Οι φύλακες άγγελοι όχι µόνο µας βάζουν καλούς λογισµούς για την αιώνια σωτηρία µας, αλλά πραγµατικά µας φυλάνε στις συνθήκες της ζωής.
Δεκατρία περίπου χρόνια πριν, εγώ κι ο ενορίτη; µας Νικόλαος Σεργκέγεβιτς Λεόνοφ, καθηγητής ιστορικός, αντιστράτηγος των µυστικών υπηρεσιών και επί πολλά χρόνια συνεργάτης τής τηλεοπτικής εκποµπής «Ρωσικό σπίτι», ήµασταν στη Μονή των Σπηλαίων τού Πσκώφ.
Η λέξη «φύλακας» δεν είναι καθόλου αλληγορία, είναι η πολύτιµη εµπειρία πολλών γενεών χριστιανών.
Για παράδειγµα, η Εκκλησία δικαιολογηµένα µας προσκαλεί, στις ευχές της για τους ταξιδευτες, να ζητάµε από τον Κύριο την ιδιαίτερη προστασία τού φύλακα αγγέλου. Πράγµατι, πού αλλού, αν όχι σε ταξίδια που είναι γεµάτα απρόβλεπτους κινδύνους, µας είναι απαραίτητη η ιδιαίτερη προστασία τού Θεού;
Εκεί ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς γνωρίστηκε για πρώτη φορά µε τον π. Ιωάννη (Κρεστιάνκιν), ο οποίος όχι απλά του προξένησε τροµερή εντύπωση αλλά και τον βοήθησε πάρα πολύ µε τις προσευχές του, όπως ο ίδιος ο Λεόνοφ διηγούνταν. Ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς εκείνα τα χρόνια µόλις έµπαινε στη ζωή της Εκκλησίας και του γεννιόνταν πολλά ερωτήµατα. Συγκεκριµένα, µου ζητούσε να του εξηγήσω τη διδασκαλία της Εκκλησίας για τον κόσµο των αγγέλων. Προσπάθησα πολύ, αλλά παρά την ευγένεια του αισθανόµουν ότι είχε απογοητευτεί από τις αδέξιες εξηγήσεις µου. Λυπόµουν, αλλά το µόνο που µου έµενε ήταν να βασιστω στη βοήθεια του Θεού.
Φύγαµε από τη Μονή των Σπηλαίων τού Πσκωφ για τη Μόσχα, ένα καλοκαιρινό πρωινό, νωρϊς, αφού µας αποχαιρέτησε ο πατήρ Ιωάννης. Ο δρόµος θα ήταν µακρύς και πριν την αναχώρηση ζήτησα από τους μηχανικούς τού γκαράζ τού µοναστηριού να κοιτάξουν το αυτοκίνητο και να βάλουν
λάδι στη µηχανή.
Τρέχαµε γρήγορα στον άδειο δρόµο. Ενώ οδηγούσα, χωρίς να αποσπωµαι, άκουγα την αφήγηση του Νικολάου Σεργκέγεβιτς για µια από τις μακρινές αποστολές του. Μου είχε υποσχεθεί, καιρό πριν, ότι θα µου διηγόταν αυτή την ιστορία. Στη ζωή µου δεν είχα συναντήσει πιο ενδιαφεροντα αφηγητή από
τον Νικόλαο Σεργκεγεβιτς. Τον άκουγες πάντα κρατώντας την αναπνοή σου. Έτσι έγινε κι εκείνη τη φορά.
Όµως ξαφνικά έπιασα τον εαυτό µου να έχει την παράξενη σκέψη ότι να, τώρα, αυτό το λεπτό, θα µας συµβεί κάτι.
Το αµάξι προχωρούσε φυσιολογικά. Τίποτα, ούτε τα όργανα, ούτε η οµαλή κίνηση του αυτοκινήτου, ούτε η µυρωδιά στην καµπίνα προκαλούσαν ανησυχία. Παρ' όλα αυτά εγώ αισθανόµουν όλο και χειρότερα.
«Νικόλαε Σεργκεγεβιτξ, µου φαίνεται ότι κάτι συµβαίνει µε τη µηχανή», είπα, αποφασίζοντας να διακόψω τον συνοδηγό µου.
Ο Λεόνοφ ήταν πολύ πεπεραµένος οδηγός µε πολυετή εµπειρία. Εκτίµησε προσεκτικά την κατάσταση και µε διαβεβαίωσε ότι όλα είναι εντάξει. Όµως η ανεξήγητη ανησυχία µου δεν πέρασε µ' αυτό, αλλά αντίθετα κάθε στιγµή αυξανόταν. «Μήπως να σταµατήσουµε;», είπα τελικά.
Ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς κοίταξε πάλι προσεκτικά τα όργανα. Άκουσε τη λειτουργία τού κινητήρα και κοιτώντας µε έκπληκτος, επανέλαβε ότι κατά την άποψή του δε χρειαζόταν ν' ανησυχούµε για τίποτα. Όµως όταν για τρίτη φορά επανέλαβα, απόλυτα ταραγµένος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να σταµατήσουµε, ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς συµφώνησε.
Μόλις µειώσαµε ταχύτητα, κάτω από το καπό άρχισαν να βγαίνουν σύννεφα πυκνού µαύρου καπνού.
Βγήκαµε στην άκρη. Άνοιξα το καπό και από τη µηχανή πετάχτηκε φλόγα από λάδι. Ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς άρπαξε το σακκάκι του από το πίσω κάθισµα κι έσβησε µ' αυτό τη φωτιά. Όταν διαλύθηκε ο καπνός, καταλάβαµε ποιο ήταν το πρόβληµα. Οι µηχανικοί τού µοναστηριού έβαλαν
λάδι στον κινητήρα, αλλά ξέχασαν να κλείσουν το καπάκι. Ήταν ακουµπισµένο δίπλα στην µπαταρία. Από το άνοιγµα σε όλο τον δρόµο το λάδι χυνόταν πάνω στην καυτή µηχανή, αλλά λόγω της µεγάλης ταχύτητας ο καπνός και η µυρωδιά έφευγαν κάτω από τις ρόδες του αµαξιού κι εµείς στην
κλειστή καµπίνα δεν αισθανόµασταν τίποτα. Ένα-δύο χιλιόµετρα ακόµη και όλα θα µπορούσαν να έχουν τελειώσει µε τραγικό τρόπο.
Αφού τακτοποιήσαµε σχετικά το αµάξι, γυρίζαµε αργά στο µοναστήρι και ρώτησα τον Νικόλαο Σεργκέγεβιτς αν του χρειάζονται συµπληρωµατικές διευκρινίσεις όσον αφορά τους φύλακες αγγέλους και τη συµµετοχή τους στη µοίρα µας. Εκείνος απάντησε ότι του αρκούσαν για σήµερα και
ότι αφοµοίωσε πλήρως το δογµατικό αυτό ζήτηµα.
Φύγαµε από τη Μονή των Σπηλαίων τού Πσκωφ για τη Μόσχα, ένα καλοκαιρινό πρωινό, νωρϊς, αφού µας αποχαιρέτησε ο πατήρ Ιωάννης. Ο δρόµος θα ήταν µακρύς και πριν την αναχώρηση ζήτησα από τους μηχανικούς τού γκαράζ τού µοναστηριού να κοιτάξουν το αυτοκίνητο και να βάλουν
λάδι στη µηχανή.
Τρέχαµε γρήγορα στον άδειο δρόµο. Ενώ οδηγούσα, χωρίς να αποσπωµαι, άκουγα την αφήγηση του Νικολάου Σεργκέγεβιτς για µια από τις μακρινές αποστολές του. Μου είχε υποσχεθεί, καιρό πριν, ότι θα µου διηγόταν αυτή την ιστορία. Στη ζωή µου δεν είχα συναντήσει πιο ενδιαφεροντα αφηγητή από
τον Νικόλαο Σεργκεγεβιτς. Τον άκουγες πάντα κρατώντας την αναπνοή σου. Έτσι έγινε κι εκείνη τη φορά.
Όµως ξαφνικά έπιασα τον εαυτό µου να έχει την παράξενη σκέψη ότι να, τώρα, αυτό το λεπτό, θα µας συµβεί κάτι.
Το αµάξι προχωρούσε φυσιολογικά. Τίποτα, ούτε τα όργανα, ούτε η οµαλή κίνηση του αυτοκινήτου, ούτε η µυρωδιά στην καµπίνα προκαλούσαν ανησυχία. Παρ' όλα αυτά εγώ αισθανόµουν όλο και χειρότερα.
«Νικόλαε Σεργκεγεβιτξ, µου φαίνεται ότι κάτι συµβαίνει µε τη µηχανή», είπα, αποφασίζοντας να διακόψω τον συνοδηγό µου.
Ο Λεόνοφ ήταν πολύ πεπεραµένος οδηγός µε πολυετή εµπειρία. Εκτίµησε προσεκτικά την κατάσταση και µε διαβεβαίωσε ότι όλα είναι εντάξει. Όµως η ανεξήγητη ανησυχία µου δεν πέρασε µ' αυτό, αλλά αντίθετα κάθε στιγµή αυξανόταν. «Μήπως να σταµατήσουµε;», είπα τελικά.
Ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς κοίταξε πάλι προσεκτικά τα όργανα. Άκουσε τη λειτουργία τού κινητήρα και κοιτώντας µε έκπληκτος, επανέλαβε ότι κατά την άποψή του δε χρειαζόταν ν' ανησυχούµε για τίποτα. Όµως όταν για τρίτη φορά επανέλαβα, απόλυτα ταραγµένος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να σταµατήσουµε, ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς συµφώνησε.
Μόλις µειώσαµε ταχύτητα, κάτω από το καπό άρχισαν να βγαίνουν σύννεφα πυκνού µαύρου καπνού.
Βγήκαµε στην άκρη. Άνοιξα το καπό και από τη µηχανή πετάχτηκε φλόγα από λάδι. Ο Νικόλαος Σεργκέγεβιτς άρπαξε το σακκάκι του από το πίσω κάθισµα κι έσβησε µ' αυτό τη φωτιά. Όταν διαλύθηκε ο καπνός, καταλάβαµε ποιο ήταν το πρόβληµα. Οι µηχανικοί τού µοναστηριού έβαλαν
λάδι στον κινητήρα, αλλά ξέχασαν να κλείσουν το καπάκι. Ήταν ακουµπισµένο δίπλα στην µπαταρία. Από το άνοιγµα σε όλο τον δρόµο το λάδι χυνόταν πάνω στην καυτή µηχανή, αλλά λόγω της µεγάλης ταχύτητας ο καπνός και η µυρωδιά έφευγαν κάτω από τις ρόδες του αµαξιού κι εµείς στην
κλειστή καµπίνα δεν αισθανόµασταν τίποτα. Ένα-δύο χιλιόµετρα ακόµη και όλα θα µπορούσαν να έχουν τελειώσει µε τραγικό τρόπο.
Αφού τακτοποιήσαµε σχετικά το αµάξι, γυρίζαµε αργά στο µοναστήρι και ρώτησα τον Νικόλαο Σεργκέγεβιτς αν του χρειάζονται συµπληρωµατικές διευκρινίσεις όσον αφορά τους φύλακες αγγέλους και τη συµµετοχή τους στη µοίρα µας. Εκείνος απάντησε ότι του αρκούσαν για σήµερα και
ότι αφοµοίωσε πλήρως το δογµατικό αυτό ζήτηµα.
Από το βιβλίο του π.Τύχων Σεβκούνωβ«Σχεδόν άγιοι»Εκδόσεις ''Εν πλώ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου