν χρέη μαρκίζας για τον κόσμο των ΛΟΑΤΚΙ καμπαρέ, και να διαφημίζουν τις γιορτές της «υπερήφανης» αποκτήνωσης.
Ασελγώντας ασύστολα στην ιστορία και το επιστημονικό κύρος των Πανεπιστημίων, οι διοικήσεις τους στηρίζουν απροκάλυπτα τον σκοταδισμό της σαρκολατρείας και την παράνοια των 72 φύλων........

...Και αυτή την προπαγάνδα αποκτηνωμένης «συνείδησης» την φιλοξενεί το επιφανέστερο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, το ΑΠΘ. Το οποίο μάλιστα όπως μας πληροφορεί στην αφίσα του, θα συμμετάσχει επίσημα στο Europride με μπλουζάκια «περηφάνειας» που τύπωσε ειδικά για τη «γιορτή»! Μωρέ μπράβο ζήλος για τα Pride! Δεν είδαμε ποτέ το ΑΠΘ να τυπώνει μπλουζάκια για να συμπαρασταθεί στους φτωχούς φοιτητές που δεν βρίσκουν να βάλουν ούτε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους....

.....Μάλιστα στη φαιδρή αυτή μπλούζα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, για να ξεφορτωθούν τον «ενοχλητικό» Άγιο Δημήτριο που αποτελεί το επίσημο λογότυπο του ΑΠΘ, έβαλαν το εναλλακτικό σήμα του Πανεπιστημίου.
Ένα «μασονοειδές» λογότυπο που δημιουργήθηκε το 2017, δήθεν για εφαρμογές εμπορικής χρήσης, επειδή δεν ερχόταν καλά στις πρυτανικές αρχές να διαφημίζουν τον Άγιο Δημήτριο (αλίμονο) στα διάφορα αξεσουάρ που πωλούνται. Στην ουσία το νέο σήμα δημιουργήθηκε για να καταργηθεί κάποια στιγμή το σήμα του Αγίου Δημητρίου. Από την αρχή αυτός ήταν ο στόχος.
Το εν λόγω σήμα με τις συγκεκριμένες γεωμετρικές συνθέσεις γραμμάτων, για κάποιον «περίεργο» λόγο θυμίζει… πύλη που οδηγεί σε στοά............
..........Παρόλα αυτά η αφίσα του ΑΠΘ δεν άφησε αμαγάριστο τον Άγιο Δημήτριο, το αγιασμένο κόσμημα της Θεσσαλονίκης που οι Θεσσαλονικείς υπεραγαπούν αλλά οι αρχι…Τέκτονες της προπαγάνδας μισούν και θέλουν να τον αφανίσουν από τη συνείδηση της πόλης. Στο προσκλητήριο για τη γιορτή της ανωμαλίας, οι αθεόφοβοι και βλάσφημοι κάφροι του ΑΠΘ έβαλαν το λογότυπο του Αγίου Δημητρίου. Λες και θα μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων να συνυπάρξουν τα όσα πρέσβευε ο Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος με τα όσα πρεσβεύει ο πολύχρωμος βόθρος εξ Αμερικής!
.........Οικειοποιούνται την αναγνωρισιμότητα του παραδοσιακού σήματος για να προσελκύσουν βλέμματα και «πελατεία». Κλέβουν το αγιασμένο κύρος του Αγίου Δημητρίου για να προσδώσουν «κύρος» στο πολύχρωμο καρναβάλι τους. Βλασφημούν τις αξίες του Αγίου αλλά θέλουν την επικοινωνιακή λάμψη του. Και σκοπίμως θέλουν να χλευάσουν και να απαξιώσουν τον πολιούχο, για να τον αποβάλλει η πανεπιστημιακή κοινότητα στο τέλος. Οι μεν υποστηρικτές του λοατκισμού να βγάζουν… σπυράκια με την παρουσία του Αγίου και οι δε χριστιανοί Θεσσαλονικείς μην αντέχοντας να βλέπουν τη μορφή του Αγίου να χρησιμοποιείται ως «σφραγίδα» στις ανωμαλίες, να προτιμήσουν να καταργηθεί το σήμα από το ΑΠΘ. Αυτός είναι ο στόχος και τα κίνητρα....
...Αν η ξεφτίλα είχε βραβείο, θα το απονείμαμε εδώ. Το πάλαι ποτέ Πανεπιστήμιο – κόσμημα της Θεσσαλονίκης που από το 1924 έχει βγάλει στην κοινωνία αναρίθμητους καταξιωμένους επιστήμονες, Γιατρούς, Βιολόγους, Αρχαιολόγους, Φιλόλογους, Παιδαγωγούς και Θεολόγους, να κάνει λόγο σήμερα για… «φοιτητά»!

Ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που υποτίθεται ότι έχει τον ρόλο να παράγει σωστούς επιστήμονες, να καταργεί την επιστήμη της βιολογίας, να καταργεί τη γραμματική, να ασελγεί στην ελληνική γλώσσα, να ακυρώνει τον ευαγγελικό νόμο ότι «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός»! Και δεν ντρέπονται αυτές οι θλιβερές Πρυτανικές Αρχές να γράφουν ότι υπηρετούν την «ποιότητα της εκπαίδευσης και της έρευνας»! Την υπηρετούν με τα… «φοιτητ@»! Μιλάμε για την απόλυτη απαξίωση ενός Πανεπιστημίου από ανθρώπους που το διοικούν περισσότερο σαν cheerleaders του συστήματος και πολύ λιγότερο σαν συνειδητοποιημένοι ακαδημαϊκοί που φέρουν το βάρος των ευθυνών τους.....

sportime.gr

Η χριστιανική αγάπη δεν είναι ποτέ αόριστη.

Στους περίφημους αδελφούς Καραμαζώφ, ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκι γράφει πως μια αρχόντισσα πήγε στον στάρετς Ζωσιμά, που ήταν ο άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα, και του είπε: 

«Όλους τους ανθρώπους αγαπώ, αλλά την υπηρέτρια μου δεν την αγαπώ». 

Και ο στάρετς της απάντησε: «Κανένα δεν αγαπάς!». 

Η χριστιανική αγάπη δεν είναι ποτέ αόριστη. Οι σύγχρονοι κοσμοπολίτες έχουν μια ανώδυνη αγάπη για όλους, αλλά όχι για τον πλησίον. Είναι ατομιστές και όχι φιλάνθρωποι, κυνικοί και αμοραλιστές. Αγαπώντας την πατρίδα μας, αγαπάμε κι όλο τον κόσμο. Οι πρόγονοι μας, οι γονείς μας, η οικογένεια μας, η πατρίδα μας, η πίστη μας, η παράδοση μας και ο πολιτισμός μας είναι στοιχεία της ταυτότητας μας. Σήμερα δυστυχώς, δεν υπάρχει κοινό όραμα και η εθνική μας ταυτότητα παραποιείται.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

πηγή

Ο Νεομάρτυς και εθνομάρτυς ΘΩΜΑΣ ΠΑΣΧΙΔΗΣ

Του Φώτη Σχοινά

 Ὁ Θωμᾶς Πασχίδης εἶναι μία σημαντική προσωπικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τόν 19ο αἰώνα.Μάλιστα εἶναι μία ἀγνοημένη καί ἴσως-ἴσως λησμονημένη προσωπικότητα, ἀφοῦ ἐλάχιστοι Ἕλληνες τόν γνωρίζουν. Ὑπῆρξε λόγιος, ἐκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, ἀγωνιστής γιά τά δίκαια τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἕλληνισμοῦ καί ἐπιπλέον ἔχει ὅλες τίς προϋποθέσεις νά θεωρηθεῖ νεομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ θανατώθηκε ἀπό τούς Τούρκους ἐπειδή ἀρνήθηκε νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί νά προσχωρήσει στό Ἰσλάμ.

 Ἔχει γραφεῖ γι̉ αὐτόν: «Πνεῦμα ἀνήσυχο καί δημιουργικό. Φωτεινή ἑλληνική συνείδησις. Πνευματική προσωπικότης ὄχι τυχαία, μέ διάθεσι ἀποστολική. Παιδαγωγός καί διανοητής. Πιστός τῆς δημοσιογραφίας, ἡ ὁποία ἔγινε ὁ ἄμβων γιά τό ἀσταμάτητο ἐθνικό του κήρυγμα, πού ἀποτελοῦσε τόν βασικώτερο σκοπό τῆς ζωῆς του, τό ὡραῖο του πάθος»[1].

 Γεννήθηκε στά Γιάννενα τό 1836, ὅταν ὁ ἀχός καί ἡ μνήμη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἦσαν ἀκόμη ζωντανές. Ὁ πατέρας του Ἀθανάσιος καταγόταν ἀπό τήν Θεσσαλία καί πολέμησε στήν Ἐπανάσταση ὑπό τήν σημαία τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη. Φοίτησε στήν περιώνυμη Ζωσιμαία σχολή ὡς τό 1852.Μόλις ὁ Θωμᾶς Πασχίδης ἀποφοίτησε ἀπό τήν Ζωσιμαία σχολή μετέβη στό Μπεράτι ὅπου ὑπηρέτησε ὡς δάσκαλος. Τό 1854 μέ τήν κήρυξη τοῦ Κριμαϊκοῦ πολέμου ξέσπασαν ἀπελευθερωτικά κινήματα στήν Ἤπειρο, στή Θεσσαλία καί στή Μακεδονία καί ὁ Πασχίδης σπεύδει νά καταταγεῖ ἐθελοντής στά πεδία τῶν μαχῶν.Στή συνέχεια βρίσκεται στή Λαμία καί στήν Ἀθήνα, στήν ὁποία παρακολουθεῖ σπουδές στήν Φιλοσοφική σχολή. Τίς σπουδές του συμπληρώνει στή Νεάπολη τό 1859.

 Τό 1860, μετά τήν Ἰταλία, ὁ Πασχίδης μετέβη στό Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας, ὅπου ἐκδίδει τήν «Ἀκολουθίαν καί τόν βίον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ ἐν Ἀλβανίᾳ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1779 κατά μῆνα Αὔγουστον».

Στό προλογικό σημείωμα γράφει: «Εἰς τά μέσα τοῦ παρελθόντος αἰῶνος ἀνεφάνη κατά τά μέρη τῆς δούλης Ἑλλάδος ὁ νέος οὗτος φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις περιῆλθε γῆν τε καί θάλασσαν κληθείς ὑπό τοῦ Κυρίου πρός τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ δέ ταπεινός ἐγώ αὐτόπτης, οἰκονομίᾳ Θεοῦ γεγονώς τοῦ Σεπτοῦ αὐτοῦ λειψάνου καί τῶν θαυμάτων Αὐτοῦ συνέθεσα συλλέξας τήν παροῦσαν ἀκολουθίαν, ἥν προσφέρω τῷ ὀρθοδόξῳ καί χριστεπωνύμῳ πληρώματι, ὡς τέκμαρ εὐγνωμοσύνης πρός τόν Ἅγιον Ἰσαπόστολον καί Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τόν ἀπερίτρεπτον ἐν Ἀλβανίᾳ στύλον κατά τῆς θρησκείας τῶν Ἀγαρηνῶν, οἷος ὁ ἅγιος θαυματουργός Σπυρίδων ἐν Κερκύρᾳ ἀκράδαντον στήριγμα κατά τῶν σχισματικῶν Παπιστῶν»[2]

Στό Βουκουρέστι ὁ Πασχίδης γνώρισε τόν Ζαχαρία Σαρδέλλη μαζί μέ τόν ὁποῖο ἐξέδωσε ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα μέ τόν τίτλο «Ἶρις». Ὅπως γράφει ὁ Ι.Μ.Χατζηφώτης «οἱ δύο ἐκδότες καί περισσότερο ὁ Πασχίδης ἐμφοροῦνται ἀπό τίς ἰδέες τοῦ Ρήγα Βελεστινλῆ γιά μιά παμβαλκανική συνεργασία»[3].

Τό 1866 ξέσπασε ἡ Κρητική Ἐπανάσταση. Ὅπως ἔχει γραφεῖ «ὁ Πασχίδης διαθέτει ὁλόκληρη τήν περιουσία του στόν ἀγώνα. Κάνει ἐράνους, δημοσιογραφεῖ, γράφει ποιήματα».[4] Ἐπίσης εἶναι σφοδρός πολέμιος τοῦ πανσλαβισμοῦ. Τό 1870 ἀρχίζει τά ταξίδια του στήν Ἀνατολή καί τήν Αἴγυπτο, ὅπου προβαίνει σέ ὁμιλίες στηλιτεύοντας τόν πανσλαβισμό, ὁ ὁποῖος ἔριχνε τά δίκτυά του μέχρι τό Ἅγιον Ὄρος.
 Τό 1870 ἐπιστρέφει στό Βουκουρέστι καί ἱδρύει Ἑλληνικό Ἐκπαιδευτήριο, ἡ στάθμη ποιότητος τῆς παρεχόμενης μαθήσεως τοῦ ὁποίου ἦταν καθ̉ ὁμολογίαν γενική πολύ ὑψηλή. Σημειωτέον ἐπίσης ὅτι ὁ Πασχίδης ἦταν φανατικός ὀπαδός τοῦ ἀρχαΐζοντος ὕφους καί ὅτι ἐγνώριζε καλά τήν Ρουμανική καί Γαλλική γλῶσσα.

 Πολύ σημαντικοί ἦσαν καί οἱ δημοσιογραφικοί ἀγῶνες τοῦ Πασχίδη ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.Ἡ πιό σημαντική δημοσιογραφική προσφορά του ὑπῆρξε ἡ ἔκδοση τό 1874 τῆς ἑβδομαδιαίας ἐφημερίδας «Δεκέβαλος». Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι εἶχε σέ μεγάλη ὑπόληψη τό ρόλο τῆς γυναίκας στήν κοινωνία καί ὑπεστήριξε μέ κάθε τρόπο τήν ἀξιοποίησή της μέσα σ̉ αὐτή. Ὁ Ἄλκης Μάνθου γράφει σχετικά: «Τρέφει ἀπεριόριστη ἐκτίμησι στή γυναῖκα καί ἀγωνίζεται γιά τήν ἀπελευθέρωσή της ἀπό τόν γυναικωνίτη. Τά σχετικά δημοσιεύματα στήν ἐφημερίδα του προκαλοῦν κατάπληξι, ὅταν ληφθῆ ὑπ̉ ὄψιν ὁ χρόνος πού γράφηκαν καί οἱ ἀντιλήψεις πού ἐπικρατοῦσαν ἐκείνη τήν ἐποχή».[5] Τό 1875 ὁ «Δεκέβαλος» μετονομάζεται σέ «Ἀθηνᾶ» στήν ὁποία καί συνεχίζει τήν μαχητική δημοσιογραφία του.

 Τό 1875 μεταβαίνει στή Φλωρεντία καί συμμετέχει στίς γιορτές γιά τήν 4η ἑκατονταετηρίδα τοῦ Μιχαήλ Ἀγγέλου, ὅπου καί ἔβγαλε ἐμπνευσμένο λόγο στά Γαλλικά.

 Τή διετία 1887-1888 ὁ Πασχίδης βρίσκεται στή Κωνσταντινούπολη, ὅπου δημοσιογραφεῖ καί μάχεται ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐκεῖ ὅμως τόν καταδίδει στίς Τουρκικές ἀρχές κάποιος Ἀ. Μαργαρίτης, ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα ἦταν φιλότουρκος καί φιλοπαπιστής.[6] Ἔτσι συλλαμβάνεται τόν Μάϊο τοῦ 1888 ὁ Θωμᾶς Πασχίδης ἀπό τίς Ὀθωμανικές ἀρχές μαζί μ̉ ἕνα ἐξίσου θερμό πατριώτη τόν Ν. Φιλιππίδη.

 Ὁπως γράφει ὁ Ἰ. Χατζηφώτης, «ἀπό τήν ὥρα τῆς συλλήψεως τῶν δύο ἀγωνιστῶν ἀρχίζει ὁ γολγοθᾶς τῶν δύο ἁγνῶν πατριωτῶν καί θερμῶν ζηλωτῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ

Το εντυπωσιακό χωροχρονικό ταξίδι ενός Βυζαντινού σταυρού από την Έφεσο στην Ιταλία.

Στη Γένοβα της Ιταλίας εκτείθεται μια χρυσή σταυροθήκη που δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του Καίσαρα Βάρδα (Θείος του βασιλέα των Ρωμαίων Μιχαήλ Γ’) τον 9ο αιώνα.

Η σταυροθήκη επρόκειτο να αφιερωθεί στον ναό του Αγίου Ιωάννη της Εφέσου που ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα προσκυνήματα της Βυζαντινής Μικρασίας. (Τα ερείπια της τεράστιας βασιλικής βρίσκονται στο βυζαντινό κάστρο που σήμερα ονομάζεται Σελτσούκ).

Στην επιγραφή του σταυρού, αναφέρεται πως 4 αιώνες αργότερα, ο αρχιεπίσκοπος Εφέσου Ισαάκιος τον ανακαίνισε (13ος αιώνας)

Ελάχιστα χρόνια αργότερα, όταν οι Σελτζούκοι κατέλαβαν την Εφεσο το 1304, πήραν τον σταυρό ως λάφυρο. Το αντάλλαξαν στην Φώκαια για σιτάρι.
Η Φώκαια και τα γύρω νησιά είχαν δωθεί από τον Βασιλέα των Ρωμαίων Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο στην Γενουατική οικογένεια εμπόρων Ζακκαρία. Ένα μέλος της οικογένειας, δώρισε τον σταυρό στον Άγιο Λαυρέντιο της Γένοβας όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Πηγή φωτογραφιών: Josephkopta

πηγή

Ω, Πανάγιο Πνεύμα του Θεού, μη φύγεις ποτέ από εμάς, ούτε όταν Σε θέλουμε ούτε όταν δεν Σε θέλουμε!

Η αγάπη του Θεού, ως ευώδες μύρο, εκχέεται στις καρδιές μας με κανέναν άλλο τροπο παρά δια του Αγίου Πνεύματος, του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Πνεύματος.
Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε!
Όταν πέφτουμε, το Πνεύμα του Θεού στέκεται δίπλα μας και μας εγείρει, αν επιθυμούμε να εγερθούμε.
Ωστόσο, όταν εγερθούμε, το Πνεύμα του Θεού έρχεται μέσα μας και μας παραστέκει έως ότου εμείς, λόγω της αμαρτωλότητας και της ανοησίας μας, ξαναπέσουμε.
Έτσι, σε αυτή τη ζωή γινόμαστε εναλλάξ ένα εύφορο χωράφι και μια έρημος, υιοί μετανοίας και άσωτοι υιοί, πληρότητα και κενότητα, φως και σκοτάδι.
Ω, Πανάγιο Πνεύμα του Θεού, μη φύγεις ποτέ από εμάς, ούτε όταν Σε θέλουμε ούτε όταν δεν Σε θέλουμε! Να είσαι πάντοτε μαζί μας μέχρι τον θάνατό μας και σώσε μας, για να έχουμε αιώνια ζωή.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος»

Να είστε το αντίβαρο της αμαρτίας...

 

πηγή

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν γεμάτα από την πίκρα της συκοφαντίας και των διωγμών(Αγ.Ιωάννης Μαξίμοβιτς)

  Πολλοί πιστοί, ευσυνείδητοι κληρικοί και σεβαστοί από όλο τον κόσμο ιεράρχες απέρριπταν ή και μισούσαν ακόμη τον Άγιο Ιωάννη (Μαξίμοβιτς) ενόσω ζούσε.
Τον έβριζαν ανοιχτά μόλις έμπαινε στην Εκκλησία, του φώναζαν πως ήταν αλαζόνας και πλανεμένος και τον παρομοίαζαν με τον άσχημο χαρακτήρα του πατρός Φέραποντ από τους Αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.

 Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν γεμάτα από την πίκρα της συκοφαντίας και των διωγμών. Μερικές φορές ο Άγιος Ιωάννης προκαλούσε φθόνο, δυσμενείς κριτικές ή δυσφορία στους ανθρώπους, όταν τους φερόταν αυστηρά, εμμένοντας στους εκκλησιαστικούς κανόνες. 

Εκείνη την εποχή ο μετέπειτα αρχιερέας Σεραφείμ Σλομποντσκοϊ ρώτησε ποιος ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση στην Εκκλησία. 

Ο Άγιος απάντησε απλά: «ο διάβολος». 

Γεύτηκε τον φθόνο και την συκοφαντία. Ο άγιος με πίστη στο Θεό και υπομονή αντιμετώπισε όλη την κακότητα χωρίς να κρίνει κανέναν.

.https://iconandlight.wordpress.com

Ή ΌΝΟΣ ΤΟΎ ΒΑΛΑΆΜ Ή Λογισμοί αμαρτωλού.

"Καί ήνοιξεν ό Θεός τό στόμα τής όνου, καί λέγει τώ Βαλαάμ..."
(Αριθ.,κβ,28).
Όπως άνοιξε ό Κύριος τό στόμα τής όνου, έτσι άνοιξε καί τό δικό μου πού είμαι αμαρτωλός κι'ανάξιος
Φ.Κ.

- Έχω τέσσερα πέντε τυπωμένα Ευαγγέλια, καί πάλι, όπου βρίσκω Ευαγγέλιο, έχω πόθο νά τό αποκτήσω. Τόσο πολύ τ'αγαπω, πού νιώθω πώς τό απόκτησα γιά πρώτη φορά, κάθε φορά πού τό ξαναβρίσκω.
- Όποιος κατάλαβε μέσα του πόθο νά φτωχέψει, αυτός βρίσκεται κοντά στόν Χριστό.
- Ό χριστιανισμός είναι ή απλότητα τής διανοίας.
- Όποιος έχει γιά τσακμάκι τήν πίστη στόν Θεό, καί γιά ίσκα τή φτώχια καί τήν ταπείνωση, ανάβει τή φωτιά τήν πνευματική.
..........
- Ηρωική ζωή είναι αληθινά μονάχα ή ζωή τού αληθινού Χριστιανού. Σέ τούτον τόν πόλεμο πού ή ανδρεία λέγεται ταπείνωση, καί τά βραβεία είναι ή καταφρόνεση, ή φτώχεια,κ'ή συντριβή, δέν βαστάνε οί ανδρείοι τού κόσμου: "ότι ούκ έστιν ημίν ή πάλη πρός αίμα καί σάρκα, αλλά πρός τάς αρχάς, πρός τάς εξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τού σκότους τού αιώνος τούτου".(Εφεσ. 6,12).
- Όποιος δέν απελπίσθηκε από όλα, δέν τρέχει κοντά στόν Θεό, γιατί λογαριάζει πώς υπάρχουνε κι άλλοι προστάτες γιά ν'ακουμπήσει.
......
Όσο μαζεμένη είναι ή ψυχή, τόσο ανεβαίνη.

Ακολούθα αυτό που σου λέει ο λογισμός σου. Πού σε παίρνει; Τι καρπούς σου δίδει;

 Ο άειμνηστος γέροντάς μας Ιωσήφ, μας έλεγε πάντα: 

"Παιδιά, όταν έχετε δύσκολες περιστάσεις μπροστά σας και δύσκολα ερωτηματικά που θέλουν απαντήσεις κρίσιμες και δύσκολες, πάντοτε να βλέπετε ένα πράγμα τι καρπούς φέρει.
«'Από τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» μας έλεγε ο γέροντας.
Και έλεγε: "δείτε αυτήν την κατάσταση"και μας έλεγε για διάφορα δικά μας που είχαμε τότε. 

"Ακολούθα αυτό που σου λέει ο λογισμός σου. Πού σε παίρνει; Τι καρπούς σου δίδει;

Ο καρπός του Πνεύματος εστί αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστη, πραότης, εγκράτεια.
Αυτό που ακολουθείς, σου δίδει αυτούς τους καρπούς; Εάν σου τους δίδει, εντάξει.
Είναι το Πνεύμα το Άγιο παρών!"

Εάν αντί στην αγάπη σε παίρνει στη διχόνοια, σου φέρνει σκότος, σου φέρνει μίσος, σου φέρνει φανατισμό, κοντεύει να σε βγάλει έξω από την Εκκλησία, κοντεύει να σε διαρρήξει από τους πνευματικούς σου..
Kρίνεις, κατακρίνεις συνόδους, Επισκόπους, πνευματικούς, μοναστήρια..
Τι είναι αυτή η τρικυμία όλη;Αυτό είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος;
Από αυτό μόνο να καταλάβεις πού πας!Και να συνέλθεις!
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

youtu.be/DnF6XfwFbC8?si=hPZDzGqDCp8HldkB

πηγή

25 Ιούνιου.Μνήμη του αγίου Έρωτος του ομολογητού και των αδελφών αυτού

25 Ιούνιου.Μνήμη του αγίου Έρωτος του ομολογητού του Χριστού, τελειωθέντος στην εξορία

Ἐρῶν ὑπῆρχεν οὐρανῶν κάλλους Ἔρως,

Πρός οὓς μεταστάς, ὥσπερ ἦρα χαιρέτω.

Οι Άγιοι Ορέντιος, Φαρνάκιος, Έρωτας, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριάκος, και Λογγίνος ήταν αδέλφια, ξακουστά για την ανδρεία τους και υπηρετούσαν στρατιώτες στη Θράκη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (301).

Σε κάποια μάχη με τους Σκύθες, ο Ορέντιος κατόθρωσε να σκοτώσει τον σκληρό και γενναίο αρχηγό τους, Μαραρών. Για το κατόρθωμά του αυτό τιμήθηκε, αλλά συγχρόνως προσκλήθηκε να συμμετάσχει στις θυσίες προς τα είδωλα, που θα προσφέρονταν για τη νίκη του. Ο χριστιανός ήρωας αρνήθηκε ρητά, και διακήρυξε ότι αυτός ένα Θεό αληθινό αναγνωρίζει και λατρεύει, τον Θεό των χριστιανών. Βέβαια δεν τον τιμώρησαν αμέσως, χάρη του ανδραγαθήματός του. Αλλά μαζί με τα έξι αδέλφια του, τους έστειλαν δυσμενή μετάθεση στην Αρμενία.

Εκεί μετά από λίγο χρόνο, υποβλήθηκαν σε ανάκριση. Και οι επτά μ' ένα στόμα δήλωσαν, ότι μέχρι την τελευταία τους πνοή θα μείνουν πιστοί στον αρχηγό της σωτηρίας τους, και κριτή τους κατά την ήμερα της παγκόσμιας ανάστασης και ανταπόδοσης. Μετά τη δήλωση τους αυτή, καταδικάστηκαν σε εξορία μακρινών και σκληρών τόπων.
Και οι επτά πέθαναν ο ένας μετά τον άλλο από τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, αλλά χωρίς κανένα γογγυσμό.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι η μεγαλύτερη στοργή στην Εκκλησία μας, μετά την Παναγία.

  «Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι η μεγαλύτερη στοργή στην Εκκλησία μας, μετά την Παναγία. Μην το ξεχνάμε. Το έχουμε πει κι άλλες φορές. Η μεγαλύτερη στοργή και αγάπη είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Αυτός ο αυστηρός! Δεν είναι για μας αυστηρός. Να το προσέχομε αυτό. Τό ΄χομε αντιδιαστείλει. Είναι αυστηρός με την αμαρτία, με την ανομία και με το κακό. Με τους αμαρτωλούς ο Άη – Γιάννης είναι ο πιο εύσπλαχνος. Είναι ο πιο εύσπλαχνος! Ο πιο στοργικός. Γι’ αυτό, είναι «και στα ζερβά του Χριστού», που λέει κι ένα τραγουδάκι της Θράκης, στα αριστερά Του, και παρακαλεί …»

"Η εορτή του οσίου Δαυίδ του Δεντρίτη, του εν Θεσσαλονίκη..."

Ο Όσιος Δαυίδ ο Δεντρίτης, αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη μορφή ανάμεσα στους αγίους της Θεσσαλονίκης. 

Ο Όσιος, παρ’ όλο που δεν κατάγεται από την Θεσσαλονίκη, στάθηκε γι’ αυτήν, παρηγορητής και ευεργέτης.
Η καταγωγή του ήταν από την Μεσοποταμία.
Ο άγιος, μετά την τριετή ασκητική του άθλησή πάνω σε ένα δέντρο αμυγδαλιάς, έλαβε από τον Θεό ποικίλα πνευματικά χαρίσματα, όπως και αυτό της θαυματουργίας. 

Έτσι οι Θεσσαλονικείς, μπορούσαν να καταφεύγουν σ’ αυτόν στις ποικίλες δυσκολίες τους,ψυχικές και σωματικές και να βρίσκουν άμεσο συμπαραστάτη και γιατρό.
Ο άγιος Δαυίδ όμως, χρίστηκε και επισήμως εκπρόσωπος της Θεσσαλονίκης, όταν οι αρχές της πόλης, του ζήτησαν να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη, για να συναντήσει τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και να μεταφέρει αιτήματά τους.
Ο άγιος κατά την επίσκεψή του στα ανάκτορα, εντυπωσίασε τους πάντες, την αυτοκράτειρα Θεοδώρα, τον Ιουστινιανό, αλλά και όλους τους συγκλητικούς, με
την βιβλική και οσιακή του μορφή.

Είδατε Άγιο άνθρωπο, αγιασμένο; Είδατε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος!

Προσέξτε, ο Χριστός τι έκανε; Έκανε κάτιφοβερά αγιαστικό και μυστικό για τη ζωή μας. 

Ήρθε ο Πατέρας, κρυβόταν πάντοτε.
(Το έχω πει κι άλλη φορά αυτό αλλά είναι σπουδαία η ιστορία αυτή). Κρυβόταν ο Πατέρας. Βλέπετε, δεν Τον έχουμε δει ποτέ -γι' αυτό δεν Τον αγιογράφουμε κιόλας. Και στέλνει το Γιό Του ο Οποίος φανερώνεται, γίνεται άνθρωπος, κάνει ό,τι κάνει για μας και μετά ο Χριστός φεύγει.

 Και στέλνει το Άγιο το Πνεύμα, λέει: "Θα στείλω τον Παράκλητο". 

Και λέμε: Χριστέ, πού μας άφησες; Μη μας αφήσεις ορφανούς, είπαν οι μαθητές Του.

Και λέει: "Μην ανησυχείτε, θα' ρθει ο Παράκλητος. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας!
Με τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, όλοι μαζί, θα είμαστε μέσα στις καρδιές σας! Θα 'ρθω να κατασκηνώσω πάνω σας!" 

Και έρχεται λοιπόν το Άγιο το Πνεύμα και είναι ανάμεσά μας και συγκροτεί όλο το θεσμό της Εκκλησίας. Τα πάντα κάνει πάνω μας! Και λέμε: που είναι το Άγιο το Πνεύμα; Να το δούμε, να μας πει ένα λόγο! Και λένε τα κείμενα της γραφής και των Πατέρων: "Μα τι ζητάτε καλέ; Ο Πατέρας έστειλε τον Υιό.Ο Υιός, το Άγιο το Πνεύμα. Το Άγιο το Πνεύμα τι έκανε; Καλλιεργεί τους Αγίους και τους αγιασμένους ανθρώπους".
Είδατε Άγιο άνθρωπο, αγιασμένο; Είδατε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος!
Αυτή είναι η εμπειρία της Ορθοδοξίας μας. Βλέποντας αυτές τις αγιασμένες ζωές αποκαλύπτεται όλο το έργο της θείας οικονομίας. Έτσι αποκαλύπτεται το Άγιο Πνεύμα, ως καρπός της ζωής μας.

+ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

https://youtu.be/ooMRxNPLw5Q

πηγή

Πνευ­μα­τι­κή ζωή δεν ση­μαί­νει καλή συμ­πε­ρι­φο­ρά, αλλά πα­ρου­σία του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος...

Πνευ­μα­τι­κή ζωή δεν ση­μαί­νει καλή συμ­πε­ρι­φο­ρά, αλλά πα­ρου­σία του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος στη ζωή του αν­θρώ­που.

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

«Σταμάτησε τήν τρικυμία καί στεῖλε, ὦ Κύριε,τό Πανάγιον Πνεῦμα»

Συγκεντρωμένοι βρισκόντουσαν ὅλοι κατὰ τὴν ἅγια τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέρα καὶ προσευχόμενοι περίμεναν οἱ ἕνδεκα Ἀπόστολοι.

Καὶ ὅπως λέει τὸ ἀνάγνωσμα τῶν Πράξεων,ἔγινε ξαφνικὰ βροντὴ σὰν ἄνεμος ὁρμητικὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μὲ πάταγο καὶ μὲ φωτιὰ ἐγέμισε ὁλόκληρο τὸ δωμάτιο καὶ θαυμασμὸ προκάλεσε μέγιστο στοὺς ἀγαπημένους.

Γι’ αὐτὸ καὶ βλέποντας τὸ σπίτι σὰν πλοῖο νὰ σαλεύει λέγανε: 

«Σταμάτησε τὴν τρικυμία καὶ στεῖλε, ὦ Κύριε,τὸ Πανάγιον Πνεῦμα».

Καθὼς πίστεψαν οἱ σοφοὶ πὼς ὅλο τὸ Ἀνώγιχανόταν ἀπ’ τὸν ἄνεμο,ὅλοι ἔκλεισαν τὰ μάτια φοβισμένοι.
Καὶ νά, συνέβη κάτι ἄλλο πιὸ φρικτὸ καὶ στὸν πρῶτο φόβο κι ἄλλον τρόμο πρόσθεσαν
τὰ ἀλλεπάλληλα θαύματα,ἀφοῦ στὴ συνέχεια γλῶσσες φωτιᾶς τοὺς ἄγγιζαν καὶ στῶν ἀγαπημένων τὶς κεφαλὲς ἐρχόντουσαν καὶ δὲν ἔκαιγαν καθόλου τὰ μαλλιά,
ἀλλὰ τὸν νοῦ ἐφώτιζαν.
Καὶ πράγματι νὰ καθαρίσουν καὶ νὰ φωτίσουν τὶς ἔστειλε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.

Ὕμνοι Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ

ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τεῦχος 359, Ἰούνιος 2023

Ἀπόδοση τὰ νέα ἐλληνικὰ

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης

Ο Κύριος και Θεός Παράκλητος ενοικεί στην Εκκλησία του Χριστού και επεργάζεται την σωτηρία μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

 Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, αποτελεί για την Εκκλησία μας ένας σπουδαίος εορτολογικός σταθμός. Την αγία αυτή ημέρα εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά το μεγάλο γεγονός της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος στην ομήγυρη των μαθητών του Κυρίου, ως συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Ο Κύριος και Θεός Παράκλητος είναι ο πρωτοστάτης αυτής της εορτής, γι’ αυτό Τον τιμάμε και Τον προσκυνάμε αυτή τη λαμπρή ημέρα και επίσης είναι αφιερωμένη η επόμενη ημέρα σε Εκείνον, η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Η κάθοδός Του στον κόσμο την ευλογημένη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (Πράξ.2:1) σήμανε αναμφίβολα μια νέα εποχή για την πορεία του κόσμου και την ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

 Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Το Άγιον Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Είναι Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό. Είναι επίσης πρόσωπο αληθινό, προσωπικότητα ενσυνείδητη, έχοντας τη δική Του υποστατική ιδιότητα, η οποία τον καθιστά ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, χωρίς να συγχέεται με άλλο πρόσωπο. Σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, η οποία κατανοήθηκε ορθώς μόνο μέσα στην Εκκλησία, το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Κυρίου Παρακλήτου, τον Οποίο τον καθιστά μοναδικό, είναι η αΐδια εκπόρευσή Του από τον Πατέρα.

 Η αιρετική προσθήκη από την παπική ετεροδοξία της βλάσφημης διδασκαλίας της εκ και του Υιού εκπορεύσεώς Του (Filioque), αποτελεί σοβαρή εκτροπή από

Αντίβαρο σε ένα κόσμο που καταρρέει...

  Κατάλευκα ,πανέμορφα τριαντάφυλλα αφιερωμένα στην ημέρα της Πεντηκοστής,για να θυμίζουν τη Λευκότητα του Αγίου Πνεύματος που επεσκίασε  τους Ναούς,περνώντας πάνω από τα χαμηλωμένα κεφάλια χιλιάδων γονατισμένων ανθρώπων που προσεύχονταν μέσω των ευχών του ιερέως από την Ωραία Πύλη,και γίνονταν το γενναίο αντίβαρο ενός Κόσμου που, μάλλον, καταρρέει,εξαιτίας του τυφλού μιμητισμού στα πάντα, των προσταγμάτων μιας ψεύτικης "προόδου"...
"Μιμητισμού",που όμως τον έχουμε "ανάγκη",όσο δεν βάζουμε και την πνευματική διάσταση στον επίγειο καιρό μας...

πηγή

Το ιστορικό γήπεδο του Πανιωνίου στην Πούντα της Σμύρνης

Το ιστορικό γήπεδο του Πανιωνίου στην Πούντα της Σμύρνης που χτίστηκε το 1912 γκρεμίστηκε το 2016.
Ανασύρθηκαν οστά, μάρμαρα και σταυροί από μνήματα.
Η θρυλική αθλητική εγκατάσταση του Πανιωνίου συνυπήρξε με το ιστορικό νεκροταφείο του Αρχάγγελου Μιχαήλ και το συγκεκριμένο κοιμητήριο χρησιμοποιήθηκε για τη μαζική ταφή χιλιάδων Ελλήνων στην επιδημία τύφου το 1916 αλλά και στη μαζική σφαγή των τελευταίων Ελλήνων από τους Τσέτες το 1922.
Το 1890 ιδρύθηκε ο Πανιώνιος στη Σμύρνη και αρχικά δεν είχε ιδιόκτητο γήπεδο.
Το 1900 ο σύλλογος ενοικίασε έκταση από την γαλλική εταιρία Προκυμαίν Σμύρνης και κατασκεύασε γυμναστήριο και σύγχρονο στίβο. Το 1910 η γαλλική εταιρία ανακοίνωσε την πώληση του ακινήτου, αφήνοντας “άστεγο” τον Πανιώνιο.
Ο μητροπολίτης Σμύρνης, Χρυσόστομος, που ήταν λάτρης του αθλητισμού, με τη σύμφωνη γνώμη της δημογεροντίας και της κεντρικής Επιτροπής Σμύρνης πήρε την ιστορική απόφαση και παραχώρησε στον Πανιώνιο έκταση 105.000 τ.μ. την οποία ζητούσε επίμονα και με τεράστιο αντίτιμο (100.000 χρυσές λίρες) η αγγλική εταιρία σιδηροδρόμων Αϊδινίου.
Ο Χρυσόστομος περιφρόνησε τη δελεαστική πρόταση και παραχώρησε δωρεάν την έκταση στον Πανιώνιο.

πηγή

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ-Για άλλη μια φορά συναντηθήκαμε οι ζωντανοί με τους κεκοιμημένους...

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

 Εκατομμύρια ονόματα νεκρών μνημονεύτηκαν σήμερα στις εκκλησιές. 

 Για άλλη μια φορά συναντηθήκαμε οι ζωντανοί με τους κεκοιμημένους, όλοι γνωστοί, μέσα στο σώμα και το αίμα του Χριστού. 

Υπογράψαμε για πολλοστή φορά το συμβόλαιο της συγκατοίκησης μας μέσα στη μνήμη - σώμα της Εκκλησίας. Μέσα στο Φως.

ΥΓ. Κόλλυβα για τις ψυχές. Μόνο κόλλυβα. Ούτε κουλουράκια, ούτε ζαχαρωτά, ούτε γκοφρέτες, ούτε σοκολάτες, ούτε πίτες.

π.Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

Έτσι πρέπει να πιστεύεις όταν πλησιάζεις το Ποτήριον της Ζωής...

Καλείται ο άνθρωπος τακτικά να πλησιάζει το Ποτήριο της Ζωής. Η καλύτερη και αγιώτερη πρόσκληση… 

«Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» λέει ο ιερεύς, όχι «απέλθετε»!.. 

Παίρνουμε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και τότε όλα τα δύσκολα σημεία δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας… 

Ακτινοβολούμε και μοσχοβολάμε από ζωή Χριστού. Και απολαμβάνουμε τη χαρά του Ουρανού από εδώ, γιατί «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν».

«Είμαι πολύ άρρωστος Κύριε, να λέει, δέξαι με, ως βαριά άρρωστο, ως ετοιμοθάνατο». 

Έτσι πρέπει να πιστεύει όταν πλησιάζει το Ποτήριον της Ζωής. Και έχει ανάγκη, πολλή ανάγκη να πάρει Σώμα και Αίμα Κυρίου, για να δυναμώσει τον εαυτόν του. Για να νικήσει τον εαυτόν του. Για να αγωνισθεί καλύτερα.

Νουθεσίες π. Ευσεβίου Γιαννακάκη

Η Πεντηκοστή είναι η γιορτή της υπενθύμισης της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο.

«Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάν. 8,12)

Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε πάλι καὶ τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ πλανιέται στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχει τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή».

 Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Πεντηκοστής ο Χριστός επισημαίνει έναν μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι: είναι αυτός του να περπατάμε και να περιπλανιόμαστε στο σκοτάδι. 

 Σκοτάδι για τον άνθρωπο του Θεού είναι η ζωή χωρίς την πυξίδα των εντολών του Θεού. Χωρίς το πρόσωπο του Χριστού ως προτεραιότητα καρδιακή. 

 Σκοτάδι είναι η αποθέωση του εγώ μας. 

 Σκοτάδι είναι ο μηδενισμός της αιωνιότητας και η αποθέωση του παρόντος κόσμου, η αίσθηση ότι τα πάντα τελειώνουν εδώ και, επομένως, χρειάζεται να απολαύσουμε αυτή τη ζωή χωρίς μέτρο στις επιθυμίες μας, χωρίς όρια, χωρίς ενσυναίσθηση, αλλά με κέντρο το εγώ, το τώρα, το αίσθημα ότι οι άλλοι μάς οφείλουν.
Μπορεί ο πολιτισμός μας να χαρακτηρίζεται από την άνεση, από την προτροπή να μετέχουμε στα αγαθά του, να θεωρεί φως τη γνώση που μας παρέχει, την πληροφορία, το δικαίωμα να θεωρούμε τους εαυτούς μας αυθεντίες, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άλλη γνώμη, σχέση, αντίληψη. 

 Σκοτάδι για τον πολιτισμό μας βεβαίως θεωρούνται η βία, το κακό, ο θάνατος, όχι κατ’ ανάγκην επειδή είναι σκοτάδι, αλλά γιατί θίγουν τα δικαιώματα των άλλων. Γι’ αυτό ο κόσμος μας διακρίνει ανάμεσα στην νόμιμη και καλή βία και στην κακή. Αποδέχεται τον πόλεμο και τον θάνατο, όταν είναι για καλό σκοπό. Θεωρεί το κακό δικαίωμα όταν μας συμφέρει, γι’ αυτό και αποθεώνει την σκοτεινή μουσική, τους σκοτεινούς ήρωες του κινηματογράφου, την αδικία στον αθλητισμό, αρκεί να είναι προς όφελος της ομάδας που υποστηρίζουμε, την ελευθερία του να ειρωνεύεσαι και να προσβάλλεις την πίστη του άλλου, διότι σου επιτρέπεται να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς πίστη. 

Δεν είναι όμως, στ’ αλήθεια, σκοτάδι να θεωρείς μόνο τον εαυτό σου σημαντικό;

Δεν είναι σκοτάδι το να αποθεώνονται τα υλικά αγαθά και ο άνθρωπος να αδιαφορεί για το διδόναι; 

Δεν είναι σκοτάδι η πορνογραφία; 

Δεν είναι σκοτάδι να ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες για κάθε κακή πράξη, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, κυρίως γιατί δεν ωριμάσαμε, ώστε να απορρίψουμε τον τρόπο του κακού;

 Η Εκκλησία μάς επισημαίνει ότι όποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τον Χριστό, δεν

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θείου λειτουργία

Το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Θεοδοσίου του Τσερνιγκωφ

 Κατά την ανακομιδή των λειψάνων και την αγιοκατάταξη του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ [ΕΔΩ](η οποία έλαβε μέρος στις 9/22 Σεπτεμβρίου 1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (+1917), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσέεβ [ΕΔΩ] ο οποίος συμμετείχε στην ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:

--Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου – και έδωσε τα ονόματά τους.

--Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.

--Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.

Ο Άγιος Αλέξιος του Γκολοσέεβ

Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία.

 Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργία…πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.

Το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ και ο ΚΟΣΜΟΣ μας

  «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12), διδάσκει ὁ Χριστός. Τό ἐρώτημα εἶναι πῶς κατανοοῦμε τί εἶναι αὐτό τό Φῶς καί πῶς τό ζοῦμε; Ἡ Ἐκκλησία δίνει τήν ἀπάντησή της μέσα ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἡ κάθοδoς τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἀλλά καί ὡς ἦχος δυνατοῦ ἀνέμου, ἀλλάζει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βλέπουμε καί κατανοοῦμε τόν κόσμο. Ἐνῶ ξεκινοῦμε ἀπό τίς αἰσθήσεις μας, πού εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, νά προσεγγίζουμε τή ζωή, τούς ἀνθρώπους, τήν κτίση, τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπενεργεῖ ἐντός μας καί μᾶς κάνει νά βλέπουμε καί νά προσεγγίζουμε τόν κόσμο πνευματικά, δηλαδή μέσα ἀπό τήν καρδιά μας. Καί τότε ρέουν ἀπό μέσα μᾶς ποτάμια ὕδατος, τό ὁποῖο δίνει ζωή (Ἰωάν. 7, 38-39).

Τό ζωοποιό τρίπτυχο
Φῶς, ὕδωρ καί πνεῦμα. Μέσα ἀπό αὐτόν τόν συνδυασμό ἀποκτοῦμε τόν ἀληθινό προορισμό μας, βιώνουμε δηλαδή τό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ. 

 Φῶς σημαίνει ὁ Χριστός νά εἶναι τό ὑπόδειγμα τῆς ζωῆς μας. Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλευθερία τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου νά γίνεται ἡ στάση ζωῆς καί τό βίωμα καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου πού ὁδηγεῖται στόν Θεό. 

Ὕδωρ σημαίνει ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος νά ἔχει ξεδιψάσει ὅλες τίς ἀγωνίες του, ὅλα τά ἐρωτήματά του καί νά μεταδίδει πίστη στόν Θεό καί στούς ἄλλους, ἰδίως στούς σταυρούς καί τίς δοκιμασίες. 

Πνεῦμα σημαίνει τή μεταμόρφωση καί τόν ἁγιασμό τῆς ὕπαρξης. Νά γνωρίζουμε ὅτι κλειδί γιά τήν εὐτυχία στή ζωη μας δέν εἶναι ἡ ἱκανοποίηση κάθε ἐπιθυμίας μας, ἡ ἀναγνώριση ἀπό τούς ἄλλους, ὁ προσανατολισμός στό παρόν, ἀλλά ἡ μεταμόρφωση τῆς πνευματικότητας, τό νά κατοικεῖ ὁ Θεός στήν ὕπαρξη, τό νά σκεφτόμαστε τόν Θεό, τό να ζητοῦμε καί νά προσδοκοῦμε τήν κοινωνία μ’ αὐτόν, τό νά εἶναι στήν καρδιά μας ἐγκατεστημένη ἡ πίστη ὅτι «ἀξίζει νά ζεῖ κανείς ὅταν εἶναι κοντά στό Θεό».

Δυστυχώς οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν ζουν μυστηριακά, γι’ αυτό υπάρχει μια επίδραση δαιμονική.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου

Πολλοί άνθρωποι, Γέροντα, δεν θεωρούν απαραίτητο τον εκκλησιασμό.
– Δεν μπαίνουν στο βαθύτερο νόημα οι άνθρωποι· κόβουν το καλώδιο, την επαφή με τον Θεό, και μετά δεν μπορούν να βοηθηθούν.

 Δυστυχώς οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν ζουν μυστηριακά, γι’ αυτό υπάρχει μια επίδραση δαιμονική. Εγώ πάντοτε λέω στους λαϊκούς να εκκλησιάζoνται, για να αγιάζωνται. Και μόνον αν σκεφθή κανείς ότι μπαίνοντας στον ναό του Θεού μπαίνει στο σπίτι του Θεού κι εκεί δέχεται την θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονισθή.
Μέσα στον ναό μας παρακολουθούν ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, ζητούμε την βοήθειά τους, μπορούμε απλά να συνομιλούμε μαζί τους.

 Εκεί μας δίνεται η δυνατότητα να ζήσουμε τα Μυστήρια. 

Εκεί θυσιάζεται για μας ο Χριστός και μας δίνει το Σώμα και το Αίμα Του. Αυτό δεν πρέπει να μας συγκλονίζη;

...απλώς μισούσε το κοπάδι του...

 

Παναγίας Σαραντασκαλιώτισσα

  Το εκκλησάκι της Παναγίας Σαραντασκαλιώτισσας, βρίσκεται στη ΝΑ πλευρά του Κέρκη στην Σάμο και σε υψόμετρο 320 μέτρα. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και είναι χτισμένο σε μια σπηλιά, όπου για να φτάσει κανείς, πρέπει να ακολουθήσει τη μαγευτική διαδρομή και να ανέβει 40 σκαλιά σκαλισμένα στον απότομο βράχο.