Όσο όμως ο άνθρωπος της Εκκλησίας νοσταλγεί αυτή την περίοδο σαν ευκαιρία να γνωρίσει τον εαυτό του και να ’ρθει κοντότερα στους συνανθρώπους του και στον Θεό , άλλο τόσο κι ο άνθρωπος τού κόσμου την περιμένει για να γλεντήσει, να μεταμφιεσθεί, να μεθύσει, να κάμει τις τρέλες του και κάθε λογής καμώματα δίχως ντροπή, αφού κρύβει το πρόσωπο του πίσω από κάθε λογής μασκαρέματα.
Η Εκκλησία θα βγει και πάλι, όπως κάθε χρόνο, να καυτηριάσει τα έκτροπα και τον τρόπο αυτό, με τον οποίο υποδέχεται ο κόσμος το Τριώδιο και μάλιστα ο Χριστιανικός κόσμος, που τις μέρες αυτές φαίνεται να ξεχνάει την ιδιότητά του αυτή και αναβιώνει παλιές ειδωλολατρικές συνήθειες. Κι ακόμη να μιλήσει για τη σπατάλη και την ασωτία πού γίνεται και μάλιστα από δημόσιους φορείς, που θα μπορούσαν τα χρήματα αυτά, που πετούνε στον χαρτοπόλεμο και στα σκιάχτρα, να τα διαθέσουν κάπου αλλού π.χ. σε πολιτιστικές, φιλανθρωπικές και κοινωφελείς δραστηριότητες.
Πέρα όμως από αυτά, να κοιτάξουμε με μια βαθύτερη ματιά τα γεγονότα πού συνθέτουν όλο το σκηνικό αυτών των ημέρων με το πνεύμα της παραστατικότατης γνωστής παραβολής τού Τελώνιού και τού Φαρισαίου, πού μ’ αυτήν η Εκκλησία μας ανοίγει το Τριώδιο, θα δούμε πώς ο Χριστός με την παραβολή Του αύτη δεν καυτηριάζει ούτε τα Καρναβάλια, ούτε τα Σαουρνάλια, ούτε τα Κρόνια και τις άλλες ειδωλολατρικές τελετές της εποχής του. "Αν θέλετε, ακόμη περισσότερο, ούτε τα βάζει ούτε με τις απάνθρωπές και τα αίσχη των «τελωνών και των πορνών», δηλαδή των τοκογλύφων και των ακόλαστων, πού τους έβλεπε και ζούσε την αθλιότητά τους καθημερινά.
Ο Χριστός τα βάζει με τους Φαρισαίους. Και ονομάζει μασκαράδες εκείνους πού προσποιούνται τον καλό, τον τίμιο, τον άνθρωπο τού Θεού και όμως στην ουσία είναι τα πιο σιχαμερά, τα πιο άτιμα και απάνθρωπα πλάσματα τού κόσμου.
Τον Φαρισαίο τον αποστράφηκε σαν παλιομασκαρά, για την έπαρση και την αλαζονεία του και τον Τελώνη τον δέχτηκε, για την ταπείνωση και τη μετάνοιά του, σαν φίλο.
Ο Φαρισαίος είναι ο άνθρωπος, που προκαλεί τον θόρυβο γύρω από το όνομά του. Είναι ο σπουδαίος, ο δακτυλοδεικτούμενος για τις ικανότητες και τα ταλέντα του , που φαντάζει σπουδαίος και κρατάει τη θέση του! Είναι αυτός που, καθώς λέει ο λαός, «καβάλησε το καλάμι. Και δεν είναι δύσκολο να τον συναντήσει κανείς: στις αγορές και στις πλατείες, στους συλλόγους και στις εταιρίες, στο σχολείο και στην εκκλησία, στις εξουσίες και στις συντροφιές και σέ πολλούς τύπους ανθρώπων.
Αντίθετος στον τύπο τού Φαρισαίου, αθόρυβος, ταπεινός, σεμνός, χωρίς αυτοεπαίνους και έπαρση είναι ο τύπος του Τελώνη. Και είναι αλήθεια ότι αυτός ο τύπος των ανθρώπων υποφέρει πολύ από τους υψηλόφρονες Φαρισαίους κάθε εποχής, τους αδίσταχτους και τους καπάτσους.
Πάντοτε τον τύπο τού Φαρισαίου θα τον συνέχει ο φόβος και η θέση του μέσα στην κοινωνία θα είναι επισφαλής, γιατί στηρίζεται στην αναίδεια, στο ψέμα και το αρρωστημένο εγώ του, ενώ του Τελώνη η θέση πάντοτε, ακόμη και να θεωρείται ότι βρίσκεται στο περιθώριο, θα είναι κατεξοχήν ισχυρή, γιατί στηρίζεται πάντα σε δύο γερές βάσεις: την αυτογνωσία και την ταπείνωση.
Ο ταπεινός άνθρωπος γνωρίζει ποιος είναι. Γνωρίζει το μπόι του. Γι’ αυτό δεν κομπάζει, ούτε υπεραίρεται σαν το άκαρπο στάχυ, αλλά σκύβει σαν τον καρπερό βλαστό κάτω από το βάρος των καρπών. Γνωρίζει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του και όχι μόνο δεν αποκρύπτει, αλλά και ομολογεί μπροστά στον καρδιογνώστη Κύριο: «την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διαπαντός». Αυτή δε η αυτογνωσία και η ταπείνωση είναι ο μαγνήτης, πού ελκύει το έλεος και τη χάρη τού Θεού. Ο ταπεινός άνθρωπος ξέρει πάντοτε να αγαπά και να προσφέρει στους συνανθρώπους του, ακόμη και να θυσιάζεται γι’ αυτούς. Είναι μια εικόνα του ζωντανού Θεού ανάμεσα στις αλαζονικές και ξιπασμένες κοινωνίες των Φαρισαίων, ένας σύγχρονος Χριστός, που αποκαλύπτει την αθέατη στους πολλούς ταυτότητά του: «μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Είναι η γνησιότερη μορφή του πάσχοντος Κυρίου.
'Όλοι μας έχουμε μέσα μας ένα Φαρισαίο και έναν Τελώνη. Και ο καθένας μας λίγο ως πολύ έχει και πρόσωπο και προσωπείο. Η σημερινή Κυριακή, οριακό σημείο στη νέα πνευματική μας πορεία, ας μας οδηγήσει σε σκέψεις ουσιαστικές. Μασκαράς δεν είναι αυτός που μασκαρεύεται και το δείχνει, αλλά εκείνος που σκεπάζει μια καρδιά βρωμερή από τα πάθη του εγωισμού, του θεοποιημένου ειδώλου του, της ψευτοθρησκείας του και που προσπαθεί να σκαρφαλώσει με αναίδεια ίσαμε τον θρόνο του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου