Οι νεκροί της τουρκικής εισβολής... Φωτογραφία Σ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Πατέρα, θέλω να σου μιλήσω. Στέκομαι μπροστά σου πατέρα μου σήμερα, μετά από σαράντα ένα χρόνια. Σε θυμάμαι, δεν είμαι σίγουρη πόσο καλά, ήμουν μόλις πέντε χρονών όταν σε είδα για τελευταία φορά. Ήσουν γεμάτος ζωή, γεμάτος όνειρα, γεμάτος αγάπη για τη γυναίκα σου και τα δυο παιδιά σου. Ήθελες να μας δεις να μεγαλώνουμε, να είσαι πλάι μας σε όλη σου τη ζωή. Ήσουν όμως και γνήσιος ιδεαλιστής και πατριώτης.
Δεν πήγες εσύ στο Τρόοδος να κάνεις σούβλες, πήγες κατευθείαν στην πρώτη γραμμή. Για την πατρίδα, το ύψιστό σου ιδανικό. Και δεν έμεινες μόνο εκεί, προχώρησες, πολέμησες, έδωσες τη ζωή σου για την πατρίδα σου. Γι’ αυτό που λένε ελευθερία. Πόσο περήφανη με κάνει αυτό. Πόσο ξεχωριστή. Πόσο θλιμμένη.
Πονάω πατέρα γιατί δεν σε γνώρισα, πονάω γιατί όταν όλα τα παιδιά είχαν τον πατέρα τους, εγώ είχα πόνο, είχα παράπονα. Μου έλειψες πατέρα, μου λείπεις. Σε χρειαζόμουν, σε χρειάζομαι και δεν είσαι εδώ. Τώρα στέκομαι μπροστά σε ένα φέρετρο με λίγα κόκαλα μέσα.
Τώρα θα σου πω το τελευταίο αντίο. Πονάω πατέρα. Γιατί πατέρα; Για ποια πατρίδα και ποια ιδανικά μας άφησες; Ξέρεις, βλέπεις για τι πολέμησες; Γιατί θυσιάστηκες; Είμαι σίγουρη πως ξέρεις, αλλά θέλω να σου το πω κι εγώ. Για να δώσεις τη δυνατότητα σε κάποιους να με ποδοπατούν, να με περιφρονούν, να μου κλείνουν το στόμα, να με φτάνουν στα όρια της απελπισίας. Για να φωνάζω να μιλήσω και να μην με ακούει κανένας.
Ακόμα και τώρα, μέσα στην εκκλησία, αυτοί που πίστευες πως είχες την ίδια ιδεολογία μαζί τους, κωφεύουν και με αφήνουν να τρελαίνομαι πατέρα. Κανείς από τους κρατούντες δεν ακούει. Χάθηκαν τα ιδανικά πατέρα. Ο καθένας για τον εαυτό του. Λίγα κόκαλα είναι μέσα στο φέρετρο και μου λένε πως είσαι εσύ. Πόσο μου λείπεις. Πόσο σε αγαπώ. Πόσο περήφανη και πόσο θλιμμένη είμαι.
Καλό ταξίδι πατέρα. Είμαι σίγουρη πως είσαι στον παράδεισο, είμαι σίγουρη πως τραγουδάς με τους αγγέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου