ΚΕΡΚΥΡΑ-Εξι Ιερές Μονές αφιερωμένες στον Σωτήρα Χριστό

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΜΑΡΕΛΑΣ.

Αν φτάσετε μέχρι το βόρειο τμήμα του νησιού της Κέρκυρας , στο χωριό Αγιοι Δούλοι με κατεύθυνση το χωριό Νύμφες , επισκεφθείτε τη Μονή της Καμαρέλας με την ομώνυμη πηγή που υδρεύει τους γύρω οικισμούς. Οι αδερφές Πελαγία και Φιλοθέη, δύο από τις πέντε καλόγριες που ζουν σήμερα εκεί, θα σας υποδεχθούν και θα σας μιλήσουν με προθυμία.
Ιστορικό :
Ο ιερομόναχος Σωφρόνιος εκ του χωρίου Περουλάδων Κέρκυρας, κατά το έτος 1800 «ζήλω θείω κινούμενος» ίδρυσε το Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο Παντοκράτορος Καμαρέλας, στην περιοχή των Αγ. Δούλων Δήμου Εσπερίων Κερκύρας. Πρώτη Καθηγουμένη διετέλεσε η κατά σάρκα αδελφή του Κτήτορος Πελαγία μοναχή.
Το Ναό του Ησυχαστηρίου εγκαινίασε ο Μητροπολίτης Ιερόθεος Σιγάλας γύρω στο 1810. Εν συνεχεία το έτος 1890 η Αδελφότητα με πρωτοστατούσα την καθηγουμένη Μοναχή Θεοδοσίαν Τριβυζά με πολύ κόπο και μόχθο, με στερήσεις και εξαντλητική χειρωνακτική εργασία, ίδρυσαν το νέο Καθολικό σύμφωνα με τα Κερκυραϊκά δεδομένα, αφιερωμένο και τούτο εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος Χριστού.
Το Ησυχαστήριο βρίσκεται σε ωραιοτάτη τοποθεσία, περιβάλλεται από πυκνά δάση και άφθονα νερά λόγω της μεγάλης πηγής «Καμαρέλας» η οποία ευρίσκεται εντός της περιοχής του.
ΠΗΓΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΥΨΗΛΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ
Στο πιο ψηλό βουνό της Κέρκυρας, το γνωστό από την αρχαιότητα με το όνομα Ιστώνη, σε υψόμετρο 914 μ. βρίσκεται το μοναστήρι του Παντοκράτορα. Η σημερινή ονομασία του βουνού φέρει το όνομα «Παντοκράτωρ».

Ο ναός του «Υψηλού ή Μεγάλου Παντοκράτορος» κτίστηκε το 6855 «από κτίσεως κόσμου» ή το 1347 μ.Χ., σύμφωνα με το ιδρυτικό της Ι. Μονής που σώζεται σε περγαμηνή στα Γ.Α.Κ. Ν. Κερκύρας.
Οι κάτοικοι 23 χωριών του Όρους πήραν την απόφαση να κτίσουν το μοναστήρι. Τούτο πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 1343 - 1347. Έκτοτε το μοναστήρι έγινε πόλος έλξης και σημείο αναφοράς της ευρύτερης περιοχής.
Ο σημερινός Ναός αποτελεί ανακαινισμένη μορφή του παλαιότερου, που τοποθετείται στον 17 ο αιώνα. Ο ρυθμός του ναού είναι μονόχωρος θολωτός και πλαισιώνεται από προσκτίσματα προσαρτημένα στη βόρεια και νότια πλευρά του. Στους τοίχους του ναού διασώζονται σημαντικές τοιχογραφίες του 17 ου αλλά και του 14 ου αι. και εντός αυτού υπάρχουν εικόνες επτανησιακής τεχνοτροπίας και θαυμάσια αργυρά εκκλησιαστικά σκεύη.
Η Μονή πανηγυρίζει την 6 η Αυγούστου, εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Στο βάθος και στους πρόποδες του βουνού βρίσκεται ο αξιόλογος παραδοσιακός ιστορικός οικισμός (το παλιό χωριό) των Σινιών με θαυμάσιες ιστορικές εκκλησίες και παραδοσιακά κτίσματα.
ΠΗΓΗ

