200 χρόνια από το 1825.

 Θα ήταν πολλαπλασίως επωφελέστερο από τον κενό λόγο της τετριμμένης κομματικής καπηλείας - δεξιάς ή αριστεράς κοπής - για την 204η επέτειο της συστατικής μας Επανάστασης, να μελετούσαμε σιωπηλοί τα 200 χρόνια από το 1825. 

Θυμίζω εν τάχει.

  Τέτοιες μέρες το 1825 έσβηνε και ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος, με τη λεηλασία του Μοριά από τους Ρουμελιώτες του Γκούρα και του Κωλέττη. Είχε κιόλας διασπαθιστεί η πρώτη δόση του αγγλικού δανείου. Ο Κολοκοτρώνης ήταν στη φυλακή, ο Ιμπραήμ είχε αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο και ο πρόεδρος του Εκτελεστικού Γ. Κουντουριώτης παρίστανε τον στρατηγό: η περιγραφή της πορείας του προς την Τριπολιτσά, με όσα χρήματα είχαν απομείνει, καβάλα σε ένα άλογο που δεν ήξερε να ιππεύει, με δυο Αιγύπτιους αιχμαλώτους να κρατούν τα χαλινάρια από το πλάι και πίσω του να έρχονται μερικοί Υδραίοι και ο Μαυροκορδάτος, είναι έξοχη προδιατύπωση του κράτους που θα γεννιόταν (το 1825 απεστάλη και η αίτηση προστασίας προς τη Μεγάλη Βρετανία). 

Οι τραγικές σκηνές στη Σφακτηρία, στο Παλαιόκαστρο, στο Νεόκαστρο, στο Μανιάκι, θα οδηγούσαν στην απελευθέρωση (με αμνηστία!) του Κολοκοτρώνη αλλά οι Ρωμιοί παρέμεναν κατά βάθος αμετανόητοι: τις μέρες που ο Ιμπραήμ βάδιζε προς την Τριπολιτσά, δολοφονείτο ο Ανδρούτσος. 

Την ίδια στιγμή, κάπου στους Μύλους, εκεί που ανακόπηκε ο Ιμπραήμ και σώθηκε η επανάσταση, ο Μακρυγιάννης εξηγούσε στον Δεριγνύ (που εύρισκε αδύνατες τις ελληνικές θέσεις), το νόημα του Αγώνα:

«Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος που Μπραΐμη παρηγοριώμαστε μ' έναν τρόπο, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη. Και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.

"Τρε μπιεν", λέγει και αναχώρησε ο ναύαρχος».

ΕΙΚΟΝΑ: "Η Έξοδος του Άρεως" [Κων. Βολανάκης]. Μετά την εκατόμβη στη Σφακτηρία (26 Απριλίου 1825), όπου έπεσε ηρωικά και ο πλοίαρχός του Τσαμαδός, το σπετσιώτικο πλοίο διαφεύγει, διάτρητο αλλά αβύθιστο σύμβολο της ελληνικής πολεμικής ναυτοσύνης.

πηγή