Τοις μισούσιν...

«Μνήσθητι Κύριε...». Οι μερίδες στο ιερό Δισκάριο όλο και γίνονται περισσότερες. Θαρρείς ότι σ'αυτό το κυκλικό ιερό Σκεύος, πού θυμίζει όλη τη γη σε μιαν άλλη της μορφή και διάσταση, επιτελείται μια παράξενη, ωστόσο αγιασμένη Σύναξη. Στό μέσον ό Αμνός Κύριος, δεξιά ή Κυρία Θεοτόκος, αριστερά τα 9 Τάγματα, οι "Αγιοι δηλαδή ή ό Χορός εκείνων που νυχθημερόν δέονται υπό τον Θρόνον του ' Αρνιού.

Κάτω ακριβώς από τον Αμνό οι μερίδες ή τα πρόσωπα, που το καθένα το αντιπροσωπεύει ένα λεπτό, μικρό ψιχίο άρτου. Αυτή δε ή ψίχα μέλλει πιο υστέρα να βαπτιστεί στο Αίμα του Κυρίου, για να λάβει τη Χάρη και τον αγιασμό.
Στέκει ό ιερέας με προσοχή και ιερό δέος μπροστά στην Ιερή Πρόθεση και αφαιρεί από το τεμάχιο του άρτου τις μερίδες, διαβάζοντας ή μνημονεύοντας τα ονόματα των ζώντων. 

Πολλά από τα ονόματα αυτά του είναι γνωστά, οικεία,άλλα πάλι άγνωστα, για πρώτη του φορά τα διαβάζει. "Ομως, σε όλα διακρίνει τον πόνο, το βάρος της ανάγκης για προσευχή, για ουράνια συνδρομή,για μιαν πνευματική ανάσα μέσα στο ζοφώδες κλίμα της πικρής καθημερινότητας.

Ή μνημόνευση έχει τον χαρακτήρα της κλήσης στο Δείπνο, αλλά και στη μνήμη του Θεού. Όμως, το προνόμιο του ιερέα εκείνη τη μυστική, σημαδιακή ώρα είναι άλλο. "Οτι μπορεί, χωρίς κανείς να του το επιβάλλει,να μνημονεύσει, δηλαδή να καλέσει σε συνάντηση,σε σύναξη κι αυτούς πού τον έχθρεύονται, τον χλευάζουν, τον συκοφαντούν και δεν του έχουν ζητήσει ποτέ να τους θυμηθεί «Μνήσθητι Κύριε...», Δυο λέξεις,οι οποίες κρατούν μια τόσο μεγάλη δύναμη μέσα τους,δύναμη θεϊκή, δύναμη μεταμορφωτική, ή οποία και μπορεί να συνδράμει, ώστε να μεταβληθούν τα αισθήματα των άλλων και να υπάρξει ή ποθητή καταλλαγή στην όλη τους συμπεριφορά.

 Κάποτε, φτάνει κι ή ώρα, κατά την οποία αρχίζει μια άλλη συνάντηση, το ίδιο κορυφαία, συγκινητική, αλλά και πολύ ουσιαστική. Πρόκειται για την ώρα της μνημόνευσης των ονομάτων, πάντων των έπ έλπίδι ζωής αιωνίου προαναπαυσαμένων, προκατόχων, γονέων, αδελφών, αναδόχων διδασκάλων, φίλων, γνωστών αλλά και άγνωστων. Ολοι αυτοί προσκαλούνται,ό καθένας με το δικό του όνομα, να παρευρεθούν στή Μυστική Τράπεζα της Ευχαριστίας. Ονόματα, πού μέσα στο σύθαμπο της χαρμολύπης έρχονται τούτη την ιερή στιγμή να συναντηθούν μαζί σου ή εσύ με αυτούς. Κάποιων από αυτούς τα πρόσωπα τα θυμάσαι πολύ καλά, καθώς τα συνάντησες ή τα έζησες στο πέρασμα της ζωής. "Αλλους, πάλι, μήτε που τους έφτασες κι όμως με συγκίνηση αναφέρεις τα ονόματα τους, γιατί και αυτοί άφησαν τη μνήμη τους, το αχνό πέρασμα τους, όπως το ίδιο θα συμβεί και με σένα κάποτε.

Τέλος, αυτό πού πολλές φορές με ικανοποίηση και με συνέπεια επιτελείς στην Ί. Προσκομιδή είναι και ή μυστική συμφιλίωση με κάποιους γνωστούς ή άγνωστους, πού σε πολεμούν,μη ξέροντας ότι εσύ εύχεσαι για το φωτισμό και τη διόρθωση τους...

πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Καλλιανού