ΠΟΝΤΙΚΟΝΗΣΙ

Στο περίφημο Ποντικονήσι-το σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας υπάρχουν δυο ναοι.Ο πρώτος είναι αφιερωμένος στη Υ.Θ.Βλαχέραινα και ο δεύτερος στο βάθος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΑΓ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ἀπό τήν κεντρική ὁδική ἀρτηρία πού ἑνώνει τή Χώρα μέ τό Σιδάρι, βορειοδυτικά τοῦ Νησιοῦ, καί μετά τό γραφικό χωριό Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ δρόμος κατηφορίζει δεξιά καί ἀνεβαίνει ἐλαφρά ὁδηγώντας στήν εἴσοδο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ.

«Τό βλέπω τό Μοναστήρι σας· εἶναι μέσα σέ ἐλαιώνα. Σᾶς βρίσκει τό ἀγιάζι τῆς θάλασσας. Ὁ τόπος εὐωδιάζει. Ἔχετε βράχους στήν περιοχή. Ἐκεῖ ἔζησαν παλαιά ἁγιασμένοι ἀσκητές». Μ’ αὐτά τά λόγια ἐκφράστηκε κάποτε γιά τό Μοναστήρι ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, πού ποτέ δέν εἶχε ἐπισκεφθεῖ τό Νησί, ἀλλά εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει μέ πνευματικό τρόπο τά μακρινά καί ἀθέατα

Ἕνας μικρός βραχόλοφος εἶναι πράγματι ὁ τόπος πού φιλοξενεῖ τά οἰκοδομήματα. Στήν εὐρύτερη περιοχή ὀρθώνονται μεγάλοι βράχοι. Παντοῦ κυριαρχεῖ τό σταχτοπράσινο χρῶμα τῆς ἐλιᾶς πού τό διανθίζει τό σκοῦρο πράσινο τοῦ κυπαρισσιοῦ. Νοτιοανατολικά ὁ λοφίσκος καταλήγει σέ ρεματιά κι ἀπέναντι ἁπλώνεται χαμηλή ὀροσειρά. Ἀνατολικά τό Δροσάτο μέ τόν Ἅϊ-Νικόλα του. Στό βάθος ὁ Παντοκράτωρ, τό ψηλότερο βουνό τοῦ νησιοῦ μέ τήν παλαίφατη ὁμώνυμη ἀνδρώα Μονή. Βόρεια, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, γραφικά χωριά λιάζονται στίς καταπράσινες βουνοπλαγιές. Λίγο ἀριστερότερα ἡ θάλασσα τοῦ Σιδαριοῦ κι ἀντίπερα ἡ Βόρειος Ἤπειρος. Δυτικά οἱ πανύψηλες ἐλιές κλείνουν τή θέα πρός τό δημόσιο δρόμο καί ἐξασφαλίζουν τήν ἡσυχία ἀπό τήν κίνηση τῶν αὐτοκινήτων. Παντοῦ ξεχύνεται ἠρεμία καί εὐλογία.
Εἶναι ἄγνωστο ὥς τώρα πότε ἀκριβῶς χτίστηκε ὁ πρῶτος Ἱ. Ναός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ. Πάντως πρίν ἀπό τό 1634, χρόνος πού σημειώνεται σέ ἔγγραφο – μισθωτήριο κτημάτων τοῦ Μοναστηριοῦ. Ὁ Ναός καί τό «ἔχειν» του κυβερνιόταν ἀπό ἀδελφάτο. Αὐτό κατά καιρούς ἐμπιστευόταν τή Μονή σέ ἱερομόναχο μέ εἰδική συμφωνία. Γύρω στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. μέ αἴτηση τοῦ ἱερομονάχου Ἱλαρίωνος Καρδακάρη οἱ μοναχοί γίνονται δύο. Πρόκειται πιά γιά ἕνα μικρό σέ ἔκταση καί ἀριθμό μοναχῶν ἀνδρικό Μοναστήρι πού εἶχε τήν ἀγάπη ὅλων τῶν περιχώρων. Εἶναι ἄγνωστοι οἱ ἀρχικοί κτίτορές του.
Ἀπό ἐλάχιστα ἐρείπια παλαιῶν κτισμάτων φαίνεται ὅτι ἡ ἀρχική θέση τῆς Μονῆς ἦταν στό ἀνατολικό τμῆμα καί πίσω ἀπό τόν βραχώδη λοφίσκο πού φιλοξενεῖ τά σημερινά κτίσματα τῶν κελλιῶν καί τό καθολικό. Σέ κτηματολόγιο τοῦ 1886 ἀναφέρεται ὅτι τό κτίριο τῶν κελλιῶν λειτούργησε γιά μερικά χρόνια (1872-1886) ὡς σχολεῖο τῆς περιοχῆς. Πίσω ἀπό αὐτό τό οἰκοδόμημα πιθανόν ἦταν κτισμένος ὁ παλαιότερος Ἱ. Ναός καί νοτιότερα τό λιοτρίβι πού ἦταν σέ λειτουργία ὥς τό 1950 περίπου. Μετά χρησι-μοποιήθηκε ὡς σταῦλος.
Ἀπό τούς ἱερομονάχους πού ἀσκήθηκαν καί ἔζησαν ἐδῶ εἶναι γνωστοί οἱ ἑξῆς: π. Ἀθανάσιος Χαλικιόπουλος (1764), π. Δωρόθεος, «κατά κόσμον Πιεροτάσης ἀπό τήν χώραν τῶν Κορυφῶν» (1803 καί ἑξῆς), π. Νικόδημος Χαλικιάς, π. Συμεών Ρούσσινος, π. Ἱλαρίων Καρδακάρης, π. Δωρόθεος Κορακιανίτης, π. Ἀμβρόσιος Κουτσούκης καί π. Δαμιανός Μουζακίτης, ὅλοι πνευματικοί καί ἐφημέριοι σέ γειτονικά χωριά καί τά Διαπόντια Νησιά.
Στά 1834-35 χτίστηκε ὁ Ἱ. Ναός πού ἀποτελεῖ καί σήμερα τό καθολικό τῆς Ἱ. Μονῆς. Στίς ἀρχές τοῦ αἰώνα (1902) χτίστηκε τό οἴκημα δυτικά τοῦ Ἱ. Ναοῦ, διαμορφώθηκε ἡ αὐλή, ἐπισκευάστηκε ὁ Ἱ. Ναός, στολίστηκε μέ τό ὡραιότατο σκαλιστό γύψινο τέμπλο (1911), ἔργο τοῦ Δημ. Πρέπη. Οἱ εἰκόνες τοῦ τέμπλου ἁγιογραφήθηκαν (1912-14) ἀπό τό ζωγράφο-προσωπογράφο Στέφανο Τριβόλη. Ἔγινε ὁ γυναικωνίτης (1923) καί τό δάπεδο μέ φροντίδα τῶν ἱερομονάχων Συμεών καί Ἱλαρίωνος. Ἐπισκευάστηκαν παλαιά στασίδια καί προστέθηκαν καινούργια.
Ἐπί τῆς ἡγουμενίας τοῦ τελευταίου ἱερομονάχου Δαμιανοῦ Μουζακίτη (1955-1975) στήθηκε τό καμπαναριό στήν εἴσοδο καί μεγάλωσε τό κτίσμα πίσω ἀπό τό Ναό.
Μετά μικρή παραμονή ἐδῶ τῆς συνοδείας τοῦ π. Νικοδήμου Μπανταλούκα φτάνουμε στόν Ἰούλιο τοῦ 1978, ὁπότε τό Μοναστήρι μετατράπηκε σέ γυναικεῖο, ἀφοῦ ἀποσπάστηκε ἀπό τήν Ἱ. Μονή Παναγίας Παλαιοκαστριτίσσης, τῆς ὁποίας ἦταν Μετόχι ἀπό τό 1881 καί ἐγκαταστάθηκαν ἐδῶ οἱ τρεῖς πρῶτες ἀδελφές μέ φροντίδα καί πνευματική εὐθύνη τοῦ τότε Μητροπολίτου Κερκύρας καί ἱδρυτοῦ τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος κυροῦ Πολυκάρπου Βαγενᾶ. Ἡ Ἀδελφότης πού ἀπό τή σύστασή της ποιμαίνει ἡ Γ. Εὐφημία Κόκοβα εὐγνώμων γιά τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι προσφορά του, ἐξέδωσε μετά τό θάνατό του σέ τρεῖς τόμους ραδιοφωνικές ὁμιλίες πρός τό ποίμνιό του. Εὐγνωμοσύνη ὀφείλει ἐπίσης ἡ 'Αδελφότης στόν ἀείμνηστο καί θεοφόρο π. Παΐσιο τόν ἁγιορείτη πού συμπαραστάθηκε πνευματικά στό Μοναστήρι κατά τά πρῶτα χρόνια καί στήριξε τή νεοπαγή κοινότητα ὅσο ζοῦσε.
Ἔκτοτε καί καθώς αὐξανόταν ὁ ἀριθμός τῶν μοναχῶν ἐπισκευάστηκαν τά παλαιά κτίσματα – ὁ σημερινός μικρός ξενώνας δυτικά τοῦ Ἱ. Ναοῦ καί τό παλαιό λιοτρίβι (1985) – καί χτίστηκαν νέα οἰκοδομήματα γιά νά καλύψουν τίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν καί τῶν προσκυνητῶν. Τό 1991 κτίστηκε ἡ νότια πτέρυγα τοῦ οἰκήματος τῶν κελλιῶν ὅπου βρίσκεται καί τό σταυρόσχημο μέ τροῦλο παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ριζική ἀνακαίνιση ἔγινε στόν Ἱ. Ναό, ὥστε νά συντηρηθεῖ ἀλλά καί νά γίνει καταλληλότερος γιά τή θεία λατρεία, δεδομένου ὅτι ἀποτελεῖ τό ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος. Ἔτσι διακοσμήθηκε μέ εἰκόνες βυζαντινῆς τεχνοτροπίας, ἔργα τοῦ ἁγιογραφικοῦ ἐργαστηρίου τῆς Ἱ. Μονῆς, ἡ κόγχη τοῦ Ἱ. Βήματος, ἡ Ἱ. Πρόθεση, τό Τέμπλο, ἡ Οὐρανία καί οἱ τοῖχοι τοῦ κυρίως Ναοῦ, ὁ γυναικωνίτης καί ἡ Οὐρανία του.
Ἡ ἁγιογράφηση βυζαντινῶν εἰκόνων ἀποτελεῖ καί τό σημαντικότερο ἐργόχειρο τῶν μοναχῶν σήμερα, πέρα ἀπό τή φροντίδα τοῦ κήπου, τοῦ μικροῦ ἐλαιῶνος, τῶν ὀπωροφόρων δένδρων καί τῆς φιλοξενίας τῶν προσκυνητῶν.
Ὥς ἐδῶ παρουσιάστηκε ὅ,τι μπορεῖ νά δεῖ ἤ νά ἀκούσει κανείς. Μένει ἀθέατη στούς πολλούς ἡ μυστική καί σιωπηλή ἐσωτερική ἐργασία τῶν μοναχῶν, παλαιῶν καί συγχρόνων. Ἐργασία καρδιακή, ἐπίπονη, ποτισμένη μέ ὀδύνη καί δάκρυα. Νυχτερινές καί ἡμερήσιες ὧρες λατρείας. Σκιρτήματα μετανοίας καί χαρμολύπης. Δάκρυα εὐγνωμοσύνης, χαρᾶς ἀλλά καί πόνου. Ἀγωνία γιά τή σωτηρία τή δική τους ἀλλά καί ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀγώνας καί πόθος γιά τή συνάντηση μέ τόν Ἀγαπημένο Νυμφίο τῶν ψυχῶν, ᾯ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΑΓ.ΜΑΡΚΟΥ

O ναός αυτός βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του παλαιού Αγίου Μάρκου, στα δυτικά. Είναι αφιερωμένος στον Σωτήρα Χριστό Παντοκράτορα (San Salvator, όπως αναφέρεται σε έγγραφα του Ιστορικού Αρχείου Κέρκυρας). Πρόκειται για μία δρομική βασιλική μονόχωρη, με ημικυκλική κόγχη ιερού. Το κύριο χαρακτηριστικό της σήμερα είναι πως έχει διατηρηθεί ολόγραφη. Η χρονολογία της ιστόρησης, με βάση την κτητορική επιγραφή, είναι το 1577.

Η ποιότητα των τοιχογραφιών και η επιβίωση της βυζαντινής τεχνοτροπίας σε αυτές, καθιστά το μνημείο πολύτιμο κρίκο της παράδοσης. Σώζεται ένα ευρύτερο κτιριακό σύνολο, που είναι αρκούντως διδακτικό. Ο ναός με το κτιστό τέμπλο, επικοινωνεί με έναν ορθογωνικής κάτοψης πρόναο / νάρθηκα που έχει εξόδου τόσο προς την ημισκεπή αυλή που αναπτύσσεται με οκτώ πεσσούς σε μία στοά (πέργκολα), όσο και σε κτίσματα της μονής προς νότο. Άλλα χαρακτηριστικα του Παντοκράτορα είναι οι μικρές του φωτιστικές θυρίδες, το καμπαναριό, που είναι συμφυές με τον νάρθηκα και το ραδινό δίλοβο παράθυρο του ιερού.
ΠΗΓΗ


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΟΡΙΣΣΙΩΝ

Στη νοτιοδυτική πλευρά της Κέρκυρας, στη περιοχή της λίμνης των Κορισσίων και κοντά στο χωριό Χλωμός του Δήμου Μελιτειέων, βρίσκεται η Μονή Παντοκράτορος Κορισσίων. Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν βυζαντινοί μισθοφόροι στρατιώτες (14ος αι.) που ίδρυσαν τον παραδοσιακό οικισμό των Κορισσίων. 

Η ίδρυση του ανακαινισμένου ναού του Παντοκράτορος ανέρχεται στον 14ο-15ο αιώνα. Πρόκειται για μονόχωρο ναό με ημικυκλική αψίδα και είσοδο στη βόρεια πλευρά (που είναι μεταγενέστερη του αρχικού ναού). 

Στο δυτικό τοίχο υπήρχε είσοδος που οδηγούσε στον τοιχογραφημένο νάρθηκα, ο οποίος καταστράφηκε. Εσωτερικά σώζονται σε άσχημη κατάσταση διάφορα στρώματα τοιχογραφιών που χρονολογούνται από τα τέλη του 15ου αιώνα. Ανατολικά του ναού σώζεται τμήμα οχύρωσης με πολεμίστρες. Στον περίβολο της Μονής, διακρίνονται ο νεότερος ναός του Παντοκράτορα καθώς και διάφορα ημικατεδαφισμένα κτίσματα (αποθήκες, βοηθητικοί χώροι).

πηγή