Μόλις μπῆκε μέσα στὸ Ἱερὸ ὁ Τυπικάρης τοῦ λέγει "Διάκο γδύσου, δὲν θὰ συνεχίσης". Πεισμωμένος ὁ διάκος γδύθηκε (ἀπεδύθη τὰ διακονικὰ ἄμφια δηλαδή) καὶ ἔφυγε ἀπ' τὸ Μοναστῆρι. Τὰ χρόνια πέρασαν. Καὶ ὁ διάκος ἔρχεται στὴν πανήγυρι δεσπότης πιά.
"Μὲ θυμᾶσαι", λέγει στὸν γερο-Τυπικάρη, "εἶμαι ὁ διάκος ποὺ ξέντυσες κάποτε ἐπειδὴ παρήκουσα τὴν ἐντολή σου".
Τὸν κοίταξε καλά-καλά ὁ Τυπικάρης καὶ τοῦ ἀπαντᾶ: "Καὶ τώρα ἂν δὲν ὑπακούσῃς θὰ σὲ ξεντύσω".
Ἔτσι διατηροῦνται οἱ Τυπικὲς διατάξεις, Ἅγιοι Πατέρες.
ἀπὸ τὸ βιβλίον «Ὁδηγὸς Ὀρθοδόξου Προσκυνητοῦ» (ἔκδοσις γ'), σ.124-125, Ἀρχιμανδρίτου Δοσιθέου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Τατάρνης Εὐρυτανίας/πηγή
1 σχόλιο:
Αν ήμουν στην θέση του Δεσπότη πάλι δεν θα έκανα υπακοή στον τυπικάρη .Θα περίμενα να μου ξαναπεί το ίδιο, δεν θα συνεχίσεις. Μόνο που αυτή την φορά θα έβγαζα τα άμφια ,αλλά όχι πεισμωμένος ,αλλά από αγάπη και φρόνιμα ταπεινώσεως προς τον τυπικάρη. Δεσπότης θα ήμουν…
Δημοσίευση σχολίου