Ευλογημένος λαός..;

Αυτό το 'πόσο ευλογημένος λαός ήμασταν και τώρα πως καταλήξαμε', που κυκλοφορεί τόσο διαδεδομένα γύρω, είναι σκέτη ψευδαίσθηση και ανοησία. Αν ήμασταν τόσο ευλογημένοι, όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ποτέ δεν θα καταλήγαμε στο σημερινό χάλι.

Τα χρήματα και οι ευκαιρίες καλοπέρασης ποτέ δεν διαβρώνουν κάποιον που είναι όντως ευλογημένος (που πορεύεται, δηλαδή, επισκιασμένος από την χάρη του Θεού). Διαβρώνουν μόνο αυτόν που ήδη ήταν διαβρωμένος εσωτερικά αλλά που η διάβρωσή του δεν φαινόταν λόγω του ότι δεν το επέτρεπαν οι εξωτερικές συνθήκες.

Φαινόμασταν, μόνο, ευλογημένοι. Ήταν ένα επίχρισμα. Και αυτό επειδή είχαμε ζήσει δύσκολες εποχές. Ο λαός είχε περάσει από βαριές συμφορές, από εκτοπισμούς, πολέμους εμφυλίους και μεγάλη φτώχεια. Είναι η ανάγκη σε τέτοιες περιπτώσεις που ωθεί τους ανθρώπους στο να συστέλλονται και να ενδύονται ένα σχήμα συστολής και σεμνότητας. Πράγμα που μόλις αλλάζουν οι συνθήκες, μόλις αρχίζουν να δίνουν ευκαιρία ανέσεων, αλλάζει. Το επίχρισμα φεύγει, φανερώνοντας έτσι την ασχήμια που κρυβόταν λόγω ανημποριάς.
Και δεν είναι άξιο απορίας αυτό που συμβαίνει: Είναι ότι προβάλλει, έρχεται στην επιφάνεια, η πραγματικότητα. Η αποκρουστική πραγματικότητα που ήταν ήδη παρούσα αλλά που τελούσε υπό αναγκαστική -λόγω των δυσμενών συνθηκών- αφάνεια και σιωπή.

Υπήρχαν και εξαιρέσεις βέβαια (και συνεχίζουν να υπάρχουν). Άνθρωποι που ήταν όντως σεμνοί και σωστοί. Άνθρωποί του Θεού. Άνθρωποι που δεν ήταν ταπεινόφρονες και δεν πορεύονταν εν πνεύματι 'πτωχείας' λόγω συνθηκών μόνο. Ήταν πληθυσμιακά λίγοι όμως, πάντα. Πολύ λίγοι. Και ήταν πάντα στο περιθώριο. Χαρακτηριζόμενοι από τους πολλούς ως 'περίεργοι' ή και 'γραφικοί' (αφελείς και βλάκες δηλαδή). Ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρούμενοι ως κάποιας μορφής θαυματοποιοί (αν συνέβαινε να ήταν μοναχοί ή κληρικοί ιδίως) που θα πρέπει να καλοπιάνονται για να κάνουν τα 'θαυματουργικά' τους και να 'ξανοίγει η τύχη' μας να καλοπερνάμε, να μην μας πιάνουν ασθένειες, να'χουμε χρήμα, να αναρριχώνται τα παιδιά μας σε 'αξιοπρεπή' κοινωνικά πόστα κλπ.
... ... ...

Ξέρω ότι ακούγονται πολύ δυσάρεστα τα όσα γράφω παραπάνω. Αλλά αυτό διακρίνω και δεν θέλω να'μαι κόλακας (να χαϊδεύω, δηλαδή, αυταρέσκειες για να εισπράττω χειροκροτήματα). Μην αυταπατόμαστε: Δεν υπάρχουν 'ευλογημένοι λαοί', ο κόσμος μας έχει τα χάλια του. Και κανένας λαός δεν εξαιρείται από την συνθήκη αυτή.

Εξαιρούνται κάποια πρόσωπα μόνο, κάποιοι που σπανίζουν πολύ, οι οποίοι είναι σπαρμένοι σε όλη την Οικουμένη. Χάριν αυτών κρατιέται ο Κόσμος όρθιος και δεν καταρρέει εντελώς.

Και... αν όντως υπάρχει μια μοναδική ελπίδα καλυτέρευσης, φρονώ πως αυτή βρίσκεται στην παραίτηση από αυτο-κολακευτικές περιαυτολογίες και ναρκισσιστικούς οδυρμούς, πως βρίσκεται στην κατά πρόσωπο αντιμετώπιση της πολύ πικρής παραπάνω αναφερόμενης πραγματικότητας. Σε κάτι, δηλαδή, όπως η παραδοχή της ύπαρξης μιας βαριάς ασθένειας... παραδοχή που είναι απαραίτητη για να ξεκινήσει μια πορεία εύρεσης γιατρειάς.

Dimitri Lalushi