Η Βανδέα υπήρξε το πρότυπο για όλες τις σύγχρονες γενοκτονίες.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1993, ο Νομπελίστας και διάσημος αντιφρονούντας του κομμουνισμού, Αλεξάντρ Σολζενίτσυν προσκαλέσθηκε να κάνει τα αποκαλυπτήρια στο Μνημείο για τα θύματα των Ιακωβίνων κατά της διάρκεια του Πολέμου και της γενοκτονίας της Βανδέας (1793- 1796) ΕΔΩ

Επρόκειτο για παραδοσιακούς χωρικούς της Βανδέας (ευσεβείς Καθολικούς και μοναρχικούς) που εξεγέρθηκαν ενάντια στην θρησκευτική και πολιτική καταπίεση που υφίσταντο.

Την επομένη τα ΜΜΕ σιγούσαν για ένα θέμα που είναι απαγορευμένο στην Γαλλία. Όμως όπως δήλωσε και ο μεγάλος συγγραφέας, η Βανδέα υπήρξε το πρότυπο για όλες τις σύγχρονες γενοκτονίες. Έτσι, ανήμερα της Ημέρας της Βαστίλλης (αλλά και τα 100 χρόνια από την γέννηση του Σολζενίτσυν) σκεφθήκαμε να ανεβάσουμε την ομιλία εκείνης της ημέρας για να δημιουργηθεί προβληματισμός πάνω στην Γαλλική Επανάσταση.

του Αλεξάντρ Σολζενίτσυν

«Κύριε Πρόεδρε του Γενικού Συμβουλίου της Βανδέας , Αξιότιμοι Βανδεανοί :

Στα δυό τρίτα του προηγούμενου αιώνα, όταν ήμουνα ακόμα ενά παιδί, διάβασα με θαυμασμό για τη γενναία και απεγνωσμένη εξέγερση της Βανδέας. Αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ ότι στη μετέπειτα ζωή μου θα είχα την τιμή να εγκαινιάσω ένα μνημείο στούς ήρωες και στα θύματα αυτής της εξέργερσης . Είκοσι δεκαετίες έχουν περάσει απο τότε, και καθόλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου η εξέγερση στη Βανδέα και η αιματηρή καταστολή της έχει κριθεί με ολοένα και καινούργιους τρόπους, στην Γαλλία και αλλού. 

Πράγματι, τα ιστορικά γεγονότα ποτέ δεν γίνονται απολύτως κατανοητά μέσα στην ένταση της περιόδου τους, αλλά μόνο ύστερα απο μεγάλη απόσταση και αφού ηρεμήσουν τα πάθη. Για πολύ καιρό, δεν θέλαμε να ακούσουμε ή να παραδεχθούμε τι μας φώναζε με τίς φωνές αυτών που χάθηκαν ή που κάηκαν ζωντανοί: ότι οι χωρικοί αυτής της σκληρά εργαζόμενης περιοχής, που είχαν φτάσει στα άκρα της καταπίεσης και του εξευτελισμού απο μια επανάσταση η οποία υποτίθεται είχε γίνει για χάρη τους – αυτοί οι χωρικοί ξεσηκώθηκαν εναντίον της επανάστασης!

Τώρα γίνεται όλο και πιο κατανοητό ότι η κοινωνική πρόοδος που όλοι τόσο παθιασμένα επιθυμούμε μπορεί να επιτευχθεί μέσω φυσιολογικής εξελικτικής ανάπτυξης—με ανυπολόγιστα λιγότερες απώλειες και χωρίς καθολική παρακμή. Πρέπει να είμαστε ικανοί να βελτιώσουμε ,υπομονετικά, αυτό που έχουμε σε κάθε εποχή που ζούμε.

Θα ήταν μάταιο να ελπίζουμε ότι η επανάσταση μπορεί να βελτιώσει την ανθρώπινη φύση, παρ’όλα αυτά η επανάσταση σας και συγκεκριμένα η Ρωσική μας επανάσταση, ήλπιζε για αυτό το αποτέλεσμα. Η Γαλλική Επανάσταση ξεδιπλώθηκε κάτω από το λάβαρο ενός αντιφατικού και ανέφικτου σλόγκαν, του «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα.» Mα στη ζωή της κοινωνίας, ελευθερία και ισότητα είναι αλληλοαποκλειόμενες, ακόμα και εχθρικές έννοιες. Η ελευθερία, από τη ίδια της την φύση, υπονομεύει την κοινωνική ισότητα και η ισότητα καταπιέζει την ελευθερία — διότι πώς αλλιώς θα μπορούσε να επιτευχθεί; Η αδελφότητα, εν τω μεταξύ, είναι τελείως διαφορετικής φύσης. Σε αυτή την περίπτωση είναι απλά μια πιασάρικη προσθήκη στο σλόγκαν. Η πραγματική αδελφότητα δεν επιτυγχάνεται με κοινωνικά μέσα αλλά με πνευματικά. Επιπροσθέτως, οι δυσοίωνες λέξεις “ ή θάνατος ” προστέθηκαν στο τριμερές σλόγκαν, καταστρέφοντας στην ουσία το νόημα του.

ΓΚΙΛΟΤΙΝΗ: Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΣΛΟΓΚΑΝ ‘ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ”

Δεν θα ευχόμουν μια “μεγάλη επανάσταση” πάνω σε κανένα έθνος. Μόνο ο ερχομός της Θερμιδόρ απέτρεψε την επανάσταση του δέκατου όγδοου αιώνα από το να καταστρέψει την Γαλλία. Αλλά η επανάσταση στη Ρωσία δεν περιορίστηκε από καμιά Θερμιδόρ καθώς έβαλε τους ανθρώπους μας στην ευθεία για το άδοξο τέλος, για μιά άβυσσο, για τα βάθη των χαλασμάτων.

Κάποιος μπορεί να νόμιζε ότι η εμπειρία της Γαλλικής επανάστασης θα είχε δώσει ένα μάθημα για τους λογικούς οικοδόμους της “ευτυχίας των ανθρώπων” στη Ρωσία. Αλλά όχι, τα γεγονότα στη Ρωσία ήταν ακόμα πιό δυσάρεστα, και ασύγκριτα πιό μεγάλα σε κλίμακα. Ο Κομμουνισμός του Λένιν και οι Διεθνιστές Σοσιαλιστές επιμελώς αναπαριστούσαν στο σώμα της Ρωσίας πολλές από τις πιο σκληρές μεθόδους της Γαλλικης επαναστασης—μόνο που κατείχαν ένα πολύ μεγαλύτερο, πιο συστηματικό επίπεδο ελέγχου οργανισμών από τους Ιακωβίνους. Δεν είχαμε την Θερμιδόρ, αλλά μπορεί κάποιος να μας αναγνωρίσει σε πνευματικό επίπεδο ότι είχαμε την δική μας Βανδέα, μάλιστα πάνω από μία. Ήτανε οι μεγάλες εξεγέρσεις των χωρικών: στο Ταμπόφ (1920-21), στη δυτική Σιβηρία (1921). Γνωρίζουμε για το ακόλουθο επεισόδιο: Πλήθος χωρικών με χειροποίητα παπούτσια , οπλισμένοι με μπαστούνια και δίκρανα, συγκεντρώθηκαν στο Ταμπόφ, μαζεμένοι υπό τους ήχους των εκκλησιαστικών καμπανών απο τα γύρω χωριά—και σκοτώθηκαν από ριπές πολυβόλων. Έντεκα μήνες κράτησε η εξέγερση στο Ταμπόφ, παρόλη την προσπάθεια των Κομμουνιστών να την συντρίψουν με οπλισμένα φορτηγά, οπλισμένα τρένα και αεροπλάνα, καθώς και με το να παίρνουν τις οικογένειες των ανταρτών ως ομήρους. Ετοιμάζονταν να χρησιμοποιήσουν μέχρι και δηλητηριώδες αέριο .


Οι Κοζάκοι επίσης, — απο τα Ουράλια, το Ντόν, το Κουμπάν, το Τερέκ—συγκρούστηκαν με τον Μπολσεβικισμό με πεισματική αντίσταση, η οποία τελικά πνίγηκε στο αίμα της γενοκτονίας.

Έτσι, εγκαινιάζοντας αυτό το μνημείο στην ηρωική σας Βανδέα, βλέπω εις διπλούν με την φαντασία μου—μπορώ να οραματιστώ τα μνημεία που κάποια μερα θα αναγερθούν στη Ρωσία, μνημεία της Ρωσικής μας αντίστασης εναντίον στην επίθεση του Κομμουνισμού και της θηριωδίας του.
Έχουμε όλοι επιζήσει του εικοστού αιώνα, ενός αιώνα τρόμου, η τρομακτική κατάληξη της Προόδου που τόσοι πολλοί ονειρευτήκανε τον δέκατο όγδοο αιώνα. Και τώρα, νομίζω όλο και περισσότεροι πολίτες της Γαλλίας, με μεγαλύτερη κατανόηση και υπερηφάνεια, θα θυμούνται την αξία της αντίστασης και θυσίας της Βανδέας.avalonofthearts.gr