Μέχρι που αυτό το "κείται μακράν" έφτασε ως και τον διπλανό, τα παιδιά ή και τον ίδιο τον Εαυτό μας, που τον ορίζουμε πως είναι μακριά και "που να τρέχεις τώρα", "άσε μην μπλέξουμε".
Κάτι τέτοιο όμως, εκτός της ανακούφισης, είχε την επιπρόσθετη αρνητική συνέπεια αναπαραγωγής ενός σ υ λ λ ο γ ι κ ο ύ σ υ μ π λ έ γ μ α τ ο ς μ ε ι ο ν ε κ τ ι κ ό τ η τ α ς και α ν ε π ά ρ κ ε ι α ς, που δηλητηρίασε περαιτέρω τη συλλογική μας συνείδηση.
Έγινε, δηλαδή, η υποταγή συνήθεια μας, αρκεί να προσφέρεται μια εύλογη "απόσταση" δικαιολογίας.
Κι έμεινε η ζωή ανυπεράσπιστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου