Γεώργιος Δροσίνης, Η Καλοσύνη σου

Ὤ, τί μεγάλη ή καλωσύνη σου!
Κακὸ δὲν κάνεις σε κανένα·
Μὰ ὅ,τι κακὸ ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους γίνεται
Τρέμεις μὴ γίνεται ἀπὸ σένα.

Κι᾿ ἂν τὸ κακὸ σ᾽ ἐσένα γίνηκε,
Νὰ συχωρέσῃς δὲ σοῦ φτάνει·
Πᾶς καὶ ζητᾶς ἐσὺ συχώρεση
Γιὰ τὸ κακὸ —ποὺ σοὔχουν κάνῃ.

Σοὔχει γεμίσῃ ἡ καλωσύνη σου
Δροσιὰ τὰ χείλη, ἀνθοὺς τὰ χέρια,
Τὰ μάτια φῶς· πέφτουν στὸ διάβα σου
Λευκά φτερὰ ἀπὸ περιστέρια·

Σύννεφο ἂν ἴσκιωσε τὰ μάτια σου,
Τὸ φῶς θὰ διώξῃ τὸ σκοτάδι·
Τὰ χέρια σου μ᾿ ὀργὴ ἂν ἁπλώθηκαν,
Θ᾿ ἀποτελειώσουν μ' ἕνα χάδι·

Πικρὰ τὰ χείλη σου ἂν ἀνοίχτηκαν,
—Ὤ, καλωσύνη σου μεγάλη!—
Γλυκά θὰ κλείσουν, καὶ στὸ διάβα σου
Λευκά φτερά θὰ πέσουν πάλι.

Γεώργιος Δροσίνης, Η Καλοσύνη σου, Κλειστά Βλέφαρα 1914-1917

Στη φωτογραφία, ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης (1959-1951).
#Νέα_Αθηναϊκή_Σχολή #Γεώργιος_Δροσίνης