Η ακολουθία του νιπτήρος...

ΞΕΣΚΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ...

Καθισμενος στην τετράγωνη 70's πολυθρονα μπροστα από τον πρασινο νοσοκομί τοίχο, σε ενα πάγωμα του χρονου, κοιτω απεναντί μου τους τρεις γέρους που τα κρεββατια τους βαρυνουν 245 χρόνια - μαζι με τους συνωστισμούς σε αποβάθρες, σε προκυμαίες και στις στάσεις των λεωφορείων.

Τιποτα δεν σπάει την ομοιογένεια της αισθητικής του νοσοκομείου. Ακόμα και εκείνη η θλιμένη εικόνα της Αγιας Υπομονής έρχεται και δένει. Της Σέρβας μάννας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που πριν η Πόλη πέσει είχε αντιληφθεί πολύ νωρίτερα πως και οι βασιλίδες και οι βασιλεύουσες εχουν ημερομηνία λήξης, και πεταξε το στέμμα. Και φόρεσε τα ράσα.

Κοιταζω την Αγία και σκεφτομαι ποιος διάολος στα αλήθεια - εκτος από τον Καμπουρακη, τον Οικονομέα και το Στεφανο Μάνο - να ενοχλείται να την βλέπει εκει, παρηκμασμενη και έκπτωτη βασίλισσα και να θελει να την ξεκρεμασει από τον τοιχο του πόνου;

Ποιος άρρωστος μπορει να ενοχληθεί από ενα Χριστό που υποφερει στον τοιχο ενος σχολείου προειδοποιώντας τα παιδια πως η ζωη καθε άλλο από Fame Story και Top model ειναι.

Αλλα και η Αγια Γραφη, η γνωστή-άγνωστη που κάποιο χερι τοποθετησε σε μια γωνιά του δωματίου ως παρηγορια σε ώρες πόνου, έρχεται και δένει με το πρασινο νοσοκομί τοίχο. Πιάνω και την ανοίγω να σκοτωσω την ώρα μου ελπίζοντας να εχει κατι να μου πει - αν και τα ξερω εγω μωρε όλα αυτα. Και πεφτω κατ' ευθείαν πάνω στην σκηνη της τελευταίας παρακαταθήκης. Ο Χριστος πλενει τα πόδια των μαθητων του.ὅτε οὖν ἔνιψεν τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ ἔλαβεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἀνέπεσεν πάλιν, εἶπεν αὐτοῖς γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με· ὁ διδάσκαλος, καὶ ὁ κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας ὁ κύριος καὶ ὁ διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας· ὑπόδειγμα γὰρ ἔδωκα ὑμῖν ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν καὶ ὑμεῖς ποιῆτε.

Να πλενεις τα πόδια του άλλου κι ας ειναι κατώτερός σου. Οικειοθελης δουλεία - απελευθερωση από τα όρια του εαυτού σου. Τι θελει να μου πει ο Ποιητης;

Και εγενετο εσπέρα και εγενετο Νυξ, ημέρα Τετάρτη. Και αναχωρεις κατακοπος από το δωματιο του πόνου. Και σαν ξημερωσε η Πεμπτη στο κρατικό νοσοκομειο ανακαλύπτεις σαν ξαναρχεσαι για να πιασεις την θεση σου στην 70's πολυθρονα πως ο γερος ο μεσαίος είχε λερωθει εδώ και ώρα. Και πως ολίγον η έλειψη προσωπικού, ολίγον η ζαλη του κόσμου κι ολίγον το μηχανογραφικό που έριξε την αδιάφορη νεαρά νοσοκόμο στην νοσηλευτική Πάτρας αντί για τo casting του Xfactor, και ο γερος περίμενε στωικά καποιος να τον βοηθήσει να αλλαξει. Κι αυτος ο κάποιος εισιαι ΕΣΥ.

Εσυ που αν και πήγες φαντάρος στο σαπιοκαραβο 25 μήνες και καθαρισες την καλλιόπη πολλες φορες έφτασε η ώρα να πρεπει να ξεσκατισεις και γέρο. Δηλαδη τον ίδιο εκεινο τον ωραίο άντρα που έφερνε ολιγον από Elvis όταν εσυ ησουν μωρό, εκεινον τον ώριμο και κοσμογυρισμενο κύριο όταν εσυ ήσουν εφηβος. Και που καποια στιγμη οι δρομοι σας χωρισαν γιατι η ζωη θελησε να παρεις εσυ την θεση του.

Και ηρθε η ωρα να κατεβεις στα σκαλια την απόλυτης ταπεινωσης. Να δεις τον Νωε γυμνό, ανημπορο και λερωμενο. Να κανεις την ιδια διαδικασία που εκανες με χαρα στο νεογέννητο γιό σου, αλλά σε εναν ανημπορο γερο που ξαφνικα έχασε τη γη κατω από τα πόδια του. Να βαλεις εδαφιαία μετάνοια σε μια λερωμενη πανα μέσα σε μια τουαλετα με πρασινα νοσοκομί πλακάκια.

Πάει το κανες κι αυτό!

Και θυμηθηκες πως ο νυν ανημπορος αυτός αντρας μολις περσι είχε φτάσει μεχρι την μαρκινη Αυστραλία να υπηρετήσει τον πρώτο σου ξάδελφο, τον συνονώματο, που έφυγε στα 48 του από καρκίνο. Που τον ετρεχε στο μοναστηρι - ο ίδιος "άθρησκος" - στο μακρινό Περθ στον παπά να εξομολογηθει, να παει η ψυχη του αναπαυμενη και θαρρεμενη στον δρομο της. Τον ξαδελφο σου που δεν μπορεσες να δεις γιατι σας χωρισε ενα ολοκληρο ημισφαίριο. Και για αυτό τώρα για να σου φύγει ο καημός κοιτάς διακριτικά το βουβό μελίσσι που παει κι ερχεται στο διπλανό θάλαμο με το παλικάρι ετων 30 που τον κτυπησε το εγκεφαλικό, λεγοντας μια προσευχη απο τα βαθη της καρδιας σου, σαν ναναι κι αυτός πρωτος σου ξαδελφος.

Πόσο εχει αναγκη ο ενας τον αλλον. Και πως ψηλώνει ο ανθρωπος οταν εξευτελίζεται. Τι ναναι αυτο που σου δινει την δυναμη να πλενεις βρωμοπόδαρα; Και ποιο πιστευω σε αποβλακωνει τοσο πολύ που να σε κανει να χαιρεσαι με την αέναη ακολουθία του νιπτήρος σαν αντιδοτο στην θλίψη του κόσμου τούτου των μεταξωτών βρακιών όπου επιδέξιοι κώλοι δεν υπάρχουν. Μόνο λερωμένοι...

 

 http://theoprovlitos.blogspot.com/2011/02/blog-post_23.html#more