Το νηστίσιμο ταβερνείο της Θεώνης και η Αγία Παρασκευή

Ήμασταν μια παρέα που  επιθυμούσε να φάει ψαράκι σε κάποιο γνωστό μας  παραθαλάσσιο και «ξεχασμένο»  ταβερνάκι. Είχαμε  γευτεί και στο παρελθόν τις νοστιμιές της κουζίνας αυτού του ταβερνείου και φορτωμένη με ανάλογες  αναμνήσεις η μνήμη του στομαχιού το επισκέφθηκε ξανά. Μετά από κάμποσα μακροβούτια η όρεξη είχε ανοίξει και η πείνα  έφτιαχνε  εικόνες στο μυαλό. Μαζεύτηκαν σε ταχύτατους ρυθμούς  τα ελάχιστα μπαγκάζια με άμεσο  προορισμό το ταβερνείο της Θεώνης.

Το μαγαζάκι όπως  ακριβώς το θυμόμασταν. Το κύμα έσκαγε επάνω στην  εξέδρα με τις λίγες καρέκλες και τα τραπεζάκια. Τα ψαροκάικα, αγκυροβολημένα,  χόρευαν ρυθμικά, σχεδόν λειτουργικά λες και  πετάγονταν από κάποιο μυθιστόρημα του Κόντογλου. Στο εσωτερικό ο χώρος σταματημένος (αλλά όχι εγκλωβισμένος)  με μια  αξιοπρέπεια στη δεκαετία του 70΄. Καθόμαστε στο τραπεζάκι με την ελπίδα να φάμε τα πολυπόθητα ψάρια. Βγαίνει ένας αγαθός  σερβιτόρος (εκ της αλλοδαπής) ενημερώνοντας μας ότι σήμερα δεν σερβίρεται ψάρι λόγω νηστείας. Κεραυνός στις πολυτελείς ανησυχίες των στομαχιών μας. Σήμερα σερβίρονται μόνο μαλάκια! Παραγγείλαμε ό, τι μας πρόσφερε το ταβερνείο  και περιμέναμε. Η χωριάτικη  σαλάτα εννοείτε χωρίς φέτα ενώ  το λάδι υπήρχε,  κατά εξαίρεση, μόνο  για εμάς που δεν κατέχαμε τι παίζεται. Αν και λιτή η παραγγελία  μας ήτανε ωστόσο αρκετά χορταστική! Οι μερίδες της, όπως και οι τιμές της, έχω την εντύπωση ότι ξεπερνάνε  τις προσδοκίες των φτωχών.

Με έτρωγε όμως και η περιέργεια για την υποχρεωτική νηστεία που μας έμπασε η Θεώνη. Έτσι, μετά από τη νηστήσιμη ματσαμπούκα, μπούκαρα στο μαγαζί για να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουνα. Την πετυχαίνω στο βάθος της κουζίνας και με καλωσορίζει. Αυτή καθόταν στο τραπέζι σαν αρχόντισσα. Μια δουλευταρού και κουρασμένη γυναίκα που δεν ξεπέφτει για να πλησιάσει τους ανθρώπους που εμπιστεύονται την κουζίνα της  σαν πελάτες που θα πρέπει να τους κάνει τεμενάδες ή πονηριές για να τους κλέψει την καρδιά. Ντυμένη μέσα από  μια Παράδοση που την έμαθε το αληθινό θαύμα αλλά και το κοπιαστικό μεροκάματο ανταποκρίνεται μόνο όταν της ζητηθεί.

Την ρωτώ λοιπόν, σαν να αγνοούσα κάτι, για το  αν η  ημέρα μνήμης (της εορτής)  της Αγ. Παρασκευής θεωρείτε νηστεία και γιατί;

Με μια φυσικότητα μου απαντάει: μα ναι ασφαλώς!

Δεν το ήξερα της απαντώ.

Μετά  θέλοντας κάπως  να  διορθώσει την απάντησή  της.

Κοίταξε μου λέει. Έχουμε μια Εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη της εδώ λίγο παρακάτω και την τιμάμε αυτή την ημέρα με πλήρη νηστεία.

Μας ήρθανε και άλλες παρέες σήμερα που δεν παραγγείλανε καθόλου ψάρι γιατί το ήξεραν.

Πιάστηκα αδιάβαστος.

Ήτανε ντόπιοι; την ρωτάω.

Ναι μου απαντάει. Και την τηρούν αυτή τη νηστεία.

Αρχίζει από μόνη της να μου διηγείται  διάφορα σύγχρονα θαύματα της Αγ. Παρασκευής και γιατί νηστεύουν οι ντόπιοι στη μαρτυρική μνήμη της.

Κλείνει την αφήγησή της με ένα θαύμα που συνέβηκε στην ίδια και από τότε την ευλαβείται, άλλα χωρίς να μου πει τι ακριβώς ήταν αυτό. Δεν την ρωτάω κι εγώ από σεβασμό στο μυστήριο του θαύματος και του προσώπου.

Μου εκφράζει της επιθυμία της να επισκεφθεί το χειμώνα το λείψανό της που είχε μάθει ότι βρίσκεται κάπου στην Κορινθία.

Νιώθει χαρούμενη για όσα μοιράστηκε αυτά τα λίγα λεπτά μαζί μου.

Μου κόβει απόδειξη από μόνη της και μου λέει: την επόμενη φορά που θα έρθεις, να μου πεις ότι είσαι ο Γιώργος που τα είπαμε για την Αγ. Παρασκευή για να σε θυμηθώ.

Δεν ξέρω τι είδους πρεσβεία είχε  κάνει αυτή η τολμηρή αγωνίστρια του Χριστού Αγ. Παρασκευή για χάρη της Θεώνης. Φαινόταν όμως να είναι κάτι δυνατό αυτό που την είχε μεταμορφώσει σε κάτι άλλο, όπως είχε μεταμορφώσει κάποτε και την ίδια την Αγ. Παρασκευή.

Φαίνεται ότι μεταξύ των σταθερών αγωνιστών της πίστης υπάρχει μια μυστήρια συνεννόηση όπου ο πρεσβευτής κινεί στην κυριολεξία γη και ουρανό  για να στηρίξει τον αγώνα του πρεσβευόμενου.

Και όσο για την αφεντιά μας; Μάλλον αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε εκείνο το σημείο όπου ο Βασιλιάς της Νινευή, αφού εντέλει ενημερώθηκε για την καταστροφή της από τον Ιωνά, κήρυξε νηστεία μετανοίας ακόμα και στα ζώα!   Κατά ένα μυστήριο τρόπο λοιπόν, σαν άλλος Βασιλιάς, η υποχρεωτική νηστεία του ταβερνείου της Θεώνης   μας έκανε και  νιώσαμε τόσο, μα τόσο κοντά στη νηστεία εκείνων  των ζώων της Νινευής.

Γιώργος  Κουτσοδιάκος

kafsokaliva.blogspot

Ο Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο νέος της Όπτινα(+30 Ιουλίου 1922)

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Άνατόλιο,το Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της "Οπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ό πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στό πρόσωπο του στάρετς Άνατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού 'χουν τ' αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

 Ό π. Άνατόλιος, κατά κόσμον Αλέξανδρος Ποτάπωφ, ήθελε από πολύ μικρός να γίνει μοναχός. Ή μητέρα του όμως αρνιόταν να τον αφήσει να πάει σε μοναστήρι, αν και δεν ήταν ό μοναδικός γιος στην οικογένεια. Έτσι έφυγε για το μοναστήρι μετά το θάνατο της, όπως ακριβώς έκανε κι ό μεγάλος άγιος της Ρωσίας, ό Σέργιος του Ραντονέζ. Ό Αλέξανδρος πήγε κατ' ευθεία στην "Οπτινα και για πολλά χρόνια ήταν διακονητής του στάρετς Αμβροσίου. Ζώντας κοντά στο μεγάλο στάρετς προσπαθούσε ν' αφομοιώσει κυριολεκτικά το πνεύμα αύτοΰ του μεγάλου οσίου και φαίνε­ται ότι το κατώρθωσε σε σημαντικό βαθμό. Ενώ ήταν ακό­μα ιεροδιάκονος ανέλαβε τα καθήκοντα του πνευματικού, στη σκήτη πρώτα κι έπειτα στο μοναστήρι. Ιδιαίτερα οι επι­σκέπτες του μοναστηρίου κι οΐ προσκυνητές τον σέβονταν καί τον αγαπούσαν πολύ.

Από τίς πρώτες μέρες του στην "Οπτινα επιδόθηκε με ζήλο στην αυστηρή ασκητική ζωή. Πρόσεχε μ' επιμέλεια την τήρηση του νου του καί προσπαθούσε να μη βγαίνει από το κελλί του, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε μ' απλότητα καί προθυμία σ' όλα τα διακονήματα του μοναστηρίου κι ήταν ιδιαίτερα προσεχτικός στην αγάπη του προς τους αδελφούς, τους επισκέπτες, τη φύση κι όλη τη δημιουργία. Ό μοναχικός τρόπος ζωής στο μοναστήρι με το ωραίο τυπικό, τίς εκκλησιαστικές ακολουθίες, τους γέροντες και την πλούσια πνευματικότητα, τον διαμόρφωσαν σ' ένα μεγάλο ασκητή.

 Τη νύχτα δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου, την περνούσε ολόκληρη με την προσευχή του Ιησού. Καί στίς ακολουθίες στην εκκλησία πολλές φορές από την κούραση τον μισοέπαιρνε ό ύπνος όσο διαβάζονταν τα καθίσματα. "Οποιος δεν ήξερε το νυχτερινό αγώνα του στην προσευχή μερικές φορές τον κατέκρινε πώς ήταν αμελής στα καθήκοντα του. Ή εσω­τερική αυτή εργασία όμως τον γέμιζε με εσωτερική ειρήνη άδιατάραχτη. Κι αυτή τον βοήθησε να γίνει μαζί μ' όλους τους προκατόχους του στάρετς ένας μεγάλος ευεργέτης ολό­κληρης της κοινωνίας και να οδηγήσει τίς ψυχές χιλιάδων Ρώσων στην ευλάβεια, στην αληθινή χριστιανική ζωή. Πολύ αγαπούσε τον άγιο Τύχωνα του Ζαντόνσκ καί γι' αυτό πρόσφερε συχνά στους πιστούς ένα αντίτυπο από το βιβλίο του «Ό Πραγματικός Χριστιανισμός».

 Ό στάρετς Ανατολίος είχε το εκπληκτικό χάρισμα να διαβάζει τίς κινήσεις της ψυχής του ανθρώπου, τους λογι­σμούς του, τίς σκέψεις του..

Ο στάρετς Ανατόλιος με τον μητροπολίτη Μόσχας Μακάριο

«Το 1916, γράφει ή Κα Ελένη Κόντζεβιτς, σύζυγος του συγγραφέα Ίβάν Κόντζεβιτς, άκουσε ότι ό π. Άνατόλιος θα πήγαινε στην Αγία Πετρούπολη και θα έμενε στον κύριο Γιούσωφ.Έτσι πήγε εκεί για να τον συναντήσουμε οι τρεις μας:ο αδελφός μου,η αδελφή μου κι εγώ.Στο δρόμο τ΄αδέλφια μου έλεγαν πως το μόνο που ήθελαν ήταν να πάρουν την ευχή του.Εγώ είπα πώς ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω μαζί του, Ό στάρετς βγήκε κάποια στιγμή στο δωμάτιο πού τον περίμεναν πολλοί άνθρωποι καί μας ευλό­γησε όλους, λέγοντας καί κάποια λόγια στον καθένα μας ξεχωριστά. Ό στάρετς Άνατόλιος έμοιαζε πολύ με τον όσιο Σεραφείμ, όπως ιστορείται στίς εικόνες του: κυρτός, μ' ένα πολύ στοργικό καί ταπεινό πρόσωπο. "Αν δεν τον έχεις δεΐ, είναι δύσκολο να σου τον περιγράψει ό άλλος. Σάν ήρθε ή σειρά μας ό στάρετς ευλόγησε τον αδερφό μου καί την αδερ­φή μου καί δεν τους είπε τίποτα. Σ'εμένα είπε: "Εσύ θέλεις να μιλήσεις λίγο μαζί μου, έτσι δεν είναι; Τώρα δεν μπορώ. "Ελα το βράδυ". "Αν καί δεν είχα πει κουβέντα, ό στάρετς διάβασε τη σκέψη μου». Τέτοια περιστατικά έχουν αναφερ­θεί πάρα πολλά

Στά τελευταία χρόνια της ζωής του ό στάρετς ζούσε κοντά στην εκκλησία. Ή ανασφάλεια κι ή ανησυχία των ανθρώπων από τον επαναστατικό αθεϊσμό οδηγούσε τους πιστούς στους στάρετς Άνατόλιο καί Νεκτάριο, τους τελευ­ταίους άπομείναντες γέροντες της "Οπτινα. 'Εκεί ζητούσαν παρηγοριά καί πνευματική ενίσχυση.
 Από τα τέλη του 1917 οι σοβιετικές αρχές άρχισαν τους διωγμούς των μοναχών σ' όλη τη Ρωσία. Ή "Οπτινα κρα­τικοποιήθηκε. Οί σοβιετικοί δέν είχαν βέβαια ανάγκη από μοναστήρι. Είχαν σκοπό να του αλλάξουν μορφή. Ευτυχώς αντέδρασαν οι τοπικοί πιστοί, ανάμεσα τους καί μερικοί πού είχαν κάποια επιρροή, καί το μοναστήρι μετατράπηκε σε μουσείο, ενώ άφησαν καί μια εκκλησία να λειτουργεί. Ό στάρετς Άνατόλιος είδε τους έκατοντάδςς μοναχούς πού ζοϋσαν ακόμα στην "Οπτινα να διασκορπίζονται στους τέσ­σερις ανέμους. "Αλλοι ρίχτηκαν στη φυλακή, άλλοι θανατώ­θηκαν. Οί διάδοχοι εκείνων των ευλαβών καί αγίων στά­ρετς, πού είχαν διαδραματίσει ένα σπουδαίο ρόλο στην πνευ­ματική Ιστορία της χώρας τους, τώρα διώκονταν ανηλεώς, λες κι ήταν κακούργοι. Καί τότε ακόμα όμως οί πιστοί έτρε­χαν στο μοναστήρι αναζητώντας παρηγοριά στον άγιο αυτόν τόπο.

 Δυστυχώς έφτασε κι ή σειρά του στάρετς Άνατολίου. Οί στρατιώτες του Ερυθρού Στρατού τον συνέλαβαν πολλές φορές, τον ξύρισαν, τον βασάνισαν, τον μυκτήρισαν. Υπόφε­ρε πολλά. Δεν έπαψε όμως να δέχεται τους πιστούς οπότε του δίνονταν ή ευκαιρία. Το βράδυ της 29ης Ιουλίου του 1922 τον επισκέφτηκε μια επιτροπή από σοβιετικούς, τον άνέκρινε για πολύ ώρα, καί μετά του είπαν πώς θα τον συλ­λάβουν. Ό στάρετς δε διαμαρτυρήθηκε. Μόνο τους ζήτησε ταπεινά να καθυστερήσουν τη σύλληψη του 24 ώρες για να ετοιμαστεί. Εκείνοι προειδοποίησαν αυστηρά κι απείλησαν το διακονητή του π. Βαρνάβα, τον καμπούρη, να ετοιμάσει το γέροντα, γιατί την άλλη μέρα θα τον έπαιρναν.

Το λείψανο του Οσίου στάρετς Ανατολίου του νεότερου στην Όπτινα

"Εφτασε ή νύχτα κι ό στάρετς άρχισε να ετοιμάζεται για την αναχώρηση του. Την άλλη μέρα το πρωί ή επιτροπή γύρισε. Τα μέλη της επιτροπής βγήκαν από τ' αυτοκίνητα τους καί ρώτησαν τον π. Βαρνάβα:  

 -Ετοιμάστηκε;

— Μάλιστα, απάντησε έκείνος."Ανοιξε την πόρτα καί τους οδήγησε στο κελλί του στά­ρετς. Εδώ τους περίμενε μια έκπληξη πού τους άφησε εμβρόντητους. Ό στάρετς, μετά την «προετοιμασία» του, κείτονταν νεκρός στο φέρετρο του, στη μέση του δωματίου. Ό Κύριος δεν επέτρεψε να μυκτηρίσουν κι άλλο τον πιστό δοΰλο Του καί τον πήρε μαζί του την ίδια εκείνη νύχτα.Λίγες μέρες νωρίτερα ό στάρετς είχε ειδοποιήσει πολλούς ανθρώπους, άλλους μ' επιστολή, άλλους εμφανιζόμενος στον ύπνο τους κι άλλους ακόμα με διάφορους τρόπους να τον επισκεφτούν στο κελλί του. Τους περίμενε για την κηδεία του. Το σκήνωμα του ενταφιάστηκε δίπλα στον τάφο  του στάρετς Μακαρίου, του οποίου τα λείψανα βρέθηκαν  άφθαρτα.

Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση«Πατερικό της Όπτινα»/www.proskynitis.blogspot.com

Απάνθισμα λόγων Γέροντος Παισίου

"Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδοέχει υπερηφάνεια και εγωισμό.Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει  πολύ ταπείνωση."(Γερ.Παίσιος)

" Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε".( Γέρων Παϊσιος )


 "Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωήςκαι σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".(Γέρων Παϊσιος)


"Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονταικαι την ώρα που χρειάζονται"  (Γέρων Παϊσιος).


"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό. Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας"   (Γέρων Παϊσιος).


"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ,και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή"   (Γέρων Παϊσιος).

"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του" (Γέρων Παϊσιος).


"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος,έρχεται η θεία παρηγοριά και  νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού" (Γέρων Παϊσιος).


"'Οσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει.  Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεταιγιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"  (Γέρων Παϊσιος).


"Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία.  Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό,γιατί ο Χριστός είναι θυσία"  (Γέρων Παϊσιος).


"Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεσηπου θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας.  Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος"  (Γέρων Παϊσιος).


"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη,ξεκουράζεται με την κούραση!  Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει,κουράζεται με το να κάθεται!"  (Γέρων Παϊσιος).


"Πνευματική πρόοδος υπάρχει, εκείπου υπάρχει η αίσθηση ότι όλα είναι χάλια"  (Γέρων Παϊσιος).


"Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα, γιατί θα κρυώνεις και τον Αυγουστο"  (Γέρων Παϊσιος).


"Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει.  Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάσηγια  να περάσουμε στον παράδεισο"  (Γέρων Παϊσιος).


"Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το άγιο όνομά του, νοερώς και αδιαλείπτως"  (Γέρων Παϊσιος).


"Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα.  Μόνο έτσι, βαδίζοντας "χαμηλά", χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου"  (Γέρων Παϊσιος).


"Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι,όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη"  (Γέρων Παϊσιος).


"Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους.  Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν.  Δίπλα της όλα λειώνουν"  (Γέρων Παϊσιος).


"Όταν έχουμε αυτογνωσία,τότε γίνεται η "πνευματική διάσπαση" του ατόμου μας.  Έτσι απελευθερώνεται η ενέργειακαι ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μαςκαι διαγράφουμε πνευματική τροχιά"  (Γέρων Παϊσιος).


"Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται  και δεν εξηγείται"  (Γέρων Παϊσιος).


"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.  Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη.  Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό,αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει"  (Γέρων Παϊσιος).


"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε.  Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό.  Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται  όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"  (Γέρων Παϊσιος).


"Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση" (Γέρων Παϊσιος).


"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό,αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το  παν!" (Γέρων Παϊσιος).


"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση" (Γέρων Παϊσιος).


"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς,γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ'αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός"  (Γέρων Παϊσιος).


"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό"  (Γέρων Παϊσιος).


"Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά.  Για το Θεό αυτό έχει αξία..Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός"  (Γέρων Παϊσιος).


"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μαςκαι αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας, διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις"  (Γέρων Παϊσιος).


"Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή"  (Γέρων Παϊσιος).


"Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι.  Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από βυζαντινή μουσική θ' ακούγονται και μπουζούκια"  (Γέρων Παϊσιος).


"Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί!  Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο.Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή" (Γέρων Παϊσιος).


Συλλογή Παναγιώτη Δημάδη./euart.gr

Κυριακή Ζ Ματθαίου

Ανίκανοι να χαρούν μαζί με τους πολλούς οι Φαρισαίοι τα παράδοξα και λυτρωτικά θαύματα του Χρίστου, προτιμούν και πάλι την προσφιλή τους τακτική, της διαβολής (κατά) του αντιπά­λου. Δεν το σκέπτονται μόνον, το λέγουν - το διακηρύσσουν: «εν τω άρχοντι των δαιμονίων έκβάλλεί τα δαιμόνια» (Ματθ. θ', 34).

Ή γλώσσα τους μεστή του θανατηφόρου δηλη­τηρίου, το όποιο παράγει ό φθόνος, διασπείρει συκοφαντίες, με σκοπό να δημιουργήοη επιφυλάξεις και αμφιβολίες εις βάρος του θαυματοποιού Κυρί­ου, ώστε να ακύρωση την σωτήρια σκοπιμότητα των θαυμάτων, την πίστη δηλαδή στο πρόσωπο και την αποστολή Του άφ' ενός, και να διαφύλαξη προς όφελος τους ασφαλώς τα «κεκτημένα» κυριαρχικά δικαιώματα, επί και εις βάρος του λάου, άφ' ετέρου.

«Ρύσαι Κύριε, τοιαύτης απανθρωπιάς τάς ψυχάς ημών».

Αστήρικτη και εντελώς παράλογη ή κατηγορη­ματική διαπίστωση τους (ό άρχων των δαιμονίων αύτοκαταστρέφει το κράτος και διώχνει τα δαιμό­νια από την κατοικία τους!) αποκαλύπτει το μέγε­θος της κακίας που εμφωλεύει στην καρδία τους και αρνητικά προβάλλεται με στόχο την υπονό­μευση, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου, ένδεδυμένη μάλιστα υποκριτικά, το ένδυμα της ευσέβειας!

"Ομολογουμένως, ό πολυμήχανος και άνθρωποκτόνος διάβολος εϋρήκε μιμητές και αφοσιω­μένους εργάτες για την επιτυχία του σχέδιο του· άλλους να εμπόδιση στην αληθινή πίστη και άλλους, περισσότερο αφελείς, να τους φέρη πιο κοντά του και να φανή χρήσιμος, άφού, κατά τους Φαρισαίους, έκβάλλεί τα δαιμόνια!

Ή φαρισαϊκή και διαβολική αυτή συμπερι­φορά, δυστυχώς, ποτέ δεν εξέλιπε, αντίθετα μάλιστα κατά καιρούς συστηματοποιήθηκε και στα χέρια σκοτεινών προπαγανδιστών έκαμε «θραύση»! Ή μελέτη της ιστορίας διδάσκει ότι ή φαυλότης άμαυροί τα καλά, αλλά ή νίκη ανή­κει στην αλήθεια
Αρχιμ.Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου

Το «κρύψιμο»του Θεού

«Μακάρι να μπορούσαμε να τιμούμε το Θεό για την απουσία Του που μας μαθαίνει να χτυπάμε την πόρτα, να δοκιμάζουμε τις σκέψεις μας και τις καρδιές μας, να μελετάμε τη σημασία των πράξεών μας και να υπολογίζουμε τις παρορμήσεις της ύπαρξής μας. Μακάρι ν’ αναρωτιόμαστε κατά πόσο η θέλησή μας είναι αληθινά προσανατολισμένη προς Αυτόν ή απλώς στρεφόμαστε στο Θεό μόνο για μιας στιγμής παρηγοριά απ’ τα άγχη μας για να τον απαρνηθούμε μετά από λίγο, μόλις αναλάβουμε τις δυνάμεις μας και να κατασπαταλήσουμε έτσι, σαν τον άσωτο υιό, ό,τι μας χάρισε». (Μητροπολίτης του Σουρόζ Anthony Bloom)

          Ο Μητροπολίτης του Σουρόζ AntonyBloom υπήρξε μια φωτισμένη – προφητική προσωπικότητα των ημερών μας. Τέτοιοι άνθρωποι ό,τι λεν ή γράφουν πηγάζει από την εμπειρία τους κι άρα είναι αληθινά. Κι επειδή στη βάση της ύπαρξής μας όλοι είμαστε το ίδιο, γι’ αυτό και μας εκφράζουν.

     Το πιο πάνω κείμενο, λοιπόν, του Μητροπολίτη Αντωνίου, μας αποκαλύπτει το θετικό της σιωπής του Θεού. Μιας σιωπής που φαντάζει αδιαφορία, σκληρότητα, κι ίσως ανυπαρξία. Είναι δύσκολες στιγμές. Εσύ να κραυγάζεις κι Αυτός να σιωπά! Πώς γίνεται σ’ ένα Θεό που ονομάζεται Πατέρας, Αγάπη, να υπάρχει αυτή η συμπεριφορά;

     Βέβαια δεν θα γίνω δικηγόρος Του, αλλά είναι δεδομένο ότι ο Θεός μας είναι Θεός που θέλει να έχει σχέση με μας, που ενδιαφέρεται για την πνευματική μας ανάπτυξη, που θέλει να ωριμάσουμε και να ανδρωθούμε. Αυτό το βλέπουμε στη συμπεριφορά Του έναντι του Ισραηλιτικού λαού προ Χριστού, έναντι των Αγίων Του, έναντι των Πατέρων μας.

          Ο Θεός της θρησκείας καλοπιάνει τους οπαδούς του με στόχο την παραμονή τους κοντά του. Άλλωστε, με τον ίδιο στόχο τους φοβίζει. ‘Ο Θεός των πατέρων ημών’ είναι Θεός αληθινός, γι’ αυτό και δεν διστάζει να σιωπήσει, να κρυβεί και να φαίνεται ‘ως μη Ων’, προκειμένου να Τον αναζητήσουμε, να Τον ποθήσουμε και να δημιουργήσουμε μαζί Του σταθερή και ώριμη σχέση.

          Στο βιβλίο του Παύλου Ευδοκίμωφ ‘Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας’ αναφέρεται το εξής περιστατικό: «Ο Rabbi Baruch, αναζητεί ένα τρόπο για να εξηγήσει ότι ο Θεός είναι ένας ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους, ένας σύντροφος της εξορίας. Μια μέρα ο εγγονός του έπαιζε κρυφτό με ένα άλλο αγοράκι. Κρύφτηκε, αλλά το αγοράκι αρνήθηκε να ψάξει να τον βρει και έφυγε. Το παιδί πήγε να παραπονεθεί με δάκρυα στον παππού του. Και τότε ο Rabbi Baruch, με μάτια και αυτός γεμάτα δάκρυα, φώναξε: ‘κι ο Θεός το ίδιο λέει! Κρύβομαι και κανείς δεν ψάχνει να με βρει’».

Η ομορφιά στην πνευματική ζωή κρύβεται στην αναζήτηση, στον πόθο να συναντήσουμε τον Αόρατο και Ακατάληπτο. Η χαρά βρίσκεται στη συνάντηση μαζί Του ‘πρόσωπο με πρόσωπο’, στον καρδιακό χώρο, εκεί όπου αρέσκεται ν’ αποκαλύπτεται με την ουράνια δόξα Του.

Πηγή:http://www.agiosgeorgiosmakris.com/index.php?option=com_content&view=article&id=57&Itemid=207/Αντιγραφή

Οι Όσιοι Κωνσταντίνος και Κοσμάς του Κοσίνσκ(+29 Ιουλίου)

Ήταν μαθητές του Αγίου Βαρλαάμ του Χούτιν(6 Νοεμβρίου)και του διαδόχου του, Αγίου Αντωνίου του Ντίμσκ(17 Ιανουαρίου).Μετά την κοίμηση του Αγ.Βαλαάμ.το 1220,οι δύο πατέρες Κωνσταντίνος και Κοσμάς,έφυγαν από το μοναστήρι αναζητώντας ένα ερημικό μέρος για να ασκητέψουν.Βρήκαν ένα μέρος στο δάσος,μεταξύ των  ποταμών Πόλιστα και Σμέζνια,τρία βέρστια απόσταση από την πόλη Σταράια Ρούς.

Σιγά-σιγά και άλλοι αδελφοί ακολούθησαν το παράδειγμα τους και έτσι δημιουργήθηκε σ'αυτόν τον τόπο η Μονή του Αγ.Νικολάου του Κοσίνσκ της οποίας πρώτος ηγούμενος ήταν ο Όσιος Κωνσταντίνος.

Το 1240 εκοιμήθη.Μετά από λίγον καιρό εκοιμήθη και ο Όσιος Κοσμάς και τον έθαψαν στο ίδιο μνήμα.
Πάνω από τον τάφο τους χτίσθηκε το 1820 ένας ναός αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο.

Η γυναικεία ιερά μονή του Αγ.Νικολάου του Κοσίνσκ

Η μνήμη τους τιμάται στις 29 Ιουλίου.

Η καταστροφη της Σμύρνης και η σφαγή των Χριστιανών κατοίκων της, όπως την περιέγραψε ο Έρνεστ Χεμινγουέι

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις πύρινες ανταποκρίσεις και λογοτεχνικά κείμενα του νομπελίστα συγγραφέα Έρνεστ Χεμινγουέι, που σχετίζονται με τη Μικρασιατική καταστροφή, παρουσιάζονται στο τελευταία τεύχος του περιοδικού «Ελληνική Διασπορά» του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Το χειρότερο, είπε, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία.»
(Από τη συλλογή διηγημάτων του με το γενικό τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης»).
Με παραπάνω λόγια κάποιος ήρωας του Χεμινγουέι, που υποτίθεται ότι ήταν αξιωματούχος πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ αγκυροβολημένου στη Σμύρνη, περιγράφει τη μεγάλη καταστροφή. Το απόσπασμα είναι από το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο που εξέδωσε ο αμερικανός συγγραφέας το 1925, μόλις 26 χρονών τότε, και με το οποίο άρχισε να αποκτά παγκόσμια φήμη. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων του «Στην εποχή μας» (In Our Times), όπου το πρώτο του διήγημα, ουσιαστικά ο πρόλογος του βιβλίου, έχει τον τίτλο «Στην προκυμαία της Σμύρνης». Όσο κι αν μιλάμε για διήγημα, ο

συγγραφέας δεν γράφει από απλή φαντασία. Μόλις πριν τρία χρόνια ως ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας “Toronto Star” ο Χεμινγουέι είχε βρεθεί ο ίδιος στον τόπο της καταστροφής και την είχε περιγράψει σε μια σειρά άρθρων του, που εκδόθηκαν το 1985 σε βιβλίο με τον τίτλο: «Dateline: Toronto”.
Ως ανταποκριτής αυτής της εφημερίδας είχε ταξιδέψει από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλα μέρη της Τουρκίας στέλνοντας κατά την πορεία του τα άρθρα του στην καναδική εφημερίδα.Στην έκδοση της 20ής Οκτωβρίου 1922 γράφει:
«Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους [από τους πόνους της γέννας]. Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά... Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».

Ο Άγ.Παντελεήμων και ο διακονητής που γόγγυζε

Kοντά στίς Καρυές άσκήτευαν δύο Ρουμάνοι σε ένα Κελλί, Ό ένας είχε αρρωστήσει κάποτε πολύ βα­ριά καί ό άλλος, δυστυχώς, βαριόταν να τον διακονη. Γι'αυτό παρακαλούσε συνέχεια τον "Αγιο Παντελεήμονα ή να γιατρέψη γρήγορα τον άρρωστο ή να τον πάρη άπ' αυ­τή την ζωή, για να απαλλαγή από τον λίγο κόπο πού έκα­νε διακονώντας τον άρρωστο.

Μια μέρα λοιπόν, ενώ παρακαλούσε πάλι τον "Αγιο Παντελεήμονα, του παρουσιάστηκε ό "Αγιος καί του λέει:
-Τί παρακαλείς; Από αρετές εισαι γυμνός,από την περιποίηση του αδελφού σου θα πάρης λίγο μισθό από τον Θεό.

Τα λόγια αυτά του Αγίου Παντελεήμονος συγκλόνι­σαν τον διακονητή αδελφό. "Εκτοτε διακονούσε με πολ­λή προθυμία τον άρρωστο καί παρακαλούσε τον Θεό να ζήση πολλά χρόνια, για να τον γηροκομήση στην συνέ­χεια.

Από το βιβλίο του Γέροντος Παισίου Αγιορείτου«Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα»

proskynitis.blogspot.

Ο Όσιος Ιωαννίκιος ο Νέος και η εύρεση των λειψάνων του

Ο Όσιος Ιωαννίκιος ο Νέος γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς στα μέρη του Μουσκέλ της Ρουμανίας.Από νέος αρνήθηκε τα εγκόσμια και αποτραβήχθηκε στην Μονή Τσετατσούια.Για πενήντα χρόνια ο Όσιος Ιωαννίκιος ασκήτεψε μέσα σε μία σπηλιά στο όρος Νέγκρου Βόντα.Οι ασκητικές του προσπάθειες,οι προσευχές του για όλον τον κόσμο,οι νηστείες του,τα δάκρυα του,έμειναν καλυμένα με μυστήριο.Μόνο μια φορά την εβδομάδα κάποιος μοναχός του έφερνε ψωμί και νερό.Επίσης ο ηγούμενος του μοναστηριού του έφερνε πολύ συχνα τα Άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει.
Ο Όσιος Ιωαννίκιος ο Νέος ήταν ο πνευματικός καθοδηγητής του μεγάλου ηγεμόνα Μιχαήλ του Γενναίου αλλά και του ηγεμόνα του Ματέι Μπασαραμπ.
Ο μοναχός Ιωαννίκιος προγνωρίζοντας το έτος της κοίμησής (1638)το χάραξε πάνω στον τοίχο της σπηλιάς.

Το 1944 ο π.Ποιμήν Μπαρμπιέρου,ηγούμενος της σκήτης Τσετατσούια-Νέγκρου Βόντα,όπως τότε ονομάζονταν,κατέβηκε από μία τρύπα προς την σπηλία,κοντα σ'έναν απότομο τοίχο ύψους 14 μέτρων,ενώ από πίσω του υπήρχε ένας γκρεμός  100 μέτρα βάθος.Μπαίνοντας στο σπήλαιο μαζί με τον μοναχό Ισίδωρο,βρήκε πάνω σε μία πέτρα ξαπλωμένο το λείψανο του Οσίου Ιωαννικίου.Πάνω σε μία πέτρα βρήκε χαραγμένο,με κυριλλικά γράμματα το όνομα Ιωαννίκιος μοναχός,1638.

Τα λείψανα του Οσίου έμειναν σ'ένα παρεκκλήσιο της Μονής Τσετατσούια από το 1944 εως το 1948.Την χρονιά εκείνη τα έθαψαν κοντά στην πόρτα της εκκλησίας.
Το 1996 ο πρωτοσύγκελος ελαβε άδεια από τον τοπικό ιεράρχη για να φτιαχτεί ένα νέο κοιμητήριο όταν και ξαναβρήκαν τα λείψανα του Οσίου.
Σήμερα τα λείψανα του βρίσκονται στην Μονή Τσετατσούια.Αγιοκατατάχθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ρουμανίας το 2009.Η μνήμη του τιμάται στις 26 Ιουλίου

Το θαύμα του Αγ.Παντελεήμονα και ο ασεβής γιατρός!

 Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ' αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη.
Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. "Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! 
Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του 'Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται.
Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου.

Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ' αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ' τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζή­τα επειγόντως ή γυναίκα του.

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ό παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ό γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ό γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ' αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ' αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ό παπάς.

-Πάτερ μου, του λέει ό γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ' έδιωχνα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι' αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.

-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελατέ στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.

'Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δοϋμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.

-Παπούλη πώς να σ' ευχαριστήσουμε;

-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον "Αγιο.

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του 'Αγίου.

Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από εϊκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια ό πατήρ Ευάγγελος. Ό γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη:''Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας''.

Από το βιβλίο-΄''Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή του π.Ευαγγέλου Χαλκίδη εφημέριου Αγ.Βασιλείου Λαγκαδά΄΄εκδόσεις«Ορθόδοξος Κυψέλη»

/www.proskynitis.blogspot.com

Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών-Ο φιλόσοφος-μάρτυρας Κωνσταντίν Οπρισάν

 Στις 26 Ιουλίου 1958 στα μπουντρούμια της Ζιλάβα(Ρουμανία) εκοιμήθη εν Χριστώ ο φιλόσοφος Κωνσταντίνος Οπρισάν.Το όνομα του είναι σύμβολο της χριστιανικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τη γενιά του γι' αυτό ο εχθρός της σωτηρίας τον πολέμησε δυνατά θέλοντας να χαθούν όσο πιο πολλές ψυχές. 

Διαβάστε περισσότερα γι'αυτόν στο Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών.Ο φιλόσοφος μάρτυρας Κωνσταντίνος Οπρισάν

Η Αγία Παρασκευή και ο γέρων Δαμασκηνός

«Είμαι ή Παρασκευή!»
Ό Παππούς αισθανόταν την αγάπη των Αγίων να τον διαπέρνα σαν ζεστό ρεύμα, όπως είχε ομολογήσει ό ίδιος. Και οι λόγοι του διαβεβαιώνουν ότι ή τάσις αυτού του ρεύματος ήταν υψηλή: «Έχουμε συγχορευτάς και συνεορτάζοντας και συνεορταζομένους τους Αγίους και όλον τον ουράνιο κόσμο. Οι Άγιοι με την αγάπη τους μας παίρνουν τα μυαλά, εδώ που τα λέμε… Ανά πασά στιγμήν επικοινωνούν μαζί μας, γιατί ευρίσκονται μέσα στον φώς του Θεού και δεν εμποδίζονται απότομοι την ύλη. Λοιπόν, μας παρακολουθούν εμάς συνεχώς απότομοι κοντά και, όταν τους παρακαλούμε, αμέσως μας επισκέπτονται και μας σώζουν απότομοι πολλούς πειρασμούς και μας ευφραίνουν τον νου…
»Οι Άγιοι, είδατε, πηδούν και έρχονται προς ημάς και θέλουν να πηδήσωμε και εμείς προς αυτούς, για να είμαστε φίλοι. Να τους άνταποδίδωμε την επίσκεψι, γιατί τον ποθούν αφάνταστα. Τί και αν μας χωρίζει ό ορατός κόσμος απότομοι τον αόρατο; ‘Εμείς να ενστερνιστούμε την αγάπη του Χριστού και να κάνωμε τον πήδημα!…»
Την άνοιξη του 1988 (17 Μαρτίου), ό Γέροντας μαζί με τις αδελφές Θ, Θ. και Θ ξεκίνησαν με τον αυτοκίνητο, για να επισκευάσουν τον τότε χωματόδρομο, που είχε γίνει άβατος από  τις βροχές. Με την ευκαιρία αυτή θα έκοβαν και χορτάρι για τις αγελάδες της Μονής. Λίγο πριν φθάσουν στον προσκυνητάρι της αγίας Παρασκευής, στον χωράφι του Σταμπόλα, τον όποιο ήταν κατάσπαρτο απότομοι αγριολούλουδα, είδαν μία γυναίκα, μαντηλοφορεμένη και ντυμένη με σκούρα ρούχα, να βαδίζει αργά-αργά και σκυφτή. Έφαινόταν σαν να αναζητούσε κάτι. Ξαφνικά, σήκωσε τον κεφάλι της και προσήλωσε επίμονα τον έντονο βλέμμα της επάνω στον Γέροντα, σαν να ήθελε να του μιλήσει. Σ’ όλους έκανε μεγάλη εντύπωση το ολοφώτεινο και κατάλευκο πρόσωπο της, καθώς και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της. Απορούσαν, λοιπόν, ποιά να ήταν ή άγνωστη αυτή γυναίκα. Την προσπέρασαν, όμως, χωρίς να της ομιλήσουν.
Μετά από μία ώρα περίπου, καθώς επέστρεφαν, ξανασυνάντησαν την παράδοξη αυτή ύπαρξη να βηματίζει με απαράλλακτο τρόπο, στο ίδιο σημείο. Απόρησαν οι αδελφές και ερώτησαν:
-Παππού, τί παράξενο πράγμα! Τί κάνει αύτη ή γυναίκα τόση ώρα μόνη της εδώ; Δεν φαίνεται να μαζεύει χόρτα.
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι, απήντησε με απλότητα ό Πάππους.
Την ιδία στιγμή γύρισε ή γυναίκα και κοίταξε πάλι κατάματα τον Γέροντα, με πολύ μεγαλύτερη έμφαση, όμως, αυτή την φορά.
-Παππού, σταθείτε να ρωτήσαμε ποιά είναι, επέμεναν οι αδελφές.
Άλλ’ εκείνος, χωρίς να σταματήσει να οδηγεί, επανέλαβε τους λόγους:
-Έτσι εμφανίζονται οι Άγιοι- ξαφνικά!
Τότε οι αδελφές άρχισαν να σκέπτονται μήπως ή εμφάνεια ήταν υπερφυσική και λυπήθηκαν πού δεν σταμάτησαν, για να διερευνήσουν την ασυνήθη αυτήν παρουσία.
Μετά από μερικές ήμερες, στο τέλος τής Θείας Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου, ή αδελφή Θ. βλέπει την παράξενη εκείνη γυναίκα, με την ίδια ενδυμασία, ανάμεσα στο εκκλησίασμα να πηγαίνει να πάρει αντίδωρο από τον Παππού. Κατάπληκτη σκέφθηκε με χαρά: «Τώρα δεν μου γλυτώνεις. Θα σε ερωτήσω ποιά είσαι». Και έσπευσε να την προλάβει. Μόλις, όμως, την πλησίασε, την έχασε από τα μάτια της. Την αναζήτησε μέσα και έξω από τον Ναό, αλλά είχε γίνει άφαντη! Ήταν βέβαιο, πλέον, ότι ή παρουσία της ήταν υπερφυής.
Άλλωστε και ό Παππούς ομολόγησε ότι ή θέα και το βλέμμα της είχαν αφήσει στην ψυχή του μία Θεία αγαλλίαση και την πληροφορία ότι ήταν ή αγίας Παρασκευή. Παρ’ όλα αυτά, επί αρκετό καιρό, απέφευγε να αποδεχθή το γεγονός ως έμφάνεια τής Αγίας, φοβούμενος την πλάνη. Γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι πρόκειτο για μία συνήθη γυναίκα, ή οποία πιθανώς να μάζευε χόρτα. Άλλωστε ό Παππούς δεν δεχόταν αβασάνιστα όλα τα υπερφυσικά γεγονότα ως Θεια. Για πολύ καιρό, λοιπόν, απωθούσε την πνευματική γλυκύτητα πού ένιωθε στην ανάμνηση εκείνης τής συναντήσεως, περιφρουρώντας έτσι τον εαυτό του. Ενστερνιστούμε τούτοις, ή ψυχή του δεν αναπαυόταν με αυτή την αρνητική στάση του και τελικά -όπως έλεγε ό ίδιος- έχασε την ειρήνη στην προσευχή. Τότε κατάλαβε ότι ήταν λάθος του να μη δέχεται την ευλογία του Θεού.
Αργότερα διαβεβαίωνε: «Όσο σκέπτομαι την ματιά τής Αγίας Παρασκευής τόσο αισθάνομαι ένα ποταμό Χάριτος μέσα μου. Βλέπω ότι μου ανάβει περισσότερο πυρ Θείας αγάπης. Ανά άφηνα τον νου μου να δουλέψει αυτό το θέμα τής εμφανίσεως τής Αγίας, θα είχα πολλά ανοίγματα! Αλλά κρατάω και ένα- και λέω: Και ποιός είμαι εγώ; Γιατί πάντα υπάρχει ό κίνδυνος τής πλάνης».
Αργότερα ένα πνευματικό του παιδί από τα Μέγαρα, του απεκάλυψε: «Είδα σε όνειρο μία μοναχή, ή οποία μου είπε: Να πής στόν Δαμασκηνό: Τρεις φορές παρουσιάσθηκα. Τί άλλο θέλει;
-Και ποιά είσαι εσύ; την ερώτησα.
-Είμαι αυτή, που ή μητέρα σου με τιμά και με νηστεύει από μικρό παιδί. Είμαι ή Παρασκευή!».
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006/ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Αγιος Νεομάρτυς Σέργιος (Στρελνίκωβ)(+26 Ιουλίου 1937)

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Σέργιος Στρελνίκωβ(γεν.24-9-1887)εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές στις 26 Ιουλίου(8 Αυγούστου)1937

Γέροντας Παίσιος-Αν δεν εξηγής,θα σε δικαιώση ο Θεός

- Γέροντα, πολλές φορές ,όταν μου κάνουν μια παρατήρηση ,νομίζω πως πρέπει να δώσω εξηγήσεις, και λέω: « ναι, έτσι είναι, αλλά… » . - Τι το θέλεις το « αλλά » ; Το « αλλά » δεν έχει … αλάτι και όλα τα αλλοιώνει με την κακή έννοια. Να λες: « Ευλόγησον, με την ευχή σου άλλη φορά θα προσέχω » .

 - Γέροντα, όταν κάποιος βγάλη ένα λανθασμένο συμπέρασμα για μια ενέργειά μου, χρειάζεται να εξηγήσω πώς κινήθηκα; 
- Αν έχης πνευματική δύναμη , δηλαδή ταπείνωση, να δεχτής ότι έφταιξες και να μη μιλήσης. Άφησε να σε δικαιώση ο Θεός.
 Αν δεν μιλήσης εσύ, θα μιλήση μετά ο Θεός. Βλέπεις ο Ιωσήφ, όταν τα αδέλφια του τον πούλησαν, δεν είπε: « Είμαι αδελφός τους . δεν είμαι δούλος. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πιο πολύ από όλα τα παιδιά του » . Δεν μίλησε, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Το νομίζεις, δεν πληροφορεί ο Θεός; Και αν ο Θεός για το συμφέρον σου δείξη την αλήθεια, καλά. Αν όμως δεν την δείξη, πάλι για το συμφέρον σου θα είναι.Όποτε σε αδικεί κάποιος,να σκέφτεσαι ότι δεν σε αδικεί από κακία, αλλά επειδή έτσι είδε τα πράγματα. Ύστερα, αν δεν έχη κακία, ο Θεός θα τον πληροφορήση, θα καταλάβη ότι αδίκησε και θα μετανοήση.
 Μόνον όταν υπάρχει κακία δεν πληροφορεί ο Θεός, γιατί η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός είναι ταπείνωση- αγάπη. - -Κάνει , Γέροντα, να ζητάω εξηγήσεις μετά από μία παρεξήγηση; - --Χάλασε ο λογισμός σου;
- Όχι. 
- Αν δεν χάλασε ο λογισμός σου  δεν χρειάζεται να σου εξηγήση ο άλλος.Αν χάλασε ο λογισμός σου,καλό είναι να δοθεί μία εξήγηση, για να μην χαλάση περισσότερο.
-Γέροντα, αν δεν εξηγής, για να δικαιολογήσης τον εαυτό σου, αλλά λες πώς αντιμετώπισες ένα περιστατικό ,πώς κινήθηκες κ.λ.π.; - Δεν χρειάζεται .Καλύτερα να λες « ευλόγησον » και να μην εξηγής. Εκτός αν σου ζητήσουν να δώσης εξηγήσεις. Τότε ταπεινά να πης πώς έγινε.
Δηλαδή , Γέροντα, πότε πρέπει να εξηγή κανείς; 
- Όταν πρόκειται να για παρεξήγηση που αφορά άλλους, τότε επιβάλλεται να εξηγήση κανείς, για να βοηθήση μια κατάσταση. Ή όταν είναι κανείς ευαίσθητος, έχη και λίγο εγωισμό και μπορεί να καμφθή, αν δεν μιλήση ,τότε καλύτερα είναι να εξηγήση πώς κινήθηκε. 
- Μερικές φορές, Γέροντα, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την δικαιολογία από την εξήγηση. 
- Η δικαιολογία δεν φέρνει ανάπαυση στην ψυχή, ενώ η εξήγηση φέρνει ανάπαυση και ειρήνη. 

Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας » ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

parratiritis