Συνέντευξη του αρχιμ.Αρσενίου Κωτσόπουλου στην Στέλλα Μείμαρη
Από μικρό παιδί, όταν με αδικούσαν ή με μάλωναν στο σπίτι και στο σχολείο, μου άρεσε να κρύβομαι και να στρέφομαι προσευχητικά στον Θεό. Σε Αυτόν έβγαζα τον πόνο μου, το μαράζι μου, τη θλίψη μου.... Κυρίως στα χρόνια της εφηβείας που αντιμετώπιζα πολλές προσβολές από τους συμμαθητές μου, η ζωή του Χριστού, οι βίοι των αγίων και η προσευχή τόνωναν τον πληγωμένο ψυχισμό μου και έβρισκα μέσα στην Εκκλησία πρότυπα προς μίμηση. Τελειώνοντας το Λύκειο, έπεσε στα χέρια μου ο βίος του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, και πολύ αγάπησα αυτή τη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού. Η τεράστια αγάπη του, η βαθιά ειρήνη του και η ασταμάτητη για πάνω από 50 χρόνια προσευχή του με είχαν τότε συγκλονίσει. Βέβαια και η γνωριμία μου με τον π. Πορφύριο ήταν μια αποκάλυψη για μένα, για το πώς δρα η χάρις του Θεού στη ζωή μας.
Ο γέρων Πορφύριος, όταν με πρωτογνώρισε, γύρισε και είπε στον πατέρα μου: «Να τον ακούτε, μωρέ, αυτόν τον παπά». Ήμουν τότε μόλις 10 χρονών και κανείς δεν ήξερε τους βαθύτερους πόθους και τις ενδόμυχες αναζητήσεις μου. Και να σκεφτείτε πως έγινα ιερέας στα 28 χρόνια μου. Μάλιστα, πριν από 7 χρόνια, για ένα σημαντικό θέμα, δεν με άκουγε ο οικογενειακός μου περίγυρος και τότε αναγκάστηκα να θυμίσω την προφητική του ρήση! Τόσο καθαρά έβλεπε ο μακαριστός άγιος Γέροντας. Ήταν υπομονετικός στους πόνους του, ανοιχτός προς όλους, ευγενής και συγκεντρωμένος στον καθένα, παρότι υπέφερε τα τελευταία χρόνια από πληθώρα ασθενειών. Το κελάκι του στο Μήλεσι, μια νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ... Πηγαίναμε λυπημένοι και φεύγαμε χαρούμενοι. Από το τηλέφωνο μετέδιδε τα χαρίσματά του, μέσα από το ταπεινό κελάκι του, σε όλα τα πέρατα της οικουμένης. Ήταν, θα λέγαμε, ο πρώτος άγιος της Εκκλησίας μας που χρησιμοποίησε την τεχνολογία για να μεταδίδει αγάπη, Χριστό και παρηγοριά προς πάσα κατεύθυνση και κυρίως προς τους βασανισμένους συνανθρώπους του.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που σας είχε δώσει ο Γέροντας και έχει μείνει μέχρι και σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σας;
Ο Γέροντας ήταν χριστοκεντρικός. Ήθελε να προσκολληθούμε στον Χριστό για να απαλλαγούμε από κάθε ψυχική νόσο. Όμως ήταν και πολύ πρακτικός. Έβλεπε με τη διόρασή του τι ο καθένας αντέχει να πράξει για να βγει από τους πειρασμικούς κλειούς. Σε μένα θυμάμαι, είχε πει να βγαίνω έξω, να περπατάω στη φύση και πως αυτό θα μου κάνει πολύ καλό. Ήταν μια περίοδος που ήμουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλεισμένος στον σπίτι και διάβαζα. Πράγματι η κίνηση και το περπάτημα όχι μόνο ανεβάζουν τον ψυχισμό μου αλλά με ξεμπλοκάρουν από αλλεργικές καταρροές και ρινίτιδες που από μικρό παιδί με ταλαιπωρούν. Πολύ αργότερα είδα πόσο σοφή ήταν αυτή η συμβουλή του Γέροντα σε μένα. Η φράση του πάντως «Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήσετε της αγάπης Αυτού» αντηχεί πάντοτε μέσα μου.
H χώρα μας βιώνει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Κρίση οικονομική, κρίση αξιών, ηγέτες που πολλοί αναρωτιούνται αν όντως εκπροσωπούν επάξια το λαό που τους επέλεξε. Εσείς πως το βιώνετε όλο αυτό ως ένας ιερομοναχός με έντονη κοινωνική δράση που ακούει διαρκώς τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου;
Βιώνω στο πετσί μου τη φτώχεια και την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Στενοχωριέμαι που έρχονται οικογενειάρχες με εξώδικα στα χέρια και κινδυνεύουν να βρεθούν στους δρόμους, καθώς χρωστούν πολλά ενοίκια. Είμαι στο Φιλόπτωχο της ενορίας μου μια δωδεκαετία και οι εμπερίστατοι αδελφοί μας συνεχώς αυξάνουν. Αν λειτουργούσαμε αλληλέγγυα και με τη δικαιοσύνη του Θεού, πολλά δυσάρεστα φαινόμενα θα είχαν αποτραπεί. Άλλοι ακόμα και σήμερα πετούν, και κάποιοι γείτονές τους πεινούν. Πόσα διαμερίσματα παραμένουν άδεια, και όμως κάποιοι μένουν άστεγοι, χτυπημένοι από την ανεργία. Οι μισθοί θα έπρεπε να προσαρμόζονται ανάλογα με τα μέλη κάθε οικογένειας. Δεν είναι δίκαιο να λαμβάνει τα ίδια χρήματα αυτός που έχει δικό του σπίτι και ζει μόνος του, με κάποιον πατέρα που ζει σε ενοίκιο και έχει τρία παιδιά. Ας πούμε, ο πρώτος μπορεί να ζήσει άνετα με 600 ευρώ το μήνα, ο άλλος όμως χρειάζεται τουλάχιστον 2.000 ευρώ.
Ένας χαρισματικός και ενάρετος ηγέτης ίσως να ήταν μια ελπίδα για τον τόπο μας, όπως κάποτε που η παρουσία του Ιωάννη Καποδίστρια μας ανασυγκρότησε ως έθνος. Όμως ο Καποδίστριας είχε τρία μεγάλα προσόντα: πολιτική δύναμη, πνευματική δύναμη και ήταν δίκαιος. Όλοι οι Έλληνες ήταν δικοί του, διότι απλούστατα δεν φρόντισε να έχει δικούς του ανθρώπους. Απέρριψε την πρόταση γάμου της αγαπημένης του, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Δεν ήθελε να έχει προσωπική ζωή. Το έθνος ήταν η ζωή του και θυσιάστηκε γι’ αυτό.
Ο π. Πορφύριος είχε πει πριν 25 περίπου χρόνια, κάποιο βράδυ, στον καθηγητή Αλέξανδρο Σταυρόπουλο απαντώντας στην αγωνία του τελευταίου για το μέλλον αυτού του τόπου: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε μια άθλια κατάσταση. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». Νομίζω πως η συμφορά έχει πέσει πάνω στον τόπο μας σε όλα τα επίπεδα και η πραγμάτωση αυτής της προφητείας του Γέροντα είναι πολύ κοντά μας. Συνδέεται με μια άλλη έμπονη φράση του: «Μπορεί όμως με το σχέδιο του Θεού να έρθει ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν μια επίγνωση. Να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: ‘Ε! πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε’. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η ορθόδοξος πίστις».
Οι ενορίες ήδη προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους. Τουλάχιστον με τα συσσίτια και τα τρόφιμα που διαθέτουν στους οικονομικά αδύνατους, θα έλεγα πως δεν κινδυνεύει να πεθάνει κανείς από την πείνα. Τι να πω... Η Εκκλησία μακάρι να συνεγείρει κάποιους Έλληνες κροίσους για να σκύψουν με αγάπη σε όσους βιώνουν τη σύγχρονη κρίση. Μην ξεχνάμε πως ο Χριστός μας θα μας κρίνει με την παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως: «Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...». Σήμερα όλοι κρινόμεθα.
Τελευταία, παρατηρείται μια έντονη στροφή των ανθρώπων στο «πνευματικό» και στους κόλπους της Εκκλησίας, μια ιδιαίτερη ανάγκη τους, θα έλεγε κανείς, για «ψυχική ανάταση». Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Όταν ο άνθρωπος δεν βρίσκει γήινα μονοπάτια και του κλείνουν όλοι οι δρόμοι, παίρνει το δρόμο προς την Εκκλησία. Μέσα εκεί πολλοί κουρνιάζουν και βιώνουν ψυχικές παρηγοριές. Κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού βρίσκουν νόημα στις θλίψεις τους, λένε τους καημούς τους, βγάζουν από πάνω τους όλα τα συντρίμμια της καρδιάς τους και νιώθουν τη θαλπωρή της μητέρας Εκκλησίας.
Η ανιδιοτελής αγάπη είναι κινητήριος δύναμις, που κρατά το σύμπαν, πόσο μάλλον τις σχέσεις μεταξύ μας σε υγιείς βάσεις. Νιώθουν οι αδελφοί μας το δόσιμο της ανιδιοτελούς προσφοράς και συγκινούνται και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό.
Πιστεύω ότι όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια τερμάτισαν άτσαλα τη ζωή τους, αν είχαν καταφύγει στον Χριστό και στην Εκκλησία, δεν θα έχαναν την ελπίδα τους. Διότι να ξέρετε ότι αυτόχειρες δεν είναι αυτοί που δεν έχουν να φάνε, αλλά αυτοί που χάνουν την ελπίδα τους τη στραμμένη στην ύλη, και έτσι χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αντίθετα, αλλοδαποί που ήρθαν στον τόπο μας πεινασμένοι κυνήγησαν την ελπίδα και έγιναν πολλοί από αυτούς νοικοκύρηδες με σπιτικά. Όμως μόνο η ελπίδα στον Αναστάντα Χριστό «ουκ καταισχύνη». Αυτή την αμετάθετη ελπίδα ας έχουμε πάντα ενώπιόν μας, τώρα που σαλεύονται όλα γύρω μας.
www agioritikovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου