Μήπως πρώτη φορά είχα παρακολουθήσει Θεία Λειτουργία;
Κουτσά-στραβά (λέω έτσι λόγω του καημού που έχω καθώς ελάχιστες φορές δεν σκέφτηκα κάτι αλλότριο, στην διάρκειά της) σε εκατοντάδες Κυριακές αναπαύτηκα...
Άρα το είχα ξανακούσει.
Όμως ετούτη τη φορά -δεν ξέρω πως- το ένιωσα "Ευφραινέσθω τα ουράνια, αγαλλιάσθω τα επίγεια, ότι εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, ο Κύριος επάτησε τω θανάτω τον θάνατον....."
"Μωρέ, μπράβο" μονολόγησα "Εν βραχίονι Αυτού... Δηλαδή άπλωσε τον βραχίονά Του και θεμελιώθηκαν πάνω του πατρίδες που κατοικήθηκαν από τους δικούς Του.
Από τους μικρούς, δηλαδή, τους ανέμελους, τους μουρλούτσικους - κατά κόσμον- από αυτούς με τα κλάματα στα μάτια, με τα χαμόγελα στις εσώτερες λιακάδες τους, από αυτούς που ξαστερώνουν τις νύχτες με την ευχή και άλλους τέτοιους αλλο-παρμένους (παρμένους σε άλλους κόσμους, ένθα...) ".
Πόσο απλά είναι μερικά πράγματα!
Σκέφτηκα τις φορές που θέλησα ένα χέρι να γείρω πάνω του και να σταματήσω να σκέφτομαι ή να αρχίσω να ακουμπώ εκεί τα λόγια όπως μούρχονταν (δίχως τελείες, ακατάσχετα, σαν αιμορραγία κουρασμένης καρδιάς), ή να παίρνω τα γέλια μου και να τα βάζω πάνω του σαν ευτυχισμένα στρατιωτάκια ή να κλαίω και αυτό το χέρι να μην κουράζεται να μουσκεύει.
Οι φορές που θέλησα και δεν είδα το δικό Του χέρι και δεν άκουσα το "Ελάτε κοντά μου όσοι είστε κουρασμένοι κι' εγώ θα σας αναπαύσω"....
Μετά φαντάστηκα το κράτος, πάνω στον βραχίονα: Δίχως σχήματα, χωρίς οικήματα, δίχως μορφές. Μόνο με χρώμα. Αυτό το χρώμα που έχουν τα παραπονεμένα την στιγμή της δικαίωσης και η ελπίδα όταν της χαμογελάει ο ουρανός. Δεν ξέρω ακριβώς να το περιγράψω. Πες πως είναι κάτι σαν ανατολή, σε χειμωνιάτικη μέρα....
Μωρέ μπράβο....Αυτός άπλωσε το χέρι του να κατοικήσουμε και μεις ανοητεύουμε πιστεύοντας επίγειους άρχοντες οις -αποδεδειγμένα- ουκ έστι σωτηρία. Και δεν υπάρχει σωσμός με δαύτους γιατί ετούτοι "αλλιώς" απλώνουν τα χέρια τους και όχι για την δική μας ανάπαυση. Κυρίως όμως γιατί ποτέ δεν τα σηκώνουν σε ικεσία!
Μοίρασε ο παππάς αντίδωρο κι' εγώ πήρα μαζί μου και το "ευφραινέσθω" και το "αγαλλιάσθω". Τα πήγα σπίτι, άναψα το καντηλάκι, ομόρφηναν οι άνθρωποι, μύρισε το κρέας με πατάτες στον φούρνο "δόξα Σοι ", ηρέμησε ο ύπνος του μεσημεριού.
Το βράδυ οι πολιτικοί αρχηγοί βρίσθηκαν στην Βουλή. Τί άλλο να περιμένεις απ' αυτούς;
Κύριε άπλωσε το χέρι Σου κι' απόψε, να ξαπλώσω στον βραχίονα της Αγάπης και να ονειρευθώ πως αγαπώ μόνον Εσένα (Στις εντολές Σου δεν θυμάμαι κάποια που να λέει πως αν δεις όνειρο-ψεύτη, είναι αμαρτία...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